Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 
 
================================================
 
 
           ...เกาะเล็กๆ ไม่ไกลจากเกาะอันเป็นที่ตั้งของสถาบันผู้ใช้พลังจิตฯ นัก...
 
            " เฮ้อ...ตอนแรกที่ได้รับเรื่องร้องเรียน...ไอ้เราก็นึกว่าไอ้บ้าที่ไหนทันทะลึ่งมารับเหมาทุบตึกก่อสร้างจนส่งเสียงดังหนวกหูไปถึงหอปรากการดินของตูตั้งแต่ตอนตี 5 ....ที่แท้เป็นแกเองหรอกเรอะ? "  โนอาห์  วูล์ฟแฟนธ่อม ถอนหายใจเฮือกพลางบ่นดังๆ เมื่อเขาก้าวลงมาจากเรือสปีดโบ๊ทของปราการดิน พลางมองไปรอบๆ
 
           ...เกาะขนาดเล็กๆ ที่มีพื้นที่ประมาณ 2-3 ตารางกิโลเมตรนี้ ในอดีตเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วยังเคยเขียวชะอุ่มไปด้วยไม้ยืนต้นที่ขึ้นเบียดเสียดราวกับป่าดงดิบย่อมๆ ...บัดนี้ถูกพลังบางอย่างถางให้เตียนโล่งราวกับเกาะหัวโล้น...ต้นไม้ต่างๆ ถูกพลิกเอารากขึ้นชี้ฟ้าราวกับโดนพายุไต้ฝุ่นถล่มเหี้ยนก็ไม่ปาน...ที่กลางเกาะอันเป็นเหมือน กราวด์ซีโร่ (จุดศูนย์กลางแรงระเบิด) บัดนี้นอกจากหลุมดินลึกกว้างๆ โล่งๆ แล้ว ก็มีแต่ชายหนุ่มนามว่า เรย์  รัชเชอร์...หรือที่โนอาห์รู้อยู่แก่ใจว่าคือ ฯพณฯ เสนาธิการทหารจอมเวทย์ เรย์ลาลีน นีโอ คอบร้า ยืนหายใจหนักๆ อยู่เท่านั้น...
 
              เรย์ลาลีนหันมามองด้วยแววตาเขียวปัดก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงคำรามว่า
 
            " ไม่เกี่ยวกับแก !! ...โนอาห์...อย่ามายุ่ง !! "
 
            " ไม่เกี่ยวยังไงล่ะเฟ้ย!! ก็พึ่งบอกไปหยกๆ ว่าฉันได้รับเรื่องร้องเรียนมาว่าที่นี่เกิดเสียงระเบิดขึ้น...ก็เลยรีบมาดูเนี่ย...ทำไม?...เกาะนี้มันขัดลูกตาแกมากรึไงวะ? ถึงได้ถล่มจนเละแบบนี้ ...อ้าว...เฮ้ย !! "  ประโยคหลังโนอาห์อุทานลั่นก่อนจะรีบถลันเข้าไปประคองเรย์ลาลีนที่โงนเงนเกือบจะล้มลงอยู่รอมร่อ...แต่เรย์ลาลีนปัดมือทิ้ง ก่อนจะค่อยๆ ทรุดลงนั่งกับพื้น
 
            " ...ตอนนี้ฉันดู ทุเรศ มากไหมวะ?...โนอาห์... "  เขาถามเบาๆ พลางควักผ้าขาวขึ้นมาเช็ดเหงื่อมันเลื่อมบนใบหน้า
 
            " ...ดู น่าสมเพช มากกว่าว่ะ...เฮ้ยๆ ถามจริงจังเลยนะ...แกเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?...แต่ก่อนพลังของแกมีมากพอจะถล่ม เกาะทองคำ ให้ราบเป็นหน้ากลองได้เลยเชียวนะ...นี่แค่เกาะเล็กๆ เท่าแมวดิ้นตายเอง ถึงกับยืนไม่อยู่ซะแล้ว... "
 
              เรย์ลาลีนถอนหายใจเอือก ก่อนที่เขาจะชูนิ้วชี้ซ้ายให้ดู แหวนหยกขาวแห่งอลันดอร่า ซึ่งบัดนี้กำลังสั่นน้อยๆ ราวกับประท้วงว่า แกใช้งานฉันนักเกินไปแล้วนะเฟ้ย! ให้โนอาห์ดู
 
            " ...ถ้าฉันมีอุปกรณ์นำเวทย์ครบมือเหมือนตอนที่ฉันอยู่เกาะทองคำ...ไม่สิ!...ขอแค่มี แหวนเงินแห่งอนาสตาเซีย ....ฉันคงจะรวบคนร้ายได้ไปแล้ว...ให้รากเลือดลงแดงสิ!! "
 
            " อ้อ...ก็เลยมาระบายอารมณ์ลงกับเกาะน้อยๆ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นี่เนี่ยนะ?...แกก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าทำแบบนี้ไปก็ไม่ได้ทำให้ ชาโดว์ กลับมา...แล้วคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนให้แกจับ เธอ อีกรอบอยู่ดี "
 
            " นั่นก็จริงของแก... " ก่อนที่เรย์ลาลีนจะร้อง เอ๋!? พร้อมกับหันมามองหน้าโนอาห์ตรงๆ อย่างจับผิดก่อนจะพูดต่อ ... " เดี๋ยวนะๆ...แกรู้ได้ยังไงว่าคนร้ายบ้านั่นเรียกตัวเองว่า ชาโดว์ แถมยังเป็นผู้หญิงอีก? "
 
               โนอาห์อ้าปากหวอเหมือนกับว่าเขาพึ่งก้าวพลาดไปโดนใบตำแยเต็มๆ ก่อนเขาจะเสหลบพร้อมกับพูดอ้อมแอ้มๆ เบาๆ
 
             " อ่า...เอ่อ...ค...ครือ...ตอนแกเจอกับชาโดว์...ฉันก็แอบซุ่มโป่งอยู่ตรงพุ่มไม้แถวๆ นั้นเองน่ะแหละ...เลยได้ยินทุกอย่างอย่างที่แกได้ยินทั้งหมดเลยแหละ... "
 
             " ...อ่อ...ยังงี้นี่เอง... "  เรย์ลาลีนขานรับด้วยแววตาปลาตาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือก ...พลางลุกขึ้นปัดเศษดินที่เปื้อนกางเกงเบาๆ ...พริบตาเดียวอย่างไม่คาดฝันเขาก็พุ่งชกพรวดหมายให้เข้าดั้งจมูกของโนอาห์เต็มๆ ทำเอาโนอาห์ร้องเสียงหลงก่อนจะโยกหัวหลบได้อย่างหวุดหวิด
 
             " ฮ...เฮ้ย !!...ทำห่านอะไรของแกฟะ ?! "  โนอาห์ร้องถามเสียงหลงทันทีที่หลบพ้น ในขณะที่เรย์ลาลีนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางบีบหมัดดัว กร๊อบๆ  พลางเดินย่างสามขุมเข้าใส่
 
             " หนกขู !! ...ขอเอาเลือดหัวแกออกก่อนค่อยว่ากันทีหลัง !! "
 
             " ด...เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ....ใจเย็นๆ ก่อนเด้ !! ...เออๆๆๆๆ ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไม่เข้าไปช่วยเหลือแกตอนแกตกที่นั่งลำบาก...แต่แกก็ต้ิองเห็นอกเห็นใจฉันมั่งเซ่!! ...ฉันก็เป็น ผู้แฝงตัว เหมือนกันนะเฟ้ย! แถมยังมีค่าหัวไม่น้อยไปกว่าแกที่มางซีแบทเทิ่ลประกาศอีกด้วยนะ! "
 
               เรย์ลาลีนกัดฟันกรอด...เขาเองก็รู้ว่าฐานะของ วูล์ฟ มีสภาพล่อแหลมและเสี่ยงมาก ...ไม่เป็นการฉลาดเลยที่โนอาห์จะเปิดเผยตัวและบอกใครต่อใครว่าเขาเป็นใคร?...แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังสบถสาบานขุดโคตรเง่าศักราชของโนอาห์ขึ้นมานับเรียงตัวยาวเหยียด
 
             " เออๆ ฉันรู้แล้วๆ ความผิดฉันเองที่ไม่เสี่ยงเอาชีวิตตัวเองเป็นเดิมพันเพื่อช่วยแก...แต่มองโลกในแง่ดีเด้...แกยังรอดอยู่อย่างปาฎิหาริย์...ถึงแม้ว่าฉันจะพนันต่อร้อยเอาหนึ่งแล้วว่าแก ล่องจุ๊น แน่หลังจากโดนท่า DeadLine ไปแล้วก็ตามทีเถอะ "
 
             " นั่นแหละอีกข้อที่ฉันงงล่ะ...ฉันก็เห็นกับตาได้ยินกับหูว่าอีกฝ่ายใช้คีย์เวิร์ดสั่งการ Deadline แล้วแน่ๆ แต่ทำไมหัวฉันยังคงติดกับบ่าดีอยู่ก็ไม่รู้...เฮ้อ!...ให้ตาย...ตอนนี้ฉันถูำกถอดจากการเป็นผู้สืบคดีนี้แล้ว...ซึ่งก็สมควรอยู่หรอก เพราะฉันแพ้ชาโดว์ไม่เป็นท่า... "
 
             " หืม...ฟังน้ำเสียงแกแล้วเหมือนไม่ใช่คนที่คิดจะวางมือเลยนะ? "
 
             " เหอะ...แพ้ก็คือแพ้...แต่ฉันก็ยังจะดันทุรังสืบคดีต่อไปนี่แหละ...จะให้ยอมรับง่ายๆ อย่างงี้ไม่มีทางหรอก...ฉันสังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าเรื่องนี้มันใหญ่กว่าที่ทุกคนคิดแน่...เพราะงั้น...โนอาห์...ในฐานะที่แกอยู่ที่นี่มานานกว่าฉัน...เพราะงั้น แกรู้จักหรือเคยพบกับผู้หญิงคนไหนที่มีดวงตาสีม่วง...ผมดำ...รอยสักสีดำเต็มหน้าบ้างไหม? "
 
             " ม่วงแบบไหน? "
 
             " ม่วงประมาณดอกอัญชัน...ม่วงเข้มๆ เลยล่ะ "
 
               โนอาห์เลิกคิ้วก่อนจะลูบคางอย่างครุ่นคิด
 
             " อืม....ตาสีม่วงเข้ม...งั้นเหรอ?....คือ ฉันก็อยากจะช่วยอะไรแกได้บ้างนะ เรย์ฯ ...แต่คนที่ฉันรู้จักหรือผ่านตามา ไม่มีใครที่มีดวงตาสีม่วงแบบที่แกว่าเลยว่ะ...แกแน่ใจนะว่าแกไม่ได้ตาฝาดจนเห็นตาของชาโดว์ผิดเพี้ยนไป? "
 
               เรย์ลาลีนหันมามองก่อนจะแยกเขี้ยววับ
 
             " แกเห็นฉันเป็นใคร?...เด็กเนิร์ดหน้าใสที่ไม่เคยผ่านสถานการณ์เสี่ยงตายเลยงั้นเหรอ? "
 
             " หึๆ ...เอาเถอะ...ไอ้เรื่องนี้เอาไว้ทีหลัง...ฉันว่าแกควรจะพักมั่งได้แล้วนะ...นอกจากตอนที่แกสลบไป...แกก็ไม่ได้นอนมาเกือบ 24 ชั่วโมงแล้ว...แถมยังใช้กำลังอย่างไม่บันยะบันยังอีก...ใช้ร่างกายไม่ถนอมสังขารแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆ หรอก "
 
               เรย์ลาลีนหันไปมองทางทิศตะวันออกอันมีแสงอาทิตย์ลอดผ่านขอบฟ้ามารำไรนิ่ง ก่อนที่อึดใจต่อมาเขาจะถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง
 
             " เป็น ค่ำคืน ที่ยาวนานจริงๆ... "
 
 
 
........................................................
 
 
 
             " ไม่มีทางเป็นไปได้ค่ะ !! "  เฮเลนตะโกนดังลั่นห้องหลังจากที่เธอพึ่งสร่างตะลึงจากสิ่งที่เชรีน่าพูด...เธอเป็น ผู้ครอบครองราชศาสตรา ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวจากประวัติศาสตร์นับพันปี...
 
            ...เป็นเวลา่กว่าพันปีแล้ว นับตั้่งแต่สิ้นสุด มหาสงครามทวีปเอเธอน่อล ราชศาสตราที่มีอยู่ 13 ชนิดต่างก็หายสาปสูญไปตามกาลเวลา จนเหลือแต่ ราชศาสตราสายขาวลำดับ 2 ดาบอัคคีนกฟินิกส์ - เอ็กโซดัส ของเธอเท่านั้น...มันจึงทำใจให้เชื่อได้ยาก ว่าจะมีราชศาสตราชนิดอื่นโผล่ออกมาอีก...
 
             " หายสาปสูญ ไม่ใช่ ถูกทำลาย เพราะงั้นมันก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ราชศาสตราชนิดใดชนิืดหนึ่งจะโผล่ออกมาสู่โลกอีกรอบ "  เชรีน่าในกระจกเวทย์อธิบายเรียบๆ ราวกับอ่านความคิดของเฮเลนได้
 
             " แต่มันไร้เหตุผลเกินไปนะคะ!! ...ถ้าชาโดว์เป็นผู้ใช้ ราชศาสตรา เคียวทมิฬ - เนเมซิส จริง...เธอก็มีพลังมากเพียงพอที่จะบุกเข้าอาคารเรียนกลางนี่ได้อย่างสบายๆ ...อันที่จริง ถ้าสิ่งที่นิทานเล่าถึงเคียวเล่มนี้เป็นความจริง...หรือซักครึ่งนึงของในนิทานก็พอ...เคียวเล่มนี้จะมีพลานุภาพมากพอจะทำลายเกาะแห่งนี้ได้ทั้งเกาะเลยด้วยซ้ำนะคะ!!! "  เฮเลนยังคงเถียงซึ่งเหตุผลของเธอก็ฟังขึ้นไม่น้อยทีเดียว
 
             " คำตอบของปริศนาหนึ่ง นำไปสู่อีกปริศนาหนึ่งเสมอ ....ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเพราะอะไรคนร้ายถึงไม่ใช้พลังนี้ตั้งแต่แรก...แต่ที่ฉันบอกได้คือ...ฉันมั่นใจ 9 ใน 10 ส่วนเลยว่า เคียวที่เรย์เห็นเป็น ราชศาสตรา เคียวทมิฬ - เนเมซิส แน่นอน " 
 
             " พี่มั่นใจมากขนาดนั้นเชียวเหรอคะ? "  เทียน่าที่นั่งวิเคราะห์ข้อมูลอยู่เงียบๆ อดเอ่ยถามขึ้นไม่ได้....เพราะเธอรู้ดีว่าเชรีน่าเป็นคนที่เชื่ออะไรยากมาก...การมั่นใจ 9 ใน 10 ส่วนของเธอ เท่ากับว่าเธอเชื่ออย่างสุดใจทีเดียว
 
             " ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไร เทียน่า...อันที่จริงฉันคงจะไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ว่าเคียวที่เรย์ลา ...เอ่อ...ฉันหมายถึงเคียวที่เรย์เห็นจะเป็นเคียวเล่มเดียวกับราชศาสตราเคียวทมิฬ...ถ้าไม่มีคัมภีร์เล่มนี้อยู่... "  เธอชูคัมภีร์หนังอันเก่าแก่เล่มเดิมให้ดู ก่อนจะพูดต่อ
 
             " ...คัมภีร์ไร้ชื่อเล่มนี้ เป็น 1 ใน 2 เล่มในโลก ที่บันทึกรูปร่างลักษณะรวมถึงพลานุภาพของราชศาสตราครบทั้ง 13 ชนิด...มันสืบทอดมาจาก ท่านเมอร์ลิน เมโอ คริสตัล ...ผู้เป็นต้นตระกูลของฉันเล่มนึง...และเชื่อว่าอยู่ที่ จอมปราชญ์แห่งมหาราชอาณาจักรลูซิล อีกเล่มนึงเท่านั้น ...รูปลักษณ์ของเคียวที่เรย์บอกกับลักษณะของเคียวทมิฬ - เนเมซิส มันเหมือนกันแทบจะในทุกประการ...แม้แต่ความสามารถโจมตีทะลุเกราะอย่าง DeadLine ....ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยได้อ่านคัมภีร์เล่มนี้เลยแม้แต่น้อย.....แล้วแบบนี้...จะให้ฉันเชื่อเป็นอื่นได้อีกงั้นเหรอ? "
 
                ห้องทั้งห้องเงียบงันไปเกือบนาที ชนิดเข็มตกยังได้ยิน....ก่อนที่อเล็กซานดร้าจะเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นเบาๆ
 
              " งั้นพวกเราก็เดินมาชนเข้ากับปัญหาใหญ่แล้วล่ะค่่ะ... "
 
              " ไม่อยากจะเห็นด้วยเลย...แต่คราวนี้ฉันเห็นด้วยกับเธอทุกประการ...พวกเรา เจอปัญหาใหญ่แล้วล่ะ... "  เชรีน่าเห็นด้วยเบาๆ แต่ดวงตาสีเทาจรัสของเธอส่อแววยุ่งยากอย่างประหลาด
 
              ...ในทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ตอนที่เรย์ลาลีนถูกหามเข้ามา...อาจจะมีเธอเพียงคนเดียวที่สังเกตเห็น...รอยของสิ่งที่แตกแขนงคล้ายเส้นเลือดสีเงินวาวรอบลำคอบริเวณที่โดน DeadLine ของเรย์ลาลีน...แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว รงควัตถุประหลาดที่คล้ายเส้นเลือดสีเงินนี้ก็หายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
 
              ...นี่อาจจะเป็น ปัญหาใหญ่ ในสิ่งที่เธอเป็นคนพูดก็ได้...และก่อนทีเธอจะรู้ว่าไอ้สิ่งแปลกปลอมที่ช่วยชีวิตเรย์ลาลีนผู้เป็นน้องชายของเธอ คืออะไร...เธอต้องกันเรย์ลาลีนให้ห่างจากเรื่องนี้ให้มากที่สุด....เพื่อความปลอดภัยของผู้เป็นน้องชายของเธอเอง...
 
             ' ...ต้องรีบแล้ว...ต้องรีบไปที่นั่นให้เร็วที่สุด... '  ภายใต้ใบหน้าที่เย็นชาราวกับเคลือบฉาบด้วยน้ำแข็ง...ภายในห้วงความคิดของเธอช่างรุ่มร้อนราวกับถูกไฟลนทีเีดียว!
 
 
 
.......................................................
 
 
 
               ...ห้องนอนของเรย์ รัชเชอร์...
 
             " ไง...เรย์ฯ...ฟื้นแล้วเหรอ? "  โนอาห์  วูล์ฟแฟนธ่อมเอ่ยทักทันทีที่เห็นเรย์ลาลีนลุกขึ้นจากเตียง ขณะที่เขานั่งเอกเขนกอ่านนิตยสารบางอย่างอยู่บนเก้าอี้นอกระเบียง
 
             " อือ...อรุณสวัสดิ์...โนอาห์ "  เจ้าของห้องเลือกที่จะไม่ถามว่ามันเข้ามาได้ไง? พร้อมกับเอ่ยทักเบาๆ อย่างงัวเงีย
 
             " เห็นจะเป็น บ่ายโมงสวัสดื์ มากกว่าว่ะ เพื่อนเอ๋ย...ขณะนี้เป็นเวลา 13 นาฬิกา 0 นาที...แกพึ่งจะโดดวิชาภาษาศาสตร์ไป 2 คาบติด....แต่อย่าห่วงเลย...เพราะแกยังตื่นทันเวลานัดสอน พาดาวันหนุ่ม คนโปรด อย่าง แลนซ์ เซอร์เบร่อน พอดี "  (ใครไม่เก็ทมุกจงไปดูสตาร์วอส์ทุกภาคมาใหม่อีกรอบ - นี่เป็นคำสั่ง!)
 
             " อา...ของพลังจงสถิตอยู่กับท่าน ...แต่ให้ตาย...ฉันไม่เคยดับเครื่องวูบไปแบบนี้มาก่อนเลย...หลับรวดเดียวตื่นชนิดที่เอาปืนใหญ่มายิ่งข้างๆ ก็ยังไม่รู้สึกตัวแน่ "  เขาบ่นเบาๆ หน้ากระจกห้องน้ำ(ที่เดียวกับที่เขาล้มหัวฟาดคอห่านนี่แหละ)พลางหยิบมีดโกนขึ้นมาถาง ป่า ที่เริ่มขึ้นเป็นตอแข็งอย่างลวกๆ
 
              " เออ...ระหว่างที่แกดับเครื่องไป ฉันลองไปตรวจสอบในฐานข้อมูลของนักศึกษามาแล้ว...อยากฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนดีล่ะ? "
 
              " ...อย่าลีลา...เดี๋ยวถูกเตะ... "
 
              " ไม่มีอารมณ์ จิ๊จ๊ะ ล่ะซี่...เอาล่ะ เรื่มจากข่าวดีก่อน...ข่าวดีก็คือ มีผู้หญิงที่มีดวงตาสีม่วงดอกอัญชันแบบเดียวกับที่แกบอกอยู่ 4 คน...อันนี้แกต้องไปดูเอาเองว่าคุ้นหน้าใครหรือเปล่า "
 
              " ถือเป็นข่าวดี...งั้นหวังว่าข่าวร้ายคงจะไม่เลวร้ายเท่าไหร่...ใช่มะ? "
 
              " เหอะๆ...แกอาจจะไม่อยากฟังก็ได้...เพราะข่าวร้ายก็คือ สาวตาม่วงทั้ง 4 นางนี้ ไม่มีใครที่มีผมสีดำ หรือรอยสักบนใบหน้าเลย...แม้แต่นางเดียว "
 
                เรย์ลาลีนหยุดมือที่ำำกำลังโกนหนวดค้างอย่างกะทันหัน...อันที่จริงเขาก็ทำใจไว้แล้วว่ามันคงจะไม่ง่ายขนาดนี้แน่...แต่เขาก็ยังอดหวังไม่ได้ เพราะเขาเป็นคนแรกที่ได้เห็นรูปพรรณสัญฐานของชาโดว์...อีกฝ่ายไม่น่าจะลบหรือบิดเบือนข้อมูลในระเบียนประวัติได้ในเวลาไม่ถึงครึ่งวันแบบนี้...ไม่ว่าจะเก่งหรือเส้นใหญ่แค่ไหนก็ตาม...
 
              " แกแน่ใจนะ? "
 
                โนอาห์แยกเขี้ยววับพร้อมกับชูมือที่บริเวณนิ้วเปื้อนหมึกจนดำพรืดไปหมดให้ดู
 
              " ฉันพลิกดูระเบียนประวัตินักศึกษา 1พัน 1 ร้อยคนทีละแผ่นๆ ถึง 4 รอบ...จนฉันรู้รสชาติของหมึกที่พิมพ์ระเบียนประวัติแล้วนะเฟ้ย!! ...ถ้าแกอยากจะลองดูเองอีกซัก 2 รอบฉันก็ไม่ขัดศรัทธานะ "
 
              " โอเคๆ ...ฉันเชื่อแก...หัวก็ไม่ได้ล้านซะหน่อยทำใจน้อยไปได้...งั้่นเราคงต้องตีวงให้แคบลงอีกนิืด... "
 
              " เรา ?....เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆๆ ...แกตีขลุมว่าฉันจะร่วมหัวจมท้ายสืบเรื่องบ้าๆ นี่กับแกตั้งแต่เมื่อไหน่ฟะ? "  โนอาห์ขัดขึ้นเสียงดังลั่น
 
              " ผู้หญิงคนนั้น...ฉันหมายถึงชาโดว์...ต้องรู้จักฉัน...ต้องพบเจอกับฉันบ่อยๆ ...หรือไม่ก็ต้องสืบเรื่องของฉันมาเป็นอย่างดี... "
 
              " ม...ไม่ฟังตูเลยนี่หว่า...เอาวะ!...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...ฉันขอแย้งหน่อยเหอะ...แกลืมไปแล้วรึไง ว่าตั้งแต่ที่แกดันไปชนะการประลองกับอดีตท่านเจ้าปราการลม...แลนซ์ เซอร์เบร่อน ...แกก็เป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งเกาะแล้ว...ถ้าไม่นับรวมข่าวลือที่พวกสาวๆ จากทั้งสี่ปราการตั้งกลุ่มแฟนคลับของแกขึ้น...ผู้หญิงทุกคน...ซึ่งก็ร่วม 400 กว่าคนต่างก็รู้จักแกดีทั้งนั้น... "
 
              " ....ริยำจริง!...งั้นตัดประเด็นนี้ทิ้งไป...ประเด็นต่อไปคือ ชาโดว์มีความรู้ทางด้านเวทย์มนต์ไม่ใช่ในระดับแค่งูๆ ปลาๆ "
 
              " หืม?....หมายความว่าไงฟะ? "
 
              " แกก็ดูอยู่ตลอดไม่ใช่รึไงฟะ ! ...ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าชาโดว์รู้จักกระทั่งชื่อของท่า คันฉ่องเทพวายุ ของฉัน...ถ้าไม่ใช่จอมเวทย์ด้วยกัน หรือไม่ก็เป็นพวก โอตาคุ ด้านเวทย์มนต์จริงๆ คงไม่มีทางรู้ชื่อท่ารวมถึงการแสดงผลของท่าระดับนี้ได้แน่... "
 
                โนอาห์เลิกคิ้วสูงกับประเด็นที่เรย์ลาลีนพูด ก่อนจะเอามือตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่
 
              " เฮ้ย! เข้าเค้าแล้วว่ะ!! ...เรย์ฯ "
 
              " ท่านึกออกของเอ็งนี่โคตรจะโบราณเลยนะ...อะไรของแกวะ? "
 
              " แกพึ่งมาใหม่...อาจจะยังไม่รู้ว่า สถาบันของเรา มีชมรมที่นักศึกษาตั้งขึ้นเองกว่าร้อยชมรม... "
 
              " แล้วไง? "
 
              " เรื่องมันฮาตรงที่มีชมรมใหญ่อยู่เพียงชมรมเดียว ที่แสดงออกอย่าเต็มที่ว่าเป็นพวกคลั่งไคล้เวทย์มนต์อย่างสุดๆ ...ชมรมเดียวเท่านั้น! ...แถมผู้หญิงตาสีม่วงที่อยู่ในลิสต์ที่ัฉันเจอ 3 ใน 4 คนเป็นสามาชิกของชมรมนี้ "
 
              " ...ชื่อชมรม?!... "  เรย์ลาลีนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังสุดขีด เขาคว้าเสื้อนักศึกษามาใส่อย่างรวดเร็ว
 
              " ชมรมวิจัยเวทย์มนต์ ...ห้องชมรมอยู่ที่อาคารเรียนกลาง...จากนี่ไปประมาณ 15 นาที "
 
              " ไปกันเลย !! "
 
 
 
......................................................
 
 
 
                ...ในลิฟต์ของอาคารเรียนกลาง...
 
              " ...โนอาห์... "  อยู่ๆ เรย์ลาลีนก็เอ่ยทำลายความเงียบในลิฟต์ที่มีแต่เขากับโนอาห์เพียง 2 คนขึ้น...ซึ่งโนอาห์ก็เลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะขานตอบไป
 
              " หืม?...ว่า? ... "
 
              " ทำไมแกถึงช่วยฉัน... "
 
              " อ้าว?...ลืมไปแล้วรึไงฟะว่าแกตีขลุมโมเมว่าฉันเป็นพวกเดียวกับแกแล้ว "
 
              " นั้นฉันแค่ล้อเล่น...ที่ฉันแปลกใจคือแกดันบ้าจี้ร่วมมือกับฉันถึงขนาดนี้... "
 
              " หึๆๆ...ใครจะรู้...ฉันอาจจะไม่ได้ช่วยแก...แต่กำลังช่วยตัวเองอยู่ก็ได้...เพียงแต่ความจำเป็นมันอาจทำให้เราเดินบนเส้นทางเดียวกันเพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น....นึกยังไงถึงได้ถามวะ? "
 
              " ...เพราะฉันอยากจะแน่ใจว่าฉันเชื่อใจแกได้รึเปล่า...ตอนนี้ฉันไม่ได้รับการสนับสนุนจากยัยพวกผอ. เทียน่าแล้ว...ฉันกำลังหัวเดียวกระเทียมลีบ...ตกลงว่าไง...ฉันจะเชื่อใจแกได้ไหม? "
 
                โนอาห์หันมามองหน้าเขาตรงๆ ก่อนจะหัวเราะเป็นเชิงเยาะเย้ยดังลั่นลิฟต์
 
              " ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ....แกบ้ารึเปล่าวะ?! ...ฉันคือคนๆ เดียวกับ วูล์ฟ ผู้ซึ่งเคยต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายชนิด คิดฆ่า แกเชียวนะเฟ้ย!! ....ใครสั่งใครสอนให้แกถามหาความเชื่อใจจากอดีตศัตรูวะ ?!! "
 
 
                 โครม !!! 
 
 
                 พริบตาที่โนอาห์พูดจบ เรย์ลาลีนก็พุ่งวูบ~ซัดโนอาห์ไปติดฝนังลิฟต์เต็มแรงจนลิฟต์สะเทือน ก่อนที่ท่อนแขนที่แข็งปานท่อนเหล็กของจอมเวทย์หนุ่มจะพุ่งกดเข้าบริเวณหลอดลมของอีกฝ่าย ในขณะที่มือซ้ายที่สวมแหวนนำเวทย์จะเรืองแสงขึ้น ราวกับพร้อมจะร่ายเวทย์ปลิดชีวิต อดีตศัตรู ที่อยู่ตรงหน้าเขาทุกเมื่อ!!
 
              " งั้นก็มีโอกาสสูงสุดๆ ไปเลยที่แกจะเป็น ผ่ายเดียว  กับชาโดว์...งั้นจะเอายังไงดี...ให้ฉันฆ่าแกซะตอนนี้เลยไหม?! "  
 
                เรย์ลาลีนพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมสุดๆ เขายื่นหน้าเข้าไปหาโนอาห์จนจมูกเกือบจะชนกันอยู่แล้ว...แหวนหยกขาวแห่งอลันดอร่าเปล่งแสงเข้าขึ้นอีก ราวกับสำทับว่าเขามีปัญญาทำอย่างที่พูดแน่ๆ เพียงแต่คำขู่ที่เอาจริงชนิดน่าขนหัวลุกนี้ทำได้แค่เพียงทำให้โนอาห์หัวเราะหึๆ เท่านั้น
 
             " อย่ามาขู่ซะให้ยากดีกว่าน่า...ไอ้เสือกระดาษเอ้ย...แกไม่เหมือนฉัน...เรย์ลาลีน...แกยังไม่เคยมือเปื้อนเลือดมาก่อน...และคงไม่อยากจะหยุดสถิติตัวเองไว้แค่นี้หรอก...จริงไหม?...อ้อ !...แล้วอีกอย่างนึงนะ... "  
 
            ...โนอาห์กระชากกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวเองจนหลุดดังแคว่ก! ก่อนจะแบะออก เผยให้เห็นมัดกล้ามอกอันบริบูรณ์และสร้อยโลหะนากสีชมพูรูปจันทร์เสี้ยว....มีเพียงสิ่งเดียวที่ขัดตาอย่างที่สุด...
 
            ...มันคือรอยแผลทางยาว 4 รอย คล้ายรอยกรงเล็บของสัตว์ร้ายบางชนิด...เลือดสีดำคล้ำยังคงซึมผ่านบาดแผลราวกับมันพึ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ นี่เอง....รอบๆ รอยแผลมีร่องรอยหมึกที่เขียนขึ้นคล้ายเป็นยันต์สะกดบาดแผลนี้ไว้...ในสายตาของเขา...นี่มันเป็นรอยแผลอาถรรพ์ที่น่าขนลุกที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา...
 
             " ฉันมี หนี้ที่ต้องชำระ กับผู้ที่สร้างบาดแผลนี้ให้กับฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น!...อย่างอื่นฉันไม่สน!...ในโลกนี้แกอาจจะเป็นคนเดียวที่ฉันพูดเรื่องนี้ด้วยได้...เพราะเรามันเป็นคนที่ ตายไปแล้ว ทั้งคู่...เพราะงั้น...โปรดเชื่อใจฉัน...ฉันไม่มีวันทรยศแก...งั้นจากนี้เป็นคำถามของฉัน...เมื่อช่วงเวลาที่ต้องเลือกเดินมาถึง...แกล่ะ...จะทรยศต่อความเชื่อใจของฉันไหม ?! "  
 
               ดวงตาสีสนิมเหล็กของโนอาห์ บัดนี้ไร้ซึ่งแววล้อเล่นโดยสิ้นเชิง...มันเป็นแววตาที่ราวกับจะบ่งบอกว่า...เขามีภาระหน้าที่ที่สำคัญยิ่งกว่า เรื่องจิ๊บจ๊อย อย่างการบุกอาคารเรียนพรรค์นี้มาก...และโนอาห์ก็กำลังถามหา ความไว่้เนื้อเชื่อใจ จากเพื่อนคนเดียวอย่างเขา!
 
             " ...ฉัน... "
 
               *ติ๊ง !*
 
             ...ประตูลิฟต์ค่อยๆ แง้มเปิดออกอย่างช้าๆ ทำเอาทั้งคู่หยุดชะงักและหันไปมอง...
 
             ...นักศึกษาหญิงเกือบครึ่งร้อย ที่ไม่รู้นัดกันมายืนออทำพระแสงอะไรที่หน้าลิฟต์เป็นพรืดไปหมด...สายตาทุกของเหล่าหญิงสาวจับจ้องมาที่เรย์ลาลีนที่กำลังใช้พละกำลังจับตรึงโนอาห์กดฝนังลิฟต์...ในขณะที่เสื้อแสงของโนอาห์ก็ถูกกระชากจนหลุดลุ่ยไม่เหลือชิ้นดี...
 
             ...เกิดสุญญากาศนานเกือบ 10 วินาที ก่อนที่เด็กสาวผมยาวหน้าตาน่ารักที่ยืนดูอยู่ชั้นริงไซต์แถวหน้าสุดจะเอากำปั้นทุบมืออีกข้างของตัวเองราวกับจะนึกออกแล้วว่้าตัวเธอจะต้องทำอะไรต่อไป...
 
              " กรี๊ดดดดดดดดดดดด !!!!! "
 
               *ติ๊ง !*
 
              ...ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ...
 
               " อ...เอ่อ...คุณเรย์ลาลีนขอรับ...เรายังจะไปที่ห้องชมรมวิจัยเวทย์มนต์...ตามเดิมไหมขอรับ? "  โนอาห์หันมาถามพร้อมกับยิ้มให้แข็งๆ ในขณะที่เรย์ลาลีนทรุดลงไปคลานสี่ขากับพิ้น ก้มหน้าอย่างสิ้นหวังสุดขีด
 
               " ฆ่าฉันซะ ...โนอาห์....ล้างบาปให้ฉันซะ ....ก่อนที่ฉันจะพยายามฆ่าตัวตายด้วยตัวเอง !! "
 
 
 
 
..............................................