Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

 

 

 

================================================

 

 

 

        ...หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ห้องโถงใต้อาคารเรียนกลาง ทุกๆอย่างบนเกาะแห่งนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน...เรื่องแรกเลยก็คือตัวตนใหม่ของเขา...ตัวตนของเรย์ เมโอ คริสตัล น้องชายหัวแก้วหัวแหวนของผู้วิเศษแห่งยุคอย่างเชรีน่า เมโอ คริสตัล...งานนี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับได้กลับไปเป็นเรย์ลาลีน นีโอ คอบร้าอีกครั้ง เพราะตอนนี้เขาเดินไปทางไหนก็มีแต่คนเข้ามาทักทายและอยากจะทำความรู้จักด้วย (การได้เป็นสหายกับว่าที่ผู้นำตระกูลเมโอ คริสตัลคงถือเป็นเกียรติของจอมเวทย์หลายตระกูลทีเดียว) ไม่นับพวกผู้ใช้พลังจิตและนักเรียนจอมเวทย์สาวหลายคนที่หวังจะ ตกถังข้าวสาร  อีกด้วย โชคยังดีที่คาสซานดร้าที่เกาะเขาไม่ห่างยังคงเป็นที่ยำเกรงของทุกๆคนมากพอจนไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าฉุดเขาไปทำมิดีมิร้าย (ถึงเธอจะไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนั้นก็เถอะ)...

 

 

        ...เรื่องต่อมาคือรักษาการเจ้าปราการลม คลาเดีย สตรอมการ์ด...แม้ความจริงจากคำให้การของเขาและคาสซานดร้าจะแก้ตัวให้เธออย่างชัดเจนแล้วว่าเธอไม่ใช่ตัวการ เธอเป็นเพียงแค่ผู้ที่ถูกเชิดเหมือนตุ๊กตาจากคนร้ายตัวจริงเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นทั้ง ผอ.อันนาเทียน่าและ ผอ.เชรีน่าต่างก็ลงความเห็นตรงกันว่าเธอจะต้องถูกคุมขังไว้ก่อน...

 

         " ขอโทษด้วยนะที่ต้องทำแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อ แต่ถ้าว่ากันตามการสอบสวนแล้ว คำให้การของคนแค่ 2 คนไม่อาจทำให้เธอพ้นผิดได้...จนกว่าเราจะจับคนร้ายตัวจริงตามคำให้การของเรย์ฯ และคาสซานดร้าได้...เธอก็ต้องอยู่ในนี้ไปก่อน "  เชรีน่าพูดเรียบๆกับคลาเดีย ผ่านกำแพงคริสตัลใสหนาที่ทำหน้าที่เป็นกรงที่ขังเธอไว้ภายใน...เธอถูกคุมขังไว้ในใจกลางของมหาลัยหมื่นเวทย์บนนาวาสวรรค์...ที่ๆเรียกได้ว่าปลอดภัยที่สุดอันดับต้นๆบนโลกใบนี้  แถมกำแพงคริสตัลนั่นก็ไม่ใช่คริสตัลธรรมดา แต่เป็นแรร์ไอเท็มระดับสูงที่มีฤทธิ์ต่อต้านพลังพิเศษทุกชนิดที่อยู่ภายใน ไม่ว่าจะเป็นพลังจิตหรือเวทย์มนตร์ก็ตาม ทำให้การหลบหนีหรือช่วยเหลือผู้ที่อยู่ภายในด้วยพลังพิเศษต่างๆ สามารถพูดได้ว่าเป็นไปไม่ได้เลย

 

         " ...ค่ะ ฉันเข้าใจ "  คลาเดียที่อยู่ภายในรับคำเบาๆ อย่างเหม่อลอย เธอเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ที่เธอได้รับรู้ว่าร่างของเธอถูกใช้ให้ทำอะไรบ้าง

 

           เชรีน่าพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปมองเทียน่าที่ทำหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักเพราะเห็นคนของเธอถูกจำกัดอิสรภาพอยู่เช่นนี้ แม้ว่าจะเพื่อความปลอดภัยของตัวอีกฝ่ายเองก็ตามที

 

         " คลาเดีย...ฉันสัญญาว่าเราจะรีบจัดการกับคนร้ายตัวจริงให้เร็วที่สุด เธอจะอยู่ในที่แบบนี้อีกไม่นานหรอก "  ผอ.สาวบนรถเข็นพูดเบาๆ ก่อนจะยื่นมือเข้าไปทำท่าจะแตะกรงคริสตัลใสนั่น แต่เธอก็ต้องหดมือกลับทันทีราวกับถูกไฟลวก...คริสตัลนี่ถือเป็นของแสลงสำหรับผู้มีพลังพิเศษทุกคนจริงๆ

 

            ในขณะที่หญิงสาวในกรงหันมาหาเธอก่อนจะยิ้มรับเล็กน้อย และไม่พูดอะไรต่ออีก

 

         " เรา...ต้องทำแบบนี้จริงๆงั้นเหรอครับ? "  เรย์ลาลีนเอ่ยถามสองผอ.สาวทันทีที่พวกเธอออกมาจากห้องที่ใช้ขังคลาเดียในขระที่เชรีน่าก็ทำหน้าเหม็นเบื่อทันทีที่เห็นเขาเช่นกัน

 

         " ...อือ "  พี่สาวของเขารับคำแบบห้วนๆ ทำเอาเรย์ลาลีนถึงกับคิ้วกระตุก แต่เขาก็เรียนรู้มากพอจะรู้ว่าการไปตอแยกับคนอย่างเชรีน่าตอนอารมณ์เช่นนี้เป็นเรื่องที่โง่ที่สุดเท่าที่มนุษย์คนนึงพึงจะทำได้ เขาจึงหันไปหาผอ.สาวอีกคนที่น่าจะคุยได้ง่ายกว่า

 

         " เทียน่า... "

 

         " เราทำแบบนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเขาเองนะคะ "  

 

         " ก็ไม่เห็นต้องขังเขาไว้ในกรงแบบนั้นก็ได้นี่ครับ! "  ชายหนุ่มทำท่าจะโวยต่อ แต่ไหล่ของเขาก็ถูกหยุดไว้ด้วยมือเรียวบางของคาสซานดร้า เมื่อเขาหันมาก็พบกับจอมเวทย์สาวที่ส่ายหน้าให้ช้าๆ

 

         " อย่างให้อารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลสิเรย์  นายก็เห็นแล้วว่าคลาเดียที่ถูกครอบงำและในมือมีเคียวนั่นสร้างหายนะได้มากแค่ไหน...พูดกันตามตรงถ้านายไม่ได้ราชศาสตราที่ตื่นมาประจวบเหมาะพอดีเข้าช่วย ฉันคงได้เป็นม่ายทั้งๆยังสาวไปแล้ว "

 

         " เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วเธอจะเป็นม่ายได้ยังไงฟะ?!! "

 

         " โอ้!...พูดได้ฉลาดหลักแหลมสมเป็นน้องสะใภ้ฉันจริงๆ "

 

         " พี่!!! "

 

 

         " คิกๆๆๆๆ เฮ้อ...แต่ที่คุณคาสซานดร้าพูดก็ถูกของเขานะคะ...ถึงจะรู้ว่าเป็นความสามารถในการควบคุมร่างกายคนอื่น  แต่เรายังไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงและรูปแบบวิธีการและเงื่อนไขการทำงานของพลังจิตของอีกฝ่ายเลย...ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยากจะเชื่อว่าการทำให้คนๆนึงเป็นตุ๊กตาได้ต้องมีอะไรมากกว่ามองตาเฉยๆแน่...ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ควรจะสะกดนายไปเรียบร้อยแล้ว "  เทียน่าอธิบายเบาๆ ในขณะที่เชรีน่าก็พูดต่อประโยคต่อ

 

         " ถ้าสิ่งที่นายพูดเป็นเรื่องจริง คลาเดียก็น่าจะเป็น ตุ๊กตา ที่ดีที่สุดของเธอ...ในฐานะที่เคยเป็นเด็กผู้หญิงมาก่อน ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเด็กผู้หญิงคนนึงจะยอมทิ้งตุ๊กตาสุดหวงของตัวเองไปอย่างไม่ใยดีแบบนี้...คลาเดียจะเป็นเหยื่อล่อชั้นดีของพวกเราที่จะใช้ตกยัยนั่นเลยทีเดียว "

 

         " ให้ตาย...นี่พี่เคยเล่นตุ๊กตากับเขาด้วยเหรอเนี่ย?! ผมนึกภาพไม่ออกเลย---แอ๊ก!! "  เขายังพูดไม่ทันจบดีก็ถูกเบรกด้วยมะเหงกของพี่สาวเสียแล้ว จึงได้แต่ทรุดลงเอามือกุมหัวป้อยเท่านั้น 

 

         " ท...ทำไมคนอย่างตูต้องอยู่ในสภาพทุเรศทุรังแบบนี้ด้วยฟะเนี่ย "  เรย์ลาลีนได้แต่ครางเบาๆในขณะที่คาสซานดร้าทรุดลงมานั่งข้างๆอีกครั้ง

 

         " ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ มันก็เป็นแค่ช่วงเปลี่ยนผ่านไปสู่ชีวิตคู่ของเราเท่านั้นแหละค่ะ "

 

 

         " ไม่ใช่เฟ้ย! หล่อนน่ะเงียบไปเลยยย!!! "

 

         

           เชรีน่าายืนรอให้น้องชายของเธอสงบสติอารมณ์ลงได้อีกครั้ง ก่อนที่เธอจะพูดต่อเรียบๆ

 

         " เรย์ฯ แล้วเรื่องไอ้...ราชศาสตราของนาย เป็นยังไงบ้าง? "

 

         " ราชศาสตรา? "  จอมเวทย์หนุ่มทวนคำเบาๆ เขาเหลือบมองแหวนสีเงินวาวรูปงูกินหางตัวเองอันเป็นราชศาสตราเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

 

         " จะให้ผมพูดว่ายังไงล่ะ ผมพึ่งจะได้รับครอบครองเจ้านี่ได้ไม่ถึง 3 วันด้วยซ้ำนะ...ถึงหล่อนจะพยายามสื่อสารกับผมอยู่ในหัวตลอด แต่ผมว่ามันคงไมช่วยให้ผมเก่งขึ้นมากนักหรอก "

 

         " หล่อน? "  เทียน่าขมวดคิ้วพร้อมกับทวนคำเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะสนใจคำๆนี้มากกว่าประโยคทั้งประโยคเสียอีก

 

         " อ้อ! ผมหมายถึงราชศาสตราน่ะครับ เธอยังคงพูดอยู่ในหัวผมอยู่เลยเนี่ย "  เขาพูดพร้อมกับชี้มาที่หัวของตัวเอง ในขณะที่เทียน่ากับเชรีน่าหันไปมองหน้ากันทันที

 

         " ...กาย - จิต - อาวุธ สัมพันธ์ ?  "  เชรีน่าพูดเบาๆ ในขณะที่ก็พยักหน้ารับ

 

         " ค่ะ...น่าจะใช่ ...กาย - จิต - อาวุธ สัมพันธ์ "

 

         " หือ? พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย? "

 

         " ....เรย์ฯ นี่ถือเป็นคำสั่งของฉันก็แล้วกันนะ...จากนี้ไปจนถึงวันที่ยัยพริสซิลล่านั่นนัดหมาย นายต้องไปฝึกฝนการใช้ราศาสตราของนายให้คล่องแคล่วที่สุด "  เชรีน่าหันมาออกคำสั่งกับเรย์ลาลีนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังสุดๆ ก่อนที่เธอและเทียน่าจะหันหลังทำท่าจะเดินออกไปทันที

 

         " ฝ...ฝึก? เดี๋ยวนะ! แล้วผมจะไปฝึกกับใครล่ะ? " 

 

           คำถามของเขาทำให้เชรีน่าหันกลับมามองอีกครั้ง ก่อนจะเลิกคิ้วเบาๆเหมือนกับจะถามว่า ถามอะไรติ๊งต๊องอย่างนั้นยะ?  ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเฮือกและตอบกลับมาเรียบๆ

 

         " ...ก็กับคนเดียวที่รู้จักราชศาสตรามากกว่าใครทุกคนบนเกาะนี้...เฮเลน วอลคาโนไง "

 

         

           เอื๊อก !!

 

           น้ำลายติดคอรอบแรก

 

         " พ...พี่จะบ้าเรอะ!!  นี่กะจะส่งผมไปตายรึไง!  อีกอย่างผมก็ไม่มีแหวนนำเวทย์แล้ว ขืนรับดาบของเธอตรงๆงานนี้มีหวังได้กระดูกออกนอกเนื้อแน่!! "

 

         " โอ้! พูดเรื่องนี้ก็ประจวบเหมาะเลย "  คราวนี้เชรีน่าหันขวับมาคำรามพร้อมกับตาลุกวาวทันที

 

         " นายรู้ไหมว่าแหวนหยกขาวแห่งอลันดอร่าที่นาย ถวาย ให้กับวินเชสเตอร์ไปนั่นมีราคาในตลาดซื้อขายเท่าไหร่!? ...แหวนนั่นสามารถเสริมพลังเวทย์ได้ถึง 82% ซึ่งถือได้ว่าสูงกว่าแหวนทั่วไปไม่ใช่น้อยๆ แถมแหวนวงนั้นยังเป็นสมบัติอันมีค่าของตระกูลเราที่ ภูติขาว อลันดอร่า  มอบเป็นของขวัญให้กับผู้นำตระกูลรุ่นที่ 3 ของเรานะ! ...ไอ้ลำพังฉันน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่รอป๋ารู้ก่อนเถอะ นายได้โดนตาแก่ที่รูปร่างเหมือนซานตาคลอสนั่นบ่นเป็นหมีกินผึ้งใส่ไปเป็นเดือนแน่ๆ! "  

 

 

           เอื้อก !!

 

           น้ำลายติดคอรอบที่ 2 

 

         " ร...เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังได้ไหม...ป...ประเด็นก็คือ ตอนนี้ผมไม่มีอุปกรณ์อะไรที่ใช้ในการช่วยร่ายเวทย์ติดตัวเหลืออยู่เลย  แถมถ้าไม่ถวายแหวนวงนั้นให้ ทรราชย์วายุทมิฬ  นั่นเพื่อหยุดแลนซ์ไว้ ป่านนี้พวกเราได้ขึ้นสวรรค์กันหมดทุกคนแล้วไม่ใช่รึไง? "

 

           เชรีน่าทำตาลุกวาวพร้อมกับอ้าปากจะพูดอะไรออกมาอีกครั้ง แต่เธอก็หุบลงเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่เวลาเถียงอะไรไม่เป็นเรื่องตอนนี้  ผู้วิเศษสาวถอนหายใจเฮือกยาวเหยียดก่อนจะเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง

 

         " ก็ได้ๆๆๆๆ ...งั้นเดี๋ยวเสร็จจากนี่นายก็ตามฉันไปที่บ้านพักของฉันก็แล้วกัน ฉันจะหาดูว่าจะมีอุปกรณ์นำเวทย์อะไรให้นายทำลายทิ้งได้อีก! "  หญิงสาวพูดห้วนๆ ก่อนจะหันหลังกลับและทำท่าจะเดินไปอีกครั้ง แต่ก่อนเรย์ลาลีนจะได้ทันเริ่มถอนหายอย่างโลงอก เชรีน่าก็หันกลับมาและยิ้มหวานให้อีกครั้ง

 

         " อ้อ น้องรัก...เรื่องราคาของแหวนหยกขาวแห่งอลันดอร่า คำตอบก็คือ 485,000 ดรากัสถ้วนนะจ๊ะ...และอย่าห่วงเลย ฉันบันทึกไว้ในบัญชีหนี้ค้างชำระของนายเรียบร้อยแล้ว! "

 

 

          เอื้อกกกก !!!    

 

          น้ำลายติดคอรอบที่ 3 ...แฮตทริก! 

 

          เรย์ลาลีนทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นพร้อมกับน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง

 

         " ท...ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้เข้าเบญจเพสเลยแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมีหนี้อยู่เกือบ 5 แสน...ช...ชาติก่อนตูไปทำเวรทำกรรมอะไรมาฟะเนี่ย!! "

 

           แล้วคาสซานดร้าก็ทรุดลงมากอดแขนเขาอีกครั้ง

 

         " ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันจะหางานทำช่วยเอง...พอปลดหนี้ก้อนนี้เสร็จพวกเราค่อยมีลูกกันก็ได้นะคะ...อย่าห่วงไปเลย "

 

 

         " เรื่องนี้แหละเฟ้ยที่น่าห่วงที่สุด!!! "

 

 

 

 

 

......................................................

 

 

 

 

 

       ...ในเมื่อเปล่าประโยชน์ที่จะตีโพยตีพายเขาก็ได้แต่ต้องทำในสิ่งที่เขาต้องทำ เรย์ลาลีนโคลงหัวไปมาก่อนจะหยิบเสื้อคลุมจอมเวทย์ขึ้นมาสวมช้าๆ ...การได้กลับมาใส่เสื้อคลุมจอมเวทย์เนื้อบางเบาแบบนี้อีกครั้งเป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่เป็นเรื่องดีๆจากการไม่ต้องปิดบังฐานะของเขา  จอมเวทย์หนุ่มถอนหายใจเฮือกก่อนจะเดินตามเชรีน่าออกไป แต่พอตัวเขาพ้นออกมาจากตึกให้นักเรียนทั่วไปได้เห็นเท่านั้น เรื่องก็เกิดทันที...

 

          

         " กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!! "  

 

 

          จอมเวทย์หนุ่มและพวกรีบถอยกรูดกลับเข้าไปในอาคารอีกครั้งด้วยสีหน้าตกอกตกใจกันเต็มที่ ซึ่งก็ไม่ได้มีบ่อยๆนักที่พวกเขาจะได้เห็นราชินีน้ำแข็ง-คาสซานดร้าตกใจจนอ้าปากค้างแบบนี้

 

         " ร...เราโดนบุกรึเปล่าเนี่ย?! "  เทียน่าเป็นคนแรกที่ร้องถามขึ้น ในขณะที่เชรีน่าส่ายหน้าปฏิเสธทันที

 

         " ค...คิดว่าไม่ใช่นะ  เพราะเท่าที่เห็นแว้บๆ พวกที่กรี๊ดเป็นผีแบนชีนั่นมันก็นักเรียนจอมเวทย์ของฉันทั้งนั้นเลย...น...นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย? จะว่าโดนเล่นของเป็นหมู่คณะก็ไม่น่าใช่... "  ทุกคนหันไปมองหน้ากันไปมา 2-3 ครั้งก่อนจะชะงักกึกและหันมามองที่เรย์ลาลีนเป็นตาเดียว  

 

         " ...ใช่ไหม? "  เชรีน่าเป็นคนเอ่ยลอยๆขึ้นเป็นคนแรก ในขณะที่ทุกคนยกเว้นเรย์ลาลีนพยักหน้ารับแทบจะพร้อมกันทันที

 

         " ...น่าจะใช่ค่ะ/ใช่แน่ๆค่ะ "

 

         " ช...ใช่อะไร? "  ชายหนุ่มถามขึ้นทันทีอย่างหวาดระแวง 

 

         " ...เอ่อ...เรย์ฯ นายจะว่าอะไรไหมถ้าพวกฉันจะออกไปกันก่อน แล้วนายรออยู่ที่นี่ซัก 10 นาที...ไม่สิ ซักครึ่งชั่วโมงก็แล้วกันแล้วค่อยตามออกไปนะ อ้อ ตอนออกไปปิดหน้าปิดตาซักหน่อยก็ดี "

 

         " เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ  นี่พี่จะบอกว่าพวกที่อยู่ข้างนอกนั่นกรี๊ดผมงั้นเหรอ?!  ไร้สาระสิ้นดี คือ...ผมหมายถึง พวกเรา 4 คนมีผมคนเดียวนะที่ไม่มีอะไรพิเศษเลยนอกจากเป็นน้องของพี่... "

 

         " ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้ที่ทุกคนบนเกาะแห่งนี้รู้คือนายเป็นคนที่สุดยอดไอด้อลอย่างท่านพี่สะใภ้เชรีน่าไว้ใจที่สุด เป็นจอมเวทย์ที่อายุน้อยที่สุดที่บรรลุ ขีดจำกัด ห้วงคำนึงแห่งสายลม  เป็นผู้ครอบครองราชศาสตราที่สาปสูญและเป็นว่าที่ผู้สืบทอดสกุลเมโอ คริสตัลรุ่นต่อไป...เชื่อฉันเถอะค่ะ พวกนั้นกรี๊ดนายแน่ๆ "  คาสซานดร้าพูดเบาๆ...ถึงคำบางคำอย่าง ท่านพี่สะใภ้  จะฟังดูแสลงหู แต่ถ้านับทั้งประโยคเขาก็ต้องยอมรับจริงๆว่าถ้าหากเจอคนอย่างที่ว่ามา เป็นเขาๆก็กรี๊ด

 

         " ล...แล้วจะให้ผมทำอะไรในตึกคุมขังนี่ตั้งครึ่งชั่วโมง ถามจริง? "

 

         " ก็ทำสิ่งที่นายถนัดที่สุดไง... "

 

         " ??? "

 

         " ...สืบสวน...เราถามทุกอย่างจากคลาเดียไปแล้ว และฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่านายจะได้อะไรเพิ่มเติมหรอกนะ แต่นายก็ทำในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงอยู่บ่อยๆถึงบางเรื่องจะทำให้ฉันปรี๊ดแตกไปบ้างก็เถอะ ...เพราะงั้น ฉันอยากให้นายลองไปคุยกับเธอดู "

 

         " งั้นฉันจะไปด้วย!... "  คาสซานดร้าพูดขึ้นแทบจะในทันทีที่เชรีน่าพูดจบ  น้ำเสียงที่เกือบจะห้วนของเธอทำให้เชรีน่าเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเฮือกและส่ายหน้าเบาๆ

 

         " ...ไม่ได้หรอก เธอต้องไปกับพวกฉัน "

 

         " ขอเสียมารยาทถามนะคะ...ทำไม? "

 

         ' ก็เพราะถ้าเธอยังอยู่ เธอมีหวังได้ป่วนน้องฉันจนไมได้สอบสวนกันพอดีน่ะสิ! '  เชรีน่ากลอกตาพร้อมกับคิดในใจตอบกลับไปทันที แต่เธอก็เอ็นดูหญิงสาวตรงหน้ามากเกินกว่าจะพูดออกไป...จอมเวทย์สาวนิ่งเพื่อคิดคำพูดเล็กน้อยก่อนที่เธอจะยิ้มออกมา

 

        " ...ก็พวกเราต้องไปคุยกันเรื่องฤกษ์วันหมั้น...เลือกแหวน...วันแต่ง...แล้วก็วางแผนครอบครัวไงล่ะจ๊ะ "

 

         " ตกลงค่ะ!! "

 

         ' ก็รู้หรอกว่าจอมเวทย์ส่วนใหญ่เป็นคนซื่อ แต่นี่มันหลอกง่ายจนน่าสงสารเลยแฮะ '  เทียน่าที่เงียบอยู่ตลอดคิดเบาๆ ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้กับสถานการณ์ตรงหน้าดี ก่อนที่เธอจะหันมาหาเหรย์ลาลีนที่ทำหน้าเหยเกอยู่ข้างๆพร้อมกับพูดเบาๆ

 

         " งั้นก็ระวังตัวไว้ด้วยนะคะ...ฉันจะกลับไปที่อาคารเรียนกลาง ถ้าสอบเธอแล้วได้อะไรเพิ่มเติมก็ขอให้แจ้งฉันหรือเซียร่าด้วย แล้วเจอกัน "

 

           เรย์ลาลีนยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะขอตัวและเดินขึ้นไปบนอาคารคุมขังนี่อีกครั้ง เมื่อเขามาถึงผนังคริสตัสใสที่ใช้กักกัน หรืออีกนัยนึงคือปกป้องคลาเดียไว้ หญิงสาวในกรงคริสตัลนั่นเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างประหลาดใจเมื่อได้เจอกับเขา

 

         " ฉันนึกว่านายกลับไปแล้วซะอีก เรย์...อ๊ะ ขอโทษ ฉันหมายถึงคุณเรย์ เมโอ คริสตัล "

 

         " เรียกเรย์เหมือนเดิมนั่นแหละครับ คือ...ก็กะว่าจะกลับหรอกถ้าไม่เจอเรื่องขลุกขลักนิดหน่อยเข้า "

 

         " หืม? งั้นก็แปลว่าไม่ได้มาเพื่อเยี่ยมฉันสินะ "  หญิงสาวยิ้มเซียว ในขณะที่เรย์ลาลีนก็หัวเราะเบาๆ 

 

         " ก็ไม่เชิง ...พูดก็พูดเถอะนะ ผมชอบคุณที่เป็นตัวคุณเองมากกว่าคุณตอนที่เรียกตัวเองว่า ชาโดว์  เยอะเลย "

 

           ถึงตอนนี้คลาเดียถึงกับถอนหายใจเฮือก

 

         " ฉันบอกทุกอย่างที่ฉันควรจะบอกกับเทียน่าและท่านเชรีน่าไปหมดแล้ว...ทำไมนายไม่ไปถามจากพวกเธอล่ะ--- "

 

         " หรือไม่...ก็มาถามกับฉันก็ได้ "  เสียงหวานใสที่พูดขึ้นเรียบๆ อย่างกะทันหันด้านหลังของเขาทำให้เรย์ลาลีนหันขวับกลับมา สัญชาตญาณระวังภัยพุ่งสูงปรี๊ดและแหวนงูก็เปลี่ยนเป็นโลหะสีเงินและพุ่งกางเป็นเกระกำบังปกป้องเขาในชั่วพริบตา เพราะเสียงนั่เป็นเสียงที่เขาอาจจะไม่มีวันลืมได้เลยในชั่วชีวิต!

 

         " เธอมาอยู่นี่ได้ไง พริสซิลล่า !!! "

 

         

 

 

 

 ..............................................................