ปีศาจที่รัก <3

         ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาที่นี่ที่ไหนเนี่ย มองยังไงก็ไม่ใช่บ้านฉันชัวป๊าบเลย ฝ่าเพดานบ้านฉันไม่ใช่สีครีมอ่า แล้วเตียงบ้านฉันก็ไม่ได้นุ่มขนาดนี้นี่ ฉันรีบลุกขึ้นมาเรื่องเมื่อตอนเย็นฉันไม่ได้ฝันไปแน่ๆ เลย
"แม่จ๋า ที่นี่ที่ไหนเนี่ยย T^T"
"บ้านฉัน"
"บ้านนาย แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ง้ายยยยยย" เฮ้ย เสียงใครหว่า ฉันหันไปมองทางต้นเสียง
"เฮ้ย นายวายเอ็น อย่านะอย่าเข้ามา อย่าฆ่าช้านนนน T^T" -/\- ตานั่นเดินมาจากตรงประตูแล้วเอาข้าวต้มมาวาง
" ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ยัยมั่ว"
โป๊ก!!
"โอ๊ย!! นี่นายจะเครกกระบานฉันทำไมกันย่ะ"
"รีบๆ กินแล้วไปๆ ซะไป ขี้เกียจเห็นหน้า"
"ฉันควรพูดมากกว่านะย่ะ นายวายเอ็น"
"แต่นี่บ้านฉัน" เออว่ะ !! ฉันเมินหน้าใส่ตานั่น แล้วรีบเขมือบข้าวต้มอย่างตระกระตระกาม ก็คนมันหิวนิ T^T (หมดลุคนางเอกเลย)
"เดี๋ยว นี่คงเป็นห้องตาวายเอ็นสินะ" ฉันผงะจากการกินหันมาสำรวจห้องของอีตาวายเอ็น(ค้น)
"นี่เธอ!! จะค้นห้องฉันทำไมเนี่ย"
"เปล่านะ ฉันดูของนี่เฉยๆ มันสวยดีอ่า"
"โกหก หน้าด้านๆ"
"นี่นาย!! พูดให้มันดีๆ หน่อยเส่ เป็นเจ้าของบ้านยังไงเนี่ย ห๊ะ"
"แล้วเธอมันน่าให้มีมารยาทไหม"
"หนอยแน่ะ นายบ้า ปีศาจก็ปีศาจเถอะว่ะ ตายยยยยยย"
ฉันเข้าไปทุบอกตานั่นอย่างไม่กลัว ฮึ เล่นกับคนอย่างฉันเราะ ปีศาจก็ปีศาจเถอะว่ะ ตาย วายเอ็นจับมือฉันไว้ทั้ง 2 ข้าง
"นี่เธอ!! ฉันเจ็บนะ"
"ปีศาจอย่างนายเจ็บเป็นด้วยเราะย่ะ"
"เดี๋ยวเหอะ ท้าทายนักเดี๋ยวจะจับกินซะเลย ยัยบ้านี่"
"แล้วนายจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำไมย่ะ"วายเอ็นไม่พูดอะไรแล้วหันหน้าไปที่ซอกคอของฉันฉันผลักตานั่นออกอย่างแรง ฉันจะกลับบ้านแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป