[Fic Fairy Tail] ปาฎิหาริย์รัก

30

พิธีกรรมโบราณ

            หลังจากทุกคนนั้นเล่าเรื่องตอนที่ตนได้พบกับคู่หูของตัวเองเสร็จ ฟอล์ส ที่เป็นเพื่อนกับเจราลก็เข้ามาบอกเรื่องงานชุมนุม พวกเกรย์ก็เลยพากันออกไปช่วย แต่ชาวบ้านกลับกันไม่ให้พวกเขาเข้าไปทำ โดยที่บอกว่า

            "พวกท่านเป็นแขกคนพิเศษ แค่นั่งรอเฉยๆ จะดีกว่า" หญิงชราที่เป็นผู้นำคนปัจจุบันของหมู่บ้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

            "แต่ ที่จริงแล้วพวกผมเป็นแค่ผู้อาศัย จะมาให้นั่งดูพวกคุณทำ มันรู้สึกตะหงิดๆ นะครับ" เกรย์พูดออกไป พอพูดเสร็จก็โดนนัตสึเอาศอกกระทุ้งท้องหนึ่งที "ทำบ้าอะไรฟร้ะนัตสึ?"

            "ก็ยายเขาบอกว่าไม่ก็ไม่ดิ่ แกจะเรื่องมากไปทำไมฟร้ะ" นัตสึพูดแบบไม่ไว้หน้า

            ผู้นำทำหน้าเจ็บปวดตอนที่ได้ยินนัตสึเรียกตนว่ายาย จากนั้นก็ปั้นหน้ายิ้มแล้วพูดเห็นด้วยกับนัตสึ "ทำตามที่บอกเถอะ เดี๋ยวพวกเราจะจัดกันเอง เชิญพวกท่านพักผ่อนกันให้สบายตัวเถอะ"

            ...อย่าเรื่องมากซิ ทำตามที่ไอ้หนุ่มปากเสียนั้นแหละ เดี๋ยวพวกแกก็จะได้สบายแล้ว...

            "เอางั้นก็ได้" เกรย์พูด "งั้น พวกเราทำอะไรดีละ นี่ก็เพิ่งจะบ่ายโมงเอง"

            "นอน" นัตสึเสนอแล้วหาว "โอ้ย! ทำอะไรของเธอเนี่ย" นัตสึร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะถูกเอลซ่าเอาฝ่ามือพิฆาตตบหัวนัตสึ นัตสึถามแล้วเอามือลูบหัวปอยๆ

            "อย่าขี้เกลียดสินัตสึ ไปเข้าป่ากันไหม? เห็นพวกชาวบ้านบอกว่ามีสัตว์หาอยากอยู่เยาะ เช่นปลาบก จอระเข้น้ำร้อน" สัตว์แต่ละตัวที่เอลซ่าเอ่ยออกมาล้วนแต่เป็นสัตว์หายาก และใกล้จะสูญพันธ์เต็มที

            "ไปสิไปๆ" ลูซี่ตาเป็นประกาย เพราะเธอชอบสัตว์มาก เพราะพวกมันมักจะเป็นเป้าให้เธอใช้ในการฝึกซ้อมยินธนู

            "งั้นไปกันเลยแล้วกัน"

            จากนั้นทุกคนก็เดินเข้าป่าไป โดนที่มีคนของหมู่บ้านนำทางไปสี่คน ทั้งๆ ที่มีเจราลมาด้วยแท้ แตผู้นำกลับให้คนมานำทางอีกสี่คน ตอนนี้เวลาก็ผ่านมานานแล้ว แต่ไม่ยักจะเห็นสัตว์ที่เอลซ่าบอกเลยสักตัว

            "นี่ เอลซ่า" เจราลที่เดินเงียบมาตลอดทางเอ่ยปากเรียกเอลซ่าเป็นครั้งแรก "มากับฉันทางนี้หน่อยได้ไหม?"

            "เอ่อ.." เอลซ่าพูดติดขัด จากนั้นก็มองไปยังเพื่อนร่วมทาง พวกลูซี่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี พยักหน้ากันเป็นแถว "ก็ได้" เอลซ่าหันไปหาเจราลแล้วเดินออกไปด้วยกัน

            ลูซี่เมื่อเห็นว่าเอลซ่าและเจราลเดินออกไปจนมองไม่เห็นแล้ว หันหน้าไปแล้วพูดว่า "เอาละ สองคนนั้นไปแล้ว พวกนายก็พูดความจริงได้แล้วละ"

            "!!!"            ทำไมพวกนั้นถึงลุกลี้จังละ เหมือนคนที่กำลังจะโดนจับได้ เพราะไปขโมยขนมของเอลซ่างั้นล่ะ... นัตสึสังเกตอาการของคนทั้งสี่คน

            "คะ ความจริงเรื่องอะไร" ชายคนที่หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน

            "ก็..." ลูซี่เปิดปากพูด แต่กลับมาเสียกลืนน้ำลายขึ้นขึ้นด้วย "......เรื่องสัวต์ที่เอลซ่าบอกไง"

            เมื่อได้ยิน คนทั้งสี่คนก็ถอนหายใจโล่อกกันยกใหญ่ นั้นสร้างความแปลกใจให้กับเกรย์ที่คอยสังเกตการณ์มาก ชายคนที่สองเหมือนจะรู้ว่ามีคนมอง จึงพูดออกไปว่า "เดินไปทางนั้นอีกชั่วโมงก็ถึงแล้ว" ว่าเสร็จก็เดินนำไป

            "ป่ะ ไปกัน ฉันอยากจะ..." ลูซี่ร้องดีใจที่จะได้เจอกับสัตว์หายาก เธอกระโดดโลดเต้นแล้วตามชาวบ้านไปพร้องกับเวนดี้ นัตสึที่ตอนแรกคิดว่ชาวบ้านพวกนี้หน้าสงใส แต่เพราะไม่อยากคิดให้เปลืองสมอง จึงโยนความคิดนั้นทิ้งไปแล้วเดินตาม ส่วนเกรย์นั้นเดินตามไปตั้งแต่ที่ลูซี่ออกตัวเดินตามชาวบ้านแล้ว แต่เกรย์ก็ยังคิดเรื่องชาวบ้านทั้งสี่คน พวกนี้น่าสงสัยมาก หรือบางที ชาวบ้านทุกคนกันแน่ ที่น่าสงสัย

            เดินมาได้ไม่นาน นัตสึก็บ่นว่า 'หิวเฟ้ยยย' จนชาวบ้านสามสี่คนต้องเอามืออุดหูแล้วออกไปหาอาหารมาให้กิน แต่ชาวบ้านไปหาไม่ถึงสามสิบนาทีก็ถึงกับได้ไก่หนึ่งตัวที่ย้ายจนสุก มีปลาอีกห้าตัสย้ายจนสุกแล้วเช่นกัน แถมยังมีกระบอกน้ำอีกหกกระบอก จากนั้นชาวบ้านทั้งสี่ก็วงอาหารลงตรงหน้าพวกเกรย์ทั้งหมด

            "พวกนายไม่กินหรอ" ลูซี่ถาม

            "พวกข้ากินกันมาแล้ว พวกเจ้ากินเถอะ" ชาวบ้านคนที่สามพูด

            "อ้อ" ลูซี่เข้าใจแล้ว จากนั้นก็หยิบปลาย้ายขึ้นมากิน

            นัตสึไม่พูดพล้ำทำเพล ลงมือกินไก่ที่มีอยู่ตัวเดียวนั้น ส่วนเกรย์ยังชั้งใจเรื่องที่พวกชาวบ้านทำท่าลุกลี้ลุกลนอยู่

            ...ในอาหารไม่น่าจะใส่อะไรลงไปได้ เพรนาะความร้อนจากไฟที่ใช่ปลุงนั้นจะทำให้พิเศษที่อยู่ในเนื้อสัตว์จางหายไป ส่วนในน้ำ อันนี้น่าสงสัย งั้นก็อย่ากินน้ำเป็นพอ... แล้วกเกรย์ก็ลงมือกินปลา

            ทางฝั่งชาวบ้าน

            ทั้งสี่คนมองการกินของพวกเกรย์ทั้งหกคนกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ขจากนั้นไม่นานก็เริ่งล้มลงกับพื้นทีละคนจึงถึงคนสุดท้าย คือเกรย์ เกรย์สถบออกมาก่อนจะสลบไป