มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

          ปีพุทธศักราช 2540

          นักเรียนจากโรงเรียนกาวินวิทยาที่จบไปเป็นรุ่นที่ห้าต่างตื่นเต้นดีใจกับงานเลี้ยงรุ่นที่กำลังจะมาถึง นานแล้วที่พวกเขาไม่ได้เจอหน้ากัน ตั้งแต่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นเป็นเรื่องที่พวกเขาลืมไม่ลงเพราะจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เขาต้องเสียเพื่อนไปหนึ่งคน

          และวันนี้วันที่มีงานเลี้ยงรุ่นทุกคนได้มารวมตัวกัน หลายคนมีครอบครัวแล้ว หลายคนมีชีวิตที่ดีมากกว่าเดิม และหลายคนยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ไม่เคยลืม โดยเฉพาะ ภู ดาว มิ้ม และมิกซ์ เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับคนๆ นั้น และเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ ของพวกเขา

          ความมืดบ่งบอกถึงการเริ่มงานเลี้ยงรุ่น หลายคนต้องกลับไปก่อนเพราะมีงานค้างอยู่ แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่เลี้ยงฉลองมาถึงเวลาเที่ยงคืนตรง

“เฮ้ย ภู กลับเถอะว่ะ” มิกซ์พูดพร้อมมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว

“อะไรวะ” ภูพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“เวลานี้ที่เกิดเหตุการณ์นั้นนะ” ดาวก็พูดเพราะจำได้ดี

“กลับเถอะ” มิ้มช่วยพูด

“ไม่มีอะไรหรอก” ภูอย่างไม่สนใจอะไร แต่เพื่อนๆ ต่างหวาดกลัวและอยากกลับบ้านมากๆ

          สายลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไปเพียงห้านาที ทุกคนต่างพากันกลับบ้านมีเพียง ภู ดาว มิ้ม และมิกซ์ ที่รถน้ำมันหมดทำให้ยังกลับบ้านไม่ได้ เพราะเพื่อนๆ กลับไปหมดแล้วทำให้ไม่รู้จะขอให้ใครช่วยดี บรรยากาศตอนกลางคืนในโรงเรียนแบบนี้ยังเหมือนวันนั้นไม่เปลี่ยนเลย

          ทั้งสี่ตัดสินใจว่าต้องออกไปจากโรงเรียนให้ได้ก่อน จึงวิ่งไปที่หน้าประตูแต่...เพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น ประตูก็ปิดอย่างรวดเร็วและเมื่อไหร่ไม่รู้ที่มีกญแจมาล็อกไว้ เมื่อทั้งสี่หันกลับไปก็ต้องตกใจกับภาพเบื้องหน้า

“อะไรวะ” ภูพูดแบบไม่เชื่อสายตาเพราะสิ่งที่เห็นคือ โรงเรียนเก่าๆ เหมือนโรงเรียนร้าง

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ดาวพูดอย่างไม่เข้าใจ

          ในขณะที่ทุกคนยืนอึ้งอยู่หน้าโรงเรียน ฝนก็เริ่มตกหนักทำให้ทั้งสี่ต้องวิ่งมาหลบในโรงเรียนจนได้ และหลังจากนี้ไม่มีใครรู้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“ฉันว่าไปหลบในห้องเรียนเถอะ” มิกซ์พูด

“นั่นสิ” มิ้มเห็นด้วย

          ในห้องเรียนที่ยังไม่ได้ล็อกมีอยู่ห้องเดียวคือห้องเรียนเก่าของพวกเขาเอง ทุกคนเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะห้องนี้คือจุดเริ่มต้นของทุกเรื่องที่ทุกคนยังจำได้ไม่เคยลืม หรือลืมไม่ลงมากกว่า

          ปัง!!!

“สงสัยลมจะแรง” มิ้มพูดข่มความกลัวที่กำลังก่อตัวอย่างรวดเร็ว

          ทุกคนพยายามเปิดไฟไว้ แล้วหาที่นอนเพราะยังไงคืนนี้ก็ยังกลับบ้านไม่ได้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทิ้งตัวลงนอน ไฟที่เปิดไว้ก็ดับอย่างไม่มีสาเหตุ แถมยังมีเสียง....

          ตึก!! ตึก!!

“เสียงใครเดินทางมาทางนี้ด้วยนะ” ดาวพูดเบาๆ กับเพื่อนๆ