วิวาห์ลวงรัก

เขียนโดย Amphetamine

วันที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 17.55 น.

3 บท

0 วิจารณ์

9,786 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 18.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) บทที่ 2 การแต่งงานที่ไม่ได้ตั้งใจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทที่ 2 การตกลงแต่งงานที่ไม่ได้ตั้งใจ

เพราะการหายตัวไปของพี่สาวทำให้น้องสาวอย่างเธอต้องมาแต่งงานแทน

จะให้ทำอย่างไรเมื่ออาการของผู้เป็นพ่อกำลังทรุด

เธอจึงจำเป็นต้องแต่งงานกับชายหนุ่ม เพื่อให้ผู้เป็นพ่อสบายใจ

เมฆสีขาวที่กำลังลอยลิ่วอยู่บนท้องฟ้าที่เมื่อคืนมันทำหน้าที่เป็นผ้าห่มคลุมกายให้ดวงจันทร์และกลุ่มดวงดาวเล็กๆ ซึ่งบัดนี้มันเริ่มเคลื่อนตัวเพื่อเปิดทางให้แสงสีทองขึ้นมาตะหง่านบนท้องฟ้าในยามเช้าออกมาเพื่อทำหน้าที่ของมันดังเช่นทุกวัน หมู่นกที่ลอยลิ่ว อยู่ในยุโรปแม้อากาศจะหนาเพียงใดหากแต่เมื่อไหร่ที่แดดออก แสงสีทองบางๆนั้นกลับสร้างความอบอุ่นให้ผู้คนยามเช้าได้อย่างมากมาย

เสียงเอะอ่ะ โวยวายด้านนอกห้อง นั้นทำให้ร่างระหงที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ในห้องนอนงัวเงียก่อนจะสาวเท้า ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกภาพที่พรรณวทมองเห็นคือร่างของผู้เป็นพ่อ ล้มตึงอยู่หน้าห้องผู้เป็นพี่สาว

'พ่อ!!!!!!!!' เสียงเล็กแหลม หวีดออกมาทันทีที่ร่างบิดาสำผัสกับพื้น พร้อมในมือบิดาที่กำกระดาษแผ่นเล็กแน่น ไปเอารถออก สิ้นคำ พรรณวทให้คนงานในบ้านเตรียมรถ เพื่อออกไปหาหมอ

ทันทีที่ถึงโรงบาล ทีมแพทย์มากมาย ต่างเข็นรถมารอเพื่อเตรียมพร้อมรับร่างชายชรา เข้าห้อง ฉุกเฉินพิเศษของโรงบาล ร่างเล็กได้แต่เดินวนไปวนมาหน้าห้อง เพราะหมอไม่ยอมให้เข้าไปเพราะเกรงว่าอาจนำเชื้อโรคเข้าไปสู่ผู้ป่วยได้

คุณหนูค่ะ คุณท่านเป็นอย่างไรบ้าง แม่บ้านที่เลี้ยงพรรณวทที่พึ่งมาถึง ถามเสียงสั่น

ฉันไม่รู้ หน้าสวยที่ยามยิ้มสะกดในคนมากมาย ที่บัดนี้ดูกะเซอะกะเซิงในชุดนอนทรุดกายลงกับเก้าอี้ของโรงบาล มือเรียวยกขึ้นมาปิดหน้าหยาดน้ำมากมายไหลจากตาคู่สวยไม่ขาดสาย

คุณหนู ต้องเข้มแข็งนะค่ะ ตอนนี้เหลือคุณหนูคนเดียวแล้ว คำว่าคนเดียวสามารถ หยุดการหลั่งของเจ้านายสาวได้สำเร็จ เพราะแปลกใจ ที่แม่บ้านกล่าวเช่นนั้น จริงสิ กาญจน์เกล้า พี่สาวเธอไปไหน

แล้วพี่เกรซไปไหนค่ะ ปากหยักถามเสียงสั่น พยายามมองหาผู้เป็นพี่สาว ที่หวังว่าจะได้เห็นยามนี้

คุณหนูเกรซหนี ออกจากบ้านค่ะ สิ้นเสียงหญิงชรา เหมือนใบมีดหลายสิบใบกรีดเข้าที่ใจของพรรณวทเพราะ ในเวลานี้เธอต้องการผู้เป็นพี่สาวอยางมาก

'ปะ...ปะ ไป ไหน' เสียงสั่นเครือจนผู้เป็นแม่บ้านอดสงสารไม่ได้ มือย่นสวมกอดเจ้านายสาวที่นางรักเสมือนลูกแนบกายแน่น เพราะเวลานี้จากน้องเล็กของบ้านกำลังจะต้องรับภาระแทนพี่สาวทั้งหมด

ป้า ไม่รู้เหมือนกัน หายไปกับเจ้าพิท ปลายเสียงหญิงชราแผ่วลง ในช่วงที่พูดถึงลูกชายตน ที่อาจหาญพานายสาวคนโตหนีออกจากบ้าน

แม้พรรณวทจะพอรู้ว่า พี่สาวและบอดี้การ์ดหนุ่มจะรักกันมากเพียงใด หากแต่ก็ไม่นึกว่า ทั้งพี่สาวและบอดี้การ์ดหนุ่มจะห้าวหาญถึงเพียงนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ธารน้ำตาหลั่งไม่ขาดสาย ร่างบางเดินไปที่รถก่อนจะ ให้คนขับรถขับพาตนไปในที่บ้าน เพื่อไปเก็บของใช้ส่วนตัวเพราะ รู้ว่าบิดาคงต้องอยู่ที่โรงบาลเป็นเวลานานอย่างแน่นอน ทันทีที่ถึงบ้านภาพที่ปรากฏทำเอาร่างเล็กที่นั่งอยู่บนรถนั่งไม่ติดเบาะ ขบวนรถลีมูซีนสีดำเงา ถูกจอดเรียงยาว ตามด้วยเก๋งอีกนับสิบ ขาเรียวก้าวลงจากรถก่อนจะตรง ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกจากมือเล็กเผยให้ เห็นร่างชายหนุ่มที่อยู่ข้างในฉายแววตาดุ บ่งบอกว่าเบื่อมากเพียงใด หากนี่ไม่ใช่เพราะคำสั่งของบิดาและมารดา เขาคงไม่มายืนที่คฤหาสต์หลังใหญ่นี้เป็นแน่ ชายหนุ่มคิด

พวกคุณเป็นใคร เข้ามาได้ไง ร่างเล็กกล่าวเพราะรู้สึกไม่ถูกชะตากลับผู้มาเยือนที่ถือวิสาสะ เข้าบ้านตนในเวลาที่ตนและพ่อไม่อยู่ ต่างจากชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

วิลเลี่ยม ไพร์ ดีพอร์ช รู้สึกแปลกใจมากที่คนตัวเล็กตรงหน้า กล้าว่าเขาต่อหน้าลูกน้อง

'ผมวิลเลี่ยม ไพร์ ดีพอร์ช' ยินดีได้รู้จักครับ ชายหนุ่มว่า ก่อนจะพาเท้ายืนประจันหน้ากับสาวงามที่แม้จะอยู่ในชุดนอนผมเผ้าไม่ได้ผ่านการเกล้าแต่อย่างใด ใบหน้าสวยราวตุ๊กตากลับดูสวยกว่านางแบบสาวชาวญี่ปุ่นที่เขาพึ่งขึ้นเตียงด้วยเมื่อคืน

.ค่ะ แล้ว คุณมีธุระอะไร' ร่างบางถาม พลันจมูกก็ได้กลิ่นช๊อกโกแลตอ่อนๆ หากแต่ไม่รู้ว่ามาจากไหน

'ผมเป็นว่าที่สามีของกาญจน์เกล้า ไม่ทราบ ว่าคนไหนหรอครับ' ร่างสูงเปรยก่อนจะ มองหาหญิงสาวที่ได้ชื่อว่ากำลังจะเป็นภรรยา

ฉันขอเวลาทำธุระส่วนตัว ซักประเดี๋ยว เดี๋ยวค่อยคุยกัน ร่างบางว่าก่อนจะเดินลิ่วขึ้นชั้นสองของบ้าน ร่างระหงถอดชุดนอนทิ้งลงตะกร้า เหลือเพียงกายเปล่าที่อวดเนื้อหนัง ทุกสัดส่วนเปร่งปรั่งราวผลไม้ใกล้สุกมี่ถูกพรมด้วยน้ำยามเช้า ยอดปทุม อวบที่เมื่อครู่ถูกปิดด้วยชุดนอนยาวซึ่งบัดนี้เปล่า พรรณวทถอนหายใจยิ่งทำให้อกอิ่มกระเพื่อม ก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

'หายไปไหนกันหมดนะ' ร่างสูงสบถ เพราะหญิงสาวเมื่อครู่ทำให้ใจชายหนุ่มรู้สึกร้อนรนขึ้นมา กายแกร่งขบกรามแน่นเดินรอบห้อง ห้องโถงที่ดูขนาดใหญ่บัดนี้มันช่างแคบนักสำหรับชายหนุ่มเพราะ รอเสียจนแล้วจนเล่า เจ้าหล่อนก็ไม่ยอมเดินลงมาเสียที ร่างสูงเดินมาหยุดที่ตู้โชว์ขนาดใหญ่เพ่งดูรูปที่ถูกเรียง ในภาพถ่ายปรากฏร่างของผู้สูงวัยสองคนขนาบข้างด้วยบุตรสาวสองคน อีกคนสูงใหญ่ถอดใบหน้าคมคายจากบิดา และมารดาทำให้ดูสวยจนชนิดนางฟ้าอาย หันมาดูอีกคนที่แม้จะได้เพียงหน้าแม่ต่างจากพี่สาวที่ได้ทั้งสอง กลับดูน่ารักราวกลับตุ๊กตา ผมลอนถูกปล่อยหลวมๆ เดินลงมาจากบ้านก่อนจะมองหา ชายหนุ่มที่ตอนนี้หายไปจากห้องนั่งเล่นเสียแล้ว

'เขาไปไหนแล้ว' เสียงหวานหันไปถามกลุ่มคนที่มากับชายหนุ่ม ไม่มีเสียงตอบรับหาก แต่เพียงชี้ บอกเท่านั้น ว่าเจ้านายหนุ่มนั้นหายไปไหน

ร่างบางเดินออกมา ก่อนจะเดินถามทางที่ถูกบอกเมื่อครู่ หลังของชายหนุ่มที่อยู่ในสวน มือหนา ลูบไปตามกุหลาบงามที่ถูกปลูกไว้ในสวน ฮึ ดอกไม้พวกนี้หากเปรียบเป็นหญิงสาวแล้ว แม่สาวเมื่อครู่คงเป็นดั่งกุหลาบสีแดง แม้จะไม่ใช่ผู้ที่เชี่ยวชาญด้านดอกไม้นักแต่ ชายหนุ่มก็พอรู้เรื่องดอกไม้มาบ้าง มือหนาเดินดมดอกไม้ ก่อนจะหักกิ่งกุหลาบ สันจมูกโด่งกดลงสูดกลิ่นกุหลาบ ก่อนจะถือเดินไปหา ร่างเล็กที่ยืนรอ อยู่บนหน้าทางเดินขึ้นคฤหาสต์

'ผมให้คุณ' ร่างสูงว่าก่อนจะยื่นไปให้ พรรณวท มือบางรับมาโดยง่ายหากแต่กลับทิ้งคำพูด ที่บาดลึกให้คนฟังฉุน

'ถ้าเป็นฉัน ฉันจะให้ทั้งต้น เพราะนั่นหมายถึงความจริงใจ ต้นหนึ่งมีรากเดียว เสมือนรักเดียว หากให้ดอกต้นนึงมีเป็นสิบ' สิ้นคำขาเรียวก้าวฉับๆทิ้ง ชายหนุ่ม ขำอยู่ด้านล่าง นี่เขากำลังเล่นกับไฟอยู่รึเนี้ย แม้จะไม่ชินกับการที่ถูกสาวสวยต่อว่าหากแต่ ชายหนุ่มก็ยอมเดินตามขึ้นไปที่ห้องรับแขก ดอกกุหลาบถูกปักไว้แจกัน พร้อมกับเจ้าของขาเรียวที่นั่งรอการมาของชายหนุ่ม

'คุณมาที่นี่ทำไมค่ะ' ร่างบางเปิดบทสนทนาทันทีที่ ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม

'มารับว่าที่เจ้าสาวไปดูชุดแต่งงาน'

'แต่งงาน!!!!!' อะไรกันทำไมเร็วจังพรรณรทว่าก่อนกายจะเด้ง ยืนท้าหนุ่มลูกครึ่งที่อยู่ตรงหน้า

'อะไร คนสวยพ่อคุณไม่บอกรึไง ว่าต้องแต่งงาน' คราวนี้ชายหุ่มนึกโกรธที่สาวเจ้าตะหวาดลั่นเมื่อครู่

'บอกแต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้หนิ' พรรณวรทยังคงเถียงหนุ่มลูกครึ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ลดละ

'ไม่รู้ หน้าที่ของผมคือ มารับคุณไปดูชุดแต่งงาน อ่อ ผมต้องไปเยี่ยมพ่อคุณด้วย ไปกันยัง' ว่าแค่นั้นมือหนาก็คว้าร่างของพรรณวรทให้เดินตามตนออกมาหน้าคฤหาสต์

แม้พรรณวรทจะดีดดิ้นเพียงใดก็ไม่สามารถห้ามแรงชายหนุ่มได้เพราะในที่สุดเธอขึ้นรถมาจนได้ ก่อนจะหันไปถามคนที่อยู่หลังพวงมาลัยที่เอาแต่ มองไปยังเบื้องหน้า

'เราจะไปไหนกัน คุณดีพอร์ช'

ไปโรงบาลไง เราจะไปพบพ่อคุณ แม้แอร์จะเย็นมากเพียงใด หากแต่เสียงเมื่อครู่ที่กลั่นออกมาจากปากชายหนุ่มกลับทำให้พรรณวรทรู้สึกเย็นไปถึงขั้วหัวใจ

ทันทีที่ล้อรถสำผัสพื้น พรรณวรทก้าวไปที่ห้องพักที่บิดาอยู่ทันที โดยไม่รอสารถีที่ขับรถมาให้เห็นแม่บ้านที่รออยู่ด้านหน้าประตู ไม่รอช้าหญิงสาวบึ่งเข้าไปหาทันที

'ป้า พ่อเป็นยังไงบ้าง' พรรณวรทถามทั้งที่ใจจริ อยากเข้าไปในห้องแต่เพราะมีคนอยู่ภายในจึงได้แต่มองเงาผ่านกระจกใสหน้าห้อง

'ดีขึ้นแล้วค่ะ อีกวันสองวันก็กลับได้แล้ว'

'งั้น หนูจะเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อ'

'ไม่ได้ค่ะท่านกำลังมีแขก' หญิงชราว่าก่อนจะพา ร่างเล็กนั่งลงเก้าอี้หน้าห้อง

'ไม่คิดจะรอกันบ้างรึไงนะ ' ร่างสูงบ่นทันทีที่ตามตัวพรรณวททัน

ไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่ายเพราะพรรณวทกำลังเป็นห่วงผู้เป็นพ่อ

'อย่าคิดมากสิ เดี๋ยวก็ป่วยไปอีกคนหรอก' มือหนาถูกวางลงบนไหล่ของหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่มีแม้เสียงที่จะเถียงด้วย

ไม่นานคนที่อยู่ในห้องก็เดินออกมาทั้งคู่ดูอายุมากแล้วผู้ชายและผู้หญิงเป็นฝรั่ง ผู้หญิงท่าทางใจดีส่งยิ้มมาให้ ส่วนผู้ชายที่อยู่ข้างแม้ใบหน้าจะดุ หากแต่ก็ยิ้มเป็นมิตรให้พรรณวรทเช่นกัน ยังไม่ทันที่จะได้กล่าวคำทักทาย ชายหญิงคู่นั้น ก็เดินเข้าไปหา ดีพอร์ช ทั้งสามยืนคุยกันอยู่หน้าห้องเพราะ พรรณวรทเข้าไปหาบิดาข้างใน

'ลูกเจอน้องเกรซหรือยัง' ผู้เป็นแม่ถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าลูกชาย

'ครับ เจอแล้ว ชายหนุ่มตอบปัดๆไป เพราะเขาเองไม่รู้จะตอบอย่างไร ว่าน้องเกรซหายไปแล้วหลังจากที่ทราบจากลูกน้อง

'ดีแล้ว พ่อกับแม่จะกลับอังกฤษแล้ว ดูแลน้องด้วยพ่อกับแม่จะมาอีกที วันแต่งงานลูก' ผู้เป็นบิดาว่า ก่อนจะจูงมือศรีภรรยาขึ้นจากัวส์คันงามขับออกไป

ภายในห้องพักของโรงบาล ทันที่เห็นภาพบิดา ร่างเล็กทรุดกอดข้างเตียงด้วยความสงสาร ชายชราเอื้อมมือลูบหัวบุตรสาวอย่างรักใคร่ก่อนจะยื่น กระดาษแผ่นเล็กให้ผู้เป็นบุตรสาว

'อะไรหรอค่ะ' ไม่มีเสียงจากผู้เป็นพ่อ น้ำตาผู้ชายไหลออก มา มือบางคลี่กระดาษที่บิดาให้มาอย่างช้าๆ ก่อนจะปล่อยโฮออกมา มันเป็นจดหมายจากพี่สาวคนเดียวของเธอที่ตอนนี้หนีไปกับชายคนรักเสียแล้ว มีเพียงข้อความสั้นๆ ว่า ล่าก่อนเท่านั้น กระดาษถูกกำแน่นจากมือของพรรณวรทน้ำตาหลั่งออกมาหยดแล้วหยดเล่าอาบแก้มสวย ทำไมพี่สาวเธอถึงทำแบบนี้ ทั้งที่ปรกติพี่สาวของเธอ เป็นเด็กว่านอนง่ายแต่ไหนแต่ไร แต่ทำไมถึงทำเช่นนี้

'พ่อ ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว งานแต่งคงไม่มีแล้ว' ผู้เป็นบิดาว่าก่อนจะปาดน้ำตา ร่างบางกอดบิดาแน่นก่อนจะ ร่ำลาและเดินออกจากห้อง ไม่พบชายหนุ่มจึงเดินตาม

ควันสีเทาถูกพ่นออกมาจากปากลอยลิ่วสู่ท้องฟ้า คาร์บอนด์มากมายกลั่นออกมาจากปอดหนา หากปากคนสูบมันกลับมีสีแดงราวกลับไม่เคยแตะต้องมันเอาเสียเลย

'ฉันว่า เราควรจะไปดูชุดแต่งงานได้แล้ว' ว่าจบร่างบางก็หมุนตัวจากไป

ก้นบุหรี่กลิ่นช๊อกโกแลตถูกทิ้งลงพื้น ตามด้วยรองเท้าหนังขยี้ลงพื้น ก่อนจะเดินตามพรรณวท

แต่งเมื่อไหร่ พ่อจะเอาให้ร้องไม่ออกเลย ฮึ เสียงสบถตามหลังที่พรรณวทไม่อาจได้ยินดังขึ้นหลังจากที่สาวเจ้าเดินพ้นไป

หน้าร้านรับจัดแต่งงานดีพอร์ชลงมาเปิดประตูรถให้หญิงสาว แทนที่เจ้าหล่อนจะขอบคุณกลับเอาแต่เดิน ดุ่มๆเข้าไปในเวดดิ้งสตูดิโอคนเดียว

กลัวไม่ได้แต่งรึไง เฮอะ คอยดูเข้าหอก่อนเถอะ ร่างสูงล๊อกรถก่อนจะ เดินตามว่าที่ภรรยาสาวที่เดินเข้าไป

บท 2

สารบัญ