รักอันตรายกับยัยแวมไพร์เจ้าเสน่ห์

"เจอกันอีกแล้วนะ คุณคนหลงทาง" เธอนั่งอยู่ตรงนั้นหญืงในตาสีแดง เธอเป็นคนช่วยชีวิตฉันเอาไว้
"สวัดดีค่ะ" ฉันกล่าวทักเธอแบบงง ที่จริงฉันยังไม่เข้าใจกับเหตุการที่เกิด
"ไม่ต้องทำท่างง ขนาดนั้นก็ได้.. เชินนั่งก่อนซิ" เธอบอกฉันพร้อมมองไปที่โซฟาอีกตัวข้างหน้าเธอ ทำให้ฉันต้องเดินไปนั่งอย่างไม่อาจเรียง
"คือที่นี้ที่ไหนค่ะ แล้วคุณเป็นใครกัน?" ฉันถามเธอทันที
"ค่อยๆก็ได้ เดียวฉันจะตอบให้เธอทุกอย่าง" เธอยิ้มเข้ามาอย่าอ่อนโยน
"ที่นี้เป็นบ้านฉันเอง ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้แล้วก็คนที่ช่วยเธอเอาไว้"
"คุณทำได้ยังไง คือว่า.. แผลที่เอวฉันมันหายไปหมด" ฉันเอามือรูปที่เอว
"เรื่องนั้นไม่ต้องรู้ก็ได้มั้ง ยังไงคุณก็หายดีแล้ว ฉันชื่อ ไว๊ร์โอล่า เลกูณล่า ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ฉัน กอเลีย อาคร์ติก ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้" ฉันกร่าวขอบคุณอีกครั้ง ท่าไม่ได้เธอคนนี้ฉันคงตายไปแล้ว
"ไม่ต่องเก็บไปเป็นบุญคุณอะไร หรอกฉันแค่ทำหน้าที่"
"ไว๊ร์ ท่ามีอะไรที่จะตอบแทนฉันจะทำทุกอย่าง" ฉันพูดออกไป ไว๊ร์ยิ้มขึ้นมา และเธอก็เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า คอยๆโน้มตัวลงมากระซิบที่ห้างหู
"ฉันอยากได้หรายอย่างจากเธอเลยละ กอเลีย ฉันรู้สึกต้องการแบบไม่เคยเป็นมาก่อนเกี่ยวกับเธอ.. แต่ท่าเธอยังจำฉันได้ฉันก็จะขอนะ" ไว๊ร์โอล่าเธอเปรี่ยนมามองหน้าฉัน ตาของเราประสานกัน ตาของเธอเป็นประกายสีแดงสด ดูเหมือนสีเลือดที่แดงสดยังไงอย่างงั้น
"จะทำอะไรค่ะ" ฉันถามเธอ
"ลืมซะเถอะ ทุกเรื่อง ทุกเหตุการที่เกิดในวันนี้ เธอไม่เห็นอะไร กับไปพักผ่อนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่ตัวฉัน ล่าก่อน.." เหมื่อนทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่อเธอพูดจบ ทุกสิ่งก็ดำมืดไม่เห็นสิ่งไดอีก จนถึงตอนนี้ฉันไม่เข้าใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืออะไร และ ทำไมไว๊ร์โอล่าถึงต้องให้ลืมมันด้วยละ

('นี้.. คุณตื่นได้แล้วนะ ถึงบ้านแล้ว') เสียงดังแววมา ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา รู้สึกถึงความเหนื่อยอ่อน ฉันมองหน้าคนที่ปรุกฉันเธอขับรถมาส่งฉันเอง 'ปึง!' ฉันเปิดประตูรถและไปคอกกระจกคนขับ
"มีอะไรหรือ ป่าวทำกุญแจหายงั้นหรอ?" เธอถามฉัน
"ป่าวค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ คุณนางิซะ" เมื่อบอกเธอฉันก็เดินเข้ามาในบ้าน และมุ่งหน้าไปที่เตียงทันที "เหนื่อยชมัดเลย.."
[นางิซะ]
หลังจากที่เธอคนนั้นเข้าไปในบ้านได้ซักพัก ฉันก็ได้แต่มองตามหลังหล่นเท่านั้น เพราะอะไรทำไมฉันต้องรู้สึกอึดอัดขนาดนี้นะ ท่าไม่เครียกันเดียวนี้มันต้องมีเรื่องแน่ๆ "ไว๊ร์โอล่า" นางิซะรีบขับรถกับไปบ้านทันที
[ไว๊ร์โอล่า]
ภาพถ่ายที่อยู่ในแฟ้มคือภาพของเธอคนนั้น ผู้หญิงที่ทำให้รู้สึกโหยหาอย่างประหราดถึงจะเจอเธอคนนั้นเมื่อไม่กี้ชั่วโมงก่อนเท่านั้นเอง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เธอคนนั้นคงจำตัวฉันที่ช่วยเธอเอาไว้ไม่ได้ (ปึง!!) ประตูได้ถูกเปิดออก คนที่เดินกระแทกเท้าเข้ามา อย่างไม่ซาบสาเหตุ
"ไว๊ร์!!" เสียงเธอดังเข้ามา เมื่อฉันหันกับไปก็เห็นนางิซะยืนหน้าบึ้งอยู่
"เป็นอะไร นางิซะ?" ฉันถามเธอหน้านิ่ง เพราะอะไรเธอถึงโมโห
"กอเลีย ยังจำฉันได้" ฉันจ้องหน้าเธอ และนึกถึงประโยคที่นางิซะพูด
"ได้ลบความทรงจำของ กอเลียหรือป่าว?" นางิซะถามฉัน
"แน่นอนว่าลบแล้ว เธอแน่ใจนะกอเลียรู้ชื่อตอนที่ยังไม่ลบความทรงจำ"
"แน่ใจเธอเรียกชื่อฉันทั้งที่ยังไม่ได้บอก" ท่าเรื่องที่นางิซะพูดเป็นเรื่องจริงละก็พวกเรามีเรื่องใหญ่แน่ ทำไมการลบความทรงจำของเธอคนนั้นถึงยังไม่หายไป ฉันว่า.. เป็นไปไม่ได้
"จะเป็นไปได้ยังไง" ฉันถามนางิซะอีกคราวนี้ฉันเริ่มรู้สึกเครียดขึ้นมา
('ปึง!') เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง สายตาของไว๊ร์ที่มองนางิซะอย่างเยือกเย็นได้เปรี่ยนไป และมองไปยังผู้มาเยือนคนใหม่
"ไว๊ร์! เป็นอะไรหรือป่าว?" เมื่อเธอคนนั้นเข้ามาก็เข้ามาสวมกอดไว๊ร์ไว้
"เดียวก่อน! ไล๊ร์ล่า.. มาได้ไง?" ฉันถามไล๊ร์ล่า ตอนนี้เธอหน้าจะอยู่ญี่ปุ่น ไม่หน้าจะมาที่นี้ได้ในเวลานี้
"มาหาพี่นะซิ ฉันกับมาตั้งแต่เช้าแต่ทำงานที่อื่นอยู่ ว่าจะเข้ามาบ้านพรุ่งนี้ แต่ได้ข่าวว่าพี่บาจเจ็บเลยรีบกับมาก่อน" ไล๊ร์ล่าบอก
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ไล๊ร์ล่า" ฉันพูดก่อนที่ไล๊ร์ล่าจะพยายามถอดเสื้อผ้าฉัน
"เพราะไว๊ร์ไม่ยอมละวังตัวนั้นละ ฉันเลยไปไหนไกรไม่ได้เลย" อะไรฉันโตแล้วนะ อีกอย่างเธอเป็นน้องฉันไม่ใช้หรือไง?
"คิดอะไร ฉันรู้ทันนะ เดียวเนียเอาแต่ดื้อ เอาแต่เจ็บตัวไปข้างบนกับเค้าเลยเดียวนี้" และในที่สุดฉันก็โดนไล๊ร์ล่าลากออกจากห้องทำงานโดยที่ยังคุยกับนางิซะค้างอยู่..

[เช้าวันต่อมา](กอเลีย)
แสงอบอุ่นเริ่มแยงตาเมื่อเวลาเช้าได้มาถึง ฉันที่นอนดิ่นไปดิ่นมาอยู่บนเตียงก็ต้อง พยายามเฟือนตัวเองลุคขึ้นมา เพราะวันนี้เป็นวันแรกของการเรียนของฉัน ฉันที่ซึ้งย้ายมาตอนปีสองของชั้นปีมันไม่ใช้เรื่องปกติเท่าไร เพราะส่วนใหญ่จะไม่ย้ายมาแบบนี้ แต่ละโรงเรียนจะมีการสอนที่แตกต่างออกไป ฉันอาจเป็นคนเดียวที่ย้ายมาเรียนในปีสองนี้ หลังจากอาบน้ำก็รีบแต่งตัวและไปโรงเรียนทันที วันนี้ฉันออกจะตื่นสายคงเพราะเรื่องเมื่อวาน
"โรงเรียนก็ไกรเหมือนกันนะ สงใสต้องชื้อรถแล้วเรา" ฉันเดินเอื่อยๆ ไปตามท้องถนนตามเส้นทางไปโรงเรียน ชุดนักเรียนที่ใส่เป็นฟอมแบบพิเศษสีดำกระโปรงดำ มีเสื้อเชิดด่านในนั้นเป็นสีขาว โรงเรียนที่คุณลุงนั้นจัดให้ไม่รู้ว่า เป็นโรงเรียนปกติหรือป่าว ดูจากชุดมันก็ข้อนข้างแปรก
เมื่อเดินไปได้ซักพักพอใกล้โรงเรียนเข้า ตอนนี้ก็เริ่มเห็นนักเรียนหรายคนทั้งเดินไปเป็นคู่ เป็นกลุ่ม นักเรียนที่ปปั่นจักร์ยานมาก็มี แต่พอฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียนสุดจะใหญ่โตนั้น ก็ได้พบกับรถคันหลูสีดำมาจอกพอดี มีคนออกมาเปิดประตูรถทั้งสองฝั่น
"ท่านไล๊ร์ล่า! ท่านไล๊ร์ล่ามาแล้ว องหญิงมาละ" เสียงนักเรียนที่ยืนรอบๆ กำลังยืนดูนักเรียนที่เก้าลงจากรถ เธอมีผมสีชมผูอ่อนๆ ใบหน้าสวยบวกกับดวงตากลมโต ผิวขาวเนีย เธอเหมือนองหญิงอย่างที่ได้ยิน (กรี๊ด!!!) เสียงกรีดดังแสบแก้วหูของนักเรียนที่ยืนอยู่ ทำให้ทุกคนจ้องไปที่รถรอคอยการออกมาจากใครคนหนึ่งอย่างเชื่องช้า เมื่อได้เห็นเธอเก้าเท้าออกมาผมสีดำตรง ใบหน้าที่เรียวคมพร้อมกับดวงตาทึ่ครมกริบนั้น เธอสวยดังราชินี
"ท่านไว๊ร์โอล่า องชาย!!" นักเรียนมองเธอคนนั้น ดูสง่างามเหลือเกิน สายตาของเธอมองไปรอบๆ และหยุดลงที่ฉันเธอส่งยิ้มมาให้ และเดินตรงมาที่ฉันท่ามกลางสายตาของทุกคนที่ต้องมอง เธอจับมือฉันขึ้นมาตรงหน้าเธอและสูดลมหรายใจแรงๆเหมือนจะดมกลิ่นฉัน เราสบตากัน
"จำฉันได้หรือป่าว?" เธอถามฉัน
"ได้.. ค่ะ" ไว๊ร์โอล่าเริ่มขมวดคิ้ว
"ฉันชื่ออะไร?" เธอถามอีก
"ไว๊ร์โอล่า.." ฉันเริ่มรู้สึกงงกับสิ่งที่เธอถามแล้ว
"เป็นไปได้ยังไง" เธอเหมือนจะถามฉัน แต่ฉันไม่รู้เธอจะถามอะไร เธอมองไปยังผู้หญิงที่มาด้วยกัน ไว๊ร์โอล่าก็รากฉันออกจากสถานที่ตรงนั้นทันที ไม่รู้ว่านี้มันเรื่องอะไร เกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานหรือป่าว เธอพาเข้ามายังห้องๆหนึ่งในโรงเรียนเป็นห้องที่หรูมาก เมื่อเราสามคนเข้ามาไว๊ร์ก็ปิดเร็คประตูทันที
"กอเลียคุณนั่งตรงนั้นก่อนนะ" เธอบอกฉันชี้ไปที่โซฟา
"ไว๊ร์นี้หมายความว่าไง?" ไล๊ร์ล่าคนที่มาด้วยถาม
"ฉันก็ไม่รู้" ไว๊ร์มองฉันด้วยสายตาที่คลุ่นคิด
"กอเลียคุณมาจากไหนงั้นหรอ?" ไล๊ร์ล่าถามฉัน
"ออ.. ย้ายมาจากฝั่งตะวันออกค่ะ" ฉันตอบ
"งั้นหรอ.. เธอนะเป็นคนหรือป่าว?"
"เอ๋!?" ฉันงงกับคำถาม เป็นคนหรือป่าวหรอ? "เป็นคน.. ค่ะ"
"กอเลียขอมือหน่อย" ไว๊ร์บอกฉัน ฉันไม่ได้ยื่นมือให้เธอโดยดีแต่ไว๊ร์ก็จับมือฉันไป พร้อมกับเอามีดออกมา
"เดียว!" ก่อนที่ฉันจะทักถ้วงอะไร ไว๊ร์เอามือกรีดเนื้อให้เป็นแผลเล็กที่ปรายนิ้ว เธอปร่อยมีดทิ้งลงพื้นและดูดเลือดที่ปรายที่ไหรออกมา เธอเลียกินเลือดเหมือนนี้คือสิ่งที่เธออยากได้มานาน
"หวาน.." เธอบอก "เธอย้ายมาหรายที่ทั้งโรงเรียนทั้งเมือง แต่มีอย่างหนึ่งทึ่ฉันไม่เห็นความทรงจำไวเด็กของเธอไม่มีเลย"
"หมายความว่า.. " ไล๊ร์ล่า
"ฉันไม่รู้ดต่เลือดนี้นะเลือกของมนุษย์แน่นอน แถมยังหวานมาก.." ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่มาอยู่ตรงนี้ "กอเลียเธอต้องรู้เอาไว ตอนนี้เธอได้รู้เรื่องที่ไม่ควรรู้เข้าแล้ว"