มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

          ในคืนนี้...ทุกคนวิ่งกันทั่วอาคารไปหมด วิ่งชนกันไปชนกันมาเหมือนเด็กเล่นกันบนอาคาร ไม่ว่าจะไปทางไหนก็เจอดินกับภารโรงทั้งนั้น จนในที่สุดแล้ว...มิ้มเริ่มทนไม่ไหวที่ต้องวิ่งหนีอย่างนี้แล้ว

“ไอ้ผีบ้า แน่จริงออกมาเลยสิ วิ่งเหนื่อยแล้วนะสนุกนักหรือไง” มิ้มพูดอย่างไม่เกรงกลัวเพราะกำลังโมโห

“มิ้มแกพูดอะไรของแก”

“ก็มันจริงนี่ ฉันว่ามันก็เป็นแค่ผีกระจอก ทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก” มิ้มยังพูดอวดดีไม่หยุดเพราะยังโมโหไม่หาย

“มิ้ม หยุดพูด!!!” ดาวพูดเพราะกลัว

          เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายมากกว่าเดิม ประตูทุกห้องหลุดกระเด็นมาที่ทุกคนจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง ทินก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้จึงลุกยืนแล้วพูดอย่างไม่เกรงกลัวว่า....

“ไอ้ผีเวร แน่จริงมึงออกมาสิ”

“พวกมึงได้ตายสมใจแน่!!!!” เสียงของดินพูดดังคล้ายเสียงตะโกนด้วยความโกรธแค้น

          สายลมพัดคล้ายกับมีพายุ ตัวของทินถูกดึงไปอย่างแรง ดาวพยายามดึงไว้แต่ก็มีแรงไม่มากพอ เธอก็ยังพยายามช่วยทั้งๆ ที่เพื่อนหลายคนวิ่งหนีกันไปแล้ว จนในที่สุดดาวก็ทนไม่ไหวจึงต้องปล่อยทินไป

“ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วย!!!”

“ทิน...ทิน”

          ดาวพยายามวิ่งตามไปช่วยแต่ภูที่วิ่งกลับมารีบดึงตัวดาวไว้และพาออกไปจากที่นี่ ภูรีบขับรถพาดาวออกไป เพราะคิดว่าทุกคนคงหนีออกไปได้หมดแล้ว

“ดาว เธอหายไปไหนมาตั้งนานตามหาแทบแย่”

“ก็ช่วยทินไง พวกนายหนีเขาทำไม”

“เราไม่ได้หนี แต่เรา....เฮ้ย!!!”

          ระหว่างที่พูดกันอยู่นั้นท่อนไม้ใหญ่ก็หล่นลงมาที่หน้ารถ แต่ก็ยังขับรถออกมาได้ เวลานี้ไม่มีใครรู้ว่าทินจะเป็นยังไงบ้าง ดาวคิดว่าทินคงไม่รอดแน่ๆ แต่เธอก็พยายามช่วยเขาแล้ว ถึงกระนั้นดาวก็ยังรู้สึกผิดที่ช่วยเขาไว้ไม่ได้

          เช้าวันต่อมา....

“อะไรนะทินตายแล้ว” ดาวพูดอย่างไม่เชื่อ

“ดาวใจเย็นๆ”

“ถ้าพวกเธอช่วยเขาไว้เรื่องแบบนี้ก็ไม่เกิดขึ้น”ดาวพูดอย่างหัวเสีย

          เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ดาวโกรธเพื่อนๆ อยู่หลายวันจนเมื่อสองเดือนก่อนที่รู้ว่าจะมีงานเลี้ยงรุ่นดาวก็ยอมให้อภัยเพื่อนๆ ทั้งสี่คน