รักอันตรายกับยัยแวมไพร์เจ้าเสน่ห์

รู้สึกหนัก! ทำไมร่างกายฉันถึงได้รู้ศึกหนักแบบนี้นะ[กอเลีย!! ตื่นเร็ว.. กอเลียตื่นเร็วซิ] เสียงใครได้ยินก้องอยู่ในหัว กอเลีย!!!!“ลืมตาซิ กอเลียลืมตา”“ไล๊ร์ล่า..” สิ่งแรกที่ฉันได้เห็นคือเธอ ฉันรู้สึกหนักไปทั้งตัว ยังปวดหัวมากๆอีกด้วย ฉันมองไล๊ร์ล่า เมื่อฉันเห็นเธอก็น้ำตาคลอ “ไล๊ร์ล่าเกิดอะไรขึ้นหรอ ร้องทำไม?” ฉันถามเธอทั้งที่ยังรู้สึกมึนอยู่ตลอด มองไปรอบๆ ก็รู้สึกแปรกๆ ที่นี้ไม่ใช้บ้านฉัน ไม่ใช้ทางกับบ้าน ไม่เหมือนบ้านไว๊ร์ด้วยซ้ำ เหมือนโรงเก็บของเก่าๆ “หยุดร้องได้แล้วไล๊ร์ล่า เราต้องหาทางออกจากที่นี้จำได้ไหม้?” เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด่านหลังฉัน ถือปืนอยู่ในมือกำลังเร็งไปที่.. (ฉันไม่รู้ว่าอะไร เหมือนคนแต่ไม่ใช้คนมีปีกบินได้ เหมือนที่ฉันเจอที่ทางเดิน..) “รู้แล้วละหน้า! นายคิดว่าเจอแบบเนียจะออกไปยังไงงั้นหรอลองบอกฉันมาหน่อย” ไล๊ร์ล่าผู้กับผู้ชายคนนั้น ฉันไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้เลยแม้แต่นิด “ฉันไม่รู้ดูเหมือนพวกมันจะไม่เข้ามากินเรานะ คงจะรอผลของไว๊ร์โอล่า” เค้ามองไปยังด่านในของโกดัง และเมื่อมองตามเข้าไปฉันก็เห็น ไว๊ร์ยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนหนึ่งถือถือดาบอยู่ผู้หญิงคนนั้นดูไม่เป็นมิตร์ “กอเลียต่อจากนี้ อย่าอยู่ห่างจากฉันนะ” ไล๊ร์ล่าบอกฉัน ฉันอยากถามเธอและให้เธอช่วยตอบตอนนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่นะ [ไว๊ร์โอล่า] “เบล.. ปล่อยพวกลูกน้องฉันไปแล้วฉันจะอยู่สู้กับเธอเอง” ฉันพูดกับเธอเพื่อว่าเธอจะยังมีจิตสำนึกอยู่บ้าง “กล้าดียังไง ไว๊ร์ เธอยังกล้าเรียกชื่อฉันแบบนั้นอยู่อีกหรอ อย่าหวังอะไรที่เป็นไปไม่ได้ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะ” เบลเฟกอร์พรุ่งเข้ามาใส่ไว๊ร์ด้วยความเร็วที่แม้แต่เธอยังมองแถบไม่ทัน เฟรี้ยว! ไวร์หลบมือของเบลเฟกอร์ไปได้ก็จริงแต่เสื้อของเธอกับขาด มือของเบลเฟกอร์นั้นกลายเป็นเหล็กสีเทา เหมือนกงเล็บของสัตว์ป่า “เบล.. สิ่งที่ฉันทำกับเธอนั้นมันช่วยไม่ได้เพราะเธอนั้นจะฆ่าเราทุกคนฉันคิดว่าเธอเข้าใจ” ไว๊ร์ยังพูดต่อ “หุบปาก!! เธอหามเรียกฉันได้ชื่อนั้น เพราะเธอหักหลังฉันละยังฆ่าฉันด้วยมือของเธอเองยังจะมีหน้าให้ฉันมาเข้าใจอย่างนั้นหรอ” เป้ง! เป้ง! เบลโจมตีใส่ไว๊ร์ไม่หยุด ไว๊ร์นั้นแค่เอาดาบรับกงเร็บนั้นเอวไว๊ร์ไม่ให้โดนตัว แต่แค่กันเอาไว้ก็เต็มกลืน เพราะความเร็วที่เหนือกว่าของเบลเฟกอร์ทำให้เธอลพบาก “ฉันไม่ได้อยากฆ่าเธอ เบล.. ฉันไม่มีทางเลือกฉันต้องปกป้องเมืองตอนนั้น เรายังเด็ก” ปึก! ไว๊ร์ใช้ดาบกันมือข้างหนึ่งของเบลเอาไว้ก่อนจะจับแขนอีกข้างหนึ่งของเธอถุ้มลงกับพื้น ทำให้เบลลงไปนอนหงายกับพื้น ไว๊ร์รีบลงไปนั้งทับตัวของเบล เอาดาบจ่อที่คอหอยของเธอ “จะทำอะไรอีกไว๊ร์ เธอจะฆ่าฉันอีกรอบอย่างงั้นหรอ” ไว๊ร์ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติจับดาบแน่ขึ้น “เธอไม่เคยเห็นทางเลือกฉันเลยเบลไม่ว่าตอนไหน ฉันตามใจเธอมาตลอด เพราะฉันรักเธอแต่เมื่อถึงเวลาที่หน้าที่จะต้องมาก่อน เธอจะให้ฉันทำยังไงกันละ เมื่อฉันจะฆ่าเธอเพราะหน้าที่ เธอจะให้ฉันทำยังไงละ” ยิ่งไว๊ร์พูดเท่าไหร่เธอก็เริ่มมือสั่นขึ้นเลื่อยๆ “คิดว่าเพราะฉันเป็นปีศาจ เลยฆ่าเพื่อนตัวเองได้อย่างงั้นหรอ”
(สามปีก่อน ที่โรงเรียนปีศาจ) “เอาละอาจจาย์จะแนะนำเพื่อนคนใหม่ให้กับทุกคนนะ เข้ามาซิเบลเฟกอร์ เลกุรัส” ในวันที่ฉันนั้งอยู่ที่เดิมในห้องเรียนฉันรู้สึกเบื่อที่สุด ก็ยังนั้งมองออกไปนอกหน้าตา มองท้องฟ้า มองนก มองคนที่กำลังเล่นอยู่ที่สนาม โดยไม่สนใจสิ่งใดๆ ตอนนี้ไล๊ร์ล่าก็ยังไม่กับมาจากญี่ปุ่นอีกสองปีเธอถึงจะกับมา ฉันได้แต่นั้งเบื่อนั่งเหงาอยู่แบนี้นานมากแล้ว “สวัดดีค่ะ ฉันชื่อว่า เบลเฟกอร์ เลกุรัส เป็นบาปที่หกของทั้งเจ็ดบาป” ฉันหันกับเข้ามาองในห้องเพราะเธอคนนั้นคนที่บอกว่าตัวเองคือบาปที่หก เป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาหน้ารัก ไม่เหมือนกับปีศาจเลยซักนิด “ขอถามครับ เธอเป็นบาปที่หกจริงเธอจะไม่ฆ่าพวกเราหรอ?” ผู้ชายในห้องคนหนึ่งถามขึ้นมา “เอ๋! เรื่องนั้นหรอค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกนนะฉันนะ โดนปิดผนึกพลังเอาไว้เพราะงั้น ฉันจึงไม่มีพลังพอที่จะฆ่าใคร” เธอบอกแบบนั้นฉันมองเธอ นี้นะหรอบาปที่หกของเจ็ดบาป (เกรียจคร้า) เนียจะหรอจ้าวแห่งความไร้ศิลธรรม “งั้นไว๊ร์โอล่าให้ไปนั้งกับเธอคงได้นะ” อาจารย์บอกแบบนั้น ฉันรู้สุกตกใจนิดหน่อยก่อนพยักหน้ารับ “ฝากตัวด้วยนะ” ฉันมองเธองง แต่ก็พยักหน้ารับไปเท่านั้น เวลากินข้ามเที่ยงฉันมักจะกินคนเดียวโดยเดินไปที่ด่านฟ้า นั้นเพราะไล๊ร์ล่าไม่อยู่นั้นละ “ไว๊ร์โอล่า คือว่าช่วยกินข้าวเป็นเพื่อนฉันได้หรือป่าว” เบลถามฉันนี้คือครั้งแรกที่มีคนแปรกหน้าที่ผึ้งเคยเจอกันมาชวนฉันกินข้ามแบบซึ้งๆหน้า “ฉันกินที่ด่านฟ้าจะมากินด้วยก็ได้” ฉันบอกและเดินออกมาจากห้อง เธอก็เดินตามฉันมาติด เมื่อเรากินข้าวกัน เธอก็ยิ้มไม่หุบ ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากกินข้าว “นี้เธอยิ้มอะไร” “ป่าวนะแค่ มีความสุข” “แค่เรากินข้ามกันเนียนะหรอ?” “แค่กินข้ามกับเพื่อนฉันก็มีความสุขนะ” ฉันมองเธอด้วยท่าทางง “เธอเนียโรคจิตใช้ปะ?” ฉันถามเธอแล้วก่อนที่จะยิ้มออกมา เธอไม่เทียงอะไรแค่ทำหน้าบู้เหมือนไม่พอใจ เมื่อเรากินข้าวเรียบร้อยก็นั่งอยู่ที่ด่านฟ้า “นี้ไว็ร์ ฉัรเรียกว่าไว๊ร์ได้ใหม้” “ออ.. ได้แล้วแต่เลย” ฉันตอบทั้งที่ยังมองก้อนเฆคที่ลอยผ่านไป “งั้นไว๊ร์ ต้องเรียกฉันว่าเบลนะ เข้าใจใหม้” ฉันพยักหน้ารับ เธอยิ้มให้ฉัน เราได้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่นั้น เราอยู่ที่รงเรียนกินข้ามเล่น เที่ยวอยู่ด้วยกันตลาด เธอยิ้มไม่เคยหุบ เหมือนเธอกำลังมีความสุขที่สุดในชีวิต พวกเราปร่อยให้เวลาที่อยู่ด้วยกันเป็นความทรงจำที่มีค่า มาตลาดแต่วันหนึ่ง.. วันที่ดวงจันกลายเป็นสีแดงวันแรกของการทำงานของฉันออกราดตะเวนในเมืองพร้อมผู้ช่วยหนึ่งคน เราจัดการปีศาจหมาป่าได้หนึ่งตัว เป็นการเริ่มตัวที่ดีของฉัน แต่.. เมื่อดวงจันทร์ได้ถูกย้อมไปด้วยสีเลือดปีศาจที่มีพลังอำนาจแผงอยู่ที่ตื่นขึ้นมากับความตายที่อยู่รายลอบ ปีศาจตนนั้นที่ผนึกถูกครายออกด้วยคืนสีเลือดคือเธอ เบลเดินมาตามทองถนนด้วยเลือดที่อาบทั้งตัว ฉันมองเธอที่เดินเข้ามาหา เธอกำลังจะกลายร่างเป็นเบลเฟกอร์จริงๆ ผู้ติดตามบอกให้ฉันหนีไป แต่กับเก้าขาไม่ออก เค้าผู้ช่วยของฉันถูกเธอฆ่าตายฉันจะหนีแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่สิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าคือเธอร้องไห ทั้งที่เธอกำลังฆ่าเธอกำลังร้องไห “ไว๊ร์ฆ่าฉันที.. ฆ่าฉันที..” เธอพูดออกมาเบามากแต่ฉันกับได้ยินฉันเจน ฆ่าหรอกอะไร “คุณหนูฆ่าเธอครั้ง ท่าไม่ฆ่าเธอซะจะต้องมีคนตายแน่ครับ” เค้าใช้กำลังสุดท้ายพูดก่อนจะหมดลม “ไม่ ไม่ได้เบลเป็นเพื่อนฉันนะ” ฉันบอกไปแต่เบลก็ค้อยๆเก้าเข้ามาเลื่อยๆ “ฉัน.. ฆ่าฉัน.. ไว๊ร์ฉันไม่อยากฆ่าเธอ” ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ หัวใจของฉันเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมา “เบล.. ฉันขอโทษ {ดาบของข้าจะมอบพลังแด่ข้า จะฆ่าคนตรงให้สิ้นซาก บทลงทันสีดำ!!}” ดาบของไว๊ร์ค่อยๆ มีเสื้อพลังสำดำขึ้นมา เธอก็กำลังร้องไหอยู่ เชือก!! ดาบปักเข้าทะรุร่างของเบล เมื่อไว๊ร์ปล่อยดาบ ดาบได้หายไปเธอกอดร่างของเบลเอาไว้แน่ และร่างของเธอก็ลรายกรายเป็นเท่าหายไปใต้พื้นดิน ฮ่า..... ฮ่า.... เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังก้องไปทั้งบริเวณ นี้คือครั้งแรกและเป็นความเจ็บปวดแรกที่ฆ่าปีศาจ การฆ่าเพื่อนคนสำคัญที่เธอรัก ด้วยมือเธอเอง
(ปัจจุบัน) “ใครที่ไหนมันจะอยากฆ่าเพื่อนตัวเองกันละ” เชือก!! เมื่อไว๊ร์พูดจบ เธอก็ไม่พูดอีกเหมือนสติเธอได้หลุดลอย แขนของเบลแทงทะลุทรวงองของเธอ เลือดไหรอาบพื้น “ไว๊ร์ฉันเนียละเพื่อนที่ฆ่าเพื่อน”