Net Idol ก็กูดัง!

NET IDOL.2
หลังจากวันเกิดของโซลผ่านไป ฤดูแห่งการสอบของเด็กมหาลัยก็ใกล้เข้ามา ไม่ว่าจะมองไปทางไหนของคณะวิศวะก็จะพบกับนักศึกษาที่นั่งติวหนังสือด้วยกันอยู่ตามโต๊ะ โรลนั่งมองนาฬิกาข้อมืออยู่บนโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ เข็มยาวชี้เลข 11 เข็มสั้นชี้ระหว่างเลข 5และ 6 บอกเวลาว่าอีก แค่ 5 นาทีจะ 6 โมงเย็น โรลนั่งรอแฝดนรกทั้ง 2 คน ที่บอกว่าจะไปติวหนังสือสอบพร้อมกัน นั่งรออยู่ไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาหา
“เห้ย! กูมาแล้วพี่โรลรอนานเปล่า” โรลหันไปมองออมเจ้าของเสียงตะโกนที่เดินมาพร้อมกับอาร์ม
“นาน”ตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไร ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นเฟอร์รารี่สีขาวกำลังตรงมาหาเขาที่เมื่อเห็นก็รู้เลยทันทีว่าเป็นรถของใคร
“น้องโรล พี่มารับแล้วครับ”โซลเลื่อนกระจกรถลงยิ้มบางๆให้กับคนตัวเล็กกว่าที่ยังคงยืนอยู่ ก่อนหันไปมองรุ่นน้องผู้น่าถีบที่ฉีกยิ้มมาให้ราวกับจะบอกว่า ...ผมอยู่นี้ครับรุ่นพี่ เรียกผมขึ้นรถสักทีสิครับ...  ไม่ต้องรอให้คำถามหลุดมาจากรุ่นน้องทั้ง 2 เจ้าของรถก็เปรยขึ้นมา
“รถพี่มีแค่ 2 ที่นั่งนะครับ น้องๆช่วยขับรถกลับไปหอกันเองได้ไหมครับ ^^”
“เกรงว่าจะไม่ได้นะครับรุ่นพี่ว่าที่พี่เขยไม่แท้ในอนาคต เพราะพวกผมจะไปติวสอบกับพี่โรลที่หอ”โรลหันขวับเมื่อถูกลากมาเอี่ยวในเรื่อง
“พี่เขยบ้านมึงสิ! กลับไปเองเลยแล้วเจอกันที่หอมาช้าอีกกูไม่ติวให้”ว่าจบใบหน้าขาวที่ขึ้นสีเรื่อก็วิ่งไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งและกระแทกประตูปิดจนเกิดเสียง
ปัง!
“ไปก่อนวะ ไอ้ว่าที่น้องสะใภ้”โซลเปิดประตูรถเข้ามาบ้าง พลางมองคนที่ยังนั่งหน้ายู่ก่อนจะเล่นมุกให้อีกดอกจนคนโดนแกล้งเป็นต้องแว้ดใส่
“แหม สงสัยต้องรีบแต่งแล้วนะครับ ไม่งั้นไอ้น้องออมจะรอเป็นน้องสะใภ้ไม่ไหว”
“มั่ว (ว ลากยาว100ตัว) !  รีบๆขับไปเลย ผมต้องไปเตรียมหนังสืออีก”
            “ฮ่าๆ เขินอะดิ”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง โถ่โว้ย!”
“แล้วเป็นอะไร ?”
“ปะ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” คนได้แกล้งยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะพึมพำประโยคสุดท้าย และไม่มีใครพูดอะไรต่ออีกตลอดทาง จนถึงหอพักของโรล
“ซึนเดเระ เดโมะ โทนิคาคุ ไดสุกิ”
…………………………………………………………………………………………………………..
              “คุณพี่โรลครับข้อนี้มัน…”
               “.....”
               “คุณพี่โรล!”
               “.....”
               “พี่โรล!”
               “.....”
             “ไอ้พี่โรล!”
             “.....”
             “ไอ้เชี่ยพี่โรล!”
             “.....”
               “มึงหูหนวกไหง๊ไอ้เชี่ยพี่โรลฟังกูบ้างสิเห้ย!!!”เสียงตะโกนของออมที่ดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ในภวังค์หลุดออกมาเผชิญโลกความจริงก่อนจะหันไปด่าเจ้าของเสียงตะโกน
                “*วย! ไรวะ แม่งเรียกดีๆก็ได้ตะโกนหาพร่องตกใจหมด”
                “กูเรียกนานแล้วเหอะ แม่งจะติวปะวะ กูมาให้พี่ติวนะ ไม่ได้มานั่งมองพี่เหม่อคิดถึงผัว”...มึงว่าอะไรนะ WTFFFFFFFFFFFFFFFFFFF ไปหมดแล้วน้องกูไปหมดแล้วโนวววว... ใบหน้าเรียบนิ่งตอนแรกเปลี่ยนเป็นขึ้นสี่เรื่อเมื่อเจ้าของเสียงยังคงพูดต่อ
                 “ทำเป็นเหม่อตอนอยู่ในรถกับพี่โซล โดนกอด จูบ หรือโดนเอามาวะพี่ ถึงต้องนั่งเหม่อรำลึกความหลัง ฮ่าๆๆ”น้ำเสียงทีเล่นทีจริงที่ปนเปกันอยู่ทำให้เขานึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา ใบหน้าร้อนฉ่าด้วยความโกรธปนอายเพราะคำพูดแบบนั้นมันยังดังอยู่ในหัวเขา
                 ‘ซึนเดเระ เดโมะ โทนิคาคุ ไดสุกิ’ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้แต่กลับกันเข้ารู้มันดีเลยหล่ะถึงแม้จะพูดออกมามั่วๆแต่คำที่จับใจความได้คงเป็นคำที่ทำให้เขาทั้งโกรธและเขินไปในตัว
…ปากไม่ตรงกับใจ แต่ว่า อย่างไรก็ตามก็ยังรัก... เห้ยๆพอๆจะสอบอยู่แล้วเขายังนั่งเหม่ออีก ติวต่อสิเห้ย เดี๋ยวสอบไม่ผ่านกันพอดี
                    “ติวต่อเลยมึง 5 ทุ่มครึ่งแล้วกูง่วง”ว่าจบก็เริ่มติวกันต่อ ...เห้อนี่เขาเป็นอะไรไปนะจิตฟุ้งซ่านตลอดสงสัยต้องเข้าวัดสักหน่อยแล้ว อาเมน...
...........................................................................................................................
วันสอบวันสุดท้าย
 
วันสอบวันที่นักศึกษากระตือรือร้นทว่ากับนักศึกษาคนนี้ไม่ใช่
“หาว~~~~~~”เสียงหาววอดๆของร่างเล็กที่นอนสะลึมสะลืออยู่พร้อมร่างกายที่หนักหน่วงพยายามลุกขึ้นจากเตียงสีเหลี่ยมด้วยความเหนื่อยล้าจากการอ่านหนังสือจนถึงตี 4 ของเมื่อเช้า
“ฮัดชิ่ว~”ตามมาด้วยเสียงจามที่เป็นสัญญาณว่าเขานั้นเป็นหวัดเข้าให้แล้ว ...ไม่แปลกที่เขาจะเป็นหวัดก็เล่นติวหนังอ่านหนังสือให้พวกแฝดนรกดึกทุกวันจนถึงวันสอบวันแรกนั่นแหละแล้วยังต้องอ่านของตัวเองอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ชั่งเถอะแค่ทานยาก็น่าจะหายแล้ว...
โรลหันไปมองนาฬิกาก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วตรงเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระร่างกายเมื่อเสร็จจึงเดินไปยังตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนักศึกษาออกมา พลางสายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญกล่องเล็กที่มีใครบางคนให้ไว้เมื่อหลายวันก่อน ก่อนจะหยิบขึ้นมาและเปิดดู
            SR จิวสลักอักษรภาษาอังกฤษสีดำกับการ์ดที่เขียนไว้ทำให้คนตัวเล็กคลี่ยิ้มออกมาเมื่อลองนึกถึงสิ่งที่คนชอบกวนประสาทบอกไว้และยื่นกล่องของขวัญมาให้
            ‘พี่อาจไม่ได้เจอโรลหลายวัน เพราะพี่ก็ต้องติวสอบเหมือนกัน เพราะงั้นถ้าโรลคิดถึงพี่เมื่อไหร่ก็มองจิลอันนี้นะ’
“ถ้าบอกแบบนั้นแล้วในการ์ดเขียนว่าอะไรวะชอบทำให้สงสัยอยู่เรื่อย”ว่าจบก็เปิดการ์ดใบเล็กออกมาอ่าน
“รัก และ คิดถึง
 ถึงจะไม่ได้เจอกันหลายวันก็อย่าลืมกันนะ
แล้วก็วันสอบก็สู้ๆนะครับ
                        ....โซล”...บ้าหรือเปล่าบอกให้คนอื่นสู้ๆแล้วตัวเองหน่ะไหวหรือเปล่า เหอๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คงต้องขอบคุณหล่ะนะที่เป็นกำลังใจให้ถึงไม่ได้ขอก็เถอะ ว่าแต่เห้ย! ต้องไปสอบนี่หว่าพอๆเลิกฟุ่งซ่านสักทีสิวะเดี๋ยวก็ไม่มีสมาธิกันพอดี เห้อ... คิดได้ดังนั้นจึงวางกล่องของขวัญไว้ที่เดิมเพื่อแต่งตัวต่อแล้วหยิบยาทานก่อนเดินเปิดประตูห้องออกไป
..........................................................................................................................................................
   “เห้ย! อะไรวะเนี่ยมึนไปหมดแล้วกูแดกอะไรลงไปเนี่ยทำข้อสอบไม่รู้เรื่องเลย โอ๊ยยยยยยย!”
ความมึนของข้อสอบบวกกับความมึนของยาแก้ไข้ทำให้การทำข้อสอบเป็นอะไรที่ยากที่สุดตอนนี้ ...เอาไงดีวะ เอาไงดี โถ่โว้ย!...คำถามมากมายผุดขึ้นเต็มไปหมด แล้วการตัดสินใจของเขาคงเป็นอะไรไม่ได้นอกจาก
.
.
                   “เห้ย! ไอ้พี่โรลนี่มึงถึงกับมั่วเลยหรอว้ะแล้วมึงจะทำไงต่อวะ?”อาร์มถามเพราะเขารู้ว่าการติดFเป็นอะไรที่ยุ่งยากที่สุดถึงอย่างนั้นกับคนตรงหน้าก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะรู้สึกรู้สาอะไร
                   “กูจะกลับหอไปนอนแล้วว่ะ เออแล้วก็มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูผ่านเกินครึ่งอยู่แล้ว ฮะ ฮัดชิ่ว~~~~”
                    “เออกลับไปนอนเถอะมีไรก็โทรมานะพี่โรลกูจะไปอยู่เป็นเพื่อน”
                   “อ้ะ! พี่โซลมาแล้ววะ กูไปละ”ว่าจบก็วิ่งไปยังรถคันสวยของคนที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบอาทิตย์
                   “ไงเราสอบเป็นไงบ้าง”โซลพูดขึ้นหลังจากที่มานั่งอยู่ในรถ
                     “ก็ เรื่อยๆว่ะพี่”น้ำเสียงบวกกับใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อสร้างความสงสัยให้กับร่างสูงจนต้องถามออกไปด้วยความเป็นห่วง                 
                     “หืม เป็นอะไรหรือเปล่าไม่สบายหรือเปล่าหน้าแดงเชียว”ว่าจบเขาก็ขยับมาใกล้ใบหน้าขาวอยู่ห่างกันแค่คืบเขารับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวจากคนเล็กกว่า ที่ใกล้ขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาเริ่มก้มลงคนตัวเล็กหลับตาลงไม่นานทุกอย่างรอบตัวของร่างเล็กก็เงียบลงมีเพียงไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศกับพิษไข้ที่รุมเร้าเขาอยู่จนเขาต้องลืมตาตื่นอีกครั้งเพื่อจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพเกือบเปลือยเปล่ากับอาการเจ็บช่วงล่าง 
...เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นวะ!...