สามใจหนึ่งฝัน

   สวัสดีค่ะ  ฉันชื่อเปิ้ล นางสาว ปิยะดา แซ่ลี้  ทุกคนจำฉันได้ใหมเนี่ย (ฮา) หลังจากที่ปล่อยให้เพื่อนของฉันได้บทเด่นไปแล้ว ฉันคิดว่าทุกคนคงลืมไปแล้วว่าฉันนี่แหละ นางเอกของเรื่องนี้
    ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ถือไม่ถือ  เอางี้ถึงเวลาฉันแย่งซีนแล้วล่ะ Let'S go!!
 
--------------------------------------------------------------------------------
       
"อะไรนะ กลับบ้านนอก เธอคิดอะไรอยู่ยังเหลือฉากหนังที่ต้องถ่ายอีกหลายฉากนะ ไม่อนุมัติ"
 
    ฉันยืนจ้องตาชายหนุ่มในชุดสูทที่นั่งเย็นชาชวนกวนบาทาที่โต๊ะผู้บริหาร  ใช่ค่ะ ตาคนนี้เป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันและยังเป็นเจ้าของบริษัทโมเดลลิ่งแห่งนี้ด้วย นั่นคือเขาเป็นเจ้านายของฉัน
   "ฉันต้องไป นี่คุณนราเทพ ฉันขอเถอะฉันจำเป็นจริงๆนะ"
  ฉันอ้อนวอนแล้วพลางเหลือบไปหาเจ๊ต่าย เจ๊ต่ายถอนหายใจอย่างลำบากแล้วกำลังจะเอ่ยปากแต่ก็ต้องหยุดเพราะ เจ้านายของฉันยกมือขวางไว้   
  ตานี่วอนหมัดกวนส้นเท้าจริงๆ
    "เจ้ต่าย หยุดครับ ..  เอาล่ะในเมื่อจำเป็นผมก็ขอถามหน่อยว่าบ้านคุณเนี่ย อยู่ส่วนใหนของประเทศ"
 
    จากนั้นเขาก็อนุญาติให้ฉันกลับบ้านได้โดยไม่ต้องลางาน
 
   สามวันต่อมา ฉันก็ได้กลับบ้านโดยนั่งรถกลับกับพ่อของฉัน
    "เปิ้ล ลูกนี่เป็นคนสำคัญเลยสินะ"
  พ่อฉันหัวเราะเบาขณะขับรถ ฉันยิ้มเจื่อนๆไม่ใช่เพราะคำถามของพ่อ แต่เพราะไอ้รถกองถ่ายที่ตามรถพ่อฉันมาเป็นคาราวานนี่ต่างหากล่ะ
  ฉันหันไปมองชายหนุ่มที่นอนสลบอยู่เบาะหลัง แล้วแกล้งจงใจโยนขวดน้ำเปล่าไปยังหัวดังป๊อกแป๊ก
   "หืมม   ถึงแล้วเหรอ"
   "ถึงบ้าอะไร แล้วทำใมคุณถึงไม่ไปนอนที่รถกองถ่ายล่ะคะเจ้านาย"
 เขายิ้มกวนๆ แล้วเปิดขวดน้ำกินอย่างกระหาย
   " ฉันไม่ชอบที่คนเยอะๆ ไม่ต้องห่วงนะเราติดต่อไปอุทยานแล้วว่าขอใช้สถานที่ถ่ายหนัง เขาตอบตกลงอย่างเร็วเลยล่ะ พวกเขาคงดีใจที่จะได้เผยแพร่ความรักธรรมชาติออกไป"
   "ฉันเกลียดคุณ"
   "คุณเคยชอบผมด้วยเหรอ"
 แป๊กกก  เสียงขวดน้ำเปล่าจากมือฉันปลิวไปกระทบกับกระจกหลังอย่างแรงเพราะเขาหลบขวดที่ฉันขว้างไป แล้วล้มตัวนอนต่อ
 
   "นางเอกกรีนไลฟ์ใช่ใหมสโลแกนของนักแสดงที่ชื่อ เปิ้ลหมวยอินเตอร์ ทุกโอกาสมันสร้างขึ้นมาได้ ถ้าคิดในแง่ธุรกิจน่ะนะ  และฉันเป็นนักธุรกิจ"
  ฉันถอนหายใจเบ้ปาก ฉันเห็นคุณพ่อแอบหัวเราะด้วย พ่อค๊าพวกหนูไม่ได้พ่อแง่แม่งอนอะไรกันเลยนะในหัวเขามีแต่คำว่างานเท่านั้นแหละค่ะ
 
 พวกเรามาถึงที่หมายเวลาบ่ายสี่กว่า พวกกองถ่ายขนไปปักฐานที่อุทยานกันทันที ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้สงบหูสงบตา สิ่งนี้ก็ถือเป็นเรื่องแปลกสำหรับที่นี่อยู่ดี ชาวบ้านต่างมามุงกันพรึ่บไปหมดไม่เว้นแม้แต่บ้านของฉันที่ปกติผู้คนจะไม่กล้ามายุ่งเพราะอิทธิพลของพ่อ
  "คุณหนูคะ คุณท่านให้มาถามว่าจะให้เพื่อนคุณหนูพักที่ใหนดีคะ"
  "เพื่อนหรือพี่ส้ม"
  ฉันหันไปมองที่ห้องรับแขกเห็นพ่อนั่งคุยกับนราเทพอย่างถูกคอ ฉันแทบร้องกรี๊ดลั่นบ้านฉันรีบเดินไปหาอย่างเร็ว แล้วคว้าแขนเขาลุกขึ้น
   "นี่ คุณ คงไม่คิดจะค้างที่นี่หรอกนะ ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมนะจะบอกให้"
   "ผมเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณ คุณอยู่ใหนผมก็ต้องอยู่ตรงนั้น ถ้าอยากให้ผมไปพักโรงแรมคุณก็ต้องไปด้วย"
   "จะบ้าเหรอ นี่บ้านฉัน และฉันมาทำธุระด้วย และห้ามตามฉันเวลาฉันไปทำธุระด้วยเข้าใจใหม"
   เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยแต่มันทำให้ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
   "จะไปพบเพื่อนงั้นเหรอ  และเขาคนนั้นเป็นผู้ชายที่คุณเคยชอบด้วย"
  ฉันทึ่งจริงๆที่เขาสามารถอ่านใจได้ถึงขนาดนี้ นี่เขาเป็นใครกันแน่
   "ไม่ต้องตกใจหรอกมันก็แค่สมมุติ เพราะสิ่งที่ทำให้มนุษย์ทำเรื่องที่เปลี่ยนแปลงและสายฟ้าแลบจากชีวิตปกติของตัวเองได้ก็มีแต่ความรักเท่านั้น   ไม่ต้องห่วงนะผมไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเรื่องพวกนั้นของคุณหรอก แต่จำไว้ด้วย คุณมีแฟนอีกเป็นล้านคนอยู่ข้างนอกนั่น คนที่มารอดูคุณที่บ้านนี้ คนที่คอยติดตามข่าวของคุณทางทีวีและนิตยสาร แบ่งความรักของคุณให้พวกเขาด้วย"
    ฉันปล่อยแขนเขาแล้วทำตัวว่าง่าย ฉันพยักหน้าให้กับคำพูดของเขา เขาไม่ได้เป็นพวกบ้างานอะไรหรอกมั้งเขาก็คงไม่อยากให้ฉันออกนอกลู่นอกทาง ฉันคงเข้าใจผิด
   นราเทพมีรถมารับไปพักที่โรงแรมในตัวเมือง ฉันออกมาส่งเขาที่หน้าบ้านที่ตอนนี้พวกไทยมุงกลับกันไปหมดแล้ว  ฉันมองไปที่อุทยานที่ตั้งอยู่เชิงเขา  ฉันมาที่นี่แล้วฉันอยากไปพบเขาตอนนี้เลยแต่ ฉันจะเริ่มตรงใหนดีล่ะ เราไม่ได้เจอกันนานแล้วอีกอย่างฉันจะทำตัวยังไงดีเวลาเจอเขา
 
 ในเวลาที่ฉันคิดอยู่คนเดียวนั้น เสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังมาไกล้หู แล้วเบรกลงต่อหน้าฉัน
  "เปิ้ล เปิ้ลกลับมาแล้วเหรอ"
 
  เสียงของผู้ชายคนที่ฉันอยากเจอมากที่สุดในโลกมาอยู่ต่อหน้าฉันแล้ว
 
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::