Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

 

================================================

 

  

          ...โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมถ่มน้ำลายที่มีเศษเลือดปนอยู่ลงพื้นพร้อมๆ กับเช็ดเลือดที่ไหลอาบลงมาตรงแผลที่แก้ม เขาหอบหายใจเล็กน้อยขณะมองไปที่ร่างอันแน่นิ่งของอสุรกายที่บัดนี้ถูกหักหนามอันแหลมคมออกจากหลังจนแทบไม่เหลือชิ้นดี แต่อีกฝ่ายก็สร้างบาดแผลตามร่างกายของเขาไว้ไม่น้อย...หนามอันแหลมคมและแข็งราวกับหินเหล่านั้นสร้างความลำบากแก่เขาเยอะทีเดียว...

 

            " ฉันแปลกใจนิดหน่อยนะ ที่แกไม่เข้ามารุมแบบนี้...ทำไม? เกิดนึกให้เกียรติการประลองแบบ 1-1 กับไอ้คนที่ไร้เกียรติแห่งนักรบลูซิลอย่างฉันอย่างงั้นเหรอ? "  เขาคำรามเบาๆ พลางกระชากหนามสีดำที่ติดตรงไหล่ออกมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หลุดลุ่ยเละเทะของเขา เผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันบริบูรณ์เป็นมั่นเลื่อมราวกับรูปสลัก

 

            " ... "  ตลอดเวลาที่โนอาห์พูด ชายหนุ่มหน้าซีดขาวกลับยังคงยืนอยู่เฉยๆ ราวกับไม่สนใจว่าเพื่อนของเขาที่กองอยู่แทบเท้าโนอาห์จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรด้วยซ้ำ...มันนิ่งจนชายหนุ่มชักผิดสังเกต

 

            " เฮ้ย!...หวังว่าแกคงจะไม่ได้ยืนหลับนกอยู่่หรอกนะ "  ชายหนุ่มทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่เพียงวินาทีต่อมาด้านหลังเขาก็ปรากฎเสียงอันทรงอำนาจดังขึ้น

 

            " พอแค่นี้แหละ!! ท่านโนอาห์... "  

 

            " เฮ้อ...ทำไมเวลาซื้อหวยไม่ถูกอย่างงี้มั่งว้าาาา...ตกลงทั้งหมดนี้เป็นแผนปิดปากผมของคุณจริงๆ งั้นเหรอ? ...ทันทารอส อิลลิเดี้ยน!! "  โนอาห์บ่นเบาๆ พลางค่อยๆ หันหลังกลับมา

 

              บนกิ่งไม้ขนาดเล็กเพียงครึ่งข้อมือ โนอาห์วูล์ฟแฟนธ่อมพบกับดาร์คเอล์ฟหนุ่ม(ตลอดกาล) ในชุดเสื้อคลุมยาวสีขาวตัวเก่งของเขายืนอยู่บนกิ่งไม้ที่ไม่น่าทานน้ำหนักของเขาได้นิ่ง ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยบัดนี้ส่อแววยุ่งยากจนสังเกตเห็นได้ เขาถอนหายใจเฮือกพลางทิ้งตัวลงมาแตะพื้นอย่างนิ่มนวลทั้งที่กิ่งไม้สูงถึงเกือบ 5 เมตรแท้ๆ

 

            " ขอแก้ความเข้าใจผิดเล็กน้อยนะ...ท่านโนอาห์...ข้าเคยบอกท่านไปแล้วว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน  และข้าต้องขออภัยอย่างยิ่งที่นักรบสองตนนี่เข้ารุ่มร่ามทำเรื่องเสียมารยาทกับท่านแบบนี้... "  ทันทารอสพูดพลางเดินผ่านโนอาห์เข้าไปที่ชายหนุ่มหน้าขาวซีดที่ยังคงยืนนิ่งเป็นรูปปั้น ก่อนที่เขาจะถลกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นมือเรียวยาวที่สวมแหวนรูปร่างประหลาดไว้ทั้ง 10 นิ้ว และค่อยๆ เอื้อมมือไปที่บริเวณท้ายทอยของชายหนุ่มคนนั้น

 

            " คิดจะทำอะไรของนาย?! "  โนอาห์คำรามถามกร้าวๆ พร้อมตั้งท่าเตรียมพร้อม

 

            " คำพูดของข้ามันเชื่อถือไม่ได้แล้วรึไงกัน...เชื่อข้าเถอะน่าว่าข้าไม่ได้คิดร้ายกับท่าน...ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่ต้องลำบากช่วยท่านไว้แบบนี้หรอก "  ทันทารอสพูดเรียบๆ พลางค่อยๆ ดึงเข็มสีเงินยาวเหมือนเข็มกดจุดออกจากท้ายทอยของชายผิวซีดคนนั้น

 

              ทันทีที่ปลายเข็มโผล่พ้นผิวหนังของชายคนนั้น ชายหนุ่มดวงซวยก็ทรุดฮวบลงไปหอบหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าที่ขาวซีดอยู่แล้วกลับยิ่งขาวซีดไปใหญ่จนดูเหมือนกระดาษฟอกขาวไม่มีผิด ท่าทางของเขาดูเหมือนกับเกรงกลัวดาร์คเอล์ฟตรงหน้าจยถึงขั้นลนลานทีเดียว

 

            " ท...ท่านทันทารอส! ได้โปรด ฟังข้าก่อน...ข้า--- "

 

            " หุบ...ปาก ! "  ทันทารอสเน้นคำพูดตัวเองอย่างช้าๆ เหมือนกับต้องการให้ชายหนุ่มตรงหน้าเข้าใจคำพูดของเขาอย่างเต็มที่ สิทธิอำนาจในน้ำเสียงของเขามันมีมากเกินพอจะทำให้ชายตรงหน้าตัวสั่นเทิ้มเป็นลูกนกได้เลยทีเดียว

 

            ' ลงมือตอนไหนกัน ?! '  โนอาห์คิดในใจอย่างตื่นตะลึง...ถึงจะบอกว่าเขาใช้สมาธิเพื่อสู้อยู่กับไอ้มนุษย์หอยเม่นที่กองอยู่ตรงนี้ก็เถอะ แต่เขาก็ยังแบ่งสมาธิเพื่อมองชายหน้าซีดตรงหน้านี้อยู่ตลอดเวลาด้วยความระแวง...แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่เห็นอยู่ดีว่าทันทารอสลงมือฝังเข็มเงินเล่มนั้นตอนไหน

 

            " ผมว่าคุณต้องมีคำตอบดีๆ สำหรับเรื่องนี้แล้วล่ะ...ว่าทำไม นักรบปิศาจ  ระดับอัศวินแห่งราชอาณาจักรลูซิล 2 ตนถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้? "  ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แม้ว่าจะอยู่ในภาวะเตรียมเร่งพลังจิตพร้อมสุดขีดจนปรากฎออร่าสีแดงขึ้นรางๆ รอบตัวก็ตามที

 

              ทันทารอสเหลือบสายตามามองเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปพึมพำออกคำสั่งอะไรบางอย่างแก่ชายหน้าซีดที่กองอยู่ ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพุ่งแบกร่างของนักรบหอยเม่น(ตามที่โนอาห์ว่า) พุ่งหายเข้าพงป่าไป...โดยที่ตลอดเวลา โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมทำเพียงแค่ยืนมองเฉยๆ โดยไม่ได้คิดจะขัดขวางอะไร

 

            " ข้าต้องขออภัยอย่างยิ่งอีกครั้งนะครับ...ท่านโนอาห์...แต่ข้าก็ต้องขอย้ำอีกครั้งว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน !! "  ทันทารอสตอบเบาๆ พลางเก็บมือเข้าแขนเสื้อคลุมยาวอีกครั้ง...แถมคำตอบของดาร์คเอล์ฟหนุ่มก็เป็นคำตอบที่ไม่ได้บอกเล่าเรื่องราวอะไรให้กระจ่างขึ้นเลย

 

            " ไม่เกี่ยว?? "  โนอาห์ถามเสียงสูง  " นักรบระดับสูงสองตนที่มีหน้าที่พิทักษ์ราชบัลลังก์ทมิฬเข้ามาถึงสถาบันผู้ใช้พลังจิตแห่งวัลคาไนท์ที่อยู่ห่างกันถึงค่อนทวีป...เออ! ใช่!! เรื่องนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับผมโดยตรง เพราะเรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าระดับผมไปแล้ว!! ดีไม่ดีเรื่องนี้มันอาจจะใหญ่ถึงระดับปัญหาระหว่างประเทศเลยด้วยซ้ำ!...ใจคอจะไม่บอกอะไรกับ อดีต  สหายเก่ามั่งเลยเหรอ? "  

 

              ทันทารอสถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง

 

            " ...ข้าขอรับประกันว่าเรื่องนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง...ที่ข้าบอกก็มีเพียงเท่านี้...ไม่มากไปกว่านี้...ไม่น้อยไปกว่านี้ครับ "

 

            " โฮ่...ช่างเป็นคำพูดเพื่อปิดบังความจริงที่รื่นหูเสียเหลือเกินนะ...คุณกำลังปิดบังอะไรผมกันแน่? ทันทารอส "  โนอาห์ขมวดคิ้วถามอีกครั้ง...อันที่จริงเขาก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าถามคำถามนี้ไปกี่ครั้งแล้ว...แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบที่น่าพอใจซักที

 

              ทันทารอส อิลลิเดี้ยนเหลือบหันไปมองทางด้านที่เป็นที่ตั้งของอาคารเรียนกลางชั่วเสียววินาทีนึง ก่อนจะหันมาที่โนอาห์ต่อ

 

            " อย่าได้สำคัญตัวเองผิดไป ท่านโนอาห์...เวลานี้ท่านเป็นเพียงแค่คนนอกที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับทางลูซิลอีกต่อไปแล้ว "

 

            " ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรล่ะ! ลืมไปแล้วรึไงว่า--- "  โนอาห์ยังพูดไม่ทันจบประโยค ทันทารอสกลับหายไปจากคลองสายตา ก่อนจะปรากฏวูบที่จุดอับสายตาของชายหนุ่มพร้อมกับที่เข็มสีเงินวาวในมือของดาร์คเอล์ฟหนุ่มชี้จ่อไปที่จุดตายของโนอาห์โดยที่โนอาห์ยังไม่ทันได้ขยับตัวด้วยซ้ำ...จิตคุกคามที่แผ่ไปทั่วแฝงกลิ่นอายน่าขนลุกจนบรรดานกที่ทำรังอยู่บนต้นไม้ถึงกับแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง!!

 

            " ...อ่อนแอลงไปมากนะ...ท่านโนอาห์... "

 

            " ก...แก!! "

 

            " ท่านเคยเป็นข้าหลวงใหญ่ที่ครอบครองที่ดินมากเป็นอันดับต้นๆ ...เป็นถึงยอดนักรบชั้นแนวหน้าแห่งราชอาณาจักรลูซิล...ท่านในสมัยนั้นเป็นเหมือนดาบอันคมกริบที่อยู่นอกฝักตลอดเวลา...แต่ดูท่านในตอนนี้สิ...ความสะดวกสบายมันทำให้ท่านลืมสิ่งที่ท่านเคยเป็นเสียหมดสิ้น...ทั้งๆ ที่เป็นเมื่อก่อนข้าคงไม่สามารถจ่ออาวุธมาที่ท่านแบบนี้ได้แท้ๆ "

 

              โนอาห์ปัดเข็มที่จ่อเขาอยู่ออกพร้อมกับกระโดดไปตั้งหลักไกลโข...แต่คราวนี้เขาหมอบสี่ขาพร้อมขู่ฟ่อราวกับสัตว์ร้ายไม่มีผิด!

 

            " เรื่องที่ผมอ่อนแอหรือไม่ ...ไว้ค่อยตัดสินหลังจากนี้ก็ได้ !!! "  ชายหนุ่มพูดเหมือนกับคำรามพร้อมกับขยับมือทำท่าจะกระชากสร้อยสีนากรูปจั้นเสี้ยวที่คอออก แต่เขาก็ชะงักไปเมื่อเห็นว่าดาร์คเอล์ฟหนุ่มลดจิตคุกคามอันน่าขนลุกนั้นลงจนแทบไม่เหลือ

 

            " คิดจะเล่นตลกอะไรของคุณ?...ทันทารอส อิลลิเดี้ยน!! "  โนอาห์ร้องถามเสียงดังโดยไม่ยอมลดท่าทีไม่เป็นมิตรของตนเองลงเลย

 

            " ข้าแค่อยากจะเตือนท่านเท่านั้น...ในฐานะ อดีต  สหายเก่า ข้ารู้สึกค่อนข้างเป็นห่วงท่านเล็กน้อย "

 

            " หึ! เป็นคำที่รื่นหูและไร้แก่นสารอีกแล้วนะ "

 

            " ท่านจะฟังหรือไม่ฟังก็ได้...ข้าไม่ได้บังคับ...ส่วนเรื่องที่เหล่านักรบปิศาจมาปรากฏ ณ ที่แห่งนี้...อีกไม่นานท่านก็รู้จะเหตุผลเอง "  ทันทารอสหันไปมองยังทิศที่ตั้งของอาคารเรียนกลางอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจเฮือก

 

            " อีกเดี๋ยวผู้คนที่ท่านเรียกว่า สหาย  ก็จะมาถึงที่นี่...ทางที่ดีท่านควรจะบอกพวกเขาไปว่าท่านถูกจู่โจมด้วยกองกำลังไม่ทราบฝ่าย...เพราะมันเป็นคำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่ข้าคิดได้แล้ว "

 

            " แก!! "

 

            " แล้วอีกอย่างนึง... "  ทันทารอสเหลือบตามามอง...หากโนอาห์ตาไม่ฝาด เขาเห็นแววสมเพชในสายตานั่นชั่วแว่บนึงด้วย  " ทางที่ดีท่านควรจะเตรียมลับคมฝีมือตัวเองให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมดีกว่านะครับ "

 

            " มันไม่ใช่กงการอะไรของคุณ! ทันทารอส!! "

 

            " เกี่ยวสิ...เพราะฝีมือของท่านในตอนนี้คงต้องดับดิ้นภายใต้กรงเล็บของท่านข้าหลวงใหญ่ ไดแอนน่า  เป็นแน่!! "  

     

             " !!! "

 

             " ข้าคาดหวังในตัวท่านมากนะ...ท่านโนอาห์...มันคงจะน่าเสียดายที่ท่านจะต้อง ตาย  โดยที่ไม่สามารถแสดงฝีมือที่แท้จริงได้แบบนี้...เอาเถอะ...ข้าคงขอรบกวนเวลาท่านแค่นี้...แล้วเราคงจะได้พบกันในอีกไม่นานเกินรอ...ลาก่อนครับ "

 

              ทันทารอสพูดทิ้งท้ายก่อนที่ร่างของเขาจะสว่างวูบราวกับทั้งร่างทำด้วยไฟแฟลชจนโนอาห์ต้องหลับตาลง...เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของดาร์คเอล์ฟหนุ่มเหลืออยู่แล้ว เหลือเพียงเสียงหัวเราะราวกับหยามหยันลอยมาตามสายลมเบาๆ ปล่อยให้โนอาห์ยืนมึนชากับคำพูดที่ทิ่มแทงลงในใจดำของเขาพอดี

 

            " ไดแอนน่า ...ตกลงเธอจะไม่ให้อภัยฉันจริงๆ เหรอ? "  โนอาห์รำพึงเบาๆ ด้วยแววตาหม่นสี ใบหน้าที่อมทุกข์ของเขาทำเอาเขาแก่ขึ้นอีกหลายปี

 

           

           ...เพียงชั่วไม่ถึงกึ่งอึดใจหลังจากที่ทันทารอสจากไป บริเวณโดยรอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยเหล่าอาจารย์และสารวัตรนักเรียน ล้อมรอบที่เกิดเหตุอย่างเนืองแน่น

 

            " โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อม "  อเล็กซานดร้าผู้มาถึงเป็นคนแรกเอ่ยทักชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นทางการ โดยที่ใช้สายตากวาดมอง ที่เกิดเหตุ  ในขณะที่โนอาห์ก็ค้อมศรีษะรับเล็กน้อยเช่นกัน

 

            " รองผอ. อเล็กซานดร้า "  

 

            " ช่วยอธิบายทีได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่? "  รองผอ.สาวถามขึ้นพลางชี้ไปที่รอบๆ บริเวณซึ่งเคยเป็นป่าไม้รกทึบ แต่บัดนี้เตียนโล่งราวกับถูกพายุบุแคมทำลาย แถมยังมีหนามแหลมคมสีดำบางส่วนของไอ้นักรบหอยเม่นตกอยู่จนสังเกตเห็นได้โดยง่ายอีกด้วย

 

              โนอาห์ยักไหล่เบาๆ

 

            " กองกำลังไม่ทราบฝ่ายครับ...ผมกำลังเดินเล่นอยู่แถวนี้ อยู่ๆ ก็ถูกพวกกองกำลังไม่ทราบฝ่าย 3-4 คนบุกเข้าจู่โจมใส่ "

 

            " บอกจำนวนที่แน่นอนได้ไหม?...ไอ้ที่ว่า 3-4 คนนี่ตกลงกี่คนกันแน่? "

 

            " มันฉุกละหุกและผมก็อยู่ในอารามตกใจ ทำให้ไม่ทันได้นับครับ "

 

              อเล็กซานดร้าเหลือบมามองโนอาห์เล็กน้อย...ต่อให้เด็กอนุบาลมาดูก็บอกได้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้มีอาการอาการตกอกตกใจเลยแม้แต่นิดเดียว แต่คำตอบของโนอาห์ก็ถูกต้องตามหลักเหตุและผลทุกอย่าง และเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เชื่อคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้านี่ด้วย

 

            " เอาเถอะ...นายไม่บาดเจ็บใช่ไหม? "

 

              โนอาห์ส่ายหน้าเล็กน้อย พร้อมกับยิ้มบางๆ 

 

            " ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน "  เขาทำท่าจะชิ่ง แต่กลับถูกรั้งด้วยมือกำยำที่แข็งปานคีมเหล็กของชายคนเดียวบนเกาะนี้ที่รู้อดีต(บางส่วน)ของเขา

 

            " จะรีบไปไหนเล่า?...โนอาห์... "

 

 

 

                 

.....................................................

 

 

 

 

           ...ณ ชายป่า ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุมากนัก...

 

            " ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..โนอาห์ "  เรย์ลาลีนเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เขาร่ายเวทย์อะไรบางอย่างครอบคลุมอาณาบริเวณเสร็จสิ้น

 

            " หือ...ก็ได้ยินแล้วเมื่อกี๊ไม่ใช่เหรอ? ...ฉันโดนกองกำลังไม่ทราบฝ่ายเข้าจู่โจม...โชคดีที่ไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต "

 

              เรย์ลาลีนชี้ให้ดูรอยที่เขาใช้กิ่งไม้ขีดไว้เป็นอักขระเวทย์บางอย่างรอบตัวพวกเขาก่อนจะพูดต่อเบาๆ

 

            " จะบอกให้นะ...เวทย์ที่ฉันพึ่งร่ายพร้อมกับกำหนดปริมณฑลเมื่อกี๊นี้คือเวทย์ที่ใช้สำหรับปิดกั้นการรับรู้จากบุคคลภายนอก  หมายความว่าบทสนทนาระหว่างฉันกับแกที่นี่ไม่มีวันที่บุคคลภายนอกจะได้ยิน ต่อให้มีพลังหูทิพย์ตาทิพย์มาจากไหนก็เถอะ...เพราะงั้น เลิกปิดบังฉันซะทีเถอะน่า...ตกลงเรื่องนี้มันเกี่ยวกับ ชาโดว์  ใช่ไหม? "

 

              โนอาห์มองหน้าชายผู้ที่รู้ไส้รู้พุงเขา(เกือบ)ทั้งหมด ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

 

            " ฉันนึกว่าแกถูกถอดออกจากคดี ชาโดว์ แล้วซะอีก "

 

            " ถอดได้ก็กลับเข้าบรรจุใหม่ได้เฟ้ย!! เอ้า อย่ามัวเฉไฉน่า ตกลงเรื่องที่ฉันถามว่าไง? "

 

              ชายหนุ่มผู้ถูกถามยักไหล่พลางเบะปาก

 

            " ฉันไม่รู้...โดยความสัตย์...เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ที่ฉันบอกได้คือพวกที่เข้าโจมตีฉันคือพวกที่ตามฉันมาจากบ้านเกิดของฉัน...นายต้องเข้าใจด้วยนะว่าฉันก็ไม่ได้มีชื่อเสียงดีเด่อะไรนักที่บ้านเกิด ...อันที่จริงมันออกจะฉาวโฉ่นิดๆ ด้วยซ้ำ "

 

            " หืม?...จะบอกว่าแกโดนตามล้างแค้นงั้นเหรอ? "  เรย์ลาลีนเลิกคิ้วถามเบาๆ ในขณะที่โนอาห์ลูบคางอย่างครุ่นคิด

 

            " อันที่จริงก็ไม่เชิงนักหรอก...จะพูดว่าไงดีล่ะ ...หัวหน้าใหญ่ของพวกมันบอกเหมือนกับว่ามันมีงานใหญ่ที่ต้องทำแทนที่จะมาสนใจ นักโทษหนีคดีกิ๊กก๊อก อย่างฉัน แล้วก็พากันกลับไปจนหมด...ฉันเองไม่รู้เหมือนกันว่าเกี่ยวข้องกันรึเปล่า...แต่ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีกับเรื่องนี้เอาซะเลย...ว่าแต่แกเถอะ เรื่องชาโดว์ที่จับได้ว่าไงบ้าง? "

 

              คราวนี้เรย์ลาลีนเป็นฝ่ายได้แต่ส่ายหน้าบ้าง

 

            " เหลวว่ะ...ก็อยากจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้เหมือนกันนะ แต่...เอ่อ...เอาเถอะ แกก็ควรจะรู้ว่าคลาเดีย...รุ่นพี่รักษาการเจ้าปราการลมอันโด่งดังที่เราจับได้ไม่ได้เป็นคนร้ายนามว่าชาโดว์แน่นอน เรื่องนี้ฉันกับความสามารถในการจับเท็จของนาเดียเป็นหลักประกันได้ "

 

            " อ้าว?...บ๊ะแหล่ว...แล้วไอ้เสียงการต่อสู้ที่บรรเลงกันโจ๋งครึ่มจนเขาปิดให้แซ่ดกันทั้งเกาะนี่ก็หมายความว่าวืดงั้นเหรอ? "

 

            " หนวกหูเฟ้ย! จะพูดให้ช้ำทำตะบักตะบวยอะไรฟะ "

 

            " แกแน่ใจแล้วเหรอว่าแกจับผิดตัวแน่? ...คือ...ว่ากันตามจริงถ้าไม่นับเรื่องรูปพรรณสัณฐานของแกที่ให้มา  สถานะของพี่คลาเดียเองก็อยู่ในข่ายผู้ที่ต้องสงสัยในลำดับต้นๆ เหมือนกัน...เธอเองก็เป็นเด็กที่ลงเรืออพยพมาจากมหาทวีปยักษ์ แพนเจีย  แถมยังเสียพ่อแม่ไปในสงครามที่ทวีปบ้านเกิดของเธออีก...ความแค้นของเธอที่มีต่อแพนเจีย ก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น...เธอยังขาดแต่ พลัง ที่มากพอจะทำให้การแก้แค้นของเธอสัมฤทธิ์ผลเท่านั้น "

 

            " เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ ไหงรู้เรื่องส่วนตัวของคลาเดียได้ละเอียดปานนั้นฟะ? นี่แกเป็นจิ้งจกที่เกาะอยู่ในห้องน้ำของหล่อนรึไง? "

 

            " อุวะ!...จะรู้จากไหน ละเอียดหรือไม่มันก็เรื่องของฉัน...ทางแกเถอะ ขอถามย้ำอีกครั้งนะ ว่าแกแน่ใจแล้วเหรอ...ที่บอกว่าคลาเดียไม่ใช่ชาโดว์น่ะ? "

 

              เรย์ลาลีนเงียบไปเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด...คำพูดของโนอาห์มีค่ามากเกินกว่าเขาจะปล่อยผ่านไปได้ แม้ว่าจะเป็นคำพูดที่มีความเป็นไปได้น้อยเพียงใดก็ตาม......แต่สำหรับเรื่องนี้มันมีความเป็นไปได้น้อยเหลือเกิน...ต่อให้ไม่นับความสามารถของนาเดียที่ตรวจไม่พบความเท็จในคำพูดของคลาเดีย......ประสบการณ์ของเขาก็ยังบอกเขาอยู่ดีว่าคลาเดียเป็นผู้บริสุทธิ์

 

            " จะให้ย้ำอีกกี่ครั้งก็ได้ ยังไงฉันก็ยังเชื่อว่าคลาเดียเป็นผู้บริสุทธิ์ " 

 

              เพียงไม่ถึงเสี้ยววินาทีที่เรย์ลาลีนพูดจบ เฮเลนก็วิ่งพ้นชายป่าออกมาด้วยท่าทีเร่งรีบสุดขีดพร้อมกับตะโกนพูดในสิ่งที่เกือบจะสาปเรย์ลาลีนให้เป็นหินอยู่กับที่

 

 

            " แย่แล้ว เรย์ฯ !!!  คลาเดียอาศัยช่วงที่เรามาที่นี่กันหมด ใช้เคียวฝ่าคนของเราหนีออกไปแล้ว !!!! "

 

 

            " เฮ้ย ?!!  ว่าไงนะ ??? "

 

            

 

 

........................................................