สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan]

            ภายในย่านกรุงเทพมหานครแหล่งสีสันบ้านเมืองที่มีสีสันและแหล่งชวนบังเทิงหลาก

หลายชนิดพร้อมกับย่านซอยอันมืดที่ไม่มีผู้ใดไม่เคยเข้าไปหรือแม้แต่จะขยับฝีเท้าเข้าไปหา 

ภายในชั้นใต้ดินทางรถไฟที่ร้างนั้นได้มีกลุ่มวัยรุ่นแก๊งหนึ่งที่กำลังก่อกองไฟพร้อมกับท่าที่สนุก

สนามและเฮฮาปาร์ตี้กันพร้อมกับพ่นสีใส่ป้ายกำแพงที่มีลวดลายซํ้าแล้ว 

  ''เฮ้ย! ชั้นใต้ดินนี้ไม่มีใครอยู่มันดีจริงๆวะ!'' ชายหนุ่มวัยรุ่นที่ผมสั้นตัดเกรียนชูกระป๋องเบียร์

นั่งอยู่บนเก้าอี้เก่าๆพร้อมกับเพื่อนอีกสองสามที่บอกว่าเห็นด้วย

  ''ถือว่านี้เป็นฐานทัพเราเลยไหมลูกพี่!'' เสียงเชิญชวนที่บอกกับอีกฝ่ายให้ตั้งหลักตั้งแหล่งใน

ฐานนี้ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะตอบรับ

  ''เออ เข้าท่าวะ! ''แต่ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา

  ''ข้าขอเป็นแหล่งฐานของข้าแทนได้หรือไม่?''เสียงที่ดูร่าเริงพร้อมกับแฝงความเย็นเยือกเข้า

มาในสถานที่รถไฟแห่งนี้กับรอยยิ้มที่เผยออกมาชายหนุ่มที่รูปร่างยี่สิบหรือยี่สิบเอ็ดปีสวมเสื้อคลุมสี

ดำชุด

            สูทรพร้อมกับดวงตาข้างซ้ายที่มีผ้าปิดตาข้างซ้ายไว้อยู่ทำให้พวกวัยรุ่นในแก๊งถึงกับอึ้ง

กับรูปร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับร่างข้างหลังที่มีผู้คนนับร้อยคนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวปกปิดทั่ว

ใบหน้าพร้อมกับชายแก่ที่ยืนฝั่งตรงข้ามที่มีหนวดเครายาวถึงพื้นด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดก่อนจะมี

เสียงของพวกวัยรุ่นที่อ้าปากค้างกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า 

  ''น ... นี้มันอะไรกัน?!''วัยรุ่นผมสั้นมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะเอามีดพกเล็งตรง

ปลายคอทำให้ชายแก่เกือบจะเข้าไปกั้นเอาไว้แต่ถูกกาเบเรียลห้ามเอาไว้

  ''ทระนงศักดิ์ ... ข้าไม่ต้องการที่จะเสียเลือดเนื้อกับมนุษย์ชั้นตํ่าแค่นี้'' เสียงของกาเบเรียล

นั้นดูทรงพลังและมีอำนาจสำหรับชายแก่ที่มีชื่อว่า''ทระนงศักดิ์ เสรีไน'' 

  ''ข...ข้าต้องขออภัย นายท่านกาเบเรียล''ทระนงศักดิ์พูดออกมาด้วยเสียงที่ไม่กล้าขัดคำสั่งผู้

ที่อยู่เหนือกว่าตนก่อนที่วัยรุ่นผมสั้นตัดเกรียนยังคงงงกับลักษณะคำพูดของพวกเขา

  ''นี้จะมาแสดงละครอะไรกันวะ? พวกยาจก! ไสหัวออกไปฐานเราเดียวนี้นะเว้ย!''เสียง

ของวัยรุ่นที่ไล่เหมือนพวกเจ้านายที่ไล่พนักงานออกไปจากบริษัทด้วยท่าทีที่ไม่เสียดายอะไรสักนิด

ก่อนที่กาเบเรียลจะมองวัตถุปลายดาบสีเหล็กเงินนี้ด้วยความสนใจ

  ''โอ้... นี้คงจะเป็นอาวุทธใหม่ของมนุษย์สินะ ..'' กาเบเรียลมองมีดพกขนาดเล็กที่ถูกจ่อด้วย

มือที่ยังสั่นๆแววตาสีดำที่ลุกโชนอย่างกับปีศาจเผยออกมาให้เห็นก่อนวัยรุ่นผมสั้นเกรียนจะถ้อยออกไปเซทะลักล้มพร้อมกับลูกน้องของพวกเขาสองสามคนที่เป็นแก๊งด้วย

  ''ในสมัยอดีตมนุษย์นั้นได้ต่อกรกับเทพเจ้าอยู่หลากหลายชนิด เช่น ดาบ ปืน ธนู มีด และ'' ในขนาดที่พูดอยู่นั้นกาเบเรียลก็จับมีดพกนั้นแปรเปลี่ยนเป็นดาบสีทองแร่เหล็กเงินเรียวงาม

พร้อมกับรูปรอยกระโหลกขนาดใหญ่

   ''ร่างกายของมนุษย์'' 

สิ้นเสียงพวกยูริลล์สองสามตัวก็พุ่งเข้าใส่ร่างของพวกวัยรุ่นที่วิ่งหนีกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

------------------------------------------------------------------------------------

ภายในชั้นใต้ดินบนรถไฟร้างอยู่นั้นมีเปลวเพลิงกองใหญ่พร้อมกับร่างของมนุษย์สองสามศพนั้นถูกจ่อเป็นไม้กางเขนเหมือนแม่มดในยุคสมัยโรมันที่เขาตามล่าแม่มดและถูกนำมาเผาย่างแบบสดๆเช่น

นี้ก่อนที่ร่างกาเบเรียลที่มองผลงานชิ้นเอกของลูกน้องของตนด้วยความหลงใหล

  ''อ่า .. ความตายของมนุษย์ชั้นตํ่าเป็นเช่นนี้หรือนี้?'' เขาอดนึกสงสัยไม่ได้ว่ามนุษย์นั้นทั้ง

อ่อนแอ่และเจ็บปวดอยู่เสมอได้ยังไง เขามองร่างที่เป็นเศษสีดำไหม้เกรียนนั้นด้วยความสงสัยก่อน

จะมีร่างของยูริลล์ที่ปรากฏกายเข้ามา 

  ''ขออภัยที่ให้รอนานคะท่านกาเบเรียล''ยูริลล์ที่มีปีกสองปีกคลุมหน้าเผยให้เห็นตรงปากที่ถูก

เย็บถูกเปิดออกมากาเบเรียลมองร่างของยูริลล์นั้นด้วยความแปลกใจพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นตรง

หน้า

  ''แล้ว ..... ? ลูซิเฟอร์ของข้าตอนนี้อยู่ไหน?'' กาเบเรียลเดินเข้าไปไกล้ยูริลล์พร้อมกับมอง

ร่างที่สั่นสะท้านไปทั่วร่างกายก่อนจะเอยออกมาด้วยเสียงอันสั่น

  ''..... อ..อยู่กับท่านมิคาเอลคะ'' สิ้นเสียงมีปลายดาบสับเข้าต่อหน้าตรงหน้ายูริลล์พร้อมกับ

เลือดสีแดงสดสาดกระจายทั่วกำแพงกาเบเรียลทำสีหน้าโกรธเกลียดต่อคำพูดที่อยู่ตรงหน้านี้อย่าง

มากก่อนที่ร่างของทระนงศักดิ์จะเดินเข้ามา

  ''ข..ขออภัยครับท่าน'' ทระนงศักดิ์เดินเข้าไปคุกเข่าต่อผู้เป็นอำนาจของเขา 

  ''เจ้ามีอะไรอีก?''  เสียงอันขุ่นเคืองและความโกรธที่เข้าครอบงำอยู่เผยวาจาออกมา 

  ''ตอนนี้คนของข้าหวาดกลัวภายในที่แห่งนี้มาก ท่านช่วยมอบคำอวยพรแด่พวกเราได้หรือไม่?''

ชายหนุ่มร่างแก่เคราหนวดต้องการคำอวยพรและคำอ้อนวอนของร้องแด่พระผู้เป็นเจ้าที่อยู่ตรงหน้า

กาเบเรียลมองร่างนั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างก่อนรอยยิ้มจะปรากฏอยู่ตรงหน้า 

  ''คืนนี้โปรดรอก่อน ข้ามีธุระกับใครคนหนึ่ง''   เสียงปฏิเสธตรงหน้านั้นทำให้ทระนงศักดิ์หดหู่

ก่อนที่กาเบเรียลจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจใครแววตาสีดำข้างขวาที่ลุกชวนเหมือนเปลวไฟสีดำผุด

โผล่ออกมาก่อนฝีเท้าของชายหนุ่มจะลอยตัวบนท้องฟ้าเดินไปสถานที่ใดที่หนึ่งในกรุงเทพแห่งนี้

ด้วยตัวคนเดียว

รอก่อน ..... ลูซิเฟอร์ที่รักของข้า ........