รักวุ่นวาย นายจอมแสบ

                        (บันทึกพิเศษ:นที)
          "ผมชื่อ นที อายุ23 น้ำหนัก...ส่วนสูง...การศึกษา ปี 4 เรียนคณะเกษตรศาสตร์ครับ ยินดีที่จะฝึกงานกับคุณลุงครับ"  ผมมาฝึกงานที่แปลงปลูกผักคุณลุงชมที่ปลูกผักได้สวยงามมากเกือบจะมาไม่ทันอยู่แล้วเพราะมียัยเซ่อคนหนึ่งเดินมาชนผม(หรือว่าผมไปชนอ่ะ??)เอาเป็นว่าเค้าเดินมาชนผมน่ะ ยัยบื้อเอ้ยย เกือบไม่ได้งานล่ะแต่ดีที่คุณลุงเค้าใจดีสงสัยถ้าเจออีกต้องสั่งสอนหน่ยหน้าตาก็งั้น รูปร่างก็งั้นๆ กะจะมาอ่อยผมล่ะสิ555  ความเดิมตอนที่แล้ว
                        
                      หลังจากที่พี่นทีโดนยิง ฉันก็ๆๆๆ สลบไปเพราะฉันเห็นเลือดทำให้เราสลบเป็นตายอยู่ตรงนั้นจนฉันรู้สึกตัวอีกทีว่ามานอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลแล้ว อ่าวแล้วใครพาฉันมาที่โรงพยาบาลเนี่ย?? " อ่าว ฟื้นแล้วหรอ"
ฉันค่อยๆลืมตาและมองมาหาเสียงต้นกำเนิดและฉันได้พบกับ พี่นที
                  "แล้วพี่นทีทำไมไม่ไปให้หมอตรวจอ่ะค่ะ เดี๋ยวเลือดก็ไหลไม่หยุดน่ะ"
                  "ตรวจแล้ว หมอบอกแค่โดนเฉี่ยวเฉยๆอ่ะ แล้วเราอ่ะเป็นอะไรบ้าง"
                  "แหะๆสลบค่ะ น่าอายจัง"
                  "-- "  
                  "อื้มม แล้วพี่รู้ไหมว่าใครเป็นคนยิงอ่ะ"
                  "ไม่รู้"
                 "อ้าววว ทำไมไม่รู้อ่ะ"
                  "นี่เธอ เราก็อยู่ด้วยกันน่ะ เธอเองก็ยังไม่รู้เลย--"
ยัยเด็กบื้อมาเล่นตลกอีกล่ะ--ทำไมต้องเจอกับยัยนี่ตลอดเลยอ่ะะ เบื่ออ แต่ดูๆไปตอนหลับเมื่อกี้ก็น่ารักน่ะ อุ้ยย ไม่เราไม่ได้ชอบยัยเด็กนี่ บ้าไปแล้วเรา
                 "ขอโทษค่ะ ฉันเอาอาหารมาให้คนไข้ค่ะ" พยาบาลสุดสวยเดินเข้ามาเอาอาหารมาให้ฉัน แต่ดูสายตาของนายนทีนั้นมันแปลกๆที่มองพยาบาลคนนั้นแบบว่า วิ้งๆ เลยอ่ะ--นี่ขนาดพยาบาลน่ะยังจะเจ้าชู้อีก เห้ออ!!
                "มานี่ เดี๋ยวป้อนให้"
                "ไม่ต้อง ฉันกินเองได้่ ปล่อยย><"
               "ทำเป็นอวดดี--"
เพร้ง!! ฉันทำช้อนตกพื้นอ่ะรู้อย่างนี้ให้เค้าป้อนก็จบเรื่องนี่อดกินข้าวเลยน่ะTT
                "บอกแล้วไงว่าจะป้อนให้ เห้ออ เด็กดื้อ"
                "ฉันไม่ไช่เด็กน่ะ--"
                "เด็กดื้อ"
                "ไม่ไช่"
        "อ่าวๆอย่าเถียงกัน หยุดได้แล้วสองคนนี่"
               "ห่ะะ คุณพ่อ"
         "ก็ไช่น่ะสิ"
               "คุณพ่อมาได้งัยค่ะเนี่ย"
         "อ่าวก็พี่นทีโทรมาบอกไง"
               "แล้วคุณพ่อรู้จักพี่นทีหรอค่ะะTT"
          "ลูกนี่ใช้ไม่ได้เลย จำพี่เค้าไม่ได้หรอลูก "
                "ไม่ได้"
           "ก็พี่เค้าคือคนที่ลูกเล่นด้วยกันตอนเด็กๆบ่อยๆอ่ะ ลูกของคุณลุงนพดลอ่ะ"
                "ห่ะ พี่นที"
             
             หลังจากออกโรงพยาบาลได้3วันฉํนก็พักตัวอยู่ที่คอนโด แต่เอ้ะลืมถามพี่นทีว่าใครเป็นคนช่วยเราไปโรงพยาบาล เดี๋ยวค่อยไปถามที่มหาวิทยาลัยดีกว่า 55อยากรู้อ่ะ และที่พ่อฉันบอกว่าพี่นทีเป็นลูกคุณลุงนพดลอ่ะ จริงๆแล้วฉันเคยเล่นกับพี่นทีตอนเด็กมาแล้ว แล้วคุณลุงนพดลเนี่ยคือเพื่อนของแม่ฉัน ตายล่ะะ---->เดี๋ยววันนี้ฉันมีเรียนต้องเข้าไปมหาลัยสักหน่อย
             "แกๆตั้งแต่แกไม่มาเรียนเนี่ยฉันก็สืบประวัติผู้ชายคนที่แกให้หาให้แล้วน่ะ เค้าชื่อว่า นที อยู่คณะเกษตรศาสตร์@#$%! "  ยัยปอฝ้ายรีบเดินมาหาฉันเพื่อจะบอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครแต่เสียใจย่ะฉันรู้ก่อนแกแล้วว
             "ฉันรู้ก่อนแกล่ะ"
            "ห่ะแกไปรู้มาจากไหน เค้าเป็นถึงเดือนคณะเชียวน่ะ"
             "แกอย่ารู้เลย มันต้องไม่ใช่แน่ๆๆอร้ายยยยย!!!!!"
แต่ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องสืบหาความจริงให้ได้ว่าใครกันที่พาฉันไปส่งที่โรงพยาบาลอ่ะ ถ้าเป็นพี่นทีก็คงไม่ไหวแน่โดนยิงซะขนาดนั้น ฉันจะต้องไปถามเค้าแน่ๆๆสู้ตายย.
 
           ปล.โปรดติดตามตอนต่อไปช่วยกันลุ้นว่ายัยโมบายจะตามหาคนร้ายและคนพาไปโรงพยาบาลเจอมั้ย  บ๊ายบาย