มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

          รุ่งเช้าวันต่อมา....

“ที่นี่ที่ไหน” มิ้มตื่นมาด้วยความงัวเงีย

“มิ้ม เป็นยังไงบ้าง” มิกซ์ถาม

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฉันตายไปแล้วนี่”

“ตอนนั้นอยู่ๆ เธอก็หายใจฉันก็เลยพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลหมอบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้เธอตายแน่ๆ” มิกซ์อธิบายตามความจริง

          ตอนนั้นมิกซ์กำลังขับรถพาร่างของมิ้มไปที่บ้านของเธอ เขารู้สึกกลัวที่ต้องทำแบบนี้ไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ทุกคนฟังยังไงดี ถ้ามิ้มฟื้นขึ้นมาก็คงจะดี เขาตั้งใจจะขับรถไปที่บ้านของมิ้มให้เร็วที่สุดแต่ก็เจอด่านตำรวจจึงต้องหาทางอธิบายเรื่องนี้ซะก่อน

“เขาเป็นอะไร”

“ผมกำลังพาไปส่งที่บ้านครับ” เขาบอกตำรวจสั้นๆ

“เฮ้ย!น้องพาไปโรงพยาบาลเถอะเป็นอะไรหรือเปล่าเหมือนหอบเลยนะ” ได้ยินอย่างนั้นเขาก็รีบวิ่งเข้ามาดูในรถแทบไม่เชื่อสายตาที่เห็นว่ามิ้มยังหายใจอยู่

          แล้วจากนั้นมิ้มก็ถูกพาตัวส่งโรงพยาบาล....

          หลังจากที่มิ้มออกจากโรงพยาบาลก็มาทำบุญให้เพื่อนๆ ทุกคนเธอเล่าให้ฟังว่าดาวตายตั้งแต่วันที่ช่วยทินแล้ว ตอนที่เธอพยายามดึงมือทินไว้จนมาถึงบันไดเพราะไม่ยอมปล่อยมือจึงถูกสะบัดตกบันไดลงมาตาย และที่ดินปล่อยทินไว้ไม่ฆ่าให้ตายเพราะดาวขอร้อง

          และในตอนนั้นหลังจากที่เธอคิดว่าทินรอดแล้ว...

“ยอมเสียไอ้ทินไปแล้วตัวเองก็ต้องเสียใจมันไม่ใช่ทางที่ดีเลยนะ” ดินพูดอย่างเห็นใจ

“นายไปเถอะ”

            วิญญาณของดาวออกจากโรงเรียนไม่ได้เพราะร่างของเธอยังอยู่ที่นี่ หลายวันหลังจากนั้นเมื่อพ่อแม่ของเธอนำร่างของเธอออกไปก็ได้พบกับทินทำให้เธอไม่ยอมออกไปจากที่นี่สักที และคิดว่าทินคงคิดแก้แค้นเพื่อนของเธอจึงเลือกที่จะอยู่ช่วยพวกเขาก่อน

          ดาวเป็นคนใจเย็นเธอมีความสุขเสมอที่ได้อยู่กับทิน จนกระทั่งถึงวันงานเลี้ยงรุ่นเธอพยายามให้เพื่อนของเธอออกไปจากที่นี่แล้ว ที่ทำงานที่ทุกคนยังเห็นเธอเป็นเพราะว่าเพื่อนๆ ของเธอช่วยให้ทุกคนยังเห็นเธออยู่

          ภู!!! ผู้ชายคนนี้ที่ดาวรู้ว่าเขาเป็นคนฆ่าทินคนรักของเธอก็ทำให้เธอคิดว่าให้อภัยเขาไม่ได้ ตอนนั้นจิตใจของเธอถูกความแค้นเข้าครอบงำจนควบคุมตัวเองไม่ได้คิดได้แต่เพียงว่าเธอไม่อยากปล่อยผู้ชายคนนี้ไว้แม้ว่าเขาจะรักเธอมากก็ตาม

“ใจเย็นหรือยัง”

“ทิน” ดาวหันมามองด้วยใบหน้าที่ยังมีคราบน้ำตามันทำให้ทินโกรธเธอไม่ลงทุกครั้ง

“ไหนบอกว่าไม่อยากให้ฉันฆ่าพวกเขาแล้วทำไม...”

“ก็เขาฆ่านาย” ดาวพูดด้วยความโมโห

“ไปกันหรือยัง”

“แล้วภูล่ะ”

“เขาก็ต้องชดใช้กรรมต่อจากพวกเราอยู่ที่นี่”

          ดาวเดินไปจับมือของทินไว้แล้วร่างของทั้งสองก็ค่อยๆ จางหายไปพร้อมกัน แต่...มีสิ่งหนึ่งที่ยังทรมานอยู่ภายในห้องนั้น...

“กูจะฆ่าพวกมึงทุกคน!!!”

จบ(ไม่)บริบูรณ์