Love Me Please รักฉันสักนิดจะได้มั๊ย?

     ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเหม่อลอยตลอดการเดตของเรา ฉันแทนเขาไม่ได้เลยใช่ไม?
ฉันไม่สามารถทำให้นายยิ้มได้ใช่ไม? ฮึก! ทั้งๆทีฉันมาก่อนเขาแท้ๆเลย 
 
          "นี่ยูตะ!"ฉันสกิดแขนคนข้างๆเบาๆ
 
          "หืม"สายตาของเขายังคงจับจ้องไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย
 
          "ถ้าอากาเนะจังเห็นนายทำหน้าอย่างนี้ เธอคงไม่ดีใจหรอนะ"
 
          "จริงหรอ? อากาเนะจะไม่ดีใจใช่ไหม?^ ^"เขาคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ 'อากาเนะ'
ได้ยินชื่้อนี้จากปากเขาทีไรฉันปวดใจทุกที่เลยสิ 
 
          "จริงสิ!^0^"ฉันแสร้งยิ้มฝืนๆทั้งที่จะยิ้มไม่ออกแล้ว
 
          "นี่ไมเราไปเยี่ยมอากาเนะกัน"
 
          "ก็เอาสิ"หึ! ฉันไม่อยากไปเลยฉันไม่อยากให้ยูตะเจอกัีบอากาเนะ ฉัน...ฉันไม่
อยากเจ็บปวด แต่ถ้าตอบไม่ไปยูตะเขาคงจะเกลียดฉันแน่ๆเลย 
 
     พวกเราเดินทางมาโดยรถแท็กซี่ยูตะสีหน้าดีขึ้นมากหน่อยนึง ฉันและยูตะมาถึงโรงพยาบาล
พวกเรากดลิฟต์ไปที่ชั้น5 
 
          "ตึก ตึก ตึึก"ยูตะนายจะเดินเร็วไปแล้วนะช้าอีกนิดสิ เดินให้ช้ากว่านี้ แต่คำขอของฉัน
ไม่เป็นผลเมื่อยูตะเดินมาถึงหน้าห้อง 582 แล้วเปิดประตูเข้าไปแล้ว ฉันจึงค่อยๆ เดินตามไป
 
          "อากาเนะ!เมื่อไรเธอจะฟืนสักทีฉันอยากจะไปจะคุยกับเธอใจแทบ ฮึก! ขาดแล้วนะ"
ยูตะนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงแล้วกุมมือเล็กๆของอากาเนะไว้ราวกับเธอกำลังจะหายไป อย่าอ่อน
โยนกับคนอื่นมากกว่าฉันสิยูตะ

 




้โอ๊วโอ้~ อิอิ ตอนนี้ได้แต่งนิยายเรื่องใหม่มาอีกแล้ว(เรื่องเก่ายังไม่จบเลย>M<)ไม่รู้ว่าจะถูกใจ
คนอ่านหรือปเปล่า แต่ยังไงก็อย่าลืม ไลค์-เมนต์-โหวต ได้นะค่ะ (สั้นไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะ
ค่ะ)%