Net Idol ก็กูดัง!

 Ep.3
ความทรงจำมากมายกำลังถูกดึงกลับจากความพยายามนึกอย่างหนักของโรล เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น เขากำลังนึกมัน ทั้งเรื่องที่เขาอยู่บนเตียงด้วยร่างกายเกือบเปลือยเปล่ามีเพียงเสื้อคุมที่ ไม่ได้ติดกระดุม กับอาการเจ็บช่วงล่าง เหมือน ‘คนที่พึ่งผ่านคืนที่หนักหนามา’
.
.
.
“เฮ้ ! โรล เป็นอะไรหรือเปล่า เฮ้! ตัวร้อนจี้เลยแฮะ”เจ้าของน้ำเสียงทุ้มวางมือลงบนหน้าผากของคนตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้ กำลังหลับไม่ได้สติ เขาตัดสินใจขับรถไปยังหอพักของโรล เมื่อมาถึงห้องเขาก็หากุญแจที่คิดว่าน่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงไม่นานกุญแจดอกเล็กก็อยู่ในมือเขา เขารีบเปิดประตูเข้าไปวางร่างบางลงบนเตียงและปิดประตู เขาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของร่างบางออกทีละเมล็ดเพื่อจะเช็ดตัวให้กับคนตัวเล็กกว่า และการเช็ดตัวมันคงไม่ยากเกินไปสำหรับคนธรรมดา แต่สำหรับเขามันคืออะไรที่ยากที่สุด
 
“อืม~”เสียงครางบางเบาที่เล็ดลอดออกมาทำให้ร่างสูงชะงักมือก่อนจะเริ่มเช็ดตัวให้ร่างเล็กต่ออีกครั้ง
“อะ อื้ม~~~”
“....”
“อื้ม~ พะ พี่ โซล อืม” อารมณ์ที่สูงขึ้นทำให้ ความพยายามควบคุมตัวเองมีอัตราสำเร็จน้อยลง เกิดเป็นคำถามมากมายว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป
“......”
…เห้ยนี่มันยั่วกันชัดๆ ถ้าเขาทนไม่ไหวจะเป็นยังไงกัน...
“อะ อืม~~~~~~”
“อ้ะ ~”
...เห้ย โซลทนไว้ เชี่ยทนหน่อยดิวะ อย่าคิดหื่นๆนะ อดใจไว้โว้ย!... (จิตสำนึกด้านดี)
...เห้ย แต่โอกาสมีแค่ครั้งเดียวนะโว้ย ถึงยังไม่อยากเผด็จศึกก่อนแต่ว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้หาง่ายๆนะโว้ย… (สิ่งที่คิด)
...ทนไวโซล ทนไว้ ถ้าไม่ไหวค่อยเผด็จศึก... (จิตสำนึกด้านดี)
...อือ ก็ได้ จะพยายามวะ...
มือขวาที่กำลังเช็ดตัวร่างบางหยุดลง ตามด้วยเสียงหวานที่เรียกสติเขาให้กลับคืนมา
              “พี่ โซล ทำอะไร ?”น้ำเสียงอ่อนโยนของร่างบางดึงเขาออกมาจากภวังค์ ใบหน้าแดงเรื่อของเขาทำให้คนตัวเล็กกว่ามองตอบ งงๆ
            ...โอ้ยยยยย น่าเอาเกินไปแล้ว เชี่ยจะยั่วกันสินะ สินะ สิน้ะ โนววว พอที พอเถอะ อย่ามองด้วยสายตาแบบนี้ !... ท่าทางที่เหมือนคนกำลังระแวงอะไรสักอย่างของโซล ทำให้ โรลที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มออกมา
           “พี่นี่น่ารักวะ” ดาเมท 1xxxxxxxxxxx   -49 HP
“..ยั่วสัส”
“หืม เมื่อกี้พูดอะไรหรอครับพี่โซล ^^ ” ...ทนไว้โซล ทนไว้...
“ปะ เปล่าครับ”
“อ่าครับ ว่าแต่ทำไมผมนอนใส่เสื้อแบบนี้หล่ะครับ”ร่างบางลุกขึ้นนั่งจับชายเสื้อขึ้นโชว์ผิวขาวใส สายตาที่เหมือนเด็กกับนิสัยที่ขี้อ้อนผิดปกติ มันสร้างความเสียหายได้จริงๆ
“อะ เอ่อ พี่เช็ดตัวให้หน่ะครับ ^^’ ”
“เอ๋ ถึงว่า ผมทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้” ...นี่มันป่วยหรือเมาวะยั่วกันอยู่ได้ ถ้าเขาทนไม่ไหวจะทำยังไงกัน
“...น่าเอาสัส”
“หืมพี่โซล กูได้ยินนะครับ”
“หะ เห้ย มะ ไม่ใช่ครับ” น้ำเสียงที่ตะกุกตะกักของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กกว่ายิ้มออกมา ริมฝีปากบางขยับพูดช้า ๆ ชัดชัดๆ  กับคำพูดที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากคนตรงหน้า
“ถ้าไม่ให้กูรุก มึงอย่าหวังว่ากูจะนอนกับมึง ว่าไงหล่ะ?!! ” อึ้ง ! นี่เขากำลังโดนเชิญชวนงั้นหรอถึงสรรพนามจะเปลี่ยนไปแต่ความน่าเอาไม่เคยเปลี่ยนนี่พูดเลย โอ้ย หมดกันเขาผุส่าเก็บอาการตั้งนานทำไมยอมง่ายจังวะ แต่ว่านะ เขาก็เป็นสายรุกเหมือนกันอีกอย่างเรื่องแบบนี้ต้องดูกันอีกทีบนเตียงด้วยไม่ลองก็ไม่รู้
“หึ เดี๋ยวเวลาขึ้นเตียงโรลก็รู้เอง”
“แล้วกูจะรอนะครับ^^”
“ไม่ต้องรอนานหรอก พี่จะจัดให้เดี๋ยวนี้แหละ”
“อะจ่ะอะ อื้ม~”
30%.
.
.
. จิ้นเอาเอง 555
……………………………………………
“ตื่นแล้วหรอ”(- -)( - -)(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)
 
“พี่รู้ไหมเมื่อคืนพี่ทำอะไร?”
 
“เอานาย”น้ำเสียงที่ทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสรรพนามที่ดูห่างเหินขึ้นเรียกให้ใบหน้าหวานขมวดคิ้วมุ่น
 
“แล้วพี่ทำ ทำไม? พี่จะรับผิดชอบผมอย่างไงห้ะ!!!!”
 
“คำตอบ ข้อ1.นายยั่วชั้น ข้อ2.มันก็แค่เรื่องสนุก  และข้อสุดท้าย”
 
“นี่มันก็แค่รายการล้อกันเล่นเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก เช็ค 3 ล้านบาทอยู่ในลิ้นชักชั้นจ่ายให้นายแล้ว แค่นี้คงพอมั้ง หรือไม่พอจะขอเพิ่มก็ได้นะ SLT มีจ่ายให้นายอยู่แล้ว” 
น้ำเสียงนิ่งๆ และสายตาที่มองมามันทำให้เขารู้สึกอึดอัดที่หน้าอกอย่างไรไม่รู้ บอกเขาทีสิว่านี่เขากำลังฝัน พี่โซลคนเดิมของเขาเป็นอะไรไป
 
“ฮือ ฮึก ผม ฮึก ผมไม่ใช่ผู้ชายขายน้ำนะ ฮือๆ ทั้งๆที่บอกว่ารักผมแท้ๆทำไมถึง ฮึกฮือๆ”หยดน้ำที่หยดลงอาบข้างแก้มทำให้เขารู้ว่านี่มันคงไม่ใช่ฝัน เขาต้องยอมรับมันจริงๆสินะ แล้วทำไมน้ำตาเขาต้องไหลด้วย มิหนำซ้ำเขายังรู้สึกเจ็บที่หน้าอกอีก เขาเป็นอะไรนะ              (โรล:ไรท์เตอร์เป็นอะไรวะ ดูหักมุมสิผมไปต่อไม่เป็นเลย//ไรท์:ไรท์เป็นแค่พระเจ้าที่เดินผ่านมาโทษทีพอดีไรท์อยากแต่งหักมุม)
 
“ก็อย่างที่บอก นายไม่มีสิทธิ์ความเป็นมนุษย์ตั้งแต่ถูกSLTหมายหัวแล้ว ชั้นว่านายน่าจะดีใจมากกว่านะที่คนทำหน้าที่นี้ไม่ใช่เซเว่นแต่เป็นชั้น ชั้นเสียเวลากับนายมามากพอแล้ว ลาก่อน ...โรลคนที่พี่เคยหลงรักจริงๆ”
โซลเดินออกไปจากห้อง บรรยายกาศเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ ทุกประโยคเขาได้ยินมันชัดเจน มีเพียงน้ำเสียงแผ่วเบาในประโยคสุดท้ายเท่านั้นที่เขายังไม่รู้ว่าร่างสูงต้องการพูดอะไร เขาจะทำอย่างไรดี แล้ว SLT คืออะไร
เป็นเวลากว่า 1 อาทิตย์หลังสอบวันสุดท้าย ที่ร่างบางนั่งเหม่อไร้จุดหมาย ตั้งแต่เหตุการในคืนนั้น คืนที่เขารู้สึกมีความสุขที่สุด แต่มันเป็นเพียงฝันดีที่ตื่นมาพบกับโลกความจริงอันโหดร้าย จากใครบางคน คนที่เขาเริ่มเทใจไปให้แล้ว
‘นี่มันก็แค่รายการล้อกันเล่นเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก เช็ค 3 ล้านบาทอยู่ในลิ้นชักชั้นจ่ายให้นายแล้ว แค่นี้คงพอมั้ง หรือไม่พอจะขอเพิ่มก็ได้นะ SLT มีจ่ายให้นายอยู่แล้ว’
 
น้ำเสียงอ่อนโยนที่พร่ำบอกคำว่า 'รัก' เขายังจำมันได้ดี แต่วันนี้มันกับถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเย็นชา นี่เขาฝันไปสินะ พี่โซลคนเดิมของเขาอยู่ไหนกัน 
60%
เหตุการณ์หลายวันก่อนที่เขาทำไปเขารู้ดีว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจคนที่เขา
‘รัก’ เพราะตอนนี้เขากำลังคิดหนักว่าจะหาเหตุผลอะไรชวนโรลคุยดี เขากำลังออกจาก SLT แล้ว ทุกอย่างกำลังลงล็อค มีเพียงเรื่องของเขาเท่านั้นที่ยังไม่ไปไหน นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ที่คนตัวเล็กกว่าหลบหน้าเขาเวลาเจอ เขาเองก็กำลังหลบหน้าร่างเล็กเหมือนกัน
“กูรู้นะ ว่ามึงยังชอบเด็กนั่นอยู่ กูบอกมึงแล้วนะว่าให้ตัดใจไปก่อน จนกว่าการลาออกจากกลุ่มของมึงจะสำเร็จ อย่าพึ่งแสดงความอ่อนแอของมึงเด็ดขาด มึงอย่าลืมนะว่าถ้ามึงทำให้เด็กนั่นตายทั้งเป็นไม่ได้ มึงจะไม่ได้ออกจากกลุ่มแล้วมีอิสระ” ดัคกี้หนึ่งในสมาชิกกลุ่มSLT ที่สนิทกับเขามากที่สุดพูดขึ้น เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในร้านกาแฟข้างมหาลัย
“กูรู้ ทุกอย่างกำลังลงล็อคกูยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก กูรู้ว่าโรลเป็นคนยังไง ถึงแม้เพิ่งจะได้กันแค่ครั้งเดียว แต่กูนี่แหละที่รู้นิสัยเค้ามากที่สุด”เขารู้ว่าโรลก็เริ่มมีใจให้เขาแล้วและสิ่งที่มันคือเรื่องจริงสำหรับเขาและโรลคงหนีไม่พ้นสถานะที่ไม่ว่าจะหนียังไงมันก็คงยังติดตัวร่างเล็กอยู่ทุกวัน
“.....”
“โรลเมียกู กูนี่แหละรู้นิสัยเขาดีที่สุด ถึงกูจะทำร้ายเขามากแค่ไหน กูเชื่อสุดท้ายเขาก็ยังเข้มแข็งมากพอที่จะมีชีวิตอยู่”             ที่จริงเขาก็ยังไม่มั่นใจหรอกว่าเขารู้จักร่างเล็กดีแค่ไหน แต่การที่เขาชอบโรลตั้งแต่ที่เจ้าตัวย้ายมากรุงเทพฯ เป็นเวลาเกือบ 4 ปี ที่เขาแอบชอบโรล เขาคิดว่ามันน่าจะพอ และหลังจากนี้ ไม่ใช่แค่โรลคนเดียวที่จะเจ็บปวด แต่มันรวมถึงเขาด้วย เขาอยากอยู่ข้างๆร่างบาง แต่เพื่อที่จะได้มาด้วยสิ่งนั้น เขาจึงต้องแลกกับความเจ็บที่มันตามรังควานเขา และโรล   เขาอยากขอโทษร่างบาง แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา การลาออกจากลุ่มของSLT  สมาชิกหลักอย่างเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มีแค่ 1ทางที่ จะออกจากกลุ่มได้คือ ต้องทำให้คนที่รักมากที่สุด ‘ตาย’ ไม่ว่าจะตายแบบไหนก็ตาม
“คนที่ทำให้คนที่รักเจ็บได้นี่มัน เลวนะ แต่ก็ดีกว่าฆ่าเขา เออ ถ้ามึงมีปัญหาอะไรก็บอกกูนะ กูจะคอยช่วยมึงเอง อย่างน้อยมึงก็เป็นเพื่อนกู เพื่อนที่กูเคยคิดอะไรด้วย…”
“ขอบคุณว่ะไอ้เป็ด”
“กูชื่อ ‘ดัคกี้’ ไม่ใช่เป็ดเฟ้ย!”
“ฮ่าๆ มันก็เหมือนกันแหละ”
....เขานี่มันเลวมากจริงๆสินะที่ทำให้คนที่รักเจ็บปวดได้   แต่ถ้าเขามันเลวจนร่างเล็กเจ็บมาก เขาก็จะเป็นคนรักษาความเจ็บนั้นเอง....