รักอันตรายกับยัยแวมไพร์เจ้าเสน่ห์

วันแรกในโรงเรียนใหม่จะถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีหรือป่าวนะ ฉันได้เจอกับคนที่ช่วยชีวิตฉันซึ้งเป็นคนดังระดับไอดอลของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ และยังได้รู้จักกับคนดังอีกคนเธอชื่อไล๊ร์ล่า เป็นฝาแฟดของไว๊ร์โอล่า เธอมีความสวยน่ารักไม่เหมือนใคร ทำให้ทั้งสองเป็นคนดังก็เพราะเหตุการเสี่ยงตายเมื่อวานนี้ทำให้ฉันต้องอยู่กับสองคนอยู่อย่างไม่มีเงื่อไข เหมือนถูกบังคับแต่สองคนนี้บอกว่าที่ทำก็เพื่อตัวฉันเอง มันแน่หรอ 'ฉันทำอะไรไป?' "คุณกอเลียมีสมาธิกับการเรียนหน่อยนะค่ะ" อาจารย์ที่สอนอยู่ด่านล่าง ถามฉันอาจารย์ค่ะหนูไม่รู้จะตอบยังไง "กอเลีย อาจารย์ข้อที่หกที่สอนเมื่อกี้นี้" ฉันมองไปที่หนังสือตัวเองแต่ตอนนี้ฉันไม่ได้เปิดหนังสือไปที่หน้าอะไรเลย 'แก็ก!' เสียงใช้เคอะโต๊ะเบาๆ ทำให้เหลือบไปเห็นไล๊ร์ล่าเขียนหน้ากระดาษ เป็นคำตอบ 587.9 =5.879คูณ10ยกกำลัง2 ฉันตอบตามที่ไล๊ร์ล่าเขียนมาให้ ทำให้ฉันรอดมาได้ "เป็นอะไรหรือป่าวเธอเหม่อมาตั่งแต่เริ่มเรียนแล้วนะ" ไล๊ร์ล่าถามฉันเธอนี้ช่างเหมือนนางฟ้า เสียงของเธอก็เพาะมากจริงๆ "ป่าวนะคิดอะไรอยู่นิดหน่อยอย่่าสนใจเลย" ฉันพูดจบก็มองไปทางอีกคนที่เหมือนจะไม่ค่อยสนใจอะไร เอาแต่นั่งกดมือถือใต้โต๊ะอยู่ตรอดเวลา และเธอก็เหลือบมามองฉัน "สนใจหรอ?" เธอถามฉันยิ้มๆ ฉันไม่ได้ตอบอะไร "เรื่องเมื่อวานนี้นะ มันแปรกๆอยู่เลยให้คนสืบ เดียวก็หยุดแล้วละ เธอตั้งใจเรียนเถอะ" ฉันกับมาสนใจที่หนังสือเรียนอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมไว๊ร์โอล่าถึงได้มีทำเสียงกำท่าทางที่ทำให้สบายใจได้ขนาดนี้นะ เหมือนเทวดาที่อ่อนโยนของทุกคน 'ทำไมคนที่ดีเพรียบพร้อมขนาดนี้ถึงได้มาอยู่ใกล้ฉันกันนะ?' (เอาละพักได้) เสียงอาจารย์บอกพักเทียง ทำรายความคิดทั้งหลายฉันและมองไปยังคนในห้อง ทุกคนค่อยๆเดินออกจากห้องอย่างเชื่องช้า บางคนก็นั่งอยู่กับที่แล้วอ่านหนังสือ ฉันเห็นไว๊ร์โอล่ากับไล๊ร์ล่าเก็บของเข้ากระเป๋า ฉันก็เก็บหนังสือเหมือนกันตอนนี้ต้องไปกอนข้าวแล้วนี้นะ "กอเลียเดียวพวกเราจะพาไป กินข้าวเที่ยงไปด้วยกันนะ" ไล๊ร์ล่าบอกฉันก่อนจะเดินนำทั้งฉันและไว๊ร์ออกไปจากห้อง (ติด! ติด!) เสียงมือถือไม่ใช้ของใครอื่นแต่เป็นของไว๊ร์ที่เดินตามฉันมาติดๆ "หโหร.. อือ อือ นั้นมันเรื่องของฉันหรือไง? ทุ่มนึงได้เดียวฉันออกไป" พอไว๊ร์วางสายก็มองมาที่ฉันและไล๊ร์ล่าที่ยืนรอเธออยู่ "ไม่มีอะไรหรอก ไปกินข้าวกันดีกว่า" เธอพูดแบบฉันแล้วทำท่าจะเดินต่อเรามาถึงด่านฟ้าของตึกเรียน ที่ด่านฟ้าไม่เหมือนกันด่านฟ้าที่ไหน เพราะที่นี้มีสวยย่อมเล็กๆ อยู่ที่ใจกลางแถมยังมีลมพัดตลอดเวลา ทำให้บรรนยากาศดีมากๆ ทุกคนนั่งลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางสวน เอาข้าวกล่องที่แต่ละคนเลือกมากิน "ไว๊ร์เมื่อกี้ใครโทรมางั้นหรอ?" ไล๊ร์ล่าถามไว๊ร์ที่กำลังนั่งกินไปด้วยกดมือถือไปด้วย ไว๊ร์มองไล๊ร์ล่าแวบหนึ่งแล้วก็ยิ้มออกมา "งานนะ ก็รู้กันอยู่.. เดียวก็รู้เองนั้นละ" ไว๊ร์ตอบแย้มๆ พวกเรานั่งกินอาหารกันซักพัก พวกเราก็นั่งเล่นกันอยู่แบบนั้น ไล๊ร์ล่าถามโน้!.. ถามนี้!..ทำให้ฉันสนุกมากที่ได้คุยกัน ไว๊ร์นั่งกดมือถืออยู่แบบนั้นตลอด เธอแถบไม่สนใจอะไรเลย บางครั้งที่หันมามองพวกเราสองคนบ้างแล้วก็ยิ้มออกมา "งั่วนอนจังเลย กอเลียขอนอนตักหน่อยซิ" ไล๊ร์ล่าบอกฉัน และเมื่อฉันมองเธอยังไม่ทันพูดอะไร เธอก็นอนลงมาบนตักของฉันซะอย่างงั้นและ "สบายจัง" เธอพูดมันทำให้ไว๊ร์หันมามอง และทำให้ฉันยิ้ม ('อาาาาา ราาาา รัาาาา ราาาา ร้าาาาา ราาาา. ร้านนนน ราาาาา') เสียงร้องเพลงฉันได้ยินเสียงร้องเพลงดังมาจากไหนไม่ รู้มันเพราะมาจนฉันต้อบมาหา แต่ไล๊ร์ล่าที่ดูเหมือนจะหลับไปแล้วก็ตื่นขึ้นมาทันควัน และมองซ้ายมองขวาไว๊ร์ที่เมื่อกี้ใส่หูฟังเพลงอยู่ เธอก็หยดเหมือนกันดูสองคนนี้ตื่นตนอกมาก "มีอะไรกันหรอ หรือเพราะเสียงเพลง"ฉันถามทั้งสอง แต่สองคนนั้นไม่ตอบและมองฉันเป็นตาเดียวกัน "อะไร...?" ฉันถามอีก "กอเลียใส่หูฟังซะ" ไว๊ร์โอล่าให้หูฟังฉันมา แต่ทำไมละฉันใส่หูฟังโดยดีแต่ทั้งสองคนก็มองไปทั้ง พวกเธอกำลังหาอะไรบางอย่าง ยังไงอย่างงั้น[ไว๊ร์โอล่า] ฉันหันไปรอบๆตัว มองไปทุกที่ ที่มองเห็นแต่ฉันกับไม่เห็นที่มาของเสียงนั้นเลยซักนิด นี้ไม่ใช้เสียงเพลงปกติที่ควรได้ยินเลยซักนิ เสียงเพลงมราชวนให้หลงไหล ฉันรู้ว่านี้มันเสียงอะไร ('อาาาา ร้าาาาา ราาาา รัาาาา ร่าาาา') ฉันยังได้ยินเสียงของมันอยู่ 'ไซเรน'(Siren) ฉันมองไปด่านบนทำให้เห็น คือคนตัวเป็นนางเงือก บางตำนานที่บอกว่าเป็นนกรูปหัวเป็นคน แต่ที่จริงที่พบเจอตอนนี้คือคนตัวเป็นนางเงือกมีปรีกที่ใช้บินติดอยู่ด้วย ไซเรนจะใช้เสียงเพลง ล้อลวงนักเดืนเรือให้หลงและหนุดพักและสุดท้ายก็หายตัวไป ทำให้เชื่อว่าที่คนที่หายตัวไปหมดนั้น เป็นเพราะไซเรนล้อลวงพวกเค้าไปฆ่า แต่ทำให้ฉันคิดได้ทำไม ไซเรนถึงได้มาอยู่ในเมืองละ แถมยังมาไกรพวกเรา ฉันมองไปทางไล๊ร์ล่า เธอชี้ไปทางด้านบนเจ้านั้นกำลุงบินอยู่ "จะทำไงละ เจ้าหนี้มันยังไม่ทำอันตรายก็จริงแต่อีกไม่นานก็อาจทำนะ"ไล๊ร์ล่าบอก "เจ้านี้นะที่จริงไม่มีคนเห็นหรอกพวกเราที่เป็นปีศาจเหมือนกันเท่านนั้นละที่เห็นและได้ยิน" ฉันมองเจ้านั้นที่บินอยู่เหนือท้องฟ้า พวกเราที่เป็นปีศาจถึงจะได้ยินเสียงเจ้านี้ก็รับมือได้ไม่ค้อยตามเหมือนมนุษย์ 'ได้ยินเสียงเพลง?' ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นทำให้ฉันนึกขึ้นได้ ฉันมองไปที่กอเลียที่มองเราด้วยสายตาที่เป็นคำถามมาโดยตลอด ฉันนั่งลงตรงหน้าเธอและดึงหูฟังออก "กอเลียเธอได้ยินเสียงเพลงหรือป่าว?" ฉันถาม "เสียงเพลงหรอ? เหมายถึงที่ได้ยินข้างนอกใช้ไหม้" กอเลียถามกับมา แสดงว่าเธอได้ยินเสียงของ ไซเรนจริงๆ เธอเป็นอะไรกันแน่เนีย "กอเลียเราไปห้องเรียนกันดีกว่า ไล๊ร์ล่าพาก็เลียไปนะเดียวฉันไปทำถุละหน่อย" เมื่อไว๊ร์เดินลงจากด่านฟ้า ทิ้งกอเลียไว้กับไล๊ร์ล่าและคำถาม "กอเลียเราไปกันเถอะ" ไล๊ร์ล่าพอและทั้งสองคนก็เดินลงตามไปเช่นกันเมื่อไว๊ร์ออกมาจากตึกก็มองไปที่ ไซเรนที่ยังบิน วนเวียนอยู่แต่มีไซเรนอีกสองตัวบนมาเพิ่มเจ้าพวกนี้มีเป็นกลุ่มไม่ใช้เรื่องหน้าแปรก "เรียกฉันหรอไว๊ร์" เสียงของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากตึกด่านหลัง "ใช้คาสเตอร์ รู้ใขเไหม้ว่าเรียกมาทำไม?" ไว๊ร์โอล่าถามกับไป "ออ! เจ้าพวกนั้นสงเสียงหน้าลำคาย! ขอฆ่าทิ้งได้ใช้ไหม้" เสียที่ออกมาจากปากของคาสเตอร์ ช่างเยือกเย็นแฝงไปด้วความกระหาย ชายที่ยืนอยู่ด่านหลังนั้น คือชายหนุ่มหน้าใสแต่งตัวดูดีในชุดนักเรียน และเหมือนมีรอยยิ้มที่อบอุ่น แต่เค้ากับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เป็นอันตรายเหรือเกิน "ได้! ท่าเจ้าพวกนี้แต่ต้องคนในเมืองแค่นิดเดียว คาสเตอร์นายค่อยฆ่าพวกมัน จะทำยังไงกับพวกมันฉันไม่สน อย่าให้โฉ่งฉ่างก็พอ.." เมื่อไว๊ร์พูดจบก็เดินเข้าตึกไป นี้เป็นเวลาเรียนชวงบ่ายของห้องพิเศษพอ "แบบนี้ก็สวยซิ.." คาสเตอร์ยิ้มอย่างเลือดเย็นเมื่อไว๊ร์เดินเข้ามาในตึกได้ซักพัก เธอเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องปีศาจตนแรกที่เธอเจอ เรื่องแบบนี้คือเมื่อวาน คูสิทเจ้าหมาดำนั้นเป็นปีศาจต่างทิ่งซึ้งไม่หน้าจะมาอยู่ในเมื่องได้เลย แล้ววันนี้ยังมีไซเรนบินมาแถบโรงเรียนอีก ทำไมปีศาจต่างทิ่งถึงมาแถวนี้นะ [กอเลีย] เหมือนเวลาผ่านไป วันนี้ที่โรงเรียนได้จบจะคิดว่าเป็นเรื่องดีที่ฉันหาเพื่อนได้เร็วขนาดนี้ ถึงพวกเธอจะดูแปรกและยังเป็นคนช่วยชีวิตฉันอีกด้วย "กอเลียให้ฉันไปส่งที่บ้านใหม้?" ไว๊ร์ถามฉัน "ไม่เป็นไรเดียวฉันเดินกับเอง ค่อยเจอกันพรุ่งนี้นะไว๊ร์ ไล๊ร์ล่า" เหมือนฉันบอกลาทั้งสองคน ก็รีบเดินออกมาทันทีวันนี้ดีจริงๆนะ วันนี้ไว๊ร์ก็ทำเรื่องแปรก ทำไมเธอถึงกินเลือดฉันกันนะ เมื่อฉันเดืนมาได้ซักพัก เกิบๆถึงบ้านได้แล้วมั้ง.. (อาาาา ร้าาาา ราาาา ร่าาาาา ราาาา ร่าาาาา ร้าาาาา) ฉันได้ยินเสียงนั้นอีกเสียงเพลงที่ได้ยินเมื่อตอนกลางวัน ปึก! ตึก! ได้ยินดังมาจากด่านหลัง ฉันหันไปก็ได้เจอกับ ผู้หญิง ใช้หรือป่าวเธอมีปีกอยู่ที่หลังมีเท้าที่เหมือนกับเท้าของนก และเธอสวยมาก เมื่อมองเธอที่กำลังร้องเพลงนั้นช่างไพรเรอะ และหน้าหลงไหรฉันเดินเข้าไปใกล้เธออยู่เรียงไม่ได้เพราะ เธอนั้น่าหลงไหลอย่างปรพหราด พวกเธอทั้งสามลงมายืนต่อหน้า เอามือมารูปที่แก้มของฉัน อีกสองคนก็เข้ามาด่านหลังมากอดฉันเอาไว้ มีคนหนึ่งเอาหน้ามาแนบที่คอพวกเธอร้องเพลงให้ฉันฟัง ฉันไม่อยากไปไหน 'นี้มันอะไรกัน...?'