ปีศาจที่รัก <3
10.0
เขียนโดย อุ๋มอิ๋ม
วันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 16.27 น.
18 บท
3 วิจารณ์
23.27K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 17.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) แรกพบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ เช้าวันหนึ่งของวันแรกที่เปิดภาคเรียนฉันเดินออกจากบ้านเดินมาเรื่อยๆ เพื่อไปโรงเรียน วันนี้เป็นเช้าที่สดใสเหลือเกิน ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนๆ แต่ฉันกลับมาหยุดเดินอยู่ที่บ้านทรงยุโรปหลังหนึ่ง ซึ่งล้อมรอบไปด้วยดอกกุหลาบต่างสีงามตา ฉันชอบดอกกุฆลาบมากๆ เลย พอเหลือบมองไปทั่วๆ ฉันกลับมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งสูงราวๆ 180-185 cm ผิวสีขาวซีดราวกับศพ ดวงตาที่แสนจะเย็นชาที่จ้องมองมาทางฉัน และเขาสวมชุดนักเรียน ของโรงเรียน MYC เหมือนกับฉันด้วย ฉันคิดอะไรเผลินๆ ไปชั่วขณะ จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตา ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย อยู่ๆ ก็มีคนมาสกิดฉัน ฉันที่ยังอยู่ในผวังความคิดของตัวเองถึงกับสะดุ้งเฮือก
"ฮันนี่พาย!! เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ" ฉันค่อยๆ เหลือบไปมองที่ต้นเสียง
"โมลี่ ตกใจหมดเลย"ที่แท้ก็ยัยโมลี่เพื่อนสนิทของฉันนี่เอง
"ไม่รีบไปโรงเรียนเดี๋ยวจะสายนะ" ยัยโมลี่พูดพลางเดินไปข้างหน้า ส่วนฉันก็เดินตามยัยโมลี่ เย้!! ถึงโรงเรียนแล้ว
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดดังขึ้น พวกนักเรียนทุกคนต่างรีบเดินกันมาเข้าแถว ฉันวิ่งไปชนกับอะไรบางอย่างฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นฉันตกใจมากเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือ คนที่ฉันเจอในคฤหาสน์หลังงามแห่งนั้น
"ขอโทษค่ะ" ฉันก้มหัวลงแล้วพูดคำว่าขอโทษ ส่วนเขาก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกเดินไปเฉยเลย ไม่เห็นฉันหรือไงนะ จะเย็นชาไปไหนค่ะพ่อคุณ แล้วพอเข้ามาในห้องเรียนฉันก็พบว่าฉันต้องมานั่งกับนายเย็นชาบ้าเนี่ยนะ ฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ เลยวันๆ ได้แต่ เงียบ เงียบแล้วก็เงียบ
เซ็งงงงงง
โปรดติดตามตอนต่อไป
http://www.youtube.com/watch?v=4030-dw6Fbs
"ฮันนี่พาย!! เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ" ฉันค่อยๆ เหลือบไปมองที่ต้นเสียง
"โมลี่ ตกใจหมดเลย"ที่แท้ก็ยัยโมลี่เพื่อนสนิทของฉันนี่เอง
"ไม่รีบไปโรงเรียนเดี๋ยวจะสายนะ" ยัยโมลี่พูดพลางเดินไปข้างหน้า ส่วนฉันก็เดินตามยัยโมลี่ เย้!! ถึงโรงเรียนแล้ว
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดดังขึ้น พวกนักเรียนทุกคนต่างรีบเดินกันมาเข้าแถว ฉันวิ่งไปชนกับอะไรบางอย่างฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นฉันตกใจมากเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือ คนที่ฉันเจอในคฤหาสน์หลังงามแห่งนั้น
"ขอโทษค่ะ" ฉันก้มหัวลงแล้วพูดคำว่าขอโทษ ส่วนเขาก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกเดินไปเฉยเลย ไม่เห็นฉันหรือไงนะ จะเย็นชาไปไหนค่ะพ่อคุณ แล้วพอเข้ามาในห้องเรียนฉันก็พบว่าฉันต้องมานั่งกับนายเย็นชาบ้าเนี่ยนะ ฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ เลยวันๆ ได้แต่ เงียบ เงียบแล้วก็เงียบ
เซ็งงงงงง
โปรดติดตามตอนต่อไป
http://www.youtube.com/watch?v=4030-dw6Fbs
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ