Lovely Sasang ซาแซง (ไม่) แกล้งรักกับดักยัยจอมดื้อ

บทนำ

ณ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง

ฉันรอคอยวันที่ชีวิตจะได้เริ่มต้นอย่างจริงจังมานานมากจนแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ -_-; เกือบคิดว่าตัวเองจะได้เกิดและเติบโตที่นี่ สุดท้ายก็จะเหี่ยวแห้งตายไปตามกาลเวลาอยู่ที่เดิมซะแล้ว แต่พระเจ้ายังเข้าข้างฉันอยู่บ้าง >_< วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะมารับฉันไปอยู่กับท่านล่ะ ^_^

ฉันเป็นเด็กกำพร้าหน้าตาน่าสงสารคนหนึ่ง อาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เล็กแต่น้อย จนตอนนี้ก็จำไม่ได้แล้วว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ใครๆ เขาก็พูดกันว่าเด็กที่อยู่ที่นี่น่ะ ‘ถูกทิ้ง’ ด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ T^T แรกๆ ฉันก็ปฏิเสธที่จะยอมรับอ่ะนะว่าฉันได้ถูกทิ้ง ฉันแค่มาอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวอะไรทำนองนั้น แต่นานวันเข้าฉันก็เริ่มสำนึกได้ -_- พ่อกับแม่คงไม่ต้องการฉันจริงๆ นั่นแหละ ท่านถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ ฮึกๆ (เรื่องมันเศร้า...)

คนที่ตกลงรับอุปการะเด็กโข่งอายุ 13 ขวบอย่างฉันคือเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง -_- ไม่ต้องตกใจไปหรอกน่า เด็กที่นี่จะได้ไปอยู่กับครอบครัวเศรษฐีด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ เพราะที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเศรษฐี โดยเศรษฐีและเพื่อเศรษฐี วะฮะฮ่า! ผู้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี่ขึ้นมาก็คือมหาเศรษฐีท่านหนึ่ง แต่ด้วยเหตุอะไรดลใจนั้นฉันก็ไม่อาจจะทราบได้ -_- แต่ที่แน่ๆ คือที่นี่มีกฎเหล็กอยู่หนึ่งอย่าง นั่นคือคนที่จะรับอุปการะเด็กๆ ได้จะต้องเป็นเศรษฐีเท่านั้น ทั้งนี้ก็เพื่อให้เหล่าเด็กน้อยทั้งหลายได้มีชีวิตอยู่ดีกินดีและไม่เป็นภาระของสังคมต่อไปในภายภาคหน้า บลาๆๆ ฉันขี้เกียจเล่าแล้วอ่ะ -O- เอาเป็นว่าฉันจะได้มีชีวิตใหม่กับเขาก็วันนี้นี่แหละจ้า

ได้ยินมาแว่วๆ ว่าเศรษฐีครอบครัวนี้ต้องการลูกสาวกับลูกชายเป็นอย่างมาก เนื่องจากคุณภรรยามีบุตรไม่ได้ พวกเขาจึงเดินทางมาที่นี่เพื่อเฟ้นหาเด็กน้อยหน้าตาดี (แหวะ!) ไปเลี้ยงเป็นลูก อ้อ! แล้วก็ไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะมีลูกอิจฉาตามมาอะไรทำนองนั้นนะ เพราะคุณภรรยาเป็นหมันไปแล้วเรียบร้อยแล้ว =_= ดังนั้นฉันซึ่งเป็นเด็กน้อยที่อยู่ในเกณฑ์ที่กำหนด พ่วงมาด้วยพี่ชายที่อายุห่างกัน 5 ปีอีกหนึ่งคน จึงเป็นตัวเลือกที่น่าประทับใจมาก พวกเขาไม่ลังเลที่จะเลือกรับพวกเราแต่อย่างใด แม้ฉันกับพี่ชายจะอายุมากเกินกว่าจะอบรมสั่งสอนใดๆ ได้ แต่พวกเขาก็ตัดสินใจเลือกอยู่ดี (อยากได้มากกกก)

ฉันกับพี่ชายไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ -_-; จะว่ายังไงดีล่ะ เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แม้แต่ตอนที่ฉันยังตัวเล็กกระจ้อยร่อยฉันก็ไม่เคยเข้าไปออดอ้อนพี่ชายตัวเองให้เสียเวลา ฉันเป็นพวกเด็กซ่าที่ชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า ส่วนพี่ชายฉันก็ใช่ย่อย รายนี้น่ะเงียบขรึมและโลกส่วนตัวสูงซะไม่มี ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่พี่ฉันยิ้มน่ะคือเมื่อไหร่ =_=; บางทีฉันว่าที่ครอบครัวเศรษฐีต้องการพี่ชายฉันก็คงเพราะเหตุผลนี้ล่ะมั้ง พี่เขาดูเป็นผู้ใหญ่อ่ะ น่าจะพึ่งพาได้บ้าง ส่วนฉัน...คงเอาติดไปเผื่อได้เล่นแก้เหงาล่ะมั้ง =_=;;;

ฉันนั่งเล่นม้าหมุนรอเวลาไปพลางๆ อย่าใจจดใจจ่อ สาบานได้ว่าฉันจำหน้าคุณแม่ได้อย่างแม่นยำ เธอเป็นคุณผู้หญิงที่สวยมาก หุ่นผอมเพรียว แต่ดูก็มีน้ำมีนวล ไม่เหมือนคนขี้โรค ผมยาวสลวยถึงกลางหลังแม้ลมพัดมาแรงๆ ก็จัดทรงง่ายในหนึ่งนาที =.,= ฉันหลงใหลในรูปลักษณ์ของเธอจนเก็บเอาไปนอนฝันเลยนะ...ฝันว่านั่นคือฉันเอง ก๊ากกกก~

ส่วนคุณพ่อก็หล่อใช้ได้ มีเคราหน่อยๆ แต่ก็โอเค เขาไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป หุ่นกำลังดีเลยแหละ มองผ่านๆ ยังรู้ว่าเป็นผู้ชายรักสุขภาพและออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ พอมายืนอยู่เคียงข้างคุณแม่แล้ว พวกเขาดูเหมือนเจ้าชายกับเจ้าหญิงอะไรทำนองนั้นเลย >///< ...และฉันก็คือองค์หญิงน้อยในอนาคตไงล่ะ ฮ่าๆๆ

เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากหน้าประตู ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสนามเด็กเล่นที่ฉันอยู่นัก ทันใดนั้นฉันก็หูตั้งหางตรงเตรียมต้อนรับเต็มที่ O_O พ่อกับแม่มาแล้วววว~

ในขณะที่กำลังเร่งรีบเพื่อไปต้อนรับอยู่นั้นเอง ชายกระโปรงของฉันก็เกี่ยวเข้ากับขาม้าหมุนตัวหนึ่ง มันรั้งฉันไว้อย่างแรงจนฉันเสียหลักล้มลงเต็มๆ อ๋า~ เจ็บอ่ะ หัวเข่าถลอกแน่ๆ เลย T^T คุณพ่อกับคุณแม่จะประทับใจฉันมั้ยเนี่ย ทำไมมาซุ่มซ่ามเอาตอนนี้นะเรา TT_TT

“เป็นอะไรมั้ย?” เสียงนุ่มหูดังขึ้นใกล้ๆ และฉันแน่ใจว่ามันไม่ใช่เสียงคุณพ่อแน่ๆ เพราะคุณพ่อเสียงกังวานกว่านี้เยอะ แต่นี่...ไม่รู้สิ ได้ยินแล้วสบายใจอ่ะ

“อะ...” ฉันเงยหน้าขึ้นสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเขา มันดูอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นจากใครในที่นี้มาก่อน โครงหน้าได้รูปค่อนไปทางหวานเกินชาย บวกกับองค์ประกอบทั้งหมดบนใบหน้านั้นทำเอาฉันไม่อาจละสายตาจากเขาได้ แม้จะกระพริบตายังไม่กล้าเลย...เขาเป็นเทวดารึเปล่านะ ('///') ไม่ใช่ละ! เทวดาที่ไหนจะใส่ชุดสีแดงสด ตกแต่งด้วยปุยนุ่นขาวๆ มีพร็อพเป็นหมวกทรงสามเหลี่ยมอย่างนี้ล่ะ อ่า...เขาเป็นคุณซานตาครอสใจดีนี่เอง อ๊ะ! วันนี้เป็นวันคริสต์มาสเหรอเนี่ย ลืมไปเลยแฮะ

“ให้พี่ช่วยนะ ^^” เขายิ้มให้ฉันพร้อมกับเข้ามาพยุงฉันขึ้น ลักยิ้มที่บุ๋มอยู่ข้างแก้มซ้ายแลดูน่ารักสุดๆ แถมรอยยิ้มของเขาก็สว่างเจิดจ้าเอามากๆ เลยด้วย ให้ตายสิ! เขาต้องไม่ใช่คนแน่ๆ

“มีแผลนี่! ไปทำแผลดีกว่านะ” เขามองเห็นหัวเข่าที่มีเลือดไหลซิบๆ ของฉัน ฉันไม่แน่ใจว่ามันกำลังชาหรือฉันสนใจเขามากเกินไปกันแน่ ฉันถึงได้ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

ร่างสูงจูงมือฉันเดินไปยังห้องพยาบาลท่ามกลางสายตาผู้คนจำนวนไม่น้อย ฉันเพิ่งเห็นว่ามีเสียงรัวถ่ายรูปตามมาไม่หยุด แถมยังมีกลุ่มคนบางกลุ่มพยายามจะเข้าถึงพี่ชายคนนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย พวกเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ =O= เอ...หรือมันจะเป็นเพราะพวกเขาต้องเสน่ห์ของพี่ชายคนนี้เข้าไปเต็มๆ กันแน่นะ แหงล่ะ! ไม่ว่าใครก็ต้องหลงใหลเขาทั้งนั้นนั่นแหละ ก็เขาทั้งดูดีแถมยังอ่อนโยนสุดๆ เลยนี่นา

เขาคุกเข่าทำแผลให้ฉันด้วยตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย เอ่อ...แม้แต่ตอนนี้ก็ยังมีคนตามมาถ่ายรูปไม่หยุดเลย =_= ฉันเริ่มสงสัยตงิดๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“พี่เป็นซุปเปอร์สตาร์เหรอคะ” ฉันถูกจับให้นั่งบนเก้าอี้ที่สูงประมาณระดับสายตาของเขา และด้วยความสงสัยฉันจึงเอ่ยถามขึ้นพลางเอียงคอมองเขา แต่เท่าที่กะจากสายตา เขาน่าจะอายุไม่มากนะ

“ฮ่ะๆๆ ยังไม่ใช่หรอกครับ พี่เพิ่ง 17 ปีเอง เป็นแค่เด็กฝึกหัดน่ะ” เขาหัวเราะพร้อมกับเอื้อมมือมายีผมฉันอย่างหยอกล้อ มือเขาใหญ่กว่าศีรษะเล็กๆ เขาฉันมากเลยล่ะ และมันก็อบอุ่นอ่อนโยนเหมือนกับรอยยิ้มของเขาในยามนี้เช่นกัน

“เด็กฝึกเหรอ?” ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเด็กฝึกคืออะไร เขาตัวโตขนาดนี้ยังจะต้องฝึกอะไรอีก =_=?

“ถ้าพี่ฝึกเยอะๆ พี่ก็จะกลายเป็นไอดอลในวันข้างหน้า แล้วหลังจากนั้นพี่ก็จะเป็นซุปเปอร์สตาร์ให้ได้เลยล่ะ ^^” เขาพูดไปยิ้มไปเหมือนคนมีความฝัน อ่า...ฉันเข้าใจแล้ว เขากำลังทำความฝันของเขาให้เป็นจริงสินะ ผู้ชายคนนี้ต้องโด่งดังมากๆ แน่ๆ ฉันมั่นใจ ^-^

“พี่ต้องทำได้แน่ๆ” ฉันบอกแล้วชูนิ้วโป้งให้เขาเป็นเชิงให้กำลังใจ เขามองมันก่อนจะยิ้มจนแก้มบุ๋มอีกครั้ง ฮ้า~ ฉันชอบรอยยิ้มของเขาจังเลย ขอเก็บไว้ดูคนเดียวได้มั้ยเนี่ยยยย~~

“ขอบใจนะ สาวน้อย” เขาบอกพร้อมกับลูบผมฉันเบาๆ ก่อนจะยืดตัวเต็มความสูงพร้อมกับยิ้มให้ฉันอีกครั้ง

“ช่วยเป็นไกด์พาพี่เดินดูที่นี่จะได้มั้ยครับ ^^” เขาบอกพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้าฉัน โอ้! ดูออร่าของเขาสิ เจิดจ้าขนาดนี้ ใครที่ไหนจะปฏิเสธลงกันเล่า!

“ได้เลยค่ะ ^^” สารภาพเลยว่าฉันฉวยมือนุ่มนิ่มของเขามาไว้ในกำมือน้อยๆ ของตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าเขาจะชักมือหนีไปซะก่อน และขอสารภาพอีกเรื่องหนึ่งว่าฉันลืมไปเลยว่าวันนี้ฉันจะมีครอบครัวใหม่ เพราะพี่ชายคนนี้นี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขจริงๆ เป็นครั้งแรก เขาเล่นกับฉัน ดูแลฉันและยังยิ้มให้ฉันด้วย อยากหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้จัง~

แต่แล้วเรื่องราวน่าเศร้าก็มาถึง คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันมารับฉันตามกำหนดเป๊ะๆ ไม่มีขาดไม่มีเกิน -_-^ ฉันยังใช้เวลากับคุณพี่ชายได้ไม่เต็มอิ่มเลยนะ ฮื่อๆ แต่เมื่อถึงเวลาจะไป ฉันก็คงต้องไปอยู่ดี คุณแม่คนสวยกับคุณพ่อมาดเข้มมารับฉันถึงที่ พวกเขาแปลกใจมากที่เห็นฉันอี๋อ๋ออยู่กับผู้ชายคนใหม่ที่หน้าตาไม่คล้ายฉันเลย =_= ตอนแรกพวกเขาคิดว่านี่คือพี่ชายแท้ๆ ของฉัน แต่หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จเรียบร้อย และเห็นว่าพี่ชายคนนี้เป็นเด็กฝึกหัดที่มาลงพื้นที่สร้างกะแสอะไรแบบนั้น พวกเขาก็ถอนหายใจยาว เอ่อ...น่าโล่งใจขนาดนั้นเลยเหรอ =_=; พวกเขาคงกลัวว่าพี่ชายผู้เคร่งขรึมของฉันจะกลายเป็นคนอารมณ์ดีสินะ เห่อๆ

คุณพ่อกับคุณแม่รับฉันขึ้นลูมูซีนคันยาวววว~ เพื่อเดินทางกลับพระชาวัง เอ๊ย! คฤหาสน์ -_-; ทั้งที่ฉันควรจะตื่นตาตื่นใจกับความอลังการงานสร้างของครอบครัวใหม่ แต่ฉันกลับเศร้าอย่างถึงที่สุด T_T ลาก่อนนะพี่ชาย~

“แล้วเจอกันใหม่นะ ^^/” เขาตามมาส่งฉันด้วย โอ้ว้าว! คุณพี่ชายใจดีชะมัดเลย >_<

“หนูยังจะได้เจอพี่อีกอยู่เหรอ T-T” จากสภาพแล้วฉันว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแหงๆ เขาคงจะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า ส่วนฉันจะไปไขว่คว้าเอามาดังใจฝันได้ยังไง TOT กระซิกๆ แค่คิดก็เศร้าแล้วอ่ะ

“แน่นอนสิ มาเป็นแฟนคลับพี่ก็ได้นี่นา” เขาเสนอทางเลือก ซึ่งมันก็คือทางสว่างดีๆ นี่เอง ทำไมฉันนึกไม่ถึงนะ

“แฟนคลับเหรอ *O*” ฉันถามด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย รู้สึกถึงความหวังอ่ะค่ะ

“เยส! ^_^ พี่ชื่อ จีซุน จำไว้ให้ดีล่ะ แล้วเจอกันนะสาวน้อย” เขาบอกอีกครั้งก่อนจะตบหัวฉันสองสามทีและจากไป ฉันมองตามหลังไปจนเขาลับสายตา ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นระรัวอยู่ในอกราวกับจะระเบิดออกมา...

“ไปกันได้แล้วจ้ะ เยจี”

ความสุภาพอ่อนโยนนั้นทำให้ฉันแทบละลาย ประกายในแววตาของเขาเหมือนจะเชิญชวนให้ฉันวิ่งเข้าใส่อย่างไรอย่างนั้น แล้วแบบนี้จะให้ฉันทนต่อไปอย่างนั้นน่ะเหรอ ไม่มีทางซะหรอก!

“เยจี?”

คุณพี่ชายคะ! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันขอปาวารนาตัวเป็นแฟนคลับของพี่ =.,= ไม่ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟอย่างไร ฉันไม่สน! ขอแค่ให้ฉันมีพี่อยู่ในทุกวันของชีวิตก็พอแล้ว...

นับแต่นั้นเป็นต้นมา ชีวิตของฉันก็ได้เริ่มต้นใหม่ ฉันออกเดินสู่โลกกว้างโดยมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น...

‘ฮันจีซุน! ฮันจีซุน! ฮันจีซุน!’

เสียงอังกอร์ดังสนั่นลั่นฮอลล์ มีเพียงชื่อของเขา มีแต่คนชื่นชอบเขา และแน่นอน...ทุกคนรักเขา

ฮันจีซุน ผู้ชายคนหนึ่งที่แสนสุภาพอ่อนโยน ชายหนุ่มคนแรกและคนเดียวที่ร่ายมนตร์ใส่ฉันตั้งแต่แรกพบ และจวบจนทุกวันนี้ฉันก็ยังหลงใหลในตัวเขาไม่เสื่อมคลาย

พี่ชาย...ฉันรักพี่นะคะ ♥

==========================================

คอมเม้นท์ให้ด้วยนะคะ

ฝากติดตามด้วยจ้าาา ^O^