Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 
 
 
================================================
 
 
 
            
           ...เลือดที่แดงสดที่ไหลรินออกมาเป็นลิ่มๆ จากกลางหน้าอกที่เป็นรูของเขากำลังทำให้สติสัมปชัญญะของแลนซ์ เซอร์เบร่อน หลุดลอยไปอย่างช้าๆ ร่างกายของเขาชาดิกและค่อยๆ ไร้ความรู้สึกไปเรื่อยๆ พร้อมกับดวงตาที่เริ่มพร่ามัวลง...เหมือนกับที่เขาเคยอ่านเจอผ่านตาจากหนังสือเล่มไหนซักเล่ม...ในช่วงเวลาของคนที่ใกล้จะเสียชีวิต สามัญสำนึกของเขาจะฉายให้เห็นภาพเหตุการณ์ที่เขาอยากจะลืมเลือนในอดีตอันเลือนราง...
 
           ...แลนซ์ เซอร์เบร่อนในวัยเด็กยืนอยู่ตรงหน้าป้ายหลุมศพหินที่สลักเพียงแค่ชื่อไว้อย่างหยาบๆ ว่า ...ลูคัส  เซอร์เบร่อน ...  เด็กน้อยแทบจะไม่สนใจเม็ดฝนที่กำลังร่วงหล่นลงมาอย่างหนาตาขึ้นและเสียงคำรามของท้องฟ้าสีหม่นหมองเบื้องบนเลย...ดวงตาสีเขียวมรกตของเขาหม่นแสงลงราวกับตะเกียงที่กำลังริบหรี่ ในขณะที่รอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนรอยยิ้มที่สุดจะปรากฎขึ้นช้าๆ...
 
            " ไงครับ พี่...ขอโทษนะที่ผมไม่ได้มาเยี่ยมตั้งนาน "  เด็กน้อยพูดเบาๆ กับป้ายหลุมศพนั้นพร้อมกับนั่งลงกับพื้นสนามที่เริ่มแฉะชื้นจากอำนาจฝนที่กำลังตกลงมา ก่อนจะพูดต่อราวกับกำลังสนทนากับวิญญาณเจ้าของหลุมศพนั้นก็ไม่ปาน
 
            " พี่รู้ไหม ตอนนี้พวกเราได้มหาราชาพระองค์ใหม่แล้วนะ...หลังจากที่เหล่าสภาได้เลือกสรรและทำการประลองกันมาตั้งเกือบ 2 ปี ...อย่างน้อยตอนนี้มหาทวีปยักษ์แพนเจียของพวกเราก็จะได้กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้งหนึ่ง ...ผมชอบเขานะ...มหาราชาคนใหม่เนี่ย...ถึงจะอายุมากไปหน่อย แต่เขาก็ดูเป็นมิตรกับประชาชนทั่วไปดี ....อ้อ...จริงสิ...พี่น่าจะจำพี่เอลซ่า เพื่อนของพี่ได้...เธอกำลังจะแต่งงานแล้วนะ...กับจาคิม เพื่อนอีกคนของพี่นั่นแหละ ....ส่วนไดอัสกับแกเรี่ยนก็บอกกับผมว่าพวกเขาจะไปสมัครรับราชการทหารที่เมืองหลวงโน่น...เขาบอกกับผมว่าถ้าหากผมโตอีกหน่อยพวกพี่ๆ ก็จะพาผมเข้าไปเที่ยวเมืองหลวงด้วยล่ะ "  เด็กน้อยพูดคุยเรื่องสัพเพเหระต่างๆ โดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัว ก่อนที่ครู่นึง เขาจะเงียบลงพร้อมกับดวงตาที่หรุบต่ำ 
 
            " พี่...พรุ่งนี้ผมก็อายุ 12 แล้วนะ...ใช่แล้ว...แบบเดียวกับพี่นั่นแหละ ผมจะต้องเข้าพิธีคัดสรร ศาสตรา  ที่สืบทอดมาในตระกูลเซอร์เบร่อนของพวกเรา... "
 
            " ...พี่...ถ้าหากผม...ไม่ใช่ คนที่ ศาสตรา เลือกล่ะ......ถ้าหาก ศาสตรา ไม่คิดจะเลือกใครเลย แบบที่มันไม่เคยเลือกมาตลอดล่ะ...ผม...ผมจะต้องกลายเป็นหนึ่งในผู้ที่ถูกสังเวยให้แก่ศาสตรางั้นเหรอ? ...ผมจะต้อง...--- "  แลนซ์ชะงักไปชั่วครู่นึง เด็กน้อยกัดฟันแน่นจนสังเกตเห็นกรามที่นูนเป็นสันขึ้นอย่างชัดเจน  ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเฮือกและหัวเราะเบาๆ อย่างปลงตก
 
            " ถึงจะผ่านไปตั้ง 5 ปีแล้ว แต่ผมก็ยังจำได้อย่างชัดเจนเลยนะ...วันนั้นพี่เต็มไปด้วยความกล้าหาญ พี่กล้าหาญอยู่เสมอ  พี่บอกกับผมว่าพี่ไม่กลัวการคัดสรรเลย...พี่มีทั้งศรัทธาและความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าพี่ต้องเป็นผู้ที่ศาสตราเลือก.....แต่พอพี่แตะมัน...ทุกอย่างก็--- "  เขากล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างกลับลงไปในคอ ก่อนที่ในที่สุดเด็กน้อยจะฝืนยิ้มบางๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะที่หลุมศพช้าๆ
 
            " พี่...ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่บอกกับตัวเองยังไงเพื่อเอาชนะความกลัว...แต่ผมกลัว...ผมกลัวเหลือเกินครับ... "
 
            ...ไร้คำตอบใดๆ จากหลุมศพที่เย็นเฉียบตรงหน้า.....หลุมศพก็ยังคงเป็นหลุมศพ...คนที่ตายไปแล้ว...ก็คือคนที่ตายไปแล้ว...ความกลัวของเด็กน้อยไม่เพียงพอจะหยุดวันเวลาได้...ในที่สุด...พรุ่งนี้ก็ต้องมาถึง...
 
 
 
 
.................................................
 
 
 
 
 
             อยู่ๆ ภาพที่เป็นเหมือนจอภาพยนตร์เก่าๆ ก็ขาดฝึงลงเหลือแต่สีขาวโพลนและสว่างจ้าจนแลนซ์ไม่สามารถลืมตามองได้ ความเจ็บปวดชนิดเจียนตายที่บริเวณหน้าอก บัดนี้เหมือนเป็นเพียงแค่เรื่องโกหก
 
            " ผู้ที่ไร้ซึ่งความกลัว ...ก็เป็นได้เพียงผู้ที่ไร้ซึ่งความหวัง  ...ความกลัวไม่ใช่สิ่งที่มีไว้เอาชนะ แต่เป็นสิ่งบ่งชี้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรต่างหาก ... "
 
              ฉับพลันทันใดนั้นเอง ร่างที่ปางตายของแลนซ์ เซอร์เบร่อนก็ค่อยๆ โงนเงนลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ ...ดวงตาที่เคยเป็นสีเขียวมรกตบัดนี้เบิกโพลงกลายเป็นสีขาวสว่างจ้า ก่อนเขาจะตะโกนภาษาโบราณบางอย่างลั่น ทำเอาทุกคนบริเวณเวทีประลองจ้องหันควับไปมองไม่เว้นแม้แต่ตัวทันทารอสเอง ในขณะที่ชาร์ลซึ่งบัดนี้กำลังถูกด้านมืดของธาตุไฟกลืนกินร่างจนกลายสภาพเป็นปิศาจไปเกือบครึ่งตัวหันมามองอย่างงงวย ก่อนที่สัญชาตญาณดิบจะสั่งให้เขากระโดดพุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้ตรงหน้าอีกครั้ง
 
            " นั่นมัน?!.... แย่ล่ะ ท่านชาร์ล ถอยออกมา!!! "  ทันทารอส อิลลิเดี้ยนที่มองเห็นท่าทางของแลนซ์ชัดๆ ถึงกับตะโกนลั่น แต่ประสาทการรับรู้ของชาร์ลดูเหมือนจะถูกด้านมืดและอำนาจของเข็มที่ทันทารอสฝังไว้บดบังเสียสิ้นแล้ว...จอมเวทย์ธาตุไฟในร่างกึ่งอสูรที่คล้ายคลึงกับเวทย์  ทรราชย์วายุทมิฬ  ของเรย์ลาลีนพุ่งพรวดเข้าใส่ร่างที่ปางตายของอีกฝ่ายอีกครั้งพร้อมเวทย์ระดับ 9 ในมือชนิดที่กะให้อีกฝ่ายล้มแบบไม่ต้องลุกขึ้นมาอีกเลย
 
               เปรี้ยง !!!
 
            " แลนซ์?!! "  นาซีเรียตะโกนเสียงหลง แต่เธอก็ต้องหันมามองเฮเลนที่ยื่นมือมาขวางเอาไว้อย่างประหลาดใจ...ยิ่งเห็นสีหน้าของเฮเลนที่ทำหน้าราวกับโดนผีกหลอกยิ่งทำให้เธอสงสัยเข้าไปใหญ่
 
            " อะไร? "
 
            " ศาสตรากรีดร้อง... "  เฮเลนพูดพร้อมกับยกราชศาสตราของเธอที่ตอนนี้ยังคงสั่นสะท้านและส่งเสียงครางเบาๆ อยู่ให้ดูช้าๆ พร้อมกับพูดต่อ  " ...ถ้าหากตำนานที่เล่าขานกันมาไม่ใช่คำพูดเลื่อนลอย...การร่ำร้องของราชศาสตราเกิดจากเหตุเดียว...การลืมตาตื่นของราชศาสตราที่หลับไหลอีกชนิด!! "
 
            " เฮเลน...เก็บดาบของเธอซะ...ตอนนี้พลังจิต  เพลิงตะวันออก  กับ  เพลิงตะวันตก  ของเธอเป็นข้อได้เปรียบเดียวของพวกเรา ...เหล่า Challengers ทุกคน คุ้มกันเฮเลนไว้ ส่วนฉันกับคาสซานดร้าจะ...เดี๋ยว...คาสซานดร้าล่ะ?! "  เชรีน่าที่กำลังสั่งการอย่างรวดเร็วหันซ้ายหันขวามองหานักเรียนจอมเวทย์สาวคนเก่งของเธอ เพราะนอกจากน้องชายของเธอกับเพื่อนของเขา โนอาห์ ที่เธอเห็นชัดๆ ว่าพุ่งหนีออกจากม่านพลังของทันทารอสทัน...คาสซานดร้าเป็นคนเดียวที่หายไป
 
            " เอ่อ...ถ้าพูดถึง ราชินีน้ำแข็ง  ล่ะก็ ตะกี๊ฉันเห็นว่าเรย์ฯ คว้าหล่อนติดมือไปด้วยน่ะค่ะ "  เทียน่าที่ลอยกลับมานั่งอยู่บนรถเข็นของเธอตอบเบาๆ  แต่คำตอบของเธอกลับทำเอาเชรีน่าหันขวับมาด้วยดวงตาที่แทบถลนออกนอกเบ้าพร้อมกับร้องถามขึ้นเสียงหลง
 
            " ว...ว่าไงนะ?! "
 
              อันนาเทียน่าหันกลับไปมองคู่แฝดของเธอเหมือนกับจะถามว่าเธอพูดอะไรผิดหรือเปล่า แต่พอซานดร้ายักไหล่เป็นเชิงว่าเธอเปล่าพูดอะไรผิด เธอจึงพูดย้ำไปอีกครั้งนึงเบาๆ
 
            " ราชินีน้ำแข็ง คาสซานดร้าโดนเรย์ฯ ลากออกไปก่อนที่ม่านพลังที่ครอบคลุมทั่วสนามประลองจะครอบปิดลงมาพอดีเลยค่ะ "
 
             " เวรแล้ว!! "  เชรีน่า เมโอ คริสตัลสบถดังลั่น ทำเอาทุกคนไม่เว้นแม้แต่ทันทารอสหันมามองอย่างตกใจ.....สำหรับเชรีน่าซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่สาวหรืออันที่จริงคือแม่แท้ๆ ของเรย์ลาลีนแล้ว คาสซานดร้าเป็นคนเดียวที่เธอพยายามกันให้ออกห่างจากน้องชายของเธอเพราะไม่อยากจะให้เจอกันมากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
 
               " ม...มีอะไรรึเปล่าคะ? "
 
                  ผู้อำนวยการจอมเวทย์สาวเหลือบหันมามองก่อนจะตัดสินใจส่ายหน้าช้าๆ เป็นเชิงว่าไม่มีอะไร แต่ในใจกลับร้อนรุ่มราวกับโดนไฟลน 
 
                " เปล่าหรอก ฉันแค่...ช่างเถอะ "           
 
 
                  ถึงอยากจะคิดว่าคงไม่เป็นไรก็เถอะ...แต่เธอรู้นิสัยน้องชายของเธอดีเกินพอว่าคนอย่างเรย์ลาลีนน่ะเป็นพวกที่มักจะเอาตัววิ่งชนปัญหาและหาเรื่องเจ็บตัวอยู่ได้ตลอด...แต่สถานการณ์ตรงหน้าบีบให้เธอไม่สามารถออกไปช่วยน้องชายได้ เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้คือภาวนาให้อย่าเกิดเรืองอะไรที่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงอีกเลย...ไม่ว่าจะมีสาเหตุมาจากน้องชายของเธอหรือใครก็ตามที
              
 
            
 
 
..............................................
 
 
 
 
 
          ...นอกอาณาเขตม่านพลังขนาดยักษ์ที่ทันทารอสสร้างขึ้น...
 
            " ไม่ไหว...ม่านพลังนี่มีพลังสูงเกินไป ลำพังแค่พวกเราไม่มีทางฝ่าเข้าไปได้แน่ "  เรย์ลาลีน นีโอ คอบร้าสรุปเบาๆ หลังจากเขาลองใช้นิ้วข้างที่สวมแหวนนำเวทย์อยู่เคาะที่ม่านพลังสีขาวสว่างตรงหน้า แม้จะเป็นการสัมผัสเบาๆ เพียงครั้งเดียวแต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าระดับพลังของเขากับเจ้าของม่านพลังขนาดยักษ์นี่ต่างกันแค่ไหน...คนเดียวในโลกที่เขารู้จักที่มีพลังพอจะทำลายม่านพลังนี่ได้คงจะมีแต่เชรีน่า เมโอ คริสตัลเท่านั้นแหละ
 
            " เออ...รู้แล้วล่ะ...ฉันรู้จักเจ้าของม่านพลังนี่ดี...พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก...ว่าแต่...นายรู้ได้ยังไงว่าพวกเราจะถูกโจมตี  ขนาดพวกผู้อำนวยการของสองสถาบันหรือแม้แต่ฉันที่มันใจว่ามีสัมผัสระวังภัยที่เฉียบคมที่สุดในนั้นยังไม่สามารถรับรู้ถึงการโจมตีแบบนี้ได้เลยแท้ๆ "  โนอาห์ที่ได้โอกาสถามขึ้นอย่างงงๆ ในขณะที่เรย์ลาลีนส่ายหน้าช้าๆ
 
            " ฉันเองก็ไม่ได้สัมผ่งสัมผัสถึงอะไรทั้งนั้นแหละ...พูดตามตรงมันเป็นแค่จังหวะประจวบเหมาะมากกว่า "  เรย์ลาลีนตอบพร้อมกับมองดูฝ่ามือที่ซึมชื้นเต็มไปด้วยเหงื่อของตัวเอง...ถ้าจังหวะเมื่อครู่เขาตัดสินใจช้าไปแม้เพียงชั่วเสี้ยววินาที พวกเขาก็คงจะติดอยู่ในม่านพลังบ้าตรงหน้านี่ไปแล้ว
 
            " หือ? ประจวบเหมาะ? หมายความว่ายังไง? "
 
            " นายไม่ได้สังเกตเหรอ? ...ฉันว่ามันแปลกๆ ตั้งแต่ที่ชาร์ลสามารถใช้พลังธาตุด้านมืดได้ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะมีนักเรียนเวทย์คนไหนทำได้แท้ๆ ...แถมเป็นด้านมืดในระดับที่แม้แต่ฉันยังไม่สามารถใช้ได้...มันแปลได้อย่างเดียวคือ ต้องมีใครซักคนอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้  ...และคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ต้องการจะให้พวกเรา...ให้ผู้ที่มีฝีมือระดับสูงทั้งหมดของที่นี่ไปรวมกันที่บริเวณเวทีประลองกลางอัฒจันทร์ ...นายก็น่าจะพอเดาออกแล้วนะว่าเพื่ออะไร "
 
            " เพื่อจะได้จัดการให้เสร็จสิ้นในคราวเดียว "  โนอาห์อ้าปากพะงาบๆ 
 
            " ใช่...ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเหตุการณ์นี้มันเกี่ยวของกับไอ้...โบราณวัตถุอะไรของชาโดว์รึเปล่า แต่ทันทีที่ฉันคิดได้ฉันก็ต้องตัดสินให้เร็วที่สุดในช่วงวินาทีนั้น ทางเลือกเดียวของฉันคือช่วยคนที่อยู่ใกล้ไม้ใกล้มือที่สุดออกมานั่นคือแก กับ... "  ชายหนุ่มพึ่งมีโอกาสหันไปมองหญิงสาวอีกคนที่ติดมือเขาออกมาชัดๆ เป็นครั้งแรก
 
            " ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ...แต่ฉันเดาเอาว่าต้องมีเรื่องซับซ้อนที่ให้เล่าทั้งวันก็ไม่จบแน่ใช่ไหม? ...ยังไงก็ตาม ขอบคุณที่ช่วยฉันออกมานะ เรย์ รัชเชอร์ "  
 
            " ยินดีช่วยครับ...คาสซานดร้า "  
 
              ราชินีน้ำแข็ง คาสซานดร้าค่อยๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดเศษหญ้าที่ติดอยู่ออกช้าๆ ชนิดที่มีมาดสมฉายา ราชินี  ของเธอ ทั้งๆ ที่พึ่งผ่านเหตุการณ์ไม่คาดฝันมาแท้ๆ  เธอหยิบไม้เท้าเวทย์มาขัดกับหลังพร้อมกับเสยผมตัวเองขึ้น และพูดต่อเบาๆ
 
            " ถ้าเรื่องที่นายพูดเป็นเรื่องจริง...ทำไมนายถึงคิดว่าเป็นเรื่องถูกต้องที่พวกเราอยู่ข้างนอกนี่ แทนที่จะอยู่ปกป้องผู้อำนวยการและเหล่านักศึกษาของพวกเราจากศัตรูภายในนั้น "
 
              เรย์ลาลีนยักไหล่เบาๆ 
 
            " เธอนี่ไม่เข้าใจคำว่า ความไว้เนื้อเชื่อใจ  เลยใช่ไหมเนี่ย? ...โอเคๆ ล้อเล่นๆ เก็บไม้เท้าเวทย์ก่อนเถอะนะ......คือ ที่ผมจะพูดก็คือผู้อำนวยการที่คุณบอกว่าจะปกป้องคือบุคคลที่เก่งที่สุดเป็นอันดับต้นๆ ของทวีปนี้นะ พวกเขาดูแลตัวเองได้น่า "  
 
            " เป็นคำพูดเพื่อหนีปัญหาที่ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี "  โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าครางเบาๆ ก่อนจะรีบกระโดดหนีเท้าของอีกฝ่ายที่พยายามเหวี่ยงมา
 
            " ขอบใจนะที่พยายามช่วย "  จอมเวทย์หนุ่มประชดเบาๆ พร้อมกับหันไปมองที่อาคารเรียนกลางด้วยสาบตาแปลกๆ เหมือนกับเอะใจอะไรบางอย่าง(อีกแล้ว)
 
              คาสซานดร้าพยักหน้าเบาๆ ด้วยท่าทางที่แทบจะไม่สนใจคำพูดของชายหนุ่มทั้งสองตรงหน้าด้วยซ้ำ...เธอหยุดยืนตรงหน้าเรย์ลาลีนพรุ้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
 
            " ฉันว่า...เราน่าจะมาแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการซะทีนะ "
 
              ประโยคที่พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมเหมือนจะไม่สนกาลเทศะของหญิงสาวตรงหน้าทำเอาเรย์ลาลีนและโนอาห์หันไปมองหน้ากันเองอย่างพูดไมอะไรไม่ออก ดวงตาของเขาสองคนเหมือนจะกำลังถามคำถามเดียวกันว่า
 
            ' ยัยผู้หญิงคนนี้รับรู้ถึงความตึงเครียดของสถานการณ์ตรงหน้าบ้างรึเปล่าเนี่ย? '
 
            " คือ...คุณคาสซานดร้า...ก็ไม่ได้อยากจะขัดคออะไรหรอกนะ แต่ผมคิดว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมซักเท่าไหร่ที่จะมาจับมือละลายพฤติกรรมแล้วทำความรู้จักกันอย่างลึกซึ้ง--- "  เรย์ลาลีนยังพูดไม่ทันจบประโยคดี เขาก็ต้องหยุดกึกให้กับดาบน้ำแข็งคมกริบและจิตสังหารที่พุ่งวูบจากหญิงสาวตรงหน้า
 
            " ตอนนี้แหละเหมาะที่สุด เพราะฉันต้องการจะรู้ให้มันกระจ่างกันไปว่าตกลงนายเป็นอะไรกับเชรีน่า...เป็นอะไรกับตระกูลเมโอ คริสตัลกันแน่!! "
 
            " !!! "
 
            " อ้อ! จริงสินะ ...ตามมารยาทแล้วฉันต้องเป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อน ...งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะ...ฉันชื่อ คาสซานดร้า....คาสซานดร้า อาโร คริสตัล ...ผู้นำรุ่นที่ 14...แห่งตระกูลอาโร คริสตัล...ถังขยะของสายเลือดที่ถูกคัดทิ้งของตระกูลหลัก ตระกูลเมโอ คริสตัลไงล่ะ!!! "  เธอกล่าวพร้อมกับถอดถุงมือหนังสีดำสนิทที่มือขวาออกช้าๆ เผยให้เห็นรอยตราประทับบนหลังมือที่เกิดจากการประทับด้วยตราโลหะร้อนลงไป และที่น่าตกใจที่สุดคือมันเป็นตราที่เหมือนตราประจำตระกูลของตระกูลเมโอ คริสตัลไม่มีผิดเพี้ยน!!
 
 
 
 
....................................................
 
 
 
 
 
          ...ภายในเขตม่านพลังของทันารอส ซานดาเรีย...
 
              เปรี้ยง !!!
 
            " ม...ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย! "  ทันทารอสที่เหมือนจะเป็นผู้เดียวที่ยังมีสติมากพอจะพูดอะไรบางอย่างออกมาได้อุทานคำๆ นึงออกมา...ซึ่งดูเหมือนจะเป็นคำที่พูดแทนทุกคนที่อยู่ในที่นี้ได้อย่างชัดเจน
 
          ...ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง...
 
             เสี้ยววินาทีก่อนที่เวทย์ระดับ 9 ในมือของชาร์ลจะถึงร่างที่ปางตายของแลนซ์ อยู่ๆ ร่างของแลนซ์ก็สว่างจ้าจนแสบตา พร้อมกับการปรากฏขึ้นหอก 1 เล่ม
 
          ...หอกที่มีสีขาวปลอดตลอดทั้งเล่ม ตั้งแต่ส่วนด้ามหอกยันตัวใบหอก...ส่วนใบหอกถูกตีขึ้นด้วยโลหะประหลาดด้วยความวิจิตรบรรจงราวกับไม่ใช่ฝีมือของมนุษย์ ไล่ลงมาถึงส่วนประกับที่ถูกสร้างให้มีส่วนคล้ายประกับกันมือของดาบทั่วไปประดับด้วยขนของสัตว์ในตำนานบางชนิดสีขาวใสที่ถูกรวบไว้เป็นพู่หอก  ไล่ลงมาถึงด้ามหอกที่ถูกพันทับไว้ด้วยเส้นไหมสีขาวปลอดลงอักขระสีเงินตลอดทั้งด้าม...
 
             บรึ้มมมมมม !!!
 
             ร่างกึ่งอสูรที่แทบจะไร้สติสัมปชัญญะของชาร์ล ซี เอ็มเบอร์ริ่งถูกพลังบางอย่างผลักกระเด็นวูบไปติดกับม่านพลังของลานประลอง แต่พลังที่ผลักชาร์กระเด็นออกมาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น 
 
             เปรี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!
 
             รอยร้าวที่ค่อยๆ เกิดขึ้นที่ม่านพลังและกำลังลามไปทั่วทำเอาทุกคนหันไปมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา โดยเฉพาะเฮเลน วอลคาโนที่เบิกตากว้างจนแทบหมดสวย เพราะแม้จะเป็นศาสตราขั้นต้นแต่ขนาดเธอใช้พลังอย่างเต็มที่ยังทำได้แค่ทำให้ม่านพลังร้าวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
 
           " เป็นไปไม่ได้... "
 
             เพล้งงงงงง !!! 
 
             ทันทารอส ซานดาเรียตกลงมาจากม่านพลังที่แตกละเอียดยับเยินลงมาบนพื้นเวทีประลองต่อหน้าแลนซ์ เซอร์เบร่อนที่อย่างน้อยในชั่วขณะนึงจะถูกสิ่งที่เหนือกว่าครอบงำอยู่โดยสิ้นเชิง ดวงตาที่เบิกโพลงของเขาค่อยๆ หรี่เล็กลงพร้อมกับคิ้วที่ขมวดผูกกันจนแทบจะเป็นเงื่อนตาย ในขณะที่แหวนนำเวทย์ระดับสูงทั้งสิบวงของเขาจะเรืองแสงจนสว่างจ้า
 
            " นรกเอ้ย!! ร้อยวันพันปีไม่โผล่ดันมาโผล่เอาวันนี้...ท่านนี่ช่างปิดความลับของตัวเองได้เก่งเหลือเกินนะ ท่านแลนซ์ เซอร์เบร่อน...ผู้ใช้ราชศาสตราสายขาวลำดับที่ 1 ...หอกแห่งแสง เทมเพลส !!! "
 
 
 
 
..........................................................