มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

 
 
          ในคืนนี้...ทุกคนวิ่งกันทั่วอาคารไปหมด วิ่งชนกันไปชนกันมาเหมือนเด็กเล่นกันบนอาคาร ไม่ว่าจะไปทางไหนก็เจอดินกับภารโรงทั้งนั้น จนในที่สุดแล้ว...มิ้มเริ่มทนไม่ไหวที่ต้องวิ่งหนีอย่างนี้แล้ว
 
“ไอ้ผีบ้า แน่จริงออกมาเลยสิ วิ่งเหนื่อยแล้วนะสนุกนักหรือไง” มิ้มพูดอย่างไม่เกรงกลัวเพราะกำลังโมโห
 
“มิ้มแกพูดอะไรของแก”
 
“ก็มันจริงนี่ ฉันว่ามันก็เป็นแค่ผีกระจอก ทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก” มิ้มยังพูดอวดดีไม่หยุดเพราะยังโมโหไม่หาย
 
“มิ้ม หยุดพูด!!!” ดาวพูดเพราะกลัว
 
          เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายมากกว่าเดิม ประตูทุกห้องหลุดกระเด็นมาที่ทุกคนจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง ทินก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้จึงลุกยืนแล้วพูดอย่างไม่เกรงกลัวว่า....
 
“ไอ้ผีเวร แน่จริงมึงออกมาสิ”
 
“พวกมึงได้ตายสมใจแน่!!!!” เสียงของดินพูดดังคล้ายเสียงตะโกนด้วยความโกรธแค้น
 
 
          สายลมพัดคล้ายกับมีพายุ ตัวของทินถูกดึงไปอย่างแรง ดาวพยายามดึงไว้แต่ก็มีแรงไม่มากพอ เธอก็ยังพยายามช่วยทั้งๆ ที่เพื่อนหลายคนวิ่งหนีกันไปแล้ว จนในที่สุดดาวก็ทนไม่ไหวจึงต้องปล่อยทินไป
 
“ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วย!!!”
 
“ทิน...ทิน”
 
          ดาวพยายามวิ่งตามไปช่วยแต่ภูที่วิ่งกลับมารีบดึงตัวดาวไว้และพาออกไปจากที่นี่ ภูรีบขับรถพาดาวออกไป เพราะคิดว่าทุกคนคงหนีออกไปได้หมดแล้ว
 
“ดาว เธอหายไปไหนมาตั้งนานตามหาแทบแย่”
 
“ก็ช่วยทินไง พวกนายหนีเขาทำไม”
 
“เราไม่ได้หนี แต่เรา....เฮ้ย!!!”
 
          ระหว่างที่พูดกันอยู่นั้นท่อนไม้ใหญ่ก็หล่นลงมาที่หน้ารถ แต่ก็ยังขับรถออกมาได้ เวลานี้ไม่มีใครรู้ว่าทินจะเป็นยังไงบ้าง ดาวคิดว่าทินคงไม่รอดแน่ๆ แต่เธอก็พยายามช่วยเขาแล้ว ถึงกระนั้นดาวก็ยังรู้สึกผิดที่ช่วยเขาไว้ไม่ได้
 
 
 
          เช้าวันต่อมา....
 
“อะไรนะทินตายแล้ว” ดาวพูดอย่างไม่เชื่อ
 
“ดาวใจเย็นๆ”
 
“ถ้าพวกเธอช่วยเขาไว้เรื่องแบบนี้ก็ไม่เกิดขึ้น”ดาวพูดอย่างหัวเสีย
 
          เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ดาวโกรธเพื่อนๆ อยู่หลายวันจนเมื่อสองเดือนก่อนที่รู้ว่าจะมีงานเลี้ยงรุ่นดาวก็ยอมให้อภัยเพื่อนๆ ทั้งสี่คน