รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     "อืม"
 
ฉันครางออกมาอย่างอ่อนแรง ก่อนค่อยๆปรือตายมองเพดานห้องสีขาวนวลตาเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างสีดำ ฉันผงะตัวมองรอบๆก่อนได้ยินเสียงครางของใครอีกคนใกล้ตัว
 
"อืม ตื่นแล้วเหรอ"
 
"..."o[]O!?
 
หมอนี้มัน แล้วฉันมาอยู่กับหมอนี้ได้ไง แล้วที่นี้มันที่ไหนฟ่ะ ฉันผงะออกห่างก่อนคุมตัวเองด้วยผ้าห่มที่ดึงมาได้...หมอนี้ไม่น่าไว้ใจ เขายิ้มให้ก่อนลุกออกเตียงในสภาพเปลือยท่อนบน แผงอกที่กว้างสมรูปร่างของเขามันทำเอาฉันแทบเลือดกำเดาไหล ไม่ๆๆๆๆๆ หมอนี้มันตัวอันตราย อันตรายที่สุด
 
"ฉันจะรออยู่ข้างนอกนะ"
 
"ฉันจะกลับบ้าน"
 
"...เสื้อผ้าเธอฉันให้แม่บ้านซักแล้ว...หาอะไรใส่ไปก่อนก้ได้"
 
"..."O_O!
 
อะไรนะ เขายิ้มให้ก่อนเดินออกไป แล้วตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพไหน ไม่อยากรับรู้ว่าเมื่อวานมันเกิดอะไรหลังจากฉันหมดสติไป แต่นิดๆจะเป็นไรไป ฉันค่อยๆดูสภาพตัวเองอยากลุ้นระทึก ยิ่งกว่านั่งเล่นเกม PB ซะอีกเวลาที่ด่านมันซับซ้อนและน่าลุ้นระทึกแต่ตอนนี้มีความรู้สึกว่าตัวเองจะลุ้นระทึกกับสภาพตัวเองไปหน่อย สภาพที่สวมเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัวแต่ไม่ได้สวมชุดชั้นใน อ๊าย!!!!!
 
"King คิดอะไรอยู่กันครับ ถึงพาเด็กแบบนั้นเข้ามาที่ตึกบัญชาการ"
 
"เปล่า...ฉันแค่ไม่รู้ว่าบ้านเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน"
 
"..."
 
เขาโกหกหน้าตายก่อนปลายตามองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ ขณะที่ภายในห้องเงียบกริบ เสียงเอะอะจากด้านนอกก็เรียกความสนใจของทั้งสองหนุ่มได้อย่างพอสมควร
 
"นายแกอยู่ไหน"
 
"ห้ามเข้าไปเด็ดขาด เธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปในห้องทำงานของKing"
 
"ก็ฉันมีธุระจะคุยกับนายของแก จบไมว่ะ"
 
ฉันขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิดต้องเคลียร์เรื่องเมื่อวานก่อน ไม่ไงฉันจะบุกเข้าไปหาเองขณะที่ฉันกำลังแยกเขี้ยวเตรียมกัดกับไอ้พวกสุนัขเฝ้าทางเข้าห้องอยู่นั้นประตูไม้ก็ถูกเปิดออกมา ชายใบหน้านิ่งแต่แฝงไปด้วยความโกรธเคืองมองมาที่ฉันอย่างโทสะ
 
"เข้ามาสิ King ต้องการพบเธอเป้นการส่วนตัว"
 
"ส่วนตัว"
 
"ใช่ แม้แต่การ์เดี้ยนคนสนิทอย่างฉันก็ไม่มีสิทธิ์สะเออะ"
 
"เข้าใจแล้ว"
 
ฉันเดินฝ่ายพวกที่กำลังแยกเขี้ยวจ้องกัดกับฉันอย่างดุเดือด ถ้าฉันออกมาเมื่อไรฉันจะฉีกพวกแกเป็นชิ้นๆเลยค่อยดู ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าชายคนสนิทของหมอนั้นอย่างเรียบร้อยแม้สภาพจะไม่เรียบร้อยเท่าไรล่ะนะ เขาหลีกทางแล้วผายมือไปทางด้านใน ฉันกลืนก้อนน้ำลายที่เหนียวหนึบลงคอก่อนพรวดเข้าไปอย่างรีบร้อนแล้วรีบหลบมุมใดมุมหนึ่งในห้องอย่างอายๆ
 
"เธอไม่ต้องอายหรอก ฉันเห็นแล้วนะ"
 
"โรคจิต"
 
"เปล่า ที่บอกว่าเห็นก็แค่..."
 
"แค่ไร พูดมานะ"
 
ฉันพรวดออกจากมุมห้องมายื่นจ้องเขา ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็ตสีดำเนื้อดี ให้ตายเถอะนายจะเป๊ะไปถึงไหนย่ะ กลัวไม่หล่อกว่าเทพบุตรหรือไง
 
"เปล่า...ทานอะไรหรือยังแล้วเสื้อฉันตัวนี้ใหญ่ไปหรือเปล่า"
 
"จะให้ตอบหมดทุกคำถามไม"
 
"แล้วแต่"
 
"ไม่ตอบแล้วกัน มันควาสุขของฉัน"
 
ฉันยอกย้อนเขาก่อนเสหน้าหนี ยิ่งคำถามรัวแบบนั้นควารหลังก็รัวถามไปยังต้นตระกูลฉันเลยสิเฮอะฉันหัวเราะตัวเองในลำคออย่างหงุดหงิด เขามองฉันดวงสายตาสีฟ้าครามเหมือนน้ำทะเลที่ลึกเกินจะแวกว่ายไปถึงก้นมหาสมุทร เขายิ้มบางๆก่อนยกมือลูบหัวของฉันเบาๆ
 
"เธอ ยิ้มเป็นไม"
 
"หรือจะให้ฉันร้อไห้ล่ะ"
 
"ยิ้มหน่อยสิ"
 
เขายื่นมือมาดึงมุมปากของฉันให้เหมือนว่ากำลังยิ้ม ชิ ฉันปัดมือหนาออกก่อนเมินหน้าหนีเขา
 
"เธอเกลียดฉันเหรอ"
 
"เปล่า แค่ไม่ชอบ"
 
"เธอควรจะกินไรก่อนนะ รองท้องก่อนก็ได้แล้วฉันจะให้คนสืบเรื่องที่อยู่ของเธอเอง"
 
"คุณจำบ้านฉันได้ ฉันรู้นะ"
 
ฉันทุบโต๊ะด้วยความโกรธ เขามองฉันก่อนแสยะยิ้มบางๆให้ ใบหน้านั้นเริ่มเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกที
 
"เธอกล่าวหาฉันนะเด็กน้อย"
 
"..."
 
ฉันไม่ตอบโต้ ขืนหมองมาเถียงเขาอยู่แบบนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้านหรอก นี้ก็เหลือเวลาอีกสามวันมันใกล้เปิดเทอมซะแล้วด้วย ฉันจะมัวมาเถียงกับเขาก็เปล่าประโยชน์ แถมหมอนี้ยังมาสตอเบอรี่หน้าตายว่าไม่รู้จักบ้านฉัน หนอย คิดแล้วหมั่นไส้ของซักที่เถอะ ฉันเดินไปที่เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่แล้วจิกหัวด้วยความหงุดหงิด และสะใจ เขาทำสีหน้าเจ็บปวดทันทีก่อนตวาดใส่ฉัน ไม่กลัวหรอกก้ในเมื่อฉันได้เปรียบกว่านะย่ะ
 
"ปล่อยเดี๋ยวนีนะ ฉันบอกให้เธอปล่อยไง"
 
"ฮึ...อยากให้ปล่อยก็รีบให้คนของนายสืบให้เร็วที่สุดสิ"
 
"ยิ่งเธอทำร้ายฉัน เหล่าการ์เดี้ยนของฉันก็จะไม่ช่วยเธอ โอ๊ย เจ็บโว๊ย"
 
เขาร้องเสียงหลงมือหนาทั้งสองข้างวางทาบลงบนมือฉันแล้วเขาค่อยๆก้มหัวตามมือของฉันเพื่อคลายความเจ็บ ฮึๆ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉัน มาเล่นกับยัยขิม นายคิดผิด ฉันเพิ่มแรงจิกก่อนหงายหน้าเขาขึ้นมาใบหน้าที่เจ็บปวดและโกรธเคือง...นายเล่นกับคนผิดแล้วย่ะ ฮึฮึ
โปรดติดตามตอนต่อไป