มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

          เปรี้ยง!!!!!!!

          เสียงฟ้าผ่าดังมากจนทุกคนตกใจกันหมด....แต่เสียงฝีเท้าคนก็กำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทุกคนจึงต้องหาที่ซ่อนไปคนละทิศคนละทาง

“ในที่สุดพวกมึงก็กลับมา!!!” เสียงพูดที่เหมือนตะโกนออกมาแฝงไปด้วยความแค้น แค่เพียงไม่กี่นาทีก็เงียบหายไป

          มิ้มรู้สึกแปลกจึงหันไปข้างๆ ก็ไม่มีอะไรแต่ทำไมเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ จึงหันกลับมา....

“กรี๊ดดดด!!!”

“มิ้ม!!!” ดาวอึ้งทันทีเมื่อเห็นเพื่อนคนนั้นอยู่ข้างๆ มิ้ม

           ทุกคนดึงมิ้มวิ่งหนีมาด้วย แต่ประตูที่ขึ้นดาดฟ้าก็ปิด ประตูที่หน้าบันไดก็ปิดหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.....ทั้งสี่วิ่งหนีจนรอบอาคารเรียนก็ไม่เจอทางออกเลยสักทาง

“พวกมึงทิ้งกู!!!!”

“พวกกูไม่ได้ทิ้งมึง”ภูตะโกนตอบ แต่นั่นก็ทำให้เกิดลมพัดแรงขึ้น มีทั้งเก้าอี้ โต๊ะ กระดาษ ปลิวเข้ามาชนทั้งสี่จนล้มไปคนละทิศละทางเต็มไปหมด

“แล้วพวกมึงหายไปไหน” เขาพูดแค่นั้นแล้วเสียงทั้งหมดก็เงียบลง

          เหตุการณ์ในวันนั้นดูวุ่นวายจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร...ทั้งสี่ต่างคิดว่าตัวเองไม่ผิดยกเว้นดาวที่สำนึกผิด และโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา ไม่นานนักดาวก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเอง จำได้ว่าเธออยู่ที่โรงเรียนแต่ทำไมตอนนี้....

“ดาว สายแล้วนะ”

“ค่ะแม่” เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน แม้จะแปลกใจกับเหตุการณ์แต่ก็คิดแค่เพียงว่าเธอคงเมาหลับและฝันไปเองโดยไม่รู้ตัว

          ที่ทำงานทุกอย่างยังเป็นปกติ มีเพียงแค่เพื่อนทั้งสามของเธอที่ไม่รู้ว่าหายไปไหนทำไมถึงยังไม่มาทำงาน ความคิดนั้นต้องเก็บไว้แค่ในใจเมื่อประธานบริษัทเรียกประชุมทั้งหมด ทั้งที่มีเสียงพูดมากมาย แต่ในหัวของเธอตอนนี้กลับไปไม่ได้คิดถึงเรื่องงานเลย เพื่อนๆ ของเธอหายไปไหนกันแน่

          ตกเย็น....

          ที่โรงเรียนกาวินวิทยา  โรงเรียนแห่งนี้ถูกทิ้งร้างมาหลายปีแล้ว ชาวบ้านแถวนั้นเล่าให้ฟัง แต่ดาวที่เพิ่งรู้ว่าโรงเรียนทิ้งร้างนานแล้วตั้งแต่เรียนจบไม่ถึงสองปี แล้วงานเลี้ยงรุ่นเมื่อคืนมันหมายความว่ายังไง

“ทำไมไม่มีข่าวเรื่องที่โรงเรียนนี้ทิ้งร้างหลายปีเลยล่ะคะ” ดาวถามชาวบ้านแถวนั้น

“มีคนสั่งปิดข่าวไว้”ชาวบ้านคนนั้นตอบ

“เมื่อคืนเหมือนได้ยินเสียงคนกรีดร้องในโรงเรียนด้วยนะ” ชาวบ้านอีกคนพูดขึ้น

“เสียงกรีดร้อง”

“ใช่...ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน งานเลี้ยงเรียนจบ ได้ข่าวว่านักเรียนมอหกของที่นี่ตายเกือบหมด น่าจะมีแค่สี่คนเท่านั้นแหละที่รอดไปได้” ดาวได้ฟังแล้วแทบจะล้มทั้งยืน เพราะเหตุการณ์ในตอนนั้น ไม่คิดเลยว่าทุกคนจะเป็นยังไงเพราะเหตุการณ์มันบานปลายมากเกินไป

          ดาวมักจะผวาทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนั้น เป็นวันที่เพื่อนๆ ทุกคนยังอยู่ครบและเป็นช่วงที่มีความสุขมากที่สุด...ถ้าไม่มีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นก็คงดี...