ภารกิจรักมัดใจยัยเย็นชา

 บ้านออร่า 

 ''ออร่าตื่นเร็วลูกจะสายแล้วนะ!'' เสียงของคุณแม่ของฉันที่ขึ้นมาปลุกเพราะอีก 5 นาทีจะ 7 โมงครึ่งแล้ว

''ขออีก 5 นาที ค่ะแม่'' เสียงของฉันตอบแม่กลับไปอย่างหงุดหงิด

''อีก 5 นาที ของลูกนะมันจะสายแล้วน่ะ'' เสียงแม่ตอบกลับ

''วันนี้ไปสายได้ค่ะ แม่'' ฉันตอบกลับ

''หรอ งั้นแม่ไปทำงานก่อนละ'' แม่ฉันตอบกลับและเดินลงบันไดไป

เฮ้ออ! ได้นอนซะที ครอกฟี้ Zzz เอ้ะๆ ฉันลืมแนะนำตัวเองไป สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนางสาวพิชยา จักษ์วัฒนะ ค่ะฉันอาศัยอยู่กับแม่ 2 คนเพราะพ่อของฉันไปทำงานต่างประเทศ -_- นิสัยฉันก็ไม่มีอะไรมากมายเป็นคนเย็นชา เบื่อง่าย ก็แค่นี้แหละ เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันต่อเถอะ! หลังจากที่แม่ฉันไปได้ไม่ถึง 10 นาที อยู่ๆก็มีเสียงกดกริ่งหน้าบ้านฉันจนฉันรำคาญ -_-^

กริ๊งง....กริ๊งงงงงงงง!!!!!!!!! 

''โอ๊ย..ใครว่ะ!!'' ฉันตะโกนอย่างหงุดหงิดและสักพักก็มีเสียงตอบกลับมา

''ฉันเองง!ยัยออร่าตื่นได้แล้ว'' เสียงยัยพิชนี่เองนึกว่าใครที่ไหนฉันเดินลงมาจากห้องและเดินไปที่ประตูเหล็กหน้าบ้าน

''มีอะไร?'' ฉันถาม

''นี่! แกยังไม่อาบน้ำอีกหรอ?'' ยัยพิชพูดพร้อมดูสารรูปของฉัน

''อ่อ ฉันอาบแล้ว'' ฉันตอบกลับ

''อาบบ้านแกสิ!! ใส่เสื้อแขนยาว กางเกงขาสั้น แถมผมเผ้ายังรุงรังอยู่เลย --*'' ยัยนั้นตอบพร้อมทำหน้าหงุดหงิด

''เอ้า!! แกก็เห็นอยู่ว่าฉันยังไม่อาบน้ำแล้วแกจะถามฉันทำซากมะเขือเทศไร -_-'' ฉันตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย

''ฮื้ออ! ช่างเหอะ แกไปอาบน้ำได้แล้ว'' ยัยนั้นพูดพร้อมผลักหลังฉันเดินเข้าบ้าน

''เอ่อๆ รอแปป'' ฉันตอบ

1 ช.ม ต่อมา หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันกับยัยพิชก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน

''นี่ แกๆ'' ยัยพิชพูดและสะกิดหลังฉัน

''หาา?'' ฉันตอบกลับ

''แกเหม่ออะไรอยู่?'' ยัยพิชถาม

''อ่อ ป่าวหรอก^^'' ฉันตอบกลับและยิ้มน้อยๆ 

''หรออออ?'' ยัยพิชถามพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้

''เออสิ'' ฉันตอบกลับและผลักหน้ายัยพิชให้ห่างจากหน้าฉัน

''โอ๊ย! แกอ่ะผลักหน้าฉันทำไหม?'' ยัยพิชถามและเอามือลูบหน้า

''ก็แกอ่ะเอาหน้ามาใกล้ๆฉันทำไหมล่ะ?'' พอฉันถามเสร็จยัยพิชก็ตะโกนมาว่า

''เฮ้ย!! ระวังงงงงง'' ยัยพิชพูดพร้อมทำหน้าตาตกใจและและในตอนนั้นเองฉันก็เห็นว่ามีรถสปอร์ตพุ่งมาทางฉันด้วยความเร็วสูงทำให้ฉันต้องรีบกระโดดหลบข้างทางจนทำให้ฉันเกือบเสียหลักล้มแต่ดีที่ยัยพิชดึงมือฉันไว้ซะก่อนไม่งั้นก้นฉันคงกระแทกกับถนนไปเรียบร้อยแล้ว

''เฮ้ยย!! ขับรถประสาอะไรว่ะไม่เห็นรึไงว่ามีคนเดินอยู่อ่ะ ตาบอดรึไงว่ะ -_-*'' ฉันตะโกนไล่หลังไอ้รถบ้านั่น

''ใช่ๆ ไม่เห็นรึไงคนสวยเขากำลังเดินอยู่เนี่ย!'' ยัยพิชตะโกน

หลังจากที่ฉันกับยัยพิชยืนด่าไอ้รถสังคังนั่นที่เกือบจะชนฉันก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถและกำลังเดินมาทางฉันอยู่ๆก็มีเสียงกรี๊ดของยัยพีชดังขึ้นทำให้ฉันต้องรีบหันหน้าไปถามมัน

''แกเป็นอะไร ยัยพีช?'' ฉันถาม

''แกๆๆ!! ดูดิ รัศมีความหล่อของเขาที่กำลังพุ่งตรงมาทางนี้'' ยัยพิชพูดและทำท่าทางกะดิ๊กะด๊าจนฉันหมั่นไส้

''หล่อหรอ? แกเอาอะไรมองฮ้ะ!'' ฉันตอบอย่างหมั่นไส้

''เอาตาฉันมองไงแก!! เขาหล่อมากเลยย'' ยัยพิชพูด

''ก็งั้นๆแหละ'' ฉันตอบ

''งั้นๆอะไรของแก ทั้งหล่อ ขาว สูง ผมสีดำปนเทานิดๆ โอ้! สเป็คฉันเลย ><'' ยัยพิชพูด

ฮึ! ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลยก็แค่ ใบหน้าคมเรียวได้รูป จมูกโด่ง ดวงตาสีเทาเฉียบคม ผิวขาวอมชมพูปะทะอยู่กับแสงแดด ริมฝีปากเฉียบบาง ตัวสูง ผมสั้นสีดำปนเทานิดๆ ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงเดฟขายาว ใส่แว่นตาสีดำขับรถสปอร์ต แค่เนี่ยย! ไม่เห็นจะหล่อเลย  

''แกๆแก เขาเดินมาทางนี้แล้ว! กรี๊ดด!'' ยัยพิชพูดไปกรี๊ดไปจนฉันรำคาญ

''นี่! แกเลิกกรี๊ดสักทีได้ไหม ฉันรำคาญ -_-^'' ฉันพูดและหันหน้าไปทางยัยพิชและทำหน้าเซ้ง

หลังจากที่ฉันกับยัยพิชยืนเถียงกันอยู่นานแสนนานนายคนนั้นก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเราสองคนแล้วพูดว่า

''เธอ.....''

________________ตอนที่1จบแล้วค่ะ_______________

สนุกหรือไม่สนุกยังไงก็ช่วนกันเม้นหน่อยน่ะค่ะ ^^

ผิดผลาดตรงไหนก็ขอโทดด้วยน่ะค่ะ พึ่งแต่งเป็นเรื่องแรก

ขอบคุณค่ะ