รักอันตรายกับยัยแวมไพร์เจ้าเสน่ห์

“55555+ … ไวร์ เล่นอะไรเนีย” เสียงหัวเลอะชอบใจ กับคนที่กำลังนั่งเซ็งอยู่ที่โซฟาจ้องมองหม้อข้าวตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเปิดฝาหม้อออกเธอควรได้เห็นเม็ดข้าวสีขาวสวยเรียงตัวอย่างมีละเบียบ แต่สิ่งที่เธอเห็นนั้นคือกลุ่มก้อนดำทมึน“แย่ที่สุด...” ไวร์พูดออกมาแผ่วเบาจนเหมือนเสียงกระซิบ“แหม.. ก็ไวร์นั้นละที่บอกให้คนใช้ไปพักผ่อนกันคืนนี้ ดูซิเป็นไงละ” ไล๊ร์ล่าพูดไปหัวเลอะไป และเดนมาหยุดตรงหน้าไวร์ “เดียวจะไปทำอะไรมาให้ใหม่” ไวร์ทำท่าจะเดินผ่านไลร์ล่าไป “ไม่เอาแล้วละ.. ไวร์ผิดเองนะ ก็ เค้า หิว แล้ว” (ปึก) ไวร์รู้สึกวูปเล็กน้อย เธอโดนดึกกับไปนอนที่โซฟา เธอมาหน้าคนที่ดึงเธออย่างแรงเป็นคำถาม แต่เมื่อเห็นแววตาของไลร์ล่าก็เข้าใจได้ทันที ดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยความกระหาย “ฉันไม่กินข้าวแล้ว.. ขอ กิน ไวร์ ดี กว่า..” “แต่.. ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ” ไวร์พูดกะจะหลบเลี่ยงเหตุการณ์นี้ “ไม่เอา! เค้าหิวแล้ว ไวร์ผิดเองที่ทำให้เค้ากินไม่ทัน ไม่งันก็ไม่ต้องกระหายขนาดนี้” ไวร์ได้แต่ยิ้มกับความเอาแต่ใจของคนตรงหน้า ท่าหนีตอนนี้ได้โดนล่าในบ้านนี้แน่นอน สู่ยอมไปเลยดีกว่า “อย่าให้เสื้อเปื้อนละ” ไวร์พูดนิ่งๆ เธอยอมนอนอยู่นิ่งให้คนตรงหน้าจักการเอง “ค่ะ” ไลร์ล่ายิ้ม อย่างพอใจและค่อยปรดกระดุมเสื้อของไวร์ออก เผยให้เห็นผิวขาวเนีย ไม่มีใครเห็นภาพนี้ของไวร์นอกจากเธอ เมื่อเห็นคอที่ขาวเนียของไวร์ ไลร์ล่าก็กัดไปทีคอ “อะ..” ไวร์ร้องออกมาด้วยความเจ็บละตกใจ ไลร์ล่าใช้ฟันกัดจนเป็นแผลละดูดเลือดเธอ เลือกสีแดงค่อยๆไหลลงไปตามเนื้อช้าๆ ดวงตาของไลร์ล่าเป็นประกายแดงเหมือนสีเลือด (ติดๆ ติกๆ เสียงมือถือ) “เดียว.. ” ไวร์ส่งเสียงขัดขึ้น เธอพลักไลร์ล่าออกและไปรับมือถือที่อยู่ในกระเป๋า “ว่าไง?” (‘ออ.. คือไวร์ฉันว่าเรามีปัญหา’) “ปัญหาอะไร?” ไวร์ถามอีกครั้ง (‘เด็กที่เธออยู่ด้วย ที่โรงเรียนอยู่กับ ไซเรน..’) เมื่อคาสเตอร์พูดถุงกอเลีย ก็ทำให้ไวร์ตื่นตัว รีบลุคขึ้นมาทันที “หมายความว่าไงกันแน่ เธอไปอยู่นั้นได้ยังไง?” (‘ฉันไม่แน่ใจ เธออาจถูกพามา เธอโดนควบคุม’) ไวร์นึกถึงกอเลียตอนออกจากโรงเรียน ไหนบอกกับเองได้นี้อะไร ไม่รู้จักคำว่าอันตรายเลยหรอ? “ออ.. ฉันเข้าใจ ตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว” (‘ท่าเรือทางตะวันออกของ เมื่อก็ท่าเรือแดง’) ไวร์กดวางสายทันที ไลร์ล่ามองตามไวร์เธอถามด้วยสีหน้าและแววตา “กอเลียโดนไซเรน พาตัวไปท่าเรือตะวันออก ไม่ต้องไปก็ได้นะมันอันตราย” “ฉันจะไปด้วย” ไลร์ล่าพูดอย่างไม่ลังเล “ก็ดี” [คาสเตอร์ ท่าเรือตะวันออก(ท่าเรือแดง)] ผมมองผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินไปตามทาง ที่ปีศาจไซเรนพาไป ผมควรหยุดเธอแต่ท่าผมช่วยตอนนี้เราจะไปไม่รู้ที่รวมตัวของพวกปีศาจนี้ ท่ากับผมเสียโอกาสท่าจะฆ่า ก็ต้องฆ่าให้หมดทั้งฝูง เมื่อตามมาเลื่อยๆ ก็มาถึงโกดังเก็บสินค้า รอบๆบริเวณนี้มีไซเรน อยู่ไม่ต่ำกว่าสิบตน ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าพวกนี้จะมีมาก (แปะ!) ละว่างที่กำคิดผมก็รู้สึกได้ถึงแรงจับที่บริเวณไหร่ ทำให้ผมเก้าเดินหน้าและหันไปปืนไปด่านหลัง (ปึก!) แต่ปืนก็โดนปัดออกไป ทำให้ผมตกใจสุดขีดไม่หน้าจะมีคนที่มีฝีมือถึงขนาดปัดปืนในเซียววินาที “ไอบ้า..” เมื่อได้เห็นว่าคนตรงหน้าทั้งสองนั้นเป็นใคร ผมจึงหยุดและเริ่มสงบสติกได้ ยังมีสองคนนี้ที่เก่งกว่าอยู่อีกนี้นา “ขวัญอ่อนเกินไปแล้วนะ” ไลร์ล่าพูดยิ้มๆ เธอเป็นคนปัดปืนนั้น “ตอนนี้ก็สมควรอยู่นะครับ” คาสเตอร์เดินไปเก็บปืน “เลิกเล่นกันได้ กอเลียอยู่ไหน?” ไวร์มองคาสเตอร์ ด้วยแววตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งจริงจังร้อนรน ไม่แน่กอเลีย เธอคนนี้อาจเป็นคนสำคัญจริงๆ ก็ได้ “ถูกพาเข้าไปในโกดัง ไม่แน่อาจตายแล้วก็ได้” เมื่อคาสเตอร์พูดออกมาแบบนั้น แววตาของไวร์ที่เคยเย็นชาไม่ว่าจะเจอกับสถานะภาพไหน ก็เริ่มสั่นไหวอย่างไม่หน้าเชื่อ “ฉันจะเข้าไปพวกเธอไม่ต้องเข้าไปก็ได้ ไม่รู้ด่านในมีอะไรรออยู่” เมื่อนึกถึงกอเลีย ตอนนี้ยิ่งปล่อยไว้นานความเสียงก็เพิ่มขึ้น “ฉันไม่สนแล้ว ใครอยากทำอะไรก็ทำ ไปช่วยกอเลียก่อน” ไวร์พูดจบก็ไม่รอใครทั้งนั้นรีบเข้าไปในโกดัง ความเร็วในการวิ่งนั้นเหนือธรรมชาติ ขนาดปีศาจยังมองไม่ทัน ทั้งสองเห็นดังนั้นก็รีบตามไป เมื่อเข้ามาสิ่งที่เห็นนั้นไม่มี ข้างในนั้นมืดไม่มีแสงส่องสว่างเลย ปึง! เมื่อประตูด่านหลังถูกเปิดแสงได้สาดส่องเข้ามาอีกครั้งก็เข้าใน แค่แววเดียวที่ได้เห็นด่านในนี้มีแต่โครงกระดู (พรึบ!!!) มีแสงสว่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ตาของทั้ง วูบไปชั่วคราว “มาจนได้ ไวร์” เสียงผู้หญิง มองไปยังเจ้าของเสียงก็เป็นผู้หญิงจริงๆ ไม่ใช้ปีศาจไซเรน เป็นผู้หญิงหน้าตาสระสวยผมยาวสีดำ กับใบหน้าที่เรียวสวย แต่ที่หน้าแปรกใจที่สุดคือเธอนั่งอยู่บนโครงกระดูกนับร้อย “ปีศาจ..” ไวร์เรียกผู้หญิงคนนั้น และเธอรีบเรียกดาบออกมาตั้งท่ารับมือ ทั้งที่อีกสองคนยังมึนงงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า “แก! มาทำอะไรที่นี้?” ไวร์ตระโกนถาม “ใจเย็นซิ กว่าจะมาอยู่ที่นี้ได้มันยากมากนะ หน้าจะคุยกันดีดีก่อน” เธอพูดแบบนั้น ไวร์ไม่สนเธอก็มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของกอเลีย “หาผู้หญิงอยู่หรอ ไม่คิดว่าไม่ได้เจอกันพักเดียวเธอจะพันทะแบบนี้” “เธออยู่ไหน!!” ไวร์ถามอีกครั้ง เธอทั้งโกรธและเกรียวกราดกับผู้หญิงตรงหน้า “ท่าเธอ ไม่ทำตัวแบบนั้นฉันอาจจะส่งเธอคือให้ดีๆ ก็ได้นะ” กอเลียเดินออกมาจากด่านข้างมาหาผู้หญิงคนนั้นแววตาเธอเลื่อนลอยไร้สติ นั่งอยู่แถบเท้าของผู้หญิงคนนั้น (ปึง!!!!!!) ไวร์เข้าไปหาด้วยความเร็วสูงจนแทบมองไม่ทันใช้ดาบฟันใส่หน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ลังเล “ไลร์ล่า ช่วยกอเลียเร็ว!!” ไลร์ล่าสระดุ้งเมื่อได้ยินคำสั่งของไวร์ เธอได้สังเกตเห็นว่าดาบของไวร์นั้น ไม่ได้โดนตัวผู้หญิงเลยแม้แต่นิดกับมีม่านพลังสีน้ำเงินอ่อนๆ มากั้นเอาไว้ ไลร์ล่ารีบพรุ่งเข้าไปคว้าตัวกอเลียออกมาทันควัน “แหม.. โกงกันนี้นาให้คนอื่นเข้ามาช่วยแบบนี้” เธอยิ้มก่อนที่ไวร์จะรู้ตัวว่าม่านพลังนั้นดูแปลกๆ (ตุ้ม!!)มันก็ระเบิด ตัวไวร์กระเดนไปด่านหลัง คาสเตอร์กระโดดไปรับตัวไวร์เอาแรงระเบิดให้ทำกระแทกกับพื้น “ไวร์ ไม่เป็นไรนะ” ไลร์ล่าเข้ามาดู ไวร์ก็มีแค่ลอยถลอกเล็กน้อยเท่านั้น “พวกเธอหนีไปซะ รีบหนีไปให้ไกรเลยนะ” ไวร์มองผู้หญิงที่นั่งยิ้มแย้มอยู่ไกรๆ “เธอเป็นใคร” คาสเตอร์ถาม “นั้นนะ บาปที่หกของเจ็ดมหาบาป (เกียจคร้าน) เบลเฟกอร์ Belphegor ไอเทพตกสวรรน” บาปที่หกที่ควรจะอยู่ในนรกตั้งแต่สามปีที่แล้ว เบลเฟกอร์ ที่ถูกส่งกับนรกไปเมื่อตอนนั้นดันกับมา อดีตเคยเป็นเทวฑูต มีหน้าที่ในการจัดตำแหน่ง ในนรก แต่ตอนนี้ก็เป็นปีศาจเล่รอนที่คอยเปิดโปงชาวบ้าน “และยังถูกลูกผสมอย่างเธอส่งกับนรกอีกด้วย” เบลเฟกอร์พูดอยากรู้จักไวร์ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ “ยังไงก็ตาม คาสเตอร์ ไลร์ล่ารีบพากอเลียหนีไป เจ้านี้ไม่ใช้ปีศาจที่พวกเธอจะสู้ด้วยได้” เมื่อไวร์สั่งมาแบบนั้นทั้งสองก็ไม่รู้จะไปดีหรือไม่เมื่อมันรายกาจถึงขนาดนั้นควรทิ้งไวร์เอาไว้งั้นหรอ “ทำไมต้องหนีละ ไวร์เพื่อนเก่าไม่ได้เจอกันตั้งนานอยู่กันก่อนไม่ได้หรือไง?” ไวร์หันไปมองเลบเหกอร์อย่างไม่สบอารม (แปะ!) เธอทำเสียงและสิ่งที่เกิดขึ้นคือ เสียงเพลงที่ไม่อยากได้ยินไซเรนกว่าสิบตนเข้ามาล้อมไว้ทั่วจนไปไหนไม่ได้ “ต้องอยู่เล่นกันก่อนซิถึงจะดี ไวร์เพื่อนรักของฉัน”