Puppy in love 7

 
                จู่ๆโลกทั้งโลกก็มืดลงแล้ว...
                “อืม...”
                ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ตอนนี้ยังมืดอยู่เลย -__- ฉันอยู่ในห้องของเขาอีกแล้ว ห้องของลียองกีจอมเย็นชา แต่ที่แปลกไปจากเดิมคือ ฉันเปลี่ยนชุดได้ไงเนี่ย o___O สงสัยเขาจะ...น่าอายที่สู๊ดดดดดด T^T นี่เขาแอบดูตอนฉันสลบไปเหรอเนี่ย ใจร้ายยยย TT__TT ตั้งแต่ที่รู้จักเขาฉันเปลืองตัวชะมัด นี่ต่อไปเขาคงจะจับฉันไป ฟีเจอร์ริ่ง สินะ โอ้ม่ายยยยยย Y^Y!! แต่ตอนนี้ฉันหิวน้ำมากเลยอ่ะ อย่างกับว่าไปทะเลทรายซาฮาร่ามาแน่ะ --^ ไปหาน้ำกินดีกว่า -___- ฉันเดินลงมาข้างล่าง แล้วเหลือบไปเห็นตู้เย็นที่ข้างๆห้องครัว เจอน้ำแล้ว ^^
                อึก...อึก...
                ฉันกลืนน้ำลงคอ ว้าว! สดชื่นขึ้นมากเลย *O* น้ำเนี่ยเย็นเจี๊ยบเลย ไปตั้งมาจากขั้วโลกเหนือป่าวเนี่ย ^O^ ตับไตไส้พุงเย็นไปหมดแล้ว *___* พอกินน้ำเสร็จแล้วก็เดินขึ้นมาชั้นบน เดินเข้าไปในห้องของลียองกี แล้วหลับต่อ รู้สึกว่าเตียงมันนุ่มกว่าเดิมอีกนะเนี่ย ^U^
                เช้าต่อมา...
                “เฮ้ย!!!”
                ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องที่คุ้นเคยแต่ไม่สนิทสนม เคยเจอ แต่ก็ไม่บ่อยนัก แอบปลื้ม แต่ก็ไม่ชอบ แล้วฉันจะอธิบายทำซากปลาโลมาทำไมเนี่ย _*_
                “ตาบ้า นายจะร้องทำไมอ่ะ คนกำลังหลับอยู่ (_ _)”
                ฉันพูดเอื่อยๆแล้วดึงผ้าห่มมาห่ม รู้สึกว่านุ๊มนุ่มกว่าเดิมตั้งเยอะแน่ะ ^___^ แต่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยอุ่นเลยนะ ^(-___-)^ อยากรู้จังว่ายี่ห้ออะไร ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพื่อมองหายี่ห้อผ้าห่มผืนนี้ เป็นผ้าห่มผืนสีเนื้อคนออกขาวซีด แถมผืนนิดเดียว เย้ย! นี่มันแขนคนนี่น่า O_O ฉันค่อยมองขึ้นไปตามแขนก็เจอกับใบหน้าที่คุ้นเคย
                “จะนอนต่อมั้ยล่ะ J”
                “พี่ลียองฮี OoO!!”
                พี่ลียองฮีจริงๆด้อยอ่ะ นี่ฉันคิดว่าแขนเขาเป็นผ้าห่มได้ไงเนี่ย แถมตอนนี้ฉันยังจับแขนเขาอยู่เลย เขินชะมัด >///<
                “พี่มาอยู่ในห้องของลียองกีได้ไงอ่ะ”
                “ห้องลียองกี?? นี่ห้องพี่ตะหากเล่า ห้องลียองกีอยู่ข้างๆนี่เอง”
                “งั้นเมื่อคืนนี้ที่ฉันนอนกอดก็เป็น...O///O”
                “แครอทนอนกอดพี่ทั้งคืน J”
                “O//////O!!”
                อ้ากกกกก! อยากฆ่าตัวตาย Y^Y นี่ฉันคงเป็นผู้หญิงที่เปลืองตัวมากมายสินะ ฉันคงได้ขึ้นกินเนสบุ๊คเป็นผู้หญิงที่เปลืองตัวที่สุดแน่ๆเลย T^T
                “ขะ ขอโทษค่ะ (-/\-)”
                “ไม่เป็นไรหรอกนอนจนถึงพรุ่งนี้เลยก็ได้ ^^”
                “งั้น...ออกไปก่อนล่ะนะ”
                “เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน มามะ...มากอดกันหน่อย ให้มันฉ่ำปอดไปเล้ย ^O^”
                “เอ๊ะ! ดะ...เดี๋ยวก่อนนะเมื่อกี้ เย้ย!!!”
                จู่ๆพี่ลียองฮีก็คว้าฉันไปกอดอยู่บนเตียง นี่มันวันอะไรเนี่ย TOT!?
                “O////O”                 “ยังงี้ดิ ถึงจะอุ่น ^^”
                ตายแน่ งานนี้ฉันอยากบ้าตายคาเตียง T///T ฉันอยากเป็นลมอ่ะ ไม่ดิเป็นลมเลยดีกว่า...
                ฝึ่บ
                แล้วโลกทั้งใบก็ดับไปในพริบตา...
                “แครอท”
                ฉันรู้สึกว่ามีคนเรียกฉันอยู่นะ
                “แครอทตื่นเถอะน่า”
                ฉันมองไปข้างๆโซฟาสีขาวที่ฉันนอนอยู่ และสิ่งที่ฉันมองเห็นก็คือ...โอแม่เจ้า นี่ฉันตายแล้วเหรอเนี่ย O[]O!? ฉันมองเห็นเจ้าแองเจิลอยู่ที่ข้างๆแถมใส่ชุดสีขาวคล้ายว่าเป็นนางฟ้า (เอ้ย นี่มันหมานี่น่า งั้นก็ต้องเป็นหมาฟ้างั้นดิ) อยู่อยู่ตรงหน้าฉัน อยากตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่จะได้ตื่น งั้นลองเลยแล้วก็ หนึ่ง สอง สาม...
                “ยัยพยาธิ นั่นเธอจะทำอะไรของเธอน่ะ”
                ก่อนที่ฉันจะตบหน้าตัวเองก็มีเสียงตะคอกใส่หูฉัน เย้ย ขี้หูกระเด็น >< แต่นั่นก็ทำให้ฉันนึกขึ้นได้แล้วก็รู้ว่าที่นี่ที่ไหน
                “เธอไปอยู่ในห้องของพี่ฉันได้ไง ใครบอกอนุญาตเธอ งั้นฉันขอเริ่มสัญญาที่ฉันแข่งชนะในวันนี้เลยแล้วกัน”
                “แล้วฉันมาอยู่บนโซฟาได้ไงเนี่ย”
                “ฉันอุ้มเธอมาดิJ”
                น่าอาย น่าอายที่สู้ดดดด T_T และฉันก็มองไปเจอกับแองเจิลแต่มันไม่ได้ใส่ชุดนางฟ้าสักนิด ตาฝาดไปแฮะ @_@
                “ฉันอยากกลับแล้วล่ะ”
                “แล้วเธอจะไปได้ไงล่ะ”
                “เออ...”
                “บ้านฉันกับบ้านเธออยู่ไกลกันจะตาย”
                “อืม...”
                “แล้วเธอจะเดินไปเองหรือว่าให้ฉันไปส่งล่ะ”
                “เออ...”
                “ให้พี่ไปส่งดีกว่า ^^” แล้วบทสนทนาที่สามก็เข้ามาอย่างที่ไม่มีใครทันสังเกต
                “ไม่ต้อง ไปกับฉันดีกว่านะ”
                “ไม่ ไปกับพี่ดีกว่านะ รับรองว่าสบาย” ที่สบายเนี่ย พี่จะไปทำไรค้าาาา -_-^
                “บอกแล้วว่าไปกับฉัน นี่เป็นคำสั่ง!”
                “ไปกับพี่” ลียองฮีคว้ามือฉันขึ้นแล้วเดินไปหน้าประตูบ้าน แล้วลียองกีก็เดินมาคว้ามืออีกข้างไว้
                “เป็นคำสั่งแล้วไง...คิดว่าใหญ่กว่าพี่งั้นเหรอ” งานเข้าแล้วครับพี่น้อง -_-^^แล้วฉันก็ยืนนิ่งเหมือนตุ๊กตา
                ( -*-)\( T-T )/(-*- )
                นี่ฉันเป็นคนนะ เหมือนว่าฉันกำลังอยู่กลางสงครามแย่งชิงตุ๊กตากันดั้มเลยนะ โตค่ะ โตได้แล้วนะพวกคุณ อายุเท่าไหร่แล้วคะ ยังมาแย่งอะไรแบบเด็กๆอยู่อีกนะ เดี๋ยวตบปั๊ดซะเลย!! (นางเอกเรื่องนี้ บางครั้งก็ซาดิสนิดนึงนะคะ) (หล่อนว่าครายซาดิสน๊าาาา _*_) (ม่ายมีรายค่าาา แหะๆ ^O^;;) “ถึงพี่ จะเป็นพี่ แต่นี่เป็นผู้หญิงของผม!!”
                “แกพูดอย่างกับยัยนี่เป็นคนที่แกพาไปโซเดมาแกรมกันมาแล้ว เอ๊ะหรือว่าแกไปทำไรไม่ดีไม่ร้ายมาน่ะ บอกมานะ ไอ้โรคจิต _*_” ดูพี่เขาด่าน้องดิ
                “แล้วพี่ล่ะ ทียัยหนมปังเน่าพี่ยังทำเหมือนกับว่าเขาเป็นของพี่ ที่น้องเลิกยุ่งกับยัยนั่นแล้ว พี่ดันจะมาแย่งของผมไปอีก”
                แล้วใครคือหนมปังเน่าอ่ะ มีบุคคลที่สี่เข้ามาอีกแล้วสินะ ไม่นะ >< ฉันไม่ยอม! ผู้ชายหล่อบนโลกนี้ต้องเป็นของฉันเพียงแต่ผู้เดียว โฮะๆๆ ^O^
                “ยัยนั่นไม่เกี่ยว และเธอชื่อว่าบัตเตอร์เค้ก ไม่ใช่หนมปังเน่า! งั้นเราก็ให้แครอทเป็นคนตัดสินใจแล้วกันว่าจะเลือกใคร ระหว่างฉันกับลียองกี” ว่าแล้วทั้งคู่ก็หันมามองฉันแบบไม่ได้นัดหมาย ถือว่าเป็นวาระแห่งการเป็นตายร้ายดีอย่างปฏิเสธไม่ได้ งานเข้าแล้วค่ะ งานเข้า =O=!!
                “เธอบอกมา ว่าเธอจะเลือกใคร” พี่ลียองฮีอย่ากดดันหนูดิ แง จะร้องแล้วนะ ;C
                ฉันจะทำไงดีล่ะ ถ้าขัดใจลียองกี เขาต้องตัดความ สัมพันธ์ฉันมิตรแน่เลย แล้วนี่ฉันจะไปสนเขาทำไมเนี่ย แต่ถ้าฉันขัดใจพี่ลียองฮีล่ะก็ พี่เขาต้องเอาเรื่อ