รักอันตรายกับยัยแวมไพร์เจ้าเสน่ห์

ฉันนั่งพิงกำแพงคอนกรีต ดวงตาเริ่มพร่ามัวความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้แถบขาดสติ คนที่ยืนอยู่เบื่องหน้าไม่ว่าเธอกำลังทำอะไร เธอก็ช่วยฉันเอาไว้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดก็ตามที...
[ไว๊ร์โอล่า] "อ๊าก!!!!" เสียงคำรามที่ดังก้องบอกความบ้าลั่งของปีศาจตนนี้ได้เป็นอย่างดี (ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!!) ไม่ว่าจะฟันไปซักกี่ครั้งมันก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าเจ้านี้เป็น 'คูสิท' ไม่ผิดแน่ลำตัวสีเขียวเข้มจนดีเป็นสีดำ ขนยาวหยาบ มีขนาดใหญ่กว่าวัว หูสีขาวสลับแดง เป็นปีศาจที่จะออกมาตามสีแยกหรือช่องแคบๆทางเดินเก่าๆ แต่คูสิทไม่หน้าออกมาในเมืองแบบนี้ "ปึง!! ค๊าก!!" มันพยายามใช้กงเร็บไร่ตระปบ ไว๊ร์ หรายรอบแต่ไว๊ร์กลบได้ตลอด 'ชักหน้าลำคารแล้วซิ' คูสิทกระโดดเข้ามาอีกครั้ง ครางนี้ไว๊ร์ไม่ได้หลบ หมอบลงและแทงดาบไปที่ท้องของมัน ดาบปาดท้องมันเป็นแทบยาวถึงขาหลัง ทำให้มันลงไปนอนจมกลองเลือด "จบซะที" ไว๊ร์ค่อยๆมองร่างของ คูสิท กายเป็นคี่ดินดำ (ฟริว~!) เสียงลม ไว๊ร์มองไปยังที่มาของเสียงก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ลงจากไหนไม่รู้ยืนอยู่ที่กำแพงด่านบน "ไว๊ร์โอล่าเป็นอะไรใหม้?" คำถามที่ออกมาจากปากของผู่ชายคนนั้นทำให้ ไว๊ร์อยากจพเอาดาบนี้ฝาดไปที่ปากซักทีเห็น เธอแล้วยังจะถาม "นายไปตายอยู่ที่ไหน มาคัส" ไว๊ร์ถามกับไปและกำลังเดิน "ไม่ได้ไปไหน ผมผยายามมาที่นี้ให้เร็วที่สุด แต่การประชุมคณะปีศาจที่ไปแทนหัวหน้ามันผึ้งจบ" ไว๊ร์ฝังแล้วพยักหน้าเธอเดินไปยังคนที่นอนจมกลองเลือดอยู่ "ผู้เคราะห์รายซินะครับ น่ารักมากเลยนะครับ" มาคัสบอก "ฉันรู้ เธอยังหายใจอยู่เอาตัวไปบ้านใหญ่ซะ" ไว๊ร์จับใบหน้าของเธอ "จะดีหรอครับป่อยให้ตายไปไม่ดีกว่า.." มาคัสยังพูดไม่จบ ก็มีดาบผุ่งเชียดหน้าเค้าไป "ขืนพูดเรื่อง แบบนั้นเองฉันฆ่าแกตายแน่" มาคัสได้มองหน้าไว๊ร์แล้วกลืนน้ำลายเค้าผึ้งรู้สึกได้ถึงความโกรธเกรี่ยวของไว๊ร์ ไม่รู้เพราะอะไรแต่เค้าจะไม่ของเสียงขัดใจเธอในตอนนี้ "หัวหน้าคุณจะให้ผมทำยังไง เธอเป็นแผลบาจลึดเลือดก็ออกไปมากแล้ว จะให้พาเธอไแบ้านใหญ่ผมกรวว่า.. มันจะสายเกินไป" มาคัสถาม "นั้นซินะ.." ไว๊ร์เงียบไปได้ซักพักเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "มาคัสนายถอยออกไปซะ (จงมาตามคำเชินฉันซะ 'ฟีนิกส์ Pheonix') มาคัสถอยออกมาได้ไมถึงเก้า เค้าก็ต้องล้มหงายหลังเพราะ สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือนกตัวใหญ่ขนสีแดงทอง มีไฟล้อมรอบตัว มันออกมาจากที่ไหนไม่รู้ แต่ทั้วบริเวณที่เมื่อครู่อากาศเย็นเกือบเย็นจัด ก็กรายเป็นร้อนเหมือนแดดตอนเช้านกฟีนิกส์บินมาเกอะที่แขนของไว๊ร์ "ฟีนิกส์รักษาเธอคนนี้ให้ฉันที" ไว๊ร์พูดอย่างอ่อนโยน และ ปร่อยนกฟีนิกส์ไปหาผู้หญิง ในตอนนั้นเองที่ได้เห็นเจ้านกฟีนิกส์นั้นร้องไห้ น้ำตาของมันหยดลงบนแผลที่เอวของเธอ แผลของเธอค่อยๆหายไปอย่างหน้า อัสจรรย์เหมื่อเห็นว่าแผลปิดสนิตแล้ว ไว๊ร์ก็เอามือรูปที่คอของนกฟีนิกส์ และนกฉันก็กรายเป็นไฟมาเผาที่แขนของเธอ มีลอยสักเป็นรูปนกเกิดขึ้นมา.. "นายจะนอนดูอีกนานไหม้มาคัส มาพาเธอไปได้แล้ว" ไว๊ร์โอล่าสั่งมาคัสอีกครั้งเค้ายังตกตลึงกับภาพที่ได้เห็น[บ้านใหญ่ตระกูล เลกูณล่า 22:58 PM](กอเลีย) "ฮะ ฮา ฮะ ฮัก" เสียงหัวเลอะเหมือนเด็กกำลังวิ่งเล่นกันอยู่ เด็กผู้หญิงสองคนนั้น วิ่งน้ำหน้าฉัน "ตามมาเร็วกอเลีย.." เด็กผู้หญิงคนที่วิ่งอยู่หน้าสุดผมสีขมพูอ่อน ตาของเธอสวยมาก "นี้กอเลีบค่อยๆ วิ่งนะเดียวจะล้มเอานะ" เด็กอีกคนบอกกับฉัน เธอมีผทสีดำกับตาสีน้ำตาชแดงสวยนั้น "นี้ทั้งสองคนตามมาเร็วๆซิ!!" เด็กคนที่นำหน้าเรียกอีกครั้ง "นี้เดียวเถอะ! วิ่งช้าเลยนะที่ล้มขึ้นมาจะทำยังไงละ ไล๊ร์!!"[ตึกๆ ตึกๆ พวกเธอเป็นใคร?] "ฮาก!!!... ฮา!!!...." ฉันลืมตาขึ่นอย่ารวจเร็วและเผอรุคขึ้นมานั่ง "นี้เธอเป็นอะไรใหม้ ใจเย็นนะ. ใจเย็นเธอปอดไพรนะ ปอดไพรแล้ว" ผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ "ที่นี้ที่ไหนค่ะ" ฉันถามเธอไป "ที่นี้คือห้องรักษาตัวของเราเอง เป็นเหมือนห้องพยาบาลในหน่วยงานนะ" เธอค่อยๆ ปร่อบให้ฉันนอนลงเหมือนเดิม "ขอบคุณมากเลยนะค่ะที่ช่วยฉันเอาไว้ ฉันอยากรู้ว่าฉันถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลเพราะอะไรหรอค่ะ" "ฉันบอกเธอแล้วไงว่าที่นี้ไม่ใช้โรงพยาบาล ที่นี้นะเป็นสำนัขงานของเลกูลล่า เธอจำเรื่องนี้ไว้บ้างก็ดีนะ ตอนนี้เธออยู่บ้านคนอื่นนะ เธอคงสรัปสนซินะ เดียวเธอก็เข้าใจ" หลังจากนั้นผู้หญิงที่ตรวจร่างกายฉันก็พาฉันเดินออกมาจากห้องพยาบาล ในตึกแห่งนี้เธอพูดถูกที่นี้ไม่เหมือนโรงพยาบาลเลย เหมือนปราสาจหรือคลึหาดมากกว่า เธอพาฉันเดืนไปที่ห้องๆหนึ่ง "พาฉันมาทำไมหรอค่ะ" ฉันถามเธอก่อน "เข้าไปเถอะ หัวหน้าของเรารอเธออยู่" หัวหน้าหรอ? "และฉันชื่อนางิซะจำไว้ด้วยละเพื่อเธอจะจำฉันได้" เธอเปิดประตูนั้นให้ฉัน เหมื่อประตูเปิดออกฉันได้เห็นห้องทำงาน ที่มีหนังสือรายรอบ และเตาผิงอุ่นๆ หน้าเต้าผิงนั้นมันนั่งทองเปรวไฟที่กำลังเผาไม่ ก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เย็นชา "ได้เจอกันอีกแล้วนะ คุณคนหลงทาง"