Net Idol ก็กูดัง!

Net Idol .5
 
Rrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้า ปลุกร่างสูงให้ตื่นขึ้นมา เขาใช้สองมือคลำไปรอบๆที่นอนเพื่อจะรับโทรศัพท์ ไม่นานโทรศัพท์มือถือก็อยู่บนมือเขา
           
          “โทรมาหาพร่อง ตอนเช้าอย่างนี้วะ ?!!” เขากอกเสียงลงไปอย่างสะลึมสะลือ ก็เขาเพิ่งจะตื่นจะให้รับสายด้วยสีหน้าสดใสได้อย่างไร
           
          “กูอุตส่าห์โทรมา ยังด่าพ่อกูอีก ที่โทรมานี่กูหวังดีนะสัส” เสียงตอบกลับปนเปเสียงหัวเราะของ ‘ชีปปี้ สมาชิกหลักอีกคนของ SLT ที่ทำงานเป็นนายแบบและก็เป็นคนที่ทำงานกับเขาบ่อยๆตอบขึ้น
           
          “แล้วน้องแกะคิวยาวอย่างมึงโทรมาทำไมวะ?”...อ่า กวนไปสักหน่อยคงไม่โดนฆ่าหรอกมั้ง...
 
          “ที่จริงแล้วกูชื่อ ‘ชีปปี้’ ไม่ใช่แกะ แล้วก็ที่โทรมาเพราะกูเห็นว่าเดี๋ยวนี้มึงไม่ค่อยจะถ่ายแบบสักเท่าไหร่ เลยหางานมาให้ งานนี้เงินดีนะครัช”...ที่จริงก็น่าสนใจนะ เงินดีหรอยิ่งทำให้น่าสนไปใหญ่...
           
          “นิตยสารอะไรวะ”
           
          “I love ว่ะ เค้าอยากได้เซ็ตเกี่ยวกับเน็ตไอดอลดังๆงานนี้อะเหมาะกับมึงมากอะนี่พูดเลย”
           
          “มีใครถ่ายเซ็ตนี้อีกวะ กูว่าไม่ใช่กูแค่คนเดียวแน่”น้ำเสียงปนสงสัยของเขาทำให้ปลายสายตอบกลับ แต่มันเป็นคำตอบที่ทำให้เขาสงสัยยิ่งกว่าเดิม
           
          “อย่างน้อยก็กูคนนึงละ อ่อ แล้วก็ ยังมีทั้งคนที่มึงอยากเจอมาก กับ คนที่มึงโคตร(ไม่)อยากเจอเลยแหละ งานถ่ายบ่ายนี้นะที่สตูดิโอ Siam ABCโทษทีที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน เห้ยเออแค่นี้ว่ะวางละเมียร้อง” .............. ความเงียบจากปลายสายเป็นสัญญาณว่าปลายสายวางไปแล้ว กับความสงสัยของเขาที่ยังเพิ่มขึ้น
 
...คนที่โคตร(ไม่)อยากเจอที่สุดหน่ะ เขารู้ว่านั่นเป็นใคร
แต่กับคนที่อยากเจอเนี่ยสิ ใครกันวะ...
.
.
.
.
 
บ่ายโมงกว่าๆ โซลก็พาตัวเองมายังสตูดิโอ บรรยายกาศรอบๆดูวุ่นวาย ต่างคนต่างทำงานของตัวเอง เมื่อหันไปรอบๆสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างบางที่คุ้นเคยของใครบางคน
 
          “โรล!”เขาตรงไปยังร่างเล็กกว่าที่กำลังจะตรงไปยังห้องเปลี่ยนชุด แต่เหมือนว่ามันไม่ใช่โชคของเขาเมื่อร่างเล็กผมยาวสีน้ำตาลเข้มตรงเข้ามาเกาะแขนเขา
 
          “พี่โซล กรี๊ดด ! ดีใจจังเลยค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเป็นยังไงบ้างคะ ชีสเค้ก คิดถึงพี่โซลที่สุดเลย”
 
          “เห้ย ! น้องเค้ก มาได้ไงเนี่ย ?”...เห้ยอย่าบอกนะว่าคนที่เขาไม่อยากเจอไม่ใช่ยัยดูจินน้องไอ้เป็ดแต่เป็นชีสเค้กน้องไอ้แกะ
 
          “เอ่า เค้กก็มาถ่ายแบบคู่กับพี่โซลสิคะ วันนี้เป็นเซ็ตเจ้าหญิงด้วย มีเจ้าชายโซล ท่านพี่ชายชีป แล้วก็ใครอีกนะ เอ โรล รึป่าวนะ คนนั้นเค้กไม่ชอบหน้าเลย สวยกว่าเค้กอีก ชิส์” ชัดๆ เลยคนที่เขาเห็นคือโรลจริงๆด้วย วันนี้เขาต้องหาโอกาสคุยกันให้ได้
 
          “เห้ย! โซลมายืนทำเชี่ยไรแถวนี้วะ ไปเปลี่ยนชุดดิเห้ย”ชีปปี้พูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นร่างสูงกว่าที่กำลังถูกน้องสาวของตัวยืนควงอยู่
 
          “เออๆ งั้นพี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับน้องเค้ก” ประโยคแรกเขาคุยกับชีปปี้ส่วนประโยคถัดมาเขาหันไปคุยกับคนที่ยืนควงแขนเขาอยู่ เจ้าตัวพยักหน้าเข้าใจและปล่อยแขนออก เมื่อปล่อยเสร็จโซลจึงขอปลีกตัวมาทันที เขาเดินไปยังห้องแต่งตัวและมองหาร่างบางหากแต่ไร้วี่แววใดๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกเขา
 
          “อ่า น้องโซลสินะคะ กำลังหาห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่สินะคะ งั้นเดินตามพี่มานะคะ”
 
          “อา ครับ”เขายอมเดินตามไปดีๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแต่งตัวห้องหนึ่งเมื่อเปิดประตูเข้าไป บรรยายกาศรอบตัวเขาก็เหมือนถูกหยุดลงด้วยรีโมทที่มองไม่เห็น มีเพียงเสียงหายใจกับเสียงเบาราวกระซิบของคนตรงหน้า
 
          “พี่โซล”
          “....”
 
          “ทะ ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้หล่ะ?”น้ำเสียงตะกุกตะกักกับดวงตาแดงกร่ำที่เริ่มคลอน้ำตาของคนตัวเล็กที่กำลังจะไหลในไม่ช้า หากมีอะไรมากระตุ้นคงไหลได้ไม่ยากพูดขึ้น
 
            “ชั้นมากกว่าที่ต้องถามนายแบบนั้น หึ หรือสามล้านบาทที่ให้ไปไม่พอหรอเลยต้องมาถ่ายแบบรับจ๊อบแบบนี้” สีหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆตอบกลับ
เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้ ถ้าเลือกได้เขาอยากจะอยู่อย่างสงบมากกว่า แต่ในตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนกับมีมีดที่มองไม่เห็นปักลงมาที่หัวใจ ที่เขาอยากพูดไม่ใช่แบบนี้หากแต่มันตรงข้ามกัน
 
            “เอ่อ คือ ผมขอตัวก่อนนะผมมีถ่ายเซ็ตแรก”เขาพยายามเลี่ยงที่จะตอบคำถามร่างสูง และเดินห่างออกมา อีกอย่างถ้าเขายังยืนประจันหน้าแบบนี้ น้ำตาที่เขาพยายามกลั้นไว้คงไหลลงมาแน่ เขาไม่อยากเสียน้ำตาให้คนใจร้ายอีกแล้ว
 
            “เดี๋ยว !!” กึก เสียงฝีเท้าหยุดลงเพราะแรงดึงจากมือขวาซึ่งคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนที่อยู่กับเขาตอนนี้
 
            “......”
 
            “นายยังไม่ได้ตอบคำถามชั้นเลยนะ ชั้นถามว่า ‘ทำไม’ ถึงมาอยู่ที่นี่?!”
 
            “....ฮึ่กๆ”ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ ทว่ากับมีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาแทน ...อีกแล้วเขาทำให้เจ็บปวดอีกแล้ว...
 
            “ร้องไห้ จะร้องไห้เพื่อ ?”
 
            “...ฮึ่ก เปล่าครับผมแค่แสบตานิดหน่อยพึ่งเคยแต่งหน้าครั้งแรก ว่าแต่พี่หน่ะจะจับมือผมอีกนานมั้ยครับ ผมต้องไปแล้วจริงๆ”เขาพยายามเลี่ยงมาอีกครั้งหลังจากหลุดจากการเกาะกุมหากแต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามแต่อย่างใด
 
            “นายหน่ะ เลิกทำแบบนี้ซะ ก่อนจะไม่ได้ตายดี อย่าลืมซะหล่ะว่า คนที่โดน ‘SLT’ หมายหัวหมดสิทธิ์ความเป็นมนุษย์ไปนานแล้ว รวมถึง ‘นาย’ ด้วย อย่ามาให้สมาชิก SLT เห็นซะจะดีกว่า หายไปจากที่นี่ได้เลยยิ่งดี ...จนกว่าจะถึงเวลา”ทุกประโยคเขาพูดออกมาชัดๆ หากแต่ประโยคสุดท้ายเขาแค่พรึมพรำกับตัวเอง
 
            “ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ พี่ก็คงจะเป็นหนึ่งใน SLT ที่ว่าสินะครับเพราะจากที่ผมลองค้นข้อมูลหลายๆที่มา สมาชิกหลัก ทั้ง 11 คน มีคนชื่อโซลด้วย อีกอย่างผมมันก็คนเบื่อง่ายพอโดนหมายหัว แบบนี้ มันคงสนุกน่าดูพี่อย่าคิดนะครับว่ากลุ่มพี่เลวได้อย่างเดียว ผมมันใครทำอะไรมาก็จะตอบแทนให้อย่างสาสม เพราะงั้น เตรียมรับมือไว้เถอะครับ ผมไม่ใช่โรลคนเดิมอีกต่อไปแล้ว”
 
โรลหันมามองโซล น้ำอุ่นๆที่ไหลลงมาอาบแก้มขาวบวกดวงตาแดงกร่ำ ของเขาทำให้สีหน้าเย็นชาของร่างสูงชะงักก่อนจะกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
 
...โรลคงเกียจเขาจริงๆ แต่มันยังคงไม่จบง่ายๆแน่ เพราะสายตาที่โรลมองเขา มันเหมือนกับ สัตว์ร้ายที่กำลัง เสียใจและพร้อมจะเอาคืนตลอดเวลา ! ...
 
....................................................................................................................................................
          “ชิส์!”โซลสบถเมื่อร่างเล็กเดินออกไปแล้ว เขาเบื่อ เบื่อ ที่ต้องทำอะไรแบบนี้ต่อไป เบื่อที่เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาได้  เขาทั้งอึดอัดและสงสารคนตัวเล็กที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิด เพราะที่เขาคิด โรลจะแค่เจ็บปวด และทุกอย่างจะจบลงง่ายกว่านี้ หากแต่ตอนนี้ โรลกำลังแข็งข้อกับเขา บางที อาจไม่ใช่โรลที่จะตายทั้งเป็น แต่เป็นเขา  ที่จะต้องรับชะตากรรมนั้น
 
          “นายควรจะเร่งมือได้แล้วนะ อย่าลืมซะหล่ะ ว่านายมีเวลาแค่หนึ่งเดือน จนกว่าจะมีคนมาขอลาออก ถ้านายทำไม่ได้ชั้นจะช่วยก็ได้นะ ช่วยฆ่าหมอนั่น”
 
          “ไอ้เซเว่น ไอ้เวร!!!!!!”
 
 
.......................................................
ถ้างงก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่เรื่องนี้มันหลายแนวจริงๆ ตัวละครมีหลายความรู้สึกมาก พูดง่ายๆเรื่องนี้จะเน้นทำร้ายตัวละคร ออกนอกทะเล และหักมุมกลางเรื่อง ซะส่วนใหญ่
ปล.การบรรยายที่ใช้ไม่ใช่ทั้งแบบตัวละครบรรยาย และแบบคนกลางบรรยาย แต่เป็นแบบที่ไรท์ถนัด ซึ่งการบรรยายแบบนี้ คงเรียกได้ว่าการบรรยายแบบ "พระเจ้า" รู้ทุกอย่าง 555 
ยังไงก็ฝากติดตาม ฝากโหวต ฝากคอมเมนท์ด้วยนะคะ ไรท์พึ่งเคยแต่งนิยายอาจงงไปสักนิดแต่จะพยายามไม่ให้งงนะคะ ;)