สามใจหนึ่งฝัน

   ลึกเข้าไปในป่าลับลา ไอ้จ้อยเดินผ่านกรงขังเสือมากมายพวกมันคำรามเนื่องจากขาดอิสระภาพ
              "พ่อนี่เหรองานของเรา"
กำนันฉะยิ้มย่อง และเดินไปงัดลังไม้ให้เห็นของข้างใน
                 ยาบ้า   บรรจุในถุงพลาสติกเรียงกันแน่น
                  "มันจะมีมาอีกประมาณเดือนนึงถึงจะครบจำนวน"
               กำนันฉะหัวเราะลั่น ไอ้จ้อยยิ้มแต่ไม่เต็มใจนัก
         ++++++++++++++++++++++++++++++
   หนึ่งเดือนผ่านไป แผลของพยัคหายเร็วน่าอัศจรรย์คงเป็นเพราะการรักษาจากหมอฝีมือดี
             วันนี้เขาถูกเรียกตัวเข้าประชุมแต่เช้า      
ในห้องประชุมพยัคแปลกใจที่มี ทหารร่วมประชุมด้วย
            "ผม ผู้กองนรงค์บังคับการทหารราบที่สิบ"
การประชุมลับเป็นไปอย่างซีเรียสและจริงจัง หัวข้อว่าด้วยการปราบปรามยาเสพติด
            "หน่วยข่าวกรองรายงานว่ายาเสพติดถูกลำเลียงอย่างลับๆทางช่องป่าดงดิบเขตเหนือหรือที่พวกคุณเรียกว่าป่าลับลา ผมจึงอยากขอความร่วมมือจากหน่วยพิทักษ์ป่าเนื่องจากเป็นเขตอุทธยานแห่งชาติ"
            "ผู้กองหมายถึงจะให้คนของผมพาเข้าป่าลับลา"
หัวหน้าอุทธยานแสดงความคิดเห็นด้วสีหน้าจริงจัง
           "ใช่ พวกผมต้องการผู้ชำนาญป่าแถบนี้ คุณพอจะช่วยแนะนำได้ใหม"
            หัวหน้าอุทธยานหันหน้ามาทางพยัคที่นั่งฟังนิ่งอยู่ เขายืนขึ้น
            "ผมพยัค หัวหน้าหน่วยพิทักษ์ป่าเรนเจอร์51จะพาพวกคุณเข้าไปเอง ผมขออย่างเดียว เชื่อฟังผม ไม่งั้นป่าจะเล่นงานพวกคุณ"
             "คุณมีแผนยังไง"
ผู้กองนรงค์ถามด้วยความใจเย็น พยัคจึงเดินไปที่หน้าห้อง
              "พวกมันมีอาวุธสงคราม เมื่อเดือนที่แล้วผมถูกลอบยิงด้วยปืนไรเฟิล"
              "ไม่ต้องห่วงผมจะอนุญาติให้ใช้อาวุธของกองทัพได้"
               ผู้กองพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุดัน และการประชุมลับดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมง
             วันต่อมารถทหารได้ขนทหารบกเข้ามายังอุทธยานท่ามกลางความประหลาดใจของเหล่าหน่วยเรนเจอร์
             "กูว่ามีเรื่องยุ่งยากเอ็งเชื่อข้าใหมไอ้โบ้"
มิ่งสะกิดโบ้ให้ลุกขึ้นเนื่องจากได้ยินเสียงสัญญานรวมพล
             ผู้กองนรงค์ยืนบนแสตนด์ที่ทำด้วยไม้หน้าแถวที่มีทั้งทหารบกและเจ้าหน้าที่อุทธยาน
              "ขณะนี้มีการลักลอบขนยาเสพติดเข้าป่าเขตอุทธยาน ยานรกพวกนั้นจะทำร้ายเยาชนของพวกเรา ผมได้ขอความร่วมมือไปยังหัวหน้าพวกท่าน"
                 "พวกเราจะเข้าป่าลับลาในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า"
มิ่งสะกิดไอ้โบ้ที่ยืนตรงอยู่
                  "กูว่าแล้วไง"
       แกสบถออกมาแล้วส่ายหน้าแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นกว่าเคย
            ----------------------
                ชุติพรมารอพยัคแต่หัวค่ำ เมื่อพยัคกลับมาถึงเธอก็ตรวจเช็คแผล
                "แผลแห้งแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วง"
หมอเก็บอุปกรณ์เข้ากระเป๋าแพทย์สีเหลี่ยมแต่ตายังมองแฟนหนุ่ม
                "มีเรื่องอื่นใช่ใหม"
พยัคถามเพราะเดาจากสีหน้าของหมอสาวทันทั้งกังวลและดีใจอย่างประหลาด
                 "เราท้อง"
พยัคมองหน้าหมอชุติพรด้วยอาการบอกไม่ถูกว่าจะทำตัวยังไงดี
                 เขาดึงตัวหมอมากอดไว้
                 "แต่งงานกับผมนะ"
หมอสาวหลับพริ้มแต่คิ้วยังขมวดอยู่
                  "มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก"
พยัคมองหน้าชุติพรด้วยความสงสัย ในใจมีแต่คำถาม
                   "ถ้าทางบ้านเรารู้ นายอาจโดนทำร้ายได้พ่อเราเป็นผู้อิทธิพล แกไม่ยอมแน่ๆ"
                     "ผมไม่กลัว"
ชุติพรแกะมือของชายหนุ่มออกเธอจับไหล่พยัคแล้วจ้องหน้า
                      "เรารู้ว่านายไม่เคยกลัวอะไรแต่เรากลัว กลัวมาก เรารู้จักพ่อเราดีไม่ว่านายหรือพ่อเรา เราก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี"
                    พยัคยืนขึ้นแล้วเดินไปนั่งริมระเบียงไม่รู้จะทำยังไงดี
                      "เราจะให้ลูกของเราอยู่ที่นี่ อยู่กับพ่อของเขา"
พยัคได้ยินเขาหันขวับไม่เข้าใจในคำพูด
                      "ใช่ ปีหน้าเราต้องย้ายเข้ากรุงเทพ เราจะต้องห่างกัน"
                   หมอสาวร้องให้ออกมาเธอเดินมาหาอ้อมอกของพยัคเพื่อต้องการแหล่งพักพิงและปลอบโยน
               เสียงจักจั่นร้องระงม เขาสองคนแอบอิงกันในยามราตรีนี้
               ============================