รักอันตรายกับยัยแวมไพร์เจ้าเสน่ห์

         (ปึง! ปึง! เสียงประตูหน้าบ้าน) มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอเดินตรงมาที่ห้องนั่งเล่น ผมสีน้ำตาลเค้มยาวไปถึงคอ ดวงตาสีน้ำตาลสวย และใบหน้าที่เรียวเล็ก เธอหยุดอยูาที่หน้าจอทีวี ดูรายการทำอาหารที่ดูประจำ
และป่อยเวลาให้ผ่านไปเนินนานกว่าจะลุคออกมา และ เปิดทีวีเป็ยช่องเพลง เธอไปหยุดอยู่ที่โทรสรัปบ้าน มีข้อความเสียงทิ้งเอาไว้
("สวัดดีจะ หนูกอเลียนี้ลุงเองนะ ลุงคิดว่าหนูอาจจะยังมาไม่ถึงก็ได้ลุงเตรียมของทุกอย่างเอาไว้แล้วละ ลุงเตรียมเรื่องโรงเรียนไว้แล้วด้วย ลุงขอโทษนะที่ให้เราย้ายมากระทันหันแบบนี้ มีอะไรโทรหาลุงได้นะ บายจะ")
เธอกดวางปิดไป และ เดินไปในห้องครัวเปิดตู้เย็น เธอมองมันอยู่พิจรนา
"น้ำสมไม่ได้ซื้องั้นหรอ?" เธอถามกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้า
เธอจะออกไปข้างนอกอีกครั้ง
[ร้านขายของ]
"ขอบคุณค่ะแล้ว แวะมาอีกนะค่ะ!!" พนักงานเค้าเตอทั้งสองพูดก่อนที่เธอจะเดินออกจากร้าน เธอยืนอยู่ด่านหน้าร้านซักพัก ตอนนี้เวลาก็ปาไปสามทุ่มแล้ว จะรีบกับบ้านไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไร เธอค่อยๆเดินช้าไปเลื่อยๆเพือจะกับบ้าน แต่เธอก็ต้องสระดุดหยุดลงกับคนหนึ่งคนที่นั่งอยู่ที่พื้น หน้าร้านขายของนั้นเอง
"คุณคะ เป็นอะไรหรือป่าว?" เธอถามคนที่นั้งอยู่
"คุณ.. ไม่เป็นไรหรอกครับเดียวผมก็กับบ้านแล้ว" เธอหยุดถามพยักหน้าบอกว่าเข้าใจ ก่อนจะเดินออกมาเงียบๆ
(กอเลีย)[ในซอย]
ฉันเดินเงียบๆ ไปเลื่อยตามทางกับบ้าน เพราะไม่รู้จะพูดอะไรไปทำไม ตอนนี้แถวๆนี้คนก็หน้าจะนอนกันหมดแล้ว ท่าส่งเสียงดังึงไม่ดีเป็นแน่
ฉันชื่อ กอเลีย อาคร์ติก ตอนนี้ผึ้งย้ายมาต่างเมืองโดยคำสั่งของลุง เพราะพ่อแม่ของฉันตายไปเพราะอุบัตรติเหตุตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ ลุงอาเตอร์เลยดูแลฉันมาตรอด ตอนนี้อยู่คนเดียวในเมื่องที่ไม่รู้จักใครเลย ก็ไม่รู้ว่าจะมาทำไมแต่ก็มาแล้วก็แยู่ไป ไม่แน่โชคดีคงได้ย้ายไปผายในไม่กี่สรัปดา (ปึง!!!) เสียงดังสนัดมาทำรายความคิดที่กำลังเลื่อนลอย เสียงมาจากด่านหลังที่ผึ้งเดินผ่านมา ด้วยความอยากรู้ฉันนเดินกับไปดู ที่เห็นก็ไม่มีอะไรมาก ที่กำแพงมีลอยเหมือนกงเร็บขั่วน แตกเป็นรอบลึก (ปึง!! แฟร็ง!!) เสียงมาจากอีกด่าหนึ่ง เสียงนั้นดังมาจากทางกับบ้านเมืองมองกับไปก็ได้เห็นเสาไฟ ที่เมื่อกี้ฉันยืนอยู่ได้ลมลงมาเสียงแล้ว (แกร็ก!!ๆ) เสียงกระเบื้อง เมื่อมองไปยังที่มาของเสียง ฉันเห็นอะไรบ้างอย่างบางอย่างที่ใหญ่โตกำลังเดินออกมาจากเงามืดช้าๆ (ค็าก..!!) เสียงขู่ ฉันค่อยๆเก้าถอยหลัง สิ่งที่ได้เห็นตรงหน้าไม่เหมือนกับอะไรที่เคยเห็นมาก่อน หมาป่าตัวใหญ่สีดำ สีตาของมันเป็นสีแดง ขนาดของมันเท่ากับรถสี่ล้อ เมื่อถอยหลังได้เก้ากว่าๆ ฉันก็ต้องตกตลึง เพราะ เจ้าหมาป่านั้นเข้าถึงตัวฉันเร็วมาก (ปึง!!) และใช้อุ้มเท้าปัดที่เอวจนตัวฉันลอยไปกระแทกกับกำแพงอีกข้าง พอพยายามจะยืน ปึก! กับลงไปนั้งคุกเข่าอย่างเลียงไม่ได้เพราะที่เอว มีแผลที่เลือดไหรออกมาไม่หยุด ลอยกงเร็บหนาที่บาดลึกลงไปในเนื้อ ทำให้เจ็บปวดอย่างมากและลงนอนกับพื้นทันที ฉันมองเจ้าหมาป่าที่ค่อยๆเดินเข้ามา
"แกมันตัวอะไรกันแน่" ฉันหลับตาลงเชื่อแล้วว่าไม่ลอดแน่ (ใครก็ได้ช่วยฉันที) ฉัวะ!! แปะ!.. แปะ!.. มีของแหลวหยดใส่แก้มขวาของฉัน เมื่อค่อยๆลืมตาก็ได้เห็น เธอจากด่านหลัง ใครคนหนึ่งได้เข้ามาแทรกระหว่างกลางของฉันกับเจ้าหมาป่านั้น เธอเอาดาบสีดำสนิตกันเอาไว้ที่ปากของมัน เธอมีเลือดออกที่บริเวณหัวไหร เครียวยาวๆของมันกัดลึกลงไปในเนื้อ เฟรี้ยว! เธอฟันทีเดียวที่แถ้มของหมาป่านั้นจนมันทอยออกไป เธอหันกับมามองฉันทำให้เห็นรูปหน้าของเธอชัดขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลออกแดง ผิวที่ขาวซีด แววตาที่ไร้อารม ผมที่ยาวไปจนถึงกลางหลัง มองดูภาพรวมเธอเป็นคนที่สวยมาก