Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

======================================================

            ....ราชวังหลวงผ่านใน....ใจกลางราชอาณาจักรเซลโลลอร์....

              " ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ...ตอนนี้เลขาของผมกำลังสั่งระดมพล คาดว่าน่าจะไม่เกินครึ่งชั่วโมง คงจะระดมพลกันครบ...จากนั้นพวกเราเดินทางไปด้วยเรือที่เร็วที่สุด คงไปถึงเกาะทองคำไม่เกิน 5 ทุ่มตรง...ไม่เกินเที่ยงคืนเราน่าจะคุมสถานการณ์ไว้ได้...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ ท่านพ่อ......เอ่อ....องค์ราชา "  

              ราโชลีนรายงานสรุปโดยแก้คำเรียกขานราชาคาริออสเสียใหม่...เพราะต่อหน้าคนนอกอย่างรีอา เขาไม่ต้องการทำตัวเหมือนกับว่า เป็นพวกเทียบเสมอเบื้องสูง

              " อ้าว? ....ถ้าต้องการความรวดเร็วขนาดนั้น นึกว่าพวกเธอจะไปกันด้วย วาร์ปเกท เสียอีก "  ราชาคาริออสถามขึ้นอย่างสงสัย  เพราะในเมื่อเรย์ลาลีนใช้เจ้านั่นเดินทางไปที่เกาะทองคำในชั่วพริบตาได้...พวกทหารคนอื่นๆ ก็น่าจะทำได้เหมือนกัน

              " มันเสี่ยงเกินไปครับ .... ที่เรย์ลาลีนผ่านไปได้ เชื่อว่าน่าจะเป็นเพราะ เกราะเวทย์ ที่คุ้มครองเขาอย่างแข็งกล้าอยู่....คนที่จะทำแบบนั้นได้ในราชอาณาจักรนี้ ผมว่าคงจะมีแต่ เซเรย์ลีน ที่มี เกราะจิต คุ้มครองอยู่เท่านั้นแหละ...ถ้าหากเป็นคนธรรมดาผมก็รับประกันอะไรไม่ได้...อีกอย่าง...ถ้าทฤษฎีของผมไม่ผิดพลาด การทำงานของวาร์ปเกท ไม่น่าจะเปิดได้ต่อเนื่องนานพอจะให้กองทหารทั้งหมดเข้าไปได้.... "  ราโชลีนอธิบาย

               " หมายความว่าตอนนี้ ...มีแต่ เรย์ลาลีนเท่านั้นสินะ...ที่ล่วงหน้าไปที่นั่น "

               " ครับ .... ถ้าหากวาร์ปเกทไม่ควักเครื่องในมันออกมาข้างนอกเสียก่อน "

               ราโชลีนตั้งใจจะล้อเล่น แต่คนเดียวที่ เก็ทมุก คือเซเรย์ลีน  เพราะนอกจากเซเรย์ลีนที่หัวเราะอยู่คนเดียวแล้ว...ทั้งราชาคาริออส และ รีอา ต่างหน้าเสียกันไปตามๆ กัน

               " อ...เอ่อ ...ล้อเล่นน่ะครับ  เรย์ลาลีนส่งข่าวทาง กระจกเวทย์  มาบอกแล้วว่าเขาปลอดภัยดี..... ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า... "  ราโชลีนหัวเราะแบบไร้อารมณ์สุดๆ

               " เอ่อ ...ปกติแล้ว ท่านราโชลีนเขาเล่นมุกแบบนี้บ่อยเหรอคะ ? "  รีอาแอบกระซิบถามเซเรย์ลีนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ เบาๆ

               " ไม่หรอกๆ ...จริงๆ แล้วมันเป็นพวกเส้นขำขันบกพร่องน่ะ...จะเฮฮาจนเล่นมุกแบบนี้ได้ ก็ตอนซีเรียสชนิด คอขาดบาดตายสุดๆ เท่านั้นแหละ "  เซเรย์ลีนตอบกลับยิ้มๆ

               จนแล้วจนรอด รีอาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า พวกพี่น้อง 3 คนนี้ จำกัดความหมายของคำว่า เฮฮา  กันแบบไหน

                " แต่ว่าแบบนี้จะดีแล้วหรอ?  การที่ปล่อยให้เรย์ลาลีนเพียงคนเดียวไปเผชิญหน้ากับ กองทหารที่สามารถบุกยึดเกาะทองคำได้แบบนี้  .....ทำไมดูพวกเธอใจเย็นกันจัง? "  กษัตริย์ชราเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย  แต่คำถามนั่นทำเอาทั้ง 3 คนชะงักกึก

                " รีอา..."  ราโชลีนหันมามองอย่างคาดโทษ จนรีอาต้องยกมือขึ้นขอโทษพร้อมยิ้มแหยๆ

                " คือ....ตอนนั้นมันอารามตกใจ...เลยไม่ทันบอกน่ะค่ะ "

                " เอาเถอะ....ท่านคาริออส...คือ...ออกจะเชื่อยากไปซักนิด แต่ว่า...เกาะทองคำถูกบุกยึดด้วย จอมเวทย์ คนเดียวครับ ผมถึงได้ปล่อยให้เรย์ลาลีนไป...เพราะอย่างน้อยผมก็เชื่อว่าเรย์ลาลีนไม่มีวันแพ้จอมเวทย์คนไหนในการดวลแบบตัวต่อตัวแน่ "  ราโชลีนรายงานไปตามความเป็นจริง

                แต่ประโยคนั้น กลับทำให้กษัตริย์ชราถึงกลับลุกพรวด พร้อมกับดวงตาที่เบิกโพลงแทบถลนอย่างตื่นตระหนกสุดขีด

                " ว...ว่าไงนะ ?! ...จอมเวทย์ ?!  คนเดียว  งั้นเหรอ?? " 

                ราโชลีนและเซเรย์ลีนหันมามองหน้ากัน พวกเขารู้ว่ามันออกจะเชื่อยากไปซักนิด  ราโชลีนเลยยืนยันสำทับอีกครั้ง

                " ครับ...ถ้ารายงานของรีอาไม่ผิดพลาด ...ซึ่งตามสถิติแล้ว เธอไม่เคยผิดพลาดซะด้วย "

                " เซเรย์ลีน !!! ไปปลุก ลอร์ดอาธัส ! ไม่สิ...ปลุก ลอร์ดมาแชล (ผู้บัญชาการทหารเรือ) ด้วย !  เรียกระดมทหารของทั้ง 2 เหล่าทัพ  ประกาศกฎอัยการศึก !!! "

                กษัตริย์ชราตะโกนลั่นอย่างเสียสติ ทำเอาทุกคนในห้องถึงกับตะลึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งราโชลีน และ เซเรย์ลีน 

                " ท่านพ่อ ...เอ่อ...องค์ราชา ใจเย็นไว้ก่อนครับ...ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านพูด...ท่านกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่ครับ? "  ราโชลีนรีบจับราชาคาริออสไว้ พร้อมกับถามอย่างงงๆ 

                ราชาคาริออสหน้าซีดเผือด หอบหายใจอย่างหนัก จนเซเรย์ลีนเห็นท่าไม่ดี...เขาไม่เคยเห็นท่านพ่อบุญธรรมเป็นอย่างนี้มาก่อน...และเขาไม่ต้องการให้คนนอกมาเห็น จึงหันไปหารีอาพร้อมสั่งการทันที

              " รีอา...ออกไปก่อน ไปรอระดมพลที่ท่าเรือก็ได้ ถ้าระดมพลครบแล้ว ค่อยมาเรียกฉัน "

               " ค...ค่ะ "  

                รีอารีบออกไปทันที นิสัยเธอไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็นนัก...ยิ่งเรื่องของเจ้าเหนือหัวของเธอ...เธอยิ่งไม่อยากเสี่ยงรู้เข้าไปใหญ่

                " เอาล่ะ....ท่านพ่อบุญธรรม...ตอนนี้ปราศจากสายตาของบุคคลภายนอกแล้ว.....ท่านมีอะไรอยากจะบอกผมไหมครับ?... "  ราโชลีนลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าราชาคาริออส...เขาฉลาดพอจะรู้ว่าพ่อบุญธรรม ปิดบังอะไรเขาไว้อยู่ และด้วยสังหรณ์ลึกๆ ของเขา...เขาเชื่อว่าสิ่งที่พ่อบุญธรรมปิดบังอยู่ ต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับพวกเขาแน่ๆ

                " ราโชฯ ! เซฯ ! ได้โปรด...อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี้  ไปเรียกระดมพลกองทัพกับประกาศ กฎอัยการศึกก่อน !! "

                " ด้วยความเคารพครับ ...ท่านพ่อบุญธรรม ...แต่ทั้งผม และ เซฯ จะไม่ไปไหนทั้งนั้น  จนกว่าพวกเราจะได้รู้ว่าท่านปิดบังอะไรพวกเราอยู่ครับ ... "  ราโชลีนพูดอย่างชัดแจ้งจริงจัง เสียที่เซเรย์ลีนโน้มตัวลงมากระซิบถามเบาๆว่า

                " เฮ้ย ...ฉันยังไม่พูดซักคำเลยนะว่าฉันอยากรู้ "

                " แกจะยืนฟังไปเงียบๆ อย่างรู้กาลเทศะ...หรือจะให้ฉันถอดยศแกไปเป็นตะพุ่นหญ้าช้าง เลือกเอาล่ะกัน " ราโชลีนหันมากัดฟันกระซิบพร้อมทำตาลุกวาวอย่างคาดโทษ

                " โธ่...ไอ้บ้าอำนาจ.... "  เซเรย์ลีนบ่นงึมงำ ก่อนจะยืนกอดอกเตรียมฟังท่านพ่อบุญธรรมแต่โดยดี

                " มันคือบาป ! บาปที่พ่อ ...และพ่อของพ่อ ร่วมกันแบกรับมาตลอด !! " ราชาคาริออสทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ดูแก่ชราลงไปอีกหลายปี

                " บาป?? "

                ราชาคาริออสเงียบงันไปชั่วครู่ ก่อนจะเริ่มอารัมภบท ราวกับตั้งสติได้แล้ว

                " จำเรื่องที่พ่อเคยเล่าให้ฟัง เกี่ยวกับเมื่อครั้งยังไม่มี สนธิสัญญาสงบศึก ระหว่าง 4 ราชวงศ์ ได้ไหม ? "

                 ราโชลีนกับเซเรย์ลีนหันมามองหน้ากันอีกครั้ง....สิ่งที่ท่านพ่อบุญธรรมพูดถึงคือ นิทานก่อนนอนเรื่องโปรดของพวกเขาตั้งแต่สมัยยังเด็ก...เรื่องราวการต่อสู้ระหว่าง 4 ราชวงศ์ การแก่งแย่งชิงดีเพื่อจะครอบครองบัลลังก์สูงสุดของเซลโลลอร์

                 " ผมนึกว่ามันเป็นแค่นิทานซะอีก "  เซเรย์ลีนเปรยเบาๆ ทำเอากษัตริย์ชราหัวเราะหึๆ 

                 " เป็นนิทาน ที่สนุกมากเลยใช่ไหมล่ะ ...น่าเสียดายที่เรื่องจริงมันต่างจากในนิทานชนิดหน้ามือเป็นหลังมือเลยล่ะ...สมัยนั้น ทั้ง 4 ราชวงศ์ ภายนอกดูเหมือนจะเป็นมิตรกันดี...แต่เบื้องหลังกลับขัดแย้งกันยิ่งกว่าขมิ้นกับปูนเสียอีก....การลอบทำร้าย การทรยศหักหลัง มีให้เห็นจนชินตา...การเดินหมากพลาดเพียงครั้งเดียว อาจก่อให้เกิดผลถึงขั้นราชวงศ์นั้นๆ ล่มสลายเลยมีเดียว.........คิดจริงๆ หรือว่า สนธิสัญญา บน เศษกระดาษ แผ่นเดียว จะยุติข้อบาดหมางที่มีมากว่าร้อยปีได้ "

                  ราโชลีนนั่งฟังอย่างสงบมาโดยตลอด...แน่นอนว่าคนฉลาดอย่างเขามีหรือจะไม่เอะใจในเรื่องนี้...แต่สิ่งที่เขามีให้แก่ราชาคาริออส คือ ความเคารพ และ ศรัทธา ไม่ใช่ ความแคลงใจ เขาจึงไม่เคยคิดจะถามเรื่องนี้ ต่อท่านพ่อบุญธรรมเลย

                  " เพื่อจะรวม 4 ราชวงศ์ ให้เป็นปึกแผ่น...ราชวงศ์ นีโอ คอบร้าจำเป็นต้องมีอาวุธลับ...เป็นไม้ตาย... ที่อีก 3 ราชวงศ์ที่เหลือไม่กล้าคัดง้างด้วย......ตัวพ่อ และ พ่อของพ่อ ในสมัยนั้น จึงร่วมมือกับ...เขาเรียกว่าอะไรนะ...อ้อ!...นักพันธุวิศวกรรม อัจฉริยะ คนหนึ่ง  ก่อตั้ง โปรเจ็ค  NS 7  (Neo Soldiers 7) ขึ้นมา โดยการ ตัดต่อ และผสมทางพันธุกรรม เพื่อสร้างสุดยอดนักรบมาต่อกรกับทั้ง 3 ราชวงศ์ที่เหลือ ....โครงการ NS 7 ในระยะเริ่มแรก สร้างสุดยอดนักรบขึ้นมา 3 คน ในรหัส Prototype ที่ 1-3....แต่ละคน แข็งแกร่ง ราวกับปิศาจ...ทั้งที่อายุภายนอกเพียงแค่ 5 ปี แต่พวกเขากลับล้มกองทหารองครักษ์ ที่แข็งแกร่งที่สุดลงอย่างง่ายดาย  พวกเราบีบให้อีก 3 ราชวงศ์ ไม่มีทางเลือกอื่น...นอกจากลงนามในสนธิสัญญาสงบศึกเท่านั้น "

                   มาถึงตอนนี้ แม้ว่าราโชลีนจะยังนั่งฟังโดยสงบ แต่เซเรย์ลีนกลับลุกพรวดขึ้น ราวกับเอะใจอะไรบางอย่างได้....เขาถามด้วยดวงตาที่เบิกโพลงว่า

                   " ท่านพ่อบุญธรรม.....อย่าบอกนะว่า.... "

                   " ใช่..... สุดยอดนักรบที่ได้จากการตัดต่อพันธุกรรม ในโครงการ NS 7 - Protptype ที่ 1-3 ไม่ใช่ใครอื่น .....แต่เป็นพวกเธอทั้ง 3 พี่น้องนี่แหละ !! "

.................................................................