enough พอ

ท่ามกลางผู้คนที่สับสนวุ่นวาย ฉันเลือกที่จะหนีความวุ่นวายเหล่านั้นมาอยู่ที่แห่งนี้ มันเป็นเหมือยหมู่บ้านเล็กๆที่น้อยคนนักจะรู้จักมัน

ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนนี้เรียนจบไปแล้วสองปี มันเลยเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันมาอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว

ฉันเปิดขายโปสการ์ดและรูปถ่ายอื่นๆในอินเตอร์เน็ต และอาจรับจ๊อบถ่ายภาพบ้างนิดๆหน่อย ซึ่งนี่เป็นเงินส่วนน้อยที่ฉันใช้ เพราะส่วนมากมาจากเงินในธนาคารที่ป้าโอนเข้ามาให้ทุกๆเดือน แต่ละเดือนก็หกหลักเลยล่ะ

ตอนนี้ฉันกำลังเดินทางด้วยรถส่วนตัวไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพราะวันนี้ฉันรับจ๊อบถ่ายรูปนอกสถานที่ให้กับนักเรียนม.ปลายปีสุดท้าย คิดแล้วก็อยากกลับไปเรียนม.ปลายจริงๆเลย

"น้องที่นัดพี่ไว้หรือเปล่าคะ?" ฉันจอดรถแล้วลดกระจกลงถามนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง ที่ชุดนักเรียนพวกเธอดูเป็นสง่ามากทีเดียว

"ค่ะ พี่ใช่พี่เจลหรือเปล่าคะ?" เธอตอบและถามมา

"ใช่ค่ะ เดี๋ยวพี่จอดรถแปปนึงนะ" ฉันว่าก่อนจะขับรถไปยังลานจอดรถของสวนสาธารณะ

ฉันขับรถมาจอดที่ลานจอดรถแล้ว ตอนนี้กำลังขนของไปยังโลเคสที่น้องๆวางไว้แล้วคือ ริมน้ำ

"ยิ้มค่ะ สามสี่" ฉันให้สัญญาณก่อนที่จะจรดปลายนิ้วลงบนชัดเตอร์ และมันก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆจนเวลาพลบค่ำ

น้องๆกลุ่มนี้ที่บ้านคงมีฐานะน่าดู เพราะเหมาฉันคั้งแต่เช้ายันค่ำ แถมยังออกปากว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นอีก ถ้าไม่ติดว่าวันนี้กินมังฉันคงจะไปกับน้องๆแล้วล่ะ

ตอนนี้ฉันเดินเล่นอยู่บนถนนคนเดินแห่งหนึ่ง มาเลือกซื้อของกระจุกกระจิกตามลุคของสาวหวานอย่างฉัน และเรื่องที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดก็เกิดขึ้น

มันเกิดขึ้นขณะที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว...

คนที่ไม่ได้เจอกันเกือบสิบปีมายืนอยู่ตรงหน้าฉันกับผู้หญิงคนหนึ่ง

ทั้งสองรักกันหวานชื่น เหมือนไม่เห็นสายตาใครคนอื่นเลย

รวมทั้งฉันด้วย...

"เจล.." เหมือนเขาจะรู้สึกตัวแล้วล่ะว่าฉันมองเขาอยู่

"อ้าว เรย์" ฉันเสแสร้งแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างใน

"สบายดีไหม?" เขาถามมาอย่างนั้น คำตอบจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ

"ตั้งแต่นายจากไปก็ไม่ค่อยสบายหรอก" ฉันว่าไปอย่างนั้นแล้วส่งยิ้มไปให้ทั้งคู่ ก่อนจะรีบเดินหนีไป

ให้ตายเหอะ...

แสงแดดยามเช้าส่งลอดบานเกร็ดมากระทบที่เปลือกตาของฉัน มันเป็นเหมือนนาฬิกาปลุกชั้นดีทีเดียวล่ะ ฉันขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวไปหาซื้อยางลบมานั่งแกะ

ที่ร้านขายเครื่องเขียนเจ้าประจำที่นี่ตั้งอยู่ในตรอกเล็กๆ เป็นร้านขวัญใจขิงเด็กม.ปลายหลายๆคน เพราะมีของกระจุกกระจิกมากมายหลายอย่าง รวมทั้งฉันด้วยที่ชอบของแบบนี้

"ยังชอบมาที่นี่อยู่เหรอ?" เสียงของใครคนนั้นที่ฉันรู้ดีดังมาจากข้างหลัง

"ของมันเยอะดี" ฉันตอบโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมอง

"ไม่คิดจะหันมาทักทายกันหน่อยเหรอ?" เขาถามมาอย่างนั้น ฉันอยากจะหันไปมองใจแทบขาด ถ้าไม่ติดที่ว่าเขาเคยทำร้ายจิตใจฉันมามากมายแค่ไหน

"แค่ได้ยินเสียงนายฉันก็เจ็บจะแย่แล้วล่ะ อย่าให้ฉันเห็นหน้านายเลย" ฉันว่าแล้วรีบเดินไปจ่ายค่าปากกาที่เคาน์เตอร์

โลกนี่กลมจริงๆเลยเนอะ

ฉันก้มหน้ามองไอโฟนลูกรักในมือ ก่อนจะกดรับสาย

"สวัสดีค่ะ" ฉันกรอกเสียงลงไปตามสาย

[พูดซะเพราะเชียวนะ]

"มีอะไรล่ะ ว่ามาสิ" ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง เร่งปลายสายให้พูดสรุปโดยเร็วที่สุด

[บริษัทรับเธอเข้าทำงานแล้วนะ เริ่งงานได้วันนี้เลย] คำตอบของแลายสายจะน่าดีใจกว่านี้ ถ้าบริษัทที่เขาว่าไม่ใช่บริษัทของพ่อเขา

"ฉันควรจะดีใจดีไหม?" ฉันถามไปอย่างเบื่อหน่าย

[ฉันยอมมาล้างจาน6วันเพื่อต่อรองให้พ่อรับเธอเข้าทำงานเลยนะ]

"โอเคๆ แต่ฉันคงเริ่มงานพรุ่งนี้ แค่นี้ล่ะฉันกำลังจะข้ามถนน" ฉันตัดสายไปโดยไม่รอฟังคำอำลาจากปลายสาย ก่อนจะหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าสะพาย เพื่อเตรียมตัวข้ามถนน

นั่นไงล่ะ รถติดไฟแดงแล้ว...

"ข้ามสะพานลอยดีดีสิ"

●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●  ●

ชาร์ปแรกจบแล้ววว เย้เย้

อยากได้เมนท์เป็นกำลังใจบ้างง่ะ -3-

เป็นไงก็มาเมนท์กันบ้างน้าา

ชาร์ปต่อไปอีกไม่นานแน่นอนค่าา

ทยอยมาอัพได้เรื่อยๆน้า ติดเรียนอยู่ มาอัพบ่อยๆถี่ๆยาวๆไม่ได้

ขอเมนท์หน่อยยยย