ปีศาจที่รัก <3

     แฮ่กๆๆๆๆ ฉันวิ่งหนีตาวายเอ็นมาไกลพอสมควรแล้ว เย้ ดีใจจังโอ๊ะ นั่นกลุ่มเพื่อนฉันนิ

"นี่ โมลี่ ไอริช ตะวัน"

"อ่าว ฮันนี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ" ตะวันเอ่ยขึ้น

"ฉันหนีวายเอ็นมาอะ"

"เธอจะหนีเทพบุรุษสุดหล่อของฉันทำไมกันนะ ยัยฮันนี่" ยัยโมลี่พูด

"ก็นายวายเอ็นนะเป็นปีศาจ นะสิ T^T ฉันหนีมาเนี่ย"

"55555555 ยัยฮันนี่เธอเพี้ยนรึไงห๊ะ มันจะมีปีศาจอยู่บนโลกนี้ได้ยังไงกันนะ" ยัยไอริชหัวเราะเยาะฉัน

"ใช่!! เธอมาใส่ความวายเอ็นสุดหล่อของฉันทำไมกันยะ"

"เธอเพี้ยนไปแล้ว หน้าเธอก็ดูซีดๆ ด้วยนะไปหาหมอไหม ฮันนี่" ตะวันออกความเห็น

"ไม่ต้องหรอกย่ะ ฉันไม่ได้เพี้ยนนะ ฉันพูดจริงๆนะ" แล้วอี่ตาตะวันก็อุ้มฉันขึ้นเฉยเลย แง้ๆๆๆ

"ปล่อยฉันนะ T^T ตะวานนนนนน"

ณ โรงพยาบาล

"ไหนอ้าปากดูหน่อยสิค่ะ อ้าาาาาาาา"

"อ่าว อ้าาาาาาาาาา *0*"

"นี่ รูปทรงอะไรค่ะ"

"สี่เหลียมค่ะ หมอหนูไม่ได้บ้านะค่ะ"

"หนูลองเล่าเรื่องที่หนูเจอมาให้หมอฟังหน่อยสิค่ะ"

"ค่ะ วันนั้นนะค่ะหนูอยู่ที่หลังโรงเรียนคนเดียวฉันได้ยินเสียงคนเดิน ฉันก็เลยเข้าไปดูว่าใคร แล้วฉันก็เห็นว่า วายเอ็นเพื่อนร่วมห้องของฉันเขากำลังกระโดดงับคอหมาป่าอยู่อ่ะค่ะ แล้วก็" ฉันเล่าเรื่องที่เจอมาทั้งหมดให้หมอฟัง

"คุณหมอเชื่อหนูนะค่ะ"

"เชื่อจ๊ หมอเชื่อ เชื่อว่าหนูเป็นบ้าจริงๆไงจ๊"

"ไหงงั้นง่า หนูไม่ได้บ้าน๊าาาาา T^T แง้ๆๆ ช่วยด้วยหมอลากฉันไปแย้ววว T^T"

"หมอค่ะ หนูไม่ได้บ้านะ"

"จ๊ๆ เดี๋ยวหมอจะพาไปนอน"

"นอนเนินอะไรกันไม่อ้าววววววว ปล่อยหนูๆ"

ฉันถูกลากขึ้นเตียงผู้ป่วยแถมยังถูกมัดมือมัดเท้าตรึงติดกับเตียงอีก จู่ๆ หมอก็หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา อ้าาาา ฉันกลัวเข็มมมม อ้ากกกกกกกก ตายชั่วขณะ ฉันค่อยๆ หลับตาลงทีละนิด จนไร้สติไป

รุ่งเช้า ฉันว่าฉันคงต้องหยุดเรื่องที่ว่านายวายเอ็นเป็นปีศาจเอาไว้แค่นี้ก่อนเพราะฉันไม่อยากเป็นคนบ้า และก็ได้ผลหมอเชื่อว่าฉันไม่ได้บ้าจริงๆ ด้วยอ้า ในที่สุด ฉันก็ได้ออกจากโรงบาล(บ้า) แล้ว นายวานเอ็นนายเสร็จฉันแน่ ทุกคนต้องรู้ว่านายคือ "ปีศาจ"

โปรดติดตามตอนต่อไป