Part-time Secret. งานลับฉบับเลิฟ

          ออด ~
     หากสังเกตุที่ไปที่นั่งริมหน้าต่างจะเห็นวัยรุ่นสองคนนั่งข้างกันคนหนึ่งเป็นเด็กสาวหน้าตาสวยคม มีผิวขาว เส้นผมซึ่งถูกดัดลอนใหญ่ย้อมด้วยสีน้ำตาลอ่อนขับกับใบหน้ารูปใข่ทำให้ดูหวานแม้ในยามหลับ และเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งใส่แว่น ผมสีเขียวสะดุดตา หน้าตาที่อ่อนกว่าวัยนั้นขมวดคิ้วยุ่งกำลังเก็บหนังสือ(ที่บังหน้าของเด็กสาวขณะหลับ)และสมุดของเด็กสาวใส่กระเป๋าเป้สีชมพูหวาน
          "อามิ" เด็กหนุ่มเขย่าตัวเด็กสาวเบาๆพร้อมกับพูดว่า "เลิกเรียนแล้วนะ"
          "อะไรนะ! ทำไมนายไม่รีบปลุกฉันเนี่ย" เด็กสาวสะดุ้งตื่นพร้อมขยี้หัวอย่างแรงทำให้ผมฟูมากกว่าเดิมแต่นั่นก้ไม่ได้ทำให้เด็กสาวดูสวยน้อยลงเลย แต่กลับทำให้ดูเซ็กซี่มากกว่าเดิมเสียอีก
          "หัวฟูหมดแล้ว" เด็กหนุ่มยิ้มเล็กๆพร้อมจัดผมของเด็กสาวให้เป็นระเบียบ
          "ฉันกลับบ้านก่อนนะ จะรีบไปแต่งตัวแล้วไปทำงานน่ะ" พอเด็กสาวพูดจบก็หยิบกระเป๋าซึ่งรู้อยู่แล้วว่าเด็กหนุ่มต้องเก็บของให้เหมือนเคย "ไปละ บาย" พูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องเรียนทันที
     โดยที่เด็กสาวไม่ได้รู้เลยว่าเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ในห้องมองเธอด้วยสายตาเช่นไร....
 
Kiss in Love Bar...
     งานวันแรก งานวันแรก งานวันแรกกกกกกกก
          "หน้าพร้อม ผมพร้อม ชุดพร้อม ฉีดน้ำหอมแล้ว บัตรประจำตัวครบ"
     ฉันมองตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจ ไม่ใช่ว่ากลัวว่าตัวเองจะทำไม่ได้ แต่ที่กลัวจริงๆก็คือคำพูดของหัวหน้าเมื่อ5นาทีก่อนนี่แหละ
เมื่อ5นาทีที่แล้ว
          "น้องจำไว้นะ ถ้าแขกจะลวนลามต้องเบี่ยงตัวหลบแล้วมองหาเด็กเชียร์แขกแถวนั้น เด็กเชียร์เรามีมากพอที่น้องจะเห็นได้ง่ายๆ แต่ปกติแล้วเด็กเชียร์จะไม่ปล่อยให้แขกหลุดมือไปหรอก ไม่ต้องห่วง แต่ถ้าสุดวิสัยจริงๆห้ามใช้ความรุนแรงนะ แค่ยิ้มให้แล้วพูดว่าจะไปตามคนมาให้ก้พอ"
     แล้วเจ๊แกก็ก้มหน้าทำบัญชีต่อไป...
ปัจจุบัน
     พูดง่ายทำยากสิพับผ่า อย่าหาว่าฉันหยาบคายเลย เดินเสริฟของก็เหนื่อยอยู่แล้ว ต้องปั้นหน้ายิ้มเป็นชั่วโมงๆ จะว่าเหนื่อยก็เหนื่อย แต่ว่ามันก็สนุก พอคิดถึงที่เจ๊แกพูดมามันก็ถูกนะ เด็กเชียร์ที่นี่มีเยอะมาก(จะเยอะไปไหน)ในขณะที่เด็กเสริฟมีไม่เยอะแต่ต้องเสริฟให้ไว และที่สำคัญ 'เด็กเชียร์จะไม่ปล่อยให้แขกหลุดมือ' นี่มันเรื่องจริงสุดๆเลย ฉันเลยหมดปัญหาที่ว่าจะถูกลวนลาม(ดีใจอย่างสุดซึ้ง T_T) ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ฉันได้มาอยู่บาร์ซึ่งปลอดภัยสำหรับเด็กเสริฟผู้น่าสงสารคนนี้
          "พี่ริน อามิขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะคะ" ฉันบอกเด็กเสริฟรุ่นพี่ซึ่งรูปร่างหน้าตาระดับนางแบบ(ที่นี่คัดคนที่หน้าตาน่ะ) ซึ่งกำลังเตรียมออร์เดอร์อยู่ใกล้ๆ
          "จ๊ะ อย่าไปนานนะ เดี๋ยวเจ๊แกว่าเอา"
     ฉันเดินมาห้องน้ำสำหรับพนักงานเพียงลำพังเพราะเห็นว่าเด็กเสริฟคนอื่นๆไม่ว่าง ก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งมีแผลตามตัวกำลังนั่งหลับตาพริ้มอยู่ที่หน้าห้องน้ำพนักงานชาย เอ...จะว่าไป คงเป็นพนักงานที่นี่สินะ
          "นาย" ฉันสะกิดคนที่หลับตาอย่างแผ่วเบา "เป็นอะไรมากไหม ให้ฉันช่วยนะ" ฉันพูดพร้อมกับพยุงตัวคนเจ็บขึ้น แต่...
          "ไม่...ไม่ต้อง" ผู้ชายคนนี้พูดเสียงเบาพร้อมเบี่ยงตัวหลบจากแขนของฉัน "ฉันไม่เป็นไร ไปละ" พูดจบก็รีบลุกเดินออกไป
          "เห้ย นาย" ฉันพูดไล่หลังผู้ชายที่เดินออกไปเมื่อครู่ "ไหวรึเปล่าเนี่ย"