รักอันตรายกับนายมาเฟีย

 เช้าวันใหม่มาเยือนและเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้พักผ่อน เฮ้อ!
 
"เธอควรลงไปทานอะไรก่อนไปนะ"
 
"ไม่หิว นายไปกินเถอะ"(-_-)
 
ฉันเอ่ยออกมาทั้งที่ความจริงไส้ฉันมันจะขาดในไม่กี่วินี้แล้วแท้ๆแต่เพราะตื่นเต้นล่ะมั้งที่กำลังจะได้ไปเยี่มคุณพ่อผู้แสนดี(ยอมยกฉันให้เฮสเตอร์อย่างไม่นึกคิดอะไร) เฮสเตอร์หรี่ตามองก่อนกระดิกนิ้วชี้เป็นสัญญาณให้ฉันไปทานข้าวเช้าพร้อมกับเขาแต่โดยดีไม่เช่นนั้น เฮอะ คิดเอาเองแล้วกัน
 
"เธอจะนั่งเขี่ยมื้อเช้าให้มันได้อะไรขึ้นมา ถ้ามันทำให้เธออิ่มฉันจะไม่ว่า"
 
"อืม มันอร่อยดี"
 
ฉันย้อนอย่างเบื่อหน่าย วันนี้อารมณ์มันไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไร รู้สึกดีและอยากจะเขมือบอาหารตรงหน้าให้หมดไม่เหลือให้สุนัขซักตัวแต่เพราะอะไรนะ ฉันถึงไม่มีความต้องการจะเอามันเข้าปากเลยแม้แต่น้อย เฮสเตอร์นั่งเคี้ยวอาหารในปากอย่างไม่สนใจแต่จริงๆแล้วเขากำลังดุด่าฉันในลำคอด้วยการคำรามออกมา ชิ! ฉันกินก็ได้ย่ะ
 
"อาร์เตอร์"
 
"ครับ"
 
"เรื่องที่สั่งไป ถึงไหนแล้ว"
 
"เรียบร้อยแล้วครับเพียงแต่"
 
อาร์เตอร์หยุดพูดแล้วหันมามองที่ฉัน มองมาทำไมเดี๋ยวฉันกับนายก็บรรลัยพร้อมกันพอดี เฮสเตอร์ยิ่งบ้าๆบอๆอยู่ เขาหันกลับไปแล้วยิ้มให้ ทำไมพวกนายต้องทำเป็นตบตาฉันด้วยว่าเป้นลูกน้องกับนายเหนือหัว ชิ เล่นละครไม่เนียนนะย่ะ
 
"เธอเรียนอยู่ที่ไหน"
 
"รู้ไปทำไม"
 
"..."(-*-)
 
"อย่ามาถามฉัน อาร์เตอร์ก็คงสืบให้แล้วนิ"
 
อย่ามาวอนดีกับฉันในเวลาเช้าๆนะ ไม่ไงแม่จะหักคอแล้วเสียบประจานเลย เขามองฉันก่อนยิ้มแห้งๆทำเป็นสำนึกผิดเอาตอนนี้ก็สายไปย่ะ ฉันเคี้ยวอาหารในปากอย่างอารมณ์เสีย มีบ้างไมที่เขาจะคิดก่อนพูด(ก็พอๆกับฉันล่ะนะ)จนใกล้เวลาเก้าโมงเช้าฉันจึงหยุดทานอาหารเช้าแล้วออกไปวิ่งเล่นให้มันย่อย(จะจุกและก็อาจจะอ้วกก็ได้) ขณะนั้นสิ่งที่ฉันเหลือกไปเห็นตรงป้อมยาม ชายในชุด รปภ.พยายามห้ามใครซักคนก่อนรีบโทรเข้าไปแจ้งภายในบ้าน อีกไม่กี่อึกใจเฮสเตอร์ก็เดินออกมาพร้อมอาร์เตอร์แล้วเหล่าสุนัขอีกสามสี่คน(เรียกตัวไม่ได้ ดี๋ยวมันจะแวกกัดที่หลังเอา)
 
"มีไรเหรอ เฮสเตอร์"
 
"ไม่ต้องยุ่ง"
 
"..."
 
สรุปแล้ว ฉันเป็นใครในสายตานายกันย่ะ ฉันแทบจะหยุดหายใจทันทีที่เขาพูด แต่ยังไงซะนั้นมันก็นิสัยของเขาอยู่แล้ว อย่าไปแคร์ ฉันเดินตามไปห่างๆก่อนสังเกตการณ์จาป้อมยามอย่างอยากรู้อยากเห็น(เพราะความอยากรู้อยากเห็นแบบนี้ไงฉันถึงเจอเรื่องไม่คาดฝันมาเยอะ)
 
"ควีนครับ"
 
"เงียบปากค่ะ ก่อนจะไม่ได้หลับฝันดีอย่างที่เคยเป็น"
 
ฉันขู่ยามก่อนสังเกตการณ์ ชายที่มาเยือนแล้วผู้ติดตามอีกจำนวนหนึ่ง เขาสูงพอๆกับเฮสเตอร์เสื้อเชิ้ตสีเทาพับแขนเหนือศอก กางเกงสแล็ตเนื้อดีสีเทารองเทาหนังสีดำเงาวับนั้นทำให้ฉันพอจะเดาออกว่าเขามีอำนาจและรวยไม่แพ้เฮสเตอร์ และท่าทางยียวนกวนประสาทแบบนั้นคงเป็นคู่อริขอเฮสเตอร์แน่นอน
 
"แกมาทำไม"
 
"เฮ ฉันมาดีนะ"
 
"โกหก...ถ้ามาดีจะเอาลูกน้องมาทำไมตั้งโขลง แน่จริงมาตัวคนเดียวตัวเปล่าสิ"
 
ฉันด่าหมอนั้นเบาๆขณะที่หมอนั้นเหลือกมาเห็นฉันพอดี เขายิ้มให้ก่อนทักทายมาทางฉันและคุณน้าที่ป้อมยาม
 
"สวัสดียามเช้านะ สาวน้อยและก็คุณยาม"
 
"..."(-*-)
 
นายกำลังทำฉันบรรลัยนะ อีตา... ช่างมันเถอะ ตอนเนี่ยทางเดียวที่จะพ้นมือเฮสเตอร์คือ หนี! แต่ดูท่าจะไม่ทัน อาร์เตอร์ก็เข้ามาลากฉันเหมือนสิ่งของ ไอ้พวกป่าเถื่อนกระทำเช่นนี้กับสาวน้อยได้ยังไง
 
"เธอ"
 
"จะทำไม ถ้าบอกดีๆฉันไม่มาแอบดูหรอกย่ะ"
 
ฉันมองเขาอย่างท้าทายก่อนหันไปมองอีกฝ่ายอย่างของขึ้น วันนี้มันอยากจะอัดคนให้กระอักซักคนจริงๆ ยิ่งหมอนี้ไม่สิตอนนี้ไอ้พวกที่อยู่ตรงหน้าในเวลานี้มันน่าหงุดหงิด รกหูรกตา อยากจะฆ่าให้มันพ้นๆโลกจริงๆ เฮสเตอร์มองฉันก่อนจะยิ้มให้ จะยอมแพ้หรือไม่ยอม วันนี้นายทำฉันฉุนขาดนะขอเตือน ฉันถลึงตาใส่ก่อนบอกเป็นนัยน์ๆว่าฉัน ฟิวส์ขาดโว๊ย!!!
 
"เด็กสาวที่นายพาไปร้านอาหารในเขตปกครองของนายนิ"
 
"..."
 
"ทำไม"
 
เฮสเตอร์เอ่ยเสียงเรียบก่อนเอามือลูบหัวฉัน จะมาขอโทษทางอ้อมในตอนนี้มันสายไปแล้วย่ะ
 
"คุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับเฮสเตอร์ค่ะ"(-_-*)
 
นอกเรื่องอยู่ได้ ฉันชักเดือดแข่งกับความร้อนของพระอาทิตย์แล้วนะ เขาหันมามองที่ฉันก่อนจะยิ้มละมุน เชอะ! ฉันไม่หลงกลไกับเสน่ห์นั้นเด็ดขาดเพราะคนที่ทำฉันใจเต้นผิดปกติมีแค่เฮสเตอร์เท่านั้น แล้วทำไมถึงเป้นแค่เฮสเตอร์กันนะ โอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มยิ่งหวั่นไหว อยากอัดหน้าคนระบายอารมณ์โว๊ย!!!
 
"จริงสิ...คิดว่านายคงต้องจำใจไปนะ"
 
"..."
 
"คิดซะว่าฉันแค่คนผ่านทางมาโยนหนังสือเชิญไว้หน้าบ้านแล้วกัน"
 
"มาแหย่เจ้าถิ่นมากกว่า"
 
"..."(-_-)?!
 
เขาทำหน้าไม่พอใจก่อนกลบมันด้วยรอยยิ้ม ชิ! ฉันว่าเฮสเตอร์มันทสกัณฐ์แล้วนะเจอนายไป นายมันทศกัณฐ์ตัวพ่อจริงๆจนเขาจากไปเฮสเตอร์รีบลากฉันเข้าบ้านทันที นายเห้นฉันเป็นรถลากหรือไงลากกันจริงลากกันจัง จนเข้ามาถึงในบ้านเฮสเตอร์รีบลากฉันเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกที่ ดูเหมือนจะเป็นแบบส่วนตัวนะ
 
"เธอพูดอะไร"
 
"หรือไม่จริง"
 
"เธอไม่ควรพูด เธอยังเด็กเกินไปนะ"
 
"ก็มัน"
 
ฉันได้แต่อ้ำอึ้งไม่พูดต่อสายตาที่โกรธเคืองของเขาพยายามซ่อนความห่วงใยไว้ ก่อนจะปล่อยให้มันแสดงให้เห็นว่าห่วงใยแค่ไหน
 
"เพราะฉันไม่อยากให้เธอรู้เห้นไปมากกว่านี้ ขอล่ะ อย่าเข้ามายุ่งในเรื่องที่เด็กอย่างเธอไม่ควรยุ่งเลยนะ"
 
"..."
 
"..."
 
"ไง ฉันไม่ยุ่งก็ได้"(-___-)
 
แค่ในเรื่องที่ฉันไม่สนใจนะ แต่พอนายมีเรื่องที่ไรเป็นสนใจทุกที ฉันกอดอกก่อนเมินหน้าหนี เขายิ้มก่อนเข้ามากอดฉัน อายจังอยากจะกอดกลับเหลือเกิน แล้วไอ้ความรู้สึกที่ดีใจเพราะรู้ว่าเขาห่วงใยจากส่วนลึกนี้มันอะไรกัน ทุกครั้งเลยตั้งแต่เริ่มรู้จักเฮสเตอร์ทำไมมันแปลกไปทุกทีเลยนะตัวฉัน 
 
"ฉัน อึดอัด หายใจไม่ออกนะ"
 
"ขอโทษ...รีบไปเถอะฉันอยากจะไปสวัสดีพ่อตาแล้ว"
 
"นายได้เป็นลูกเขยเมื่อไรย่ะ"
 
"เมื่อวานจ้ะ แถมเกือบได้"
 
เขาไม่พูดแต่ยิ้มหน้าระรื่อน ชื่นมื่นจังนะคอยดูเถอะ พอถึงเวลาของฉันเมื่อไรนายได้เป้นเขียดที่ฉันไล่เหยียดแน่ๆ เขาถูไถแก้มก่อนขโมยหอมแก้มฉันไปฟอดใหญ่แล้วชิงออกไปก่อน นายมัน!!!ฉันมองตามอย่างอึ้งๆแล้วอายๆเฮสเตอร์คงต้องมีอิทธิพลกับจริงใจฉันเข้าแล้วแน่ๆฉันถึงได้ รู้สึกแปลกๆแบบนี้ ฉันเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นสว่นตัวก่อนตรงดิ่งไปที่รถซึ่งมีเฮสเตอร์ยืนรออยู่
 
"เธอพร้อมจะไปหรือยัง"
 
"อืม"
 
เขายื่นมือมาที่หน้าของฉันเป้นสัญญาณบอกให้วางมือทาบทับลงไป ฉันทำตามแต่โดยดี เขาพาฉันเดินเข้าไปในรถก่อนจะเข้ามานั่งข้างๆ อ๊าย เขิน! เมื่อทุกอย่างพร้อมรถจึงเคลื่อนตัวออกจากพระราชวังของBlackSnakeมุ่งหน้าไปยังบ้านของพ่อฉัน...ในที่สุดก็จะได้เจอหน้าคุณพ่อแสนดีแล้ว(>M<)!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป