คุณน่ะเมียผมครับ

 
               ตอนที่ 3 ลืม
 
                “ไอ้ตินณ์ทำการบ้านที่อาจารย์สั่งรึยังวะ”
                ไอ้อาร์มทักทันทีที่ผมเดินเข้ามาที่โต๊ะประจำหน้าคณะ
 
              
                “ยังว่ะ...การบ้านอะไรวะกูลืม”
 
 
                “เชี่ย! แล้วกูจะลอกใครล่ะ มึงเป็นความหวังสุดท้ายของกูเลยนะ”
                  กูว่าล่ะ เชี่ยอาร์มแหม่งรอลอกกูตลอด
 
                “มึงจะบอกกูได้รึยังว่าการบ้านอะไร กูลืมไปแล้วหว่ะ”
 
                “วิชา กลศาสตร์อ่ะ” กว่าจะตอบกูได้นะมึง
 
                “อ่อ กูเสร็จนานแล้ว  นานจนลืม หึหึ”  หัวเราะกวนตีนมันไป อยากไม่ชอบทำการบ้าน
 
                “กูพยายามทำแล้วน้า แต่กูทำไม่ได้ โครตอยากอ่ะ สัส”  มันบ่นต่อ
                  พร้อมหยิบสมุดเลคเชอร์ผมไปเปิด
 
                “ไอ้โฟม กับไอ้นัทไปไหนวะ” ถามถึงสองคนนี้เพราะเห็นไอ้คิมเดินมาแต่ไกล
                 เดินหล่อมาเลยครับ ไอ้คิมนี่ไม่ค่อยพูด เป็นคนเงียบครับ เพราะพ่อมันเป็นนายพล
                 แม่เป็นคุณหญิงที่บ้านมีระเบียบมาก แต่ลูกชายไม่ได้ระเบียบตามพ่อกับแม่มันนะ
                 มันเอาทุกอย่าง ทั้งเหล้า ทั้งสาว ทะเลาะต่อยตีพร้อมกันมาตั้งแต่เด็ก
                 มันเป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่เด็ก เรียนด้วยกันตอนประถมจนถึงมหาวิทยาลัย
                 ยังดันมาเรียนที่เดียวกันอีกเรียกว่ารู้กันดีทุกอย่างแค่มองก็รู้แล้วว่าอีกคนคิดอะไร
                 แบบว่าเลวมาด้วยกันครับ
 
 
                “มันเดินไปส่งเด็กหว่ะ”
 
                “ทั้งสองคนเลยเหรอ”
 
                 “เออ มันไปส่งเด็กไอ้นัท ไอ้นัทแม่งลากไอ้โฟมไปเป็นเพื่อน”
 
                 สองคนนี้สนิทกันครับ สนิทเหมือนผัวเมีย แต่จริงๆแล้วไม่ได้เป็นอะไรกัน
                 แค่มันเรียนด้วยกันมา แต่ถ้ามันจะคิดอะไรกันมากกว่าเพื่อนผมก็ไม่คิดคัดขวาง
                 หรือรังเกียจยังไงก็เพื่อนกันครับ ไอ้นัท เป็นคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม
                 บ้านมันมีกิจการรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ ส่วนไอ้โฟม ตัวสูง ร่างโปร่ง
                 หน้าตาดีเหมือนกันครับแต่น้อยกว่าผม กูคิดเองไม่ถามใครเลย มั่นใจมาก
    
                 ครอบครัวไอ้โฟมอยู่ภาคใต้มีกิจการฟาร์มหอยมุกและสวยยาง
 
                 ไม่รู้ว่าพ่อมันเป็นนายหัวด้วยหรือป่าว ไม่ได้ถามครับ แต่บ้านมันส่งมันเข้ามา
                 เรียนกรุงเทพตั้งแต่เด้ก มันบอกว่าพ่อมันกลัวมันจะตัวดำ และเกเรถ้าอยู่แถวบ้าน
                 เลยส่งมาเรียนโรงเรียนคุณหนู
 
 
                “อ่ะ คืนกูลอกเสร็จแล้ว” ไอ้อาร์มส่งสมุดเล็คเชอร์คืนผม
 
 
 
                ลืมแนะนำไอ้อาร์มอีกคน ไอ้นี่พูดเยอะที่สุดในกลุ่มแล้ว แต่ยังอยู่ในระดับที่รับได้
                ไอ้นี่พ่อเป็นนักการเมือง มันเป็นลูกส.ส.คนดัง เคยถามมันว่าทำไม่ไปเรียนอย่างรัฐศาสตร์
                หรือเศรษฐศาสตร์แทนเรียนวิศวะจะได้เป็นนักการเมืองเหมือนพ่อ  มันตอบผมว่า
                “นักการเมืองมีเยอะแล้วกูไม่อยากเป็น กูอยากเป็นคนประดิษฐ์หุ่นยนต์ช่วยเหลือคน
                บนโลกมนุษย์ กูอยากเป็นฮีโร่” คำตอบมันป่วงมากครับ ถ้าผมเป็นคนสมภาษณ์
                มันคงไม่ได้เข้ามาเรียน
 
 
 
                นั่งรอซักพักไอ้โฟมกับไอ้นัทก็เดินกลับมา มองนาฬิกาได้เวลาเข้าเรียนพอดี
                พวกผมลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเข้าห้อง สายตาดันเหลือบไปเห็นกลุ่มไอ้พรต มากันครบเลย
                กลุ่มมันมี 4 คน แต่ไอ้พรตเดินมากับสาวครับ คนนี้ผมไม่เคยเห็นหน้าสงสัยเด็กใหม่มัน
 
 
               ไอ้พรตมันเรียนคณะศิลปกรรม ปี2 เด็กกว่าผม 1ปี วันนี้มันสะพายกล้องมาด้วย
                ดูเท่แบบน่ารักๆนะเมียกู
  
 
                พวกมันกำลังจะเดินผ่านไปแต่ไอ้นาวมันหันมาเห็นพวกผมเลยตะโกนทัก
 
 
               “อ่าวหวัดดีครับ พี่ตินณ์มีเรียนเหรอ” มันทักพร้อมสวัสดี เพื่อนมันเลยต้องไหว้ผมด้วย
                ยกเว้นไอ้พรตมันยืนเฉย และหันไปสนใจสาวที่เดินมาด้วย
 
               “เออ กำลังจะไปเรียน  มึงละ มีเรียนรึไงวันนี้” ผมตอบมันตามปกติ
 
               “ครับ กำลังจะไปกินข้าว อีกชั่วโมงเข้าเรียน ไปแล้วนะพี่”
 
               “เอ่อ” มันเดินไปทางศูนย์อาหาร
 
              “พวกมึนเข้าไปเรียนก่อนนะเดี๋ยวกูตามไป กูโทรหาพ่อแป๊บนึง”
               ผมบอกพวกมันแล้วเดินออกมาเลย
 
 
 
 
              “กูเจ็บ” ไอ้พรตหันมาตะคอกผม ผมเดินตามมันมาเห็นมันแยกตัวออกมาซื้อข้าว
              เลยดึงมันออกมาคุยข้างนอก
 
              “โทษที มึงเอาโทรศัพท์มาดิ๊” ผมเอ่ยขอโทษมันแล้ว ขอโทรศัพท์มันต่อเลย
 
              “เอาไปทำไม”
 
              “กูบอกให้เอามาก็เอามาเถอะ”
 
              “เชี่ย! ทำไมกูต้องเชื่อมึง”  มันไม่ทำตามแล้วยังเถียงกลับ
 
              “ถ้ามึงอยากให้เพื่อนมึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคืนนั้น มึงไม่ต้องเชื่อกูก็ได้” ผมขู่มัน
 
              “ สัส!”  มันว่า พร้อมล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมายืนให้ผม
              ผมเอามากดบันทึกเบอร์ตัวเองแล้วโทรเข้าเบอร์ผมด้วย
 
             “กูโทรไปรับด้วยนะ ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ แล้วผู้หญิงที่มาด้วยห่างๆกันหน่อย”
 
            “กูต้องเชื่อมึงไหม” มันถามผมแต่ผมเงียบไม่ตอบแต่จ้องหน้ามันดุๆ
 
            “กูเข้าเรียนแล้ว”  ผมว่าแค่นั้นแล้วเดินออกมาเลย
 
 
              สามชม.ผ่านไป เลิกเรียนออกมานั่งพักที่โต๊ะประจำรอเด็กไอ้นัทเลิกเรียนพร้อมกัน
              เด็กมันชื่อเมย์น่ารักดีคับ หน้าตาเป็นดาราได้เลย หุ่นก็นางแบบ ได้ข่าวว่าเป็นเดือนคณะพยาบาล
              ไม่รู้มันไปจีบเค้ามาตอนไหนรู้ตัวอีกทีมันควงเค้ามาอวดได้เป็นเดือนแล้ว คบนานเหมือนกันคนนี้
              ปกติกลุ่มผมคบสาวไม่ได้นานครับถ้าไม่ใช่ คบกันไปก็เบื่อ เลิกลากันไป ส่วนมากจะเล่นๆ
              มากกว่าไม่ค่อยจริงจัง
 
 
             ตอนแรกว่าจะกลับบ้านแต่คิดอีกทีขี้เกียจกลับตอนช่วงรถติด เลยชวนพวกมันมาเล่นบาส
             ด้วยกันก่อน ไอ้โฟมนี่เล่นเก่งมากตัวชู๊ต 3 คะแนนเพราะมันตัวสูงและเคยเป็นนักกีฬาของโรงเรียน
             ตอนม.ปลาย แต่เข้ามหาวิทยาลัยมันเลิกเล่น บอกขี้เกียจเอาเวลามาแซวสาวดีกว่า
 
 
            “ส่งมาๆ” เสียงไอ้อาร์มตะโกนบอก
 
 
 
            ไอ้นัทส่งลูกไปให้ไอ้อาร์ม มันพาลูก ไปใต้แป้น แล้วหันกลับมาทำท่าจะชู้ต แต่ผมรู้กัน
            มันกระโดดท่าชู๊ตแล้วหักมือปัดลูกมาที่ผม ผมเลยรับลูกแล้วชู๊ต 3 คะแนนเน้นๆ กำลังว่างพอดี
           ไม่มีใครประกบ
 
 
           “ฮ้า ฮ้า ฮ้า ......กูชนะ  ข้าวฟรีมื้อเย็นนะเว้ยอย่าลืม” ไอ้อาร์มมันหัวเราเยาะก่อนหันไปบอก
            ไอ้แมนเพื่อนในคณะอีกคน คือแบ่งกลุ่มเล่นกันธรรมดามันไม่สนุก เลยไปท้าไอ้แมนนักกีฬามหาลัย
            ว่าถ้าใครแพ้เย็นนี้เลี้ยงข้าว สรุปกลุ่มผมชนะได้แดกข้าวฟรี สบายไปครับ หลังแข่งเสร็จ ไปเอาเสื้อยืด
            ที่ทิ้งไว้ในรถ แล้วอาบน้ำเตรียมกินข้าวฟรีออกมายังไม่มีใครอาบน้ำเสร็จ ผมไม่มีอะไรทำ
            โทรไปกวนไอ้พรตหน่อยดีกว่า
 
 
 
            รอสาย 3 สายแล้วครับมันยังไม่รับ ลองอีกครั้งถ้าไม่รับกูเลิกโทรแล้ว
 
            ขี้เกียจไม่อยากรับไม่ต้องรับรอสายซักพักมันกดรับสายแต่เงียบครับไม่ตอบรับใดๆ
 
 
            “ไอ้พรต” ลองเรียกมันก่อน
 
             “.....” เงียบครับ
 
             “ พรต”
 
            “...” เงียบเหมือนเดิม
 
            “เชี่ยพรต มึงได้ยินกูไหม” ลูกเล่นกับกูอีกแล้ว
 
             “เออ!...” เสียงนิ่งมาก
 
             “ กลับยังอยู่ที่ม.รึป่าว กูจะชวนมากินข้าวเย็น” พูดถามมันไป
 
             “ ไม่กิน” มันว่าเสร็จกดตัดสายทันที
 
                ผมมองโทรศัพท์ สายตัดไปแล้ว ไอ้พวกนั้นออกมาพอดี เลยไปกินข้าวกัน
 
 
 
                หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็แยกย้ายกันกลับ รถไม่ติดแล้วครับ ขับรถไม่นาน
                ก็มาถึงคอนโดผม คืนนี้ผมมีนัดแข่งรถตอน5 ทุ่ม แข่งในสนามแข่งถูกต้องครับ
                ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไปแข่งบนทางหลวง แต่สนามแข่งจะเป็นสนามเถื่อน เวลาแข่งไม่ค่อยมี
                 กฎเกณฑ์ แค่ใครเข้าเส้นชัยก่อนก็ชนะ ผมแข่งรถทั้งสนามปกติและสนามเถื่อน
 
                 สำหรับคืนนี้มีคนมาท้าผมแข่งครับ เดิมพันหนึ่งแสนถ้าชนะ ตอนแรกผมจะไม่เอา
                 แต่ช่วงนี้หงุดหงิด ไม่รู้เป็นอะไร ถ้าได้ขับรถเร็วๆก็คงช่วยได้เลยรับปากมันไป
                แถมขับในสนามคนรู้จักเลยไม่ต้องกังวล  ผมว่าจะพักซักหน่อยแล้วค่อยออกไปตอน 4 ทุ่ม
 
              
 
 
 
                 ...........ตอนนี้ผมพร้อมแล้วครับทั้งรถทั้งคน  พวกไอ้โฟม ไอ้นัท ไอ้คิม และไอ้อาร์ม
                 ก็มากันครบ ที่มานี่ไม่ใช่อะไรมันมาดูว่าถ้าชนะต้องมีฉลอง รอแดกฟรีกันอีกแล้วกลุ่มผมก็เป็นอย่างนี้
                ไม่ใช่ไม่มีเงินกันนะครับบ้านมีฐานะกันทุกคน แต่ถ้าได้กินของฟรีนี่จะมีความรู้สึกว่า
                 อาหารมื้อนั้นอร่อยเป็นพิเศษ แล้วก็ได้รับสันญาณว่าคู่แข่งมาพร้อมแล้วให้ไปเตรียมตัว
 
 
                “เอาให้ชนะนะเว้ยกูรอกินเหล้าฟรีอยู่”  ไอ้อาร์มรีบบอกคนแรก
 
                “เออ กูก็จะรอของฟรีเว้ย” ไอ้นัทรีบเสริมเลย
 
               “ ไอ้สัส พวกมึงไม่ห่วงกูเลยเนอะ  ห่วงแต่จะแดกของฟรี” ผมว่ามันไปขำๆ พวกมันหัวเราะพร้อมกัน
 
               “ เออ ระวังตัวด้วย ได้ข่าวว่าพวกมันเล่นแรง เห็นเดินสายล่าเงินรางวัลหลายสนามแล้ว” ไอ้คิมพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่ง
 
              “ เออ กูจะระวังแล้วกัน ขอบใจที่ห่วง”
 
               “กูกลัวแต่มึงจะไปเหยียบมันน่ะสิ ช่วงนี้อารมณ์ดูไม่ค่อยปกติอยู่” ไอ้โฟมว่าบ้าง
 
               “จะพยายามให้มันเจ็บน้อยหน่อยหว่ะ” ผมรับมุกมันก่อนเดินมาขึ้นรถ  รถผมเพิ่งถอย
               มาใหม่ไม่นาน พอดีที่บ้านเป็นโชว์รูมขายรถ แต่งรถ ด้วยความชอบส่วนตัวผมเลยแต่งแบบ
               จัดเต็ม เบื่อก็เปลี่ยน แต่หวงมากครับรถทุกคันใครไม่สนิทอย่าได้มายืม นอกจากบ้านจะทำโชว์รูมรถ
               แล้วยังเป็นเจ้าของกิจการโรงแรมและรีสอร์ตขนาดใหญ่ด้วยครับ  พ่อกับแม่ผมดูแลกิจการเอง
               ทั้งหมด มีให้ญาติบริหารบ้างแต่ส่วนมากจะเป็นพ่อผมดูแล  ผมไปช่วยบ้างนิดหน่อย
              แต่ไม่ค่อยชอบเรื่องโรงแรม ผมดูแลเรื่องโชว์รูมรถมากกว่าเพราะชอบแล้วมีความรู้มาตั้งแต่เด็ก
 
 
 
 
             “เตรียมตัว”
 
              “ระวัง” หลังจากได้ยินเสียงสันญาณ  พร้อมเสียงปืน
              ก็มีสาวสวยยืนทิ้งผ้าเช็ดหน้า 2 ผืน
 
              ผมก็ออกตัว คู่แข่งดูมีอายุกว่า1-2 ปีไม่น่าจะเกินแต่หน้าตามันกวนตรีนมากเลยครับ
              ก่อนแข่งยังมีการมายักคิ้วให้ แต่ผมให้มันออกตัวนำไปก่อน ดูท่าทีการแข่งของมันก่อนครับ
              ว่ามันขับแบบไหน  กติกาง่ายๆขับวน 3 รอบใครถึงเส้นชัยก่อนชนะแล้วไปรับเงินเดินพัน
              พอเห็นมันทิ้งช่วงพอประมาณผมก็เร่งความเร็วไปต่อท้ายรถมัน รอบแรกมันนำครับ
              รอบสองผมพยายามเบียดขึ้นแซงแต่มันขับปัดไปมาบังทางไม่ให้ผมแซงได้ แล้วช่วงทางตรง
              ผมเพิ่มความเร็วเพื่อจะแซงมัน แต่มันขับมาบังหน้าแล้วลดความเร็ว ส่งผลให้รถผมชนท้ายรถมัน
 
 
 
             รถผมเสียการทรงตัว ผมเลยผ่อนความเร็วลงนิดนึง นิดเดียวเท่านั้นครับเพื่อประคองรถ
             มันคงคิดว่าผมจะแพ้แน่ๆ รอบที่สามช่วงเข้าโค้งสุดท้ายก่อนทางตรงผมเพิ่มความเร็วอีกครั้ง
             แล้วเบียดเข้าโค้งวงในแซงมันขึ้นมาได้สำเร็จ มันพยายามจะแซงคืนในทางตรง
             แต่ไม่ทันแล้วครับ ผมเข้าเส้นชัยมาก่อนมัน
 
 
             ผมลงรถมาได้ ดูหน้ารถก่อนเลย ห่วงรถครับ เป็นรอยนิดหน่อย เรื่องธรรมดาของนักแข่งครับ
             แต่คิดค่าซ่อมแล้วจะคุ้มกับเงินที่พนันไหมวะ คู่แข่งผมลงรถมาด้วยใบหน้าแสดงความไม่พอใจ
             ชัดเจน แต่กูไม่สนใจเดินไปหาพวกไอ้อาร์ม ที่ข้างสนาม
 
 
            “เรียบร้อย ร้านพี่มินเหมือนเดิมนะ” ผมบอกพวกมัน
 
            “วันนี้เลยเหรอวะ” ไอ้อาร์มถามกลับ
 
            “ วันอื่นดีกว่า วันนี้ไม่ไหวหว่ะ พรุ่งนี้เรียนเช้า” ผมตอบ
 
            “ เอ่อ งั้น...” ผมกำลังจะพูดแต่ตาดันเห็นไอ้พรต  แม่งมันยืนจูบกับสาวอยู่ข้างสนาม
             มันมาได้ไงวะ วันนี้บังเอิญเจอมัน สองครั้งแล้ว
 
 
             “ว่าไงวะ” ไอ้อาร์มถาม พร้อมทำท่างง ว่าผมจะพูดอะไรแล้วทำไมไม่พูด
 
             “ วันนี้แยกย้ายก่อน เจอกันพรุ่งนี้เช้า” พูดเสร็จผมเดินกลับไปที่รถทันที
              หยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้พรต ตาก็จ้องมันจากในรถ แต่เห็นไม่ชัดเท่าไหร่
 
 
 
              มันไม่รับครับจนสันญาณตัด มันไม่มีทีท่าว่าจะรับสายหรือแม้แต่หยิบโทรมาดูว่าใครโทรมา
              มันยังคงยืนจูบกับสาวอยู่ที่เดิม และที่สำคัญไม่ใช่คนเดียวกับที่เจอเมื่อกลางวันนะครับ
              ผมขับรถออกมาจอดข้างสนามแต่ยังมองเห็นมัน ลองโทรอีกทีมันหยิบมาดู แล้วเอาเก็บที่เดิม
              ทั้งๆที่ผมยังคงรอสายมัน
 
 
              ผมกดวางสายแล้วเปิดประตูรถเดินตรงไปที่มันยืนอยู่ มันยังไม่เห็นผม
              แต่ผู้หญิงเห็นแล้วครับ เธอทำท่าตกใจที่มีคนมาเห็น ช้าไปนะกูว่าป่านนี้เค้าเห็นกันทั้งโลกแล้ว
              ผมกระชากไอ้พรตออกมา มันสะบัดตัวดูหัวเสียมาก
 
 
              “มากับกู”  ผมพูด
 
 
              “ไอ้เชี่ยตินณ์ ปล่อยกู” ผมไม่ปล่อยแถมยังลากมันมาที่รถ
               แล้วยัดมันเข้าไปนั่งในรถ มันจะลงแต่ผมไวกว่า เข้ามานั่งที่คนขับได้ออกรถเลย
               ปล่อยผู้หญิงยืนงงอยู่คนเดียว
 
 
       ....   To be con.  .....