Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

================================================

               " เซฯ ! ....ลุกขึ้นได้แล้ว นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ได้ !!  เราต้องไปกันเดี๋ยวนี้ !! "  ราโชลีนตะโกนสั่งทันที่เมื่อเห็นว่าเซเรย์ลีนยังคงนั่งหน้ามึนอยู่ที่เดิม

               " ห...หา?...ไป? ....ไปไหน?! "

               " ตื่นรึยังเนี่ย?....ไม่ได้ฟังเลยรึไงกัน ....เราต้องไปช่วยเรย์ลาลีนกันเดี๋ยวนี้ !! " 

               " ด...เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ...ฉันว่ามันก็ไม่น่าจะมีสถานการณ์ร้ายแรงอะไรนี่หว่า...จากที่ฟังๆ มาเนี่ยก็แค่ แม่ ของไอ้เรย์ฯ มาเยี่ยมมันเท่านั้นไม่ใช่หรอ?? "

               " แม่ เตี่ย แกสิ !! ...เอ่อ ขออภัยครับท่านพ่อบุญธรรม ....แม่ บ้าน แกสิ ! ...แกลืมไปแล้วรึไง ว่าพวกเราเป็นเด็กที่มาจากการตัดต่อพันธุกรรมนะ ! ...ยัย เชรีน่า อะไรนั่นไม่ได้เบ่งเรย์ลาลีนออกมาเองซะหน่อย .... ลองคิดตามง่ายๆ นะ ถ้าหากวันนึง แกรู้ว่ามีคนเอาพันธุกรรมของแกไปตัดต่อจนได้เป็นเด็กหลอดแก้วขึ้นมาโดยที่แกไม่ยินยอม...แกจะ เอ็นจอย กับเด็กหลอดแก้วที่มีพันธุกรรมครึ่งนึงของแกไหม? "

               " โหย....เอ็นจอย ?  ศัพท์นี้ แก๊ แก่ .....จ๊ากกก !!! "  เซเรย์ลีนกระโดดหลบเก้าอี้ไม้ที่ราโชลีนยกขึ้นทุ่มใส่ข้อหาปากเสียได้อย่างหวุดหวิด

               " ทำไมแกถึงชอบทำให้ฉันต้องใช้กำลังอยู่เรื่อย  ไปได้แล้วเฟ้ย ! ....มีอะไรสงสัยอีกไหม?! "  

               " มีอยู่เรื่องนึงว่ะ ....ไอ้คำว่า พันธุกรรม มันแปลว่าอะไรฟะ?? "

               คำถามนี้ทำเอาราโชลีนถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นหวัง

               " น...นี่ฉัน สีซอให้ควายฟัง มาตั้งแต่ต้นแล้วเหรอเนี่ย? "

             ....กษัตริย์ชรานั่งอึ้งอย่างไม่เข้าใจ.....เขาไม่กล้า และ กลัวที่จะบอกความจริงกับ ลูกบุญธรรม 3 พี่น้องมาโดยตลอด  เพราะกลัวว่าพวกเขาจะเสียใจ และ โกรธที่รู้ความจริงว่าตัวเองเป็นแค่ เคริ่องมือ ของราชวงศ์ นีโอ คอบร้า เท่านั้น......แต่พอสถานการณ์บีบบังคับให้ต้องบอกความจริงไปทั้งหมด  ปฎิกริยาของทั้งราโชลีน และ เซเรย์ลีน กลับแตกต่างจากที่เขาคิดไว้อย่างสิ้นเชิง  จนเขาอดรนทนไม่ได้ ต้องร้องถามขึ้น....

                " น..นี่...พวกเธอ...พวกเธอไม่โกรธพ่อหรอกเหรอ ? "

                ราโชลีนกับเซเรย์ลีนหยุดกึก พร้อมกับหันมามองผู้เป็นพ่อบุญธรรมอีกครั้ง 

                " ....ผมจะโกรธท่านพ่อบุญธรรมทำไมล่ะครับ? ...ถ้าหากผมเป็นแค่ ไม้ตาย ของราชวงศ์ นีโอ คอบร้า ในการ ล้อบบี้ อีก 3 ราชสกุลให้เซ็นสัญญาสงบศึกจริง.....พวกผมก็ควรจะถูกดองไว้ในหลอดแก้ว หรือไม่ก็ถูกทำลายทิ้งไปแล้ว ตามตำรา เสร็จศึกฆ่าขุนพล .....แต่ข้อเท็จจริงคือ พวกผมยังอยู่มาถึงทุกวันนี้...แถมยังอยู่อย่างมีหน้ามีตาเสียด้วย ...นั่นพิสูจน์ได้ว่าท่านพ่อบุญธรรม...ไม่ได้มองผมเป็นแค่ Prototype 1 ที่เป็นเครื่องมือของราชวงศ์ .....แต่เป็น ราโชลีน คอบร้า ... ลูกชายบุญธรรมของท่านพ่อไม่ใช่เหรอครับ .......ท่านพ่อฯ ได้มอบ  วิญญาณ  และ  ความรัก ให้กับผมถึงขนาดนี้  ผมจะโกรธท่านพ่อบุญธรรมลงได้ยังไงล่ะครับ... "

                ราโชลีนตอบยิ้มๆ ในขณะที่เซเรย์ลีนหัวเราะลั่น

                " โอ๊ย ! ท่านพ่อบุญธรรม...ไอ้เรื่องชาติกำเนิดที่เป็นอดีตน่ะ  ผมไม่ได้สนใจมาตั้งแต่แรกแล้ว......ในปัจจุบัน ผมได้ฟัง ราโชลีนบ่นเป็นคนแก่ ...ได้ประลองยุทธ์กับเรย์ลาลีน ...ได้ฟังเสียงไวโอลินของมิลิริน ......และได้ทานข้าวร่วมกันเป็นครอบครัวแบบนี้ผมก็มีความสุขจนแทบจะบินได้อยู่แล้ว ...ไอ้เรื่องที่ผมจะเป็นเด็กกำพร้า หรือ เด็กหลอดแก้วน่ะ ช่างมันเถอะ .....เรื่องอะไรผมจะต้องคิดมากกับเรื่องในอดีตจนทำให้ตัวผมในอนาคตไม่มีความสุขด้วยล่ะ... "

                " แล้วตะกี๊ แมว ที่ไหนมันตกใจตาโตเท่าไข่ห่านตอนที่ท่านพ่อบุญธรรมบอกความจริงฟะ "  ราโชลีนยังไม่วายกัดเบาๆ

                " ถึงจะไม่แคร์แต่ฉันก็มีความรู้สึกนะเฟ้ย !! ใครมันจะอารมณ์ตายด้าน ที่ขนาดต่อให้โลกแตกต่อหน้าต่อตายังนั่งเล่นหมากรุกได้หน้าตาเฉยแบบแกกันล่ะ.... ปัดธ่อ! "  เซเรย์ลีนบ่นอุบอิบ....ก็ตอนนั้นมันตกใจจริงๆ นี่หว่า

                " พ...พ...พวกเธอ... "  กษัตริย์ชราตะกุกตะกักอย่างตื้นตันพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า เขาโอบกอดลูกชายบุญธรรมทั้ง 2 คนไว้ ราวกับเป็นสมบัติอันล้ำค่า

                " ม...ไม่เอาน่า...พ่อ...พวกเราโตๆ กันแล้วนะ...อ...เอ่อ...เซฯ  รีบมากับฉันได้แล้ว!  ตอนนี้เราต้องรีบไปช่วย เรย์ลาลีน ...เร็ว! "  ราโชลีนพูดอย่างเคอะเขิน ก่อนจะหันมาแกล้งสั่งเซเรย์ลีนแก้เขิน

                " ฮั่นแน่ ...ซึนแตกไปซะแล้ว ...ราโชฯ ตัวน้อยๆ ของ เฮีย  "

                " งั้นไม่ต้องปงต้องไปมันล่ะ เกาะทองคำ ......รอเก็บกระดูกไอ้เรย์ฯ พรุ่งนี้เช้าทีเดียวเลย ดีไหม ?! "  

                " อ...เอ่อ.... แบบนี้ก็ ซึน เกินไป....ช่วย เดเระ เบรกเกมเสิร์ฟมั่งก็ดีนะ "

                " จะตลกกันอีกนานไหม ?!  รีบไปช่วยเรย์ลาลีนซะทีเซ่ !! " ราชาคาริออสเผลอขึ้นเสียงอย่างเหลืออด ....ถ้าปล่อยให้เถียงกันไปแบบนี้มีหวังได้รอเก็บกระดูกเรย์ลาลีนอย่างที่ราโชลีนว่าจริงๆ 

........................................................

                ....ณ...เกาะทองคำ....

                  แม้ว่าจะได้ยินที่จอมเวทย์สาวคนนั้นพูดหรือไม่ก็ตาม...สภาพของเรย์ลาลีนในตอนนี้ก็อยู่ในสภาพ ปางตาย อย่างที่หล่อนว่าจริงๆ...พริบตาเดียวที่เขาเห็นจิ้งจอกเพลิงสีน้ำเงิน เขาก็รีบกาง คันฉ่องเทพวายุ อันเป็นเวทย์สุดยอดแห่งการป้องกันทันที แต่อำนาจการทำลายล้างของ เพลิงจิ้งจอก ในระยะประชิดรุนแรงเกินกว่าที่เรย์ลาลีนคิด ...แรงระเบิดทำเอาป่าทั้งป่าหายไปในพริบตาซึ่งถ้าไม่ได้คันฉ่องเทพวายุและเกราะเวทย์ประจำตัวปกป้องเขาไว้ มีหวังเขาได้หายไปตามป่าแน่ๆ

                  " ปัดโธ่เอ้ยยย ! คิตสึเนะ!! บอกว่าเอาแค่ปางตาย ....นี่เล่นระเบิดซะเละเทะแบบนี้ ถ้าเกิดอีกฝั่งกาง คันฉ่องเทพวายุ  ไม่ทันก็แย่น่ะสิ !! "  จอมเวทย์สาวตะโกนต่อว่าเศษเพลิงสีน้ำเงินที่กำลังไหลมารวมตัวกลายเป็น คิตสึเนะ อีกครั้ง เมื่อคิตสึเนะรวมตัวกันเสร็จก็คอตกอย่างหงอยๆ เพราะโดนด่า

                  เสียดายที่่เรย์ลาลีนไม่มีอารมณ์ขำด้วยแน่ คันฉ่องเทพวายุไม่สามารถกันแรงระเบิดได้ทั้งหมดทำให้เขามีบาดแผลไฟลวกตามร่างกายหลายแห่ง แถมผ้าคลุมเวทย์ยังลุกติดไฟอีกจนลำบากเขาต้องกลิ้งไปบนพื้นเพื่อดับไฟ

                  ' อุวะ!.....ใช้เวทย์อัญเชิญได้ด้วยเหรอ.....เป็นไปได้ไงเนี่ย? '

                  เรย์ลาลีนคิดอย่างตื่นตระหนก ปกติจอมเวทย์สายธาตุจะไม่มีความสามารถด้านการอัญเชิญเลยแต่จอมเวทย์สาวที่อยู่ตรงหน้านี่กลับแหกกฎที่ว่าได้อย่างหน้าตาเฉย....แต่เมื่อเรย์ลาลีนเหลือบไปเห็นแหวนสีดำปลอดเป็นประกายเขาก็ร้อง อ๋อ! ทันทีอย่างเข้าใจทุกๆ อย่าง

                  " ใช้เวทย์อัญมณีเพื่อเสริมความสามารถงั้นสินะ...ขี้โกงนี่!! "

                  " บู่ๆ ...แหวนนี่ไม่ใช่แค่เสริมพลังเวทย์อัญเชิญอย่างเดียวหรอกนะ  แต่สามารถสต็อค สัตว์อสูรไว้ในแหวนได้อีกเป็นกุรุส เจ๋งใช่ไหม๊ล่า !....ถึงจะอ้อนวอนขอก็ไม่ให้ยืมหร้อก! "  จอมเวทย์สาวโบกแหวนเวทย์สีดำไปมาราวกับเด็กอวดของเล่น

                   ' แบบนี้ก็ชิ่งหลบไม่ได้สิเนี่ย....ไอ้หมาบ้านั่นมันคงจำกลิ่นเราได้แล้วแน่ๆ ...แย่แฮะ '  เรย์ลาลีนเหลือบไปมองจิ้งจอกไฟที่แยกเขี้ยวขู่อยู่ข้างหลังจอมเวทย์สาวก่อนจะถอนหายใจเฮือกอย่างไม่มีทางเลือก

                   " อะไรๆ จะยอมแพ้แล้วหรอ? "

                   " คือ....อันที่จริง....จะมาบอกให้เธอยอมแพ้ต่างหากล่ะ "

                   จอมเวทย์สาวปิดปากหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

                   " งั้นนายก็ควรมีไม้ตายที่น่ากลัวมากกว่าการวิ่งไปแอบในป่านะ "

                   " อยากได้จัดให้ ! " 

                   อยู่ๆ ก็เกิดสายลมหวนพัดเป็นวงม้วนเขาหาตัวของเรย์ลาลีนอย่างรุนแรง แหวนนำเวทย์สีเงินที่อยู่ที่นิ้วชี้ด้านซ้ายจะสว่างวาบจนแสบตา ใบหน้าที่หล่อเหลาบัดนี้กลับบูดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด แต่ถึงกระนั้นปากของเขาก็ยังพึมพำร่ายเวทย์ไม่หยุด

                   " ...........ในนามของผู้เปิดประตูแห่ง ห้วงคำนึงสายลม  ....ข้าฯ ขอเปิดประตูต้องห้ามแห่งบรรพกาลที่ถูกปิดตาย...จงออกมาตามคำวิงวอนแห่งข้า ฯ ......ราชันย์ลมดำ  วินเชสเตอร์ !!! " 

                   ปรากฎสายลมสีดำทมิฬ พัดควบแน่นเป็นทรงกลมจนกลายเป็นเหมือนพายุสีดำลูกเล็กๆ บนฝ่ามือ ก่อนที่จอมเวทย์สาวจะได้ทำอะไร อยู่ๆ เรย์ลาลีนก็ยัดลูกพายุสีดำนั่นเข้าไปกลางทรวงอกของเขาทันที

                   " .....ร่างทรง ทรราชย์วายุทมิฬ !! "  จอมเวทย์สาวกระซิบเสียงเครียดเบาๆ รอยยิ้มสลายไปจากใบหน้าเป็นครั้งแรก...ในขณะที่ คิตสึเนะ แยกเขี้ยวครางขู่ยิ่งขึ้นไปอีกแม้จะตัวสั่นด้วยความเกรงกลัวก็ตาม

                  ...เวทย์ที่เรย์ลาลีนใช้คือการอัญเชิญ ราชันย์ประจำธาตุสายลมด้านมืดออกมา  ซึ่งเป็นเวทย์ต้องห้ามความยากระดับ 10 ซึ่งเป็นระดับสูงสุด ....โดยปกติจอมเวทย์ชั้นสูงจะใช้เวทย์บทนี้ในการเสริมพลังให้กับอาวุธประจำกาย  ....แต่เรย์ลาลีนกลับดูดกลืน ราชันย์ลมดำ เข้าไปในร่างกายโดยตรง ซึ่งไม่ต่างจากการเสริมพลังกายด้วยสารกระตุ้น ซึ่งเป็นเวทย์ที่เสริมพลังกายจนถึงขีดสุดในช่วงสั้นๆ แต่จะต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างมหาศาล ....ถ้าเสร็จงานนี้มีหวังต้องนอนซมอีกเป็นอาทิตย์แน่ๆ...

                   " ...เอาล่ะ ....มาเริ่มยก 2กัน !!... "

............................................................