สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan]

      เสียงช่วงพักตอนกลางวันทําเอาให้นักเรียนทุกคนต่างปลื้มปิติยินดีลงมาพร้อมกันอย่างรวดเร็วแต่ทว่าห้องม.หกทับเจ็ดต่างรอให้ครูปล่อยให้ไปกินข้าวก่อนจะเสร็จแล้วเดินจับกลุ่มลงไปกินข้าวที่โรงอาหารอชิระที่นอนบนโต๊ะก่อนจะสะดุ้งตื่นเสียงของเพื่อนๆในห้อง 

  ''อะ ..อชิระจัง ตื่นได้แล้วนะ !'' เสียงเด็กหญิงวัยใสๆอายุสิบแปดผมสีดํายาวสลวยสะกิดเรียกอชิระที่นอนหลับตั้งแต่เธอเข้ามาเธอรู้สึกมีความแปลกไปกว่าเพื่อนในห้องของเขาเธอเลยอยากจะชวนคุยกับอชิระด้วยความรู้อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ

  '' อะ..เอ๋ เอ่อ โทษทีนะ ! พอดีฉันเผลอนอนหลับน่ะ แฮ่ะๆ ... ''  อชิระหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหยิบกระเป๋าเตรียมเดินออกจากห้องก่อนที่เกือบจะเดินออกจากห้องเผลอมีคนบังเธอเกือบมิดหญิงสาวผมสีนํ้าตาลไม่เงยหน้าก็คงรู้มาใครที่บังอยู่นั้นใคร

  ''พี่ครับ ! ไปกินข้าวกันเถอะ ! ''  วิราวเผยรอยยิ้มตรงหน้าประตูเขานั้งรอพี่สาวของเขาก่อนอชิระจะสงสัยว่าหมอนี้รู้ได้ไงว่าคาบพักกลางวันจะมารออยู่ตรงนี้

  ''เฮ้ย ? แล้วเองรู้ได้ไงวะว่าฉันอยู่ตรงนี้  '' อชิระสงสัยก่อนจะเหล่สายตามองพวกผู้หญิงและพวกผู้ชายหันมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู''น้องชาย''และคนบางคนมองข้างในประตู''พี่สาว''ที่กําลังคุยกันอยู่

  ''ตอนผมจัดตารางสอนผมเห็นตารางพี่ละนะครับเลยรู้ว่าพี่จะไปเรียนคาบไหนต่อละนะ'' เสียงของวิราวร่าเริงและดวงตาสีเหลืองกลมโตจ้องมองก่อนจะเผยรอยยิ้มให้พี่สาวสุดท้ายอชิระเลยก็ต้องมานั้งกินข้าวกับน้องชายของเธอตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วมั้งที่เธอและเขามานั้งกินข้าวสองต่อสอง... มันเหมือนตอนเด็กๆ ...

อชิระและวิราวนั้งกินข้าวพักกลางวันอยู่ตรงริมสวนสองคนกินข้าวกล่องที่วิราวทําข้าวกล่องแบบญี่ปุ่นเล็กๆและทีพี่ดูในเว็บก่อนจะมาทําอาหารกันสองคนในบ้าน  

  ''นับวันเองยิ่งเหมือนสโต๊กเกอร์วะ '' อชิระที่พูดออกมาติดตลกเอาตะเกียบชี้หน้าน้องก่อนวิราวจะทําหน้าเหวอใส่หน้าพร้อมพูดขึ้นมา

  ''เอ๋ ~~~~~~~~ ผมเปล่านะ!? ..ผมแค่เป็นพวกที่ชอบสังเกตนั้นเอง !! ไม่ได้เข้าข่ายโรคจิตแบบนั้นซะหน่อยนะครับ!!'' วิราวตะโกนออกมาเสียงดังแล้วนั้งทําปากบู๊ใส่อชิระก่อนจะหัวเราะออกมา

คนบางคนที่เดินผ่านต่างจ้องมองและคงนึกว่าพวกเขาเป็นแฟนกันแต่ถ้าเป็นคนรู้จักพวกเขาจะสนิทกันแบบพี่น้องกันเสียมากกว่าสาวสก๊อยที่อยู่ห้องเดียวกับอชิระมองสายตาของเธอด้วยความหมั้นไส้นั้งไขว์ห้างมองกลุ่มหนุ่มๆที่ต่างรุมล้อมเธอยังกับเธอกลายเป็น''เจ้าหญิงของพวกเขา'' 

  ''คุณลูกอมจะทํายังไงดีต่อละครับ? จะให้ผมไปจัดการไอ้คู่นั้นที่มานั้งจีบให้เห็นตรงหน้าไหมครับ?  หนุ่มร่างตัวสูงร่างกายบึกบึมเหมือนเป็นบดดี้การ์ดของสาวสก๊อยที่มีชื่อ''ลูกอม''รูปร่างภายนอกดูเล็กเรียวเหมือนไม่แรงอะไรแต่ข้างในเธอเหมือนนางมารปีศาจที่สามารถกัดจิกตบและพูดจาเหยียดหยามดูถูกได้

บางครั้งพวกผู้ชายที่ติดเธอก็มักจะมีแต่พวกติดยาและเด็กแว๊นที่เธอเคยไปนั้งซ้อมหรือผู้ชายที่เก่งด้านการเรียนแล้วหลงเธอเข้าให้ ..เธอรู้สึกสนใจน้องชายของอชิระ บรรยากาศรอบข้างมันเหมือนตอนเปิดภาคเรียนเขามานั้งสังเกตอยู่ตรงตามโขกหินใสเสื้อเชิ๊ตที่มีลายปีกสีขาวกับกางเกง

ยีนต์สีดําพร้่อมหูฟังสีขาวอันใหญ่ที่คาดตรงคอของเขาเอาไว้ดูมีอะไรแตกต่างไปจากพวกผู้ชายหรือผู้หญิงคนอื่น ..

แถมเป็นคนที่แปลกตากว่าเธอด้วยดวงตาสีเหลืองของเขาที่เคยมองเธออยู่แว๊บนึงก่อนจะส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นที่เธอไม่เคยเจอมาที่ไหนมาก่อนเลยเป็นรอยยิ้มทักทายของเขาที่ดูน่าคบหาตาม 

  ''ลองไปแกล้งเขาดูเล่นหน่อยสิ .. เอ๊ะ แต่เว้นผู้ชายคนนั้นนะ ฉันจะจัดการเอง '' ลูกอมเหยียดริมฝีปากรอยยิ้มเริ่มปรากฏแผนร้ายของเธอชี้นิ้วสั่งพวกผู้ชายสองสามคนเดินจับกลุ่มเธอเข้าไปหาพี่น้องคู่นั้น 

   ''เออ วิราวหลังจากนั้นมันก็ --- '' อชิระที่กําลังคุยสนุกกับวิราวอยู่ก่อนที่จะมีเสียงแทรกรบกวนพวกเขาทั้งคู่หันหน้าตรงพื้นหญ้าที่กําลังนั้งอยู่เขาเจอ''ลูกอม''ที่กอดอกมองสายจิกกัดใส่พี่น้องที่มองหน้าลูกอมแอบขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกัน

   ''ขอคุยด้วยคนได้ไหมจ๊ะ ... ?'' เสียงของลูกอมทําหน้าสนิทสนมก่อนจะปั้นหน้ายิ้มระรื่นอย่างดีแบบไม่มีที่ติที่เธอฝึกซ้อมมันบ่อยๆเข้าไปนั้งข้างๆพวิราวพร้อมส่งสายตาหวานใส่น้องชายของอชิระ เด็กหนุ่มผมสีนํ้าตาลที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลิกยิ้มก่อนจะทําสีหน้าปกติมองพี่สาวของเขาก่อนคุยต่อ 

   ''เพื่อนพี่ยังงั้นหรือครับ? ... '' วิราวเอยคําถามมองเพื่อนใหม่ของพี่สาวของเขาที่ส่งสายตานั้งข้างๆเขาอชิระที่ทําหน้าไม่รู้อีโนอีเนก่อนจะกินข้าวแบบคุยตามปกติโดยมะกี้ไม่ได้รู้เรื่องนั้นและไม่ได้ตอบคําถามอะไรให้กับลูกอม  

  ''อู้อี้อํ้าๆไอ้อี๋ม่ายรู๊(ฉันไม่รู้เฟร้ย ว่ายัยนี้เป็นใคร)'' อชิระกัดข้าวกล่องคําโตพวกผู้ชายที่มองอยู่ต่างยืนคํ้าหัวมองการกระทําที่พูดกินข้าวไปด้วยวิราวที่เห็นต่างก็พอรู้ว่าพี่สาวของเธอจะพูดอะไร 

  ''ครับๆ เล่าต่อหลังจากนั้นมันทําอะไรต่อ'' อชิระเผยรอยยิ้มหัวเราะคึกคักอีกครั้งก่อนไม่ได้สนใจลูกอมที่มานั้งเกาะแกะเขาเหมือนเหตุการณ์มะกี้หายไปในช่วงพริบตาของพวกเขาลูกอมที่เห็นดังนั้นต่างเริ่มหงุดหงิดเพราะไม่มีใครที่จะไม่สนใจเธอ ขนาดผู้ชายทุกคนก็ต้องยังสยบแทบเท้าเธอ แต่สําหรับวิราวทําไมเขาถึงไม่สนใจเธอ!?

  ''นี้น้อง ... น้องชื่ออะไรเหรอคะ? ... '' ลูกอมพยายามที่จะหาเรื่องคุยมองน้องชายของอชิระสังเกตเห็นลูกอมจะพยายามจับมือหรือจับไหล่ก็ไม่ได้พูดอะไรกินข้าวไปก่อนจงหมดกล่องวิราวที่หันไปทางลูกอมก่อนวางกล่องข้าวที่กินเสร็จแล้ว 

  ''อ่า ....... ผมชื่อวิราวครับ ..  '' เด็กหนุ่มพูดปกติเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรแนะนําอีกฝ่ายเขาดูท่าจะจําลูกอมไม่ได้ตอนอยู่โขกหินสังเกตมองเคารพเข้าแถวเขาแค่ยิ้มไปจดรายละเอียดของการเข้าแถวในสมองเพื่อจะพาพี่เขาไปเข้าแถวแต่ที่เขายิ้มไป ... 

..เพราะเขาไม่ได้ใส่ใจอะไร .. 

   ''วิราวจังเหรอจ๊ะ น่ารักอ้ะ '' เสียงของลูกอมกลายเป็นเด็กสาวที่ทําหน้าน่ารักใส่อชิระทําหน้าอยากจะอ้วกกับสีหน้าแบบนั้นพอเห็นดันนั้นยื่นข้าวกล่องให้น้องชาย

  ''ชอบน้องเหรอ ก็ไม่บอกนะเนี้ย ..'' อชิระมองด้วยสายตาสังเกตพิจาณาวิราวที่ดื่มนํ้าอยู่เกือบพุ่งออกจากปากก่อนจะเริ่มทําตัวไม่ถูกกับพี่สาวของเขาแล้วพูดแหยๆใส่เล็กน้อย

  ''อ...เอ๋ ~~~~~~~~? ผมยังงั้นหรอครับมีคนชอบ ... พี่นี้น่ะ ... คือว่าเรื่องความรักใคร่น่ะผมไม่ค่อยสนใจ ..หรอกนะ ...เอ่อ...งั้นผมขอตัวไปกับพี่ก่อนนะครับ!'' เด็กหนุ่มผมสีนํ้าตาลที่รีบเก็บข้าวกล่องสองอันใส่ถุงแล้วกอดคอพี่ไปก่อนจะเดินเข้าเรียนมีเสียงออดเลิกพักเรียนหายไปกลับตา

ลูกอมโดยเธอไม่ได้พูดอะไรมองทั้งคู่เดินหายไปในสายตาฝูงชนที่เริ่มเข้าเรียนเธอนั้งพับเพียบเธอเริ่มโมโหพวกผู้ชายที่ยืนค้างไม่ได้พูดอะไรมอง

...สองคู่พี่น้องที่เดินหายไปกับตาอย่างว่องไว

เหมือนพวกเขาไม่อยู่อะไรในสายตาอะไรเลย....

 ------------------------------------------------------------------------------------