รักรัตติกาฬลวร ตอน เจ้าหญิงฐานิศร

เจ้าหญิงฐานิศรพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับในหัวสมองเธอตอนนี้คิดแต่เรื่องของภาคินทร์ไม่รู้จากจบจากสิ้นแต่ถึงแม้มันอาจจะทำให้นอนไม่หลับ แต่เจ้าหญิงฐานิศรก็อดอมยิ้มไม่ได้ทุกทีที่นึกถึงเรื่องนี้
'นี้เราเป็นอะไรไปนะ'
เจ้าหญิงฐานิศรคิดในใจก่อนตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินออกจากห้องนอนของตน ก้าวเท้าช้าช้าผ่านห้องนอนคนใช้ที่ตอนนี้คนใช้ล้วนหลับไหลกันหมดแล้วก้าวเท้าตรงไปยังห้องส่วนตัวของเธอ ที่เป็นห้องขนาดใหญ่สำหรับให้เธอได้ออกแบบชุดราตรีงามงามหลายชุดซึ่งชุดที่พวกพี่พี่น้องน้องเจ้าหญิงใส่ก็คือชุดที่ผ่านการออกแบบจากมือเธอมา เจ้าหญิงฐานิศรหยิบสมุดสเก็ตซ์เล่มโปรดของเธอพร้อมดินสอก่อนเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่เธอนั่งทำงานประจำ เธอใช้นิวเรียวงามของเธอค่อยค่อยวาดโครงร่างขึึ้นมา เธอวาดได้อย่างสวยงามโดยไม่ต้องใช้ยางลบแก้ไขส่วนไหนของงานเลย เจ้าหญิงฐานิศรวาดรูปไปจนตอนนี้นิ้วของเธอเปื้อนรอยดำมาจากดินสอเลอะเต็ม เธอหยุดวาดวางดินสอลงบนโต๊ะหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมือก่อนนั่งดูผลงานของตัวเอง
"ทำไมฉันถึงวาดได้เหมือนภาคินทร์นักนะ"
เจ้าหญิงฐานิศรพึมพำกับตัวเองเบาเบา ก่อนวางผลงานลงบนโต๊ะเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือเล็กเล็กในห้อง บรรจงล้างให้มือสะอาดกับมาสวยงามอย่างเดิม แล้วหันหลังกลับมา...
"พี่ชายใหญ่ พี่ศา รัตน์ ลัล ทุกคนมีอะไรกันหรือเปล่าค้ะ?"
"ก็เมื่อกี้คนรับใช้ส่วนตัวของพี่ศรตื่นมาไม่เห็นเธอนอนอยู่บนเตียงนะ เลยรีบวิ่งมาบอกพวกเรา ก็เลยคิดว่าพี่ศรน่าจะอยู่ที่นี้ล้ะค่ะ"
"อ้ะจ้ะ "
"แล้วศรมาทำอะไรที่นี้ตอนดึกดึกล้ะ"
"พอดีศรนอนไม่ค่อยหลับนะค่ะพี่ชายใหญ่ก็เลยลงมาวาดรูปเล่นนะค่ะ"
"เอายานอนหลับจากพี่ไหมจ๊ะ แล้วตอนเช้าค่อยกินยาบำรุงจากลัลนะ"
"ไม่เป็นไรค้ะพี่ศา ศรไม่เป็นอะไรแล้ว"
"แน่ใจนะ"
"ค่ะ ศรขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงศรนะค่ะ"
ศรยิ้มก่อนเดินออกจากวงสนทนา โดยไม่สังเกตเห็นเจ้าหญิงลัลน์ลลิตที่ไม่ได้อยู่ในวงสนทนาแต่เดินสำรวจห้องที่ทำงานของเจ้าหญิงฐานิศรจนตอนนี้เธอเห็นสมุดสเก็ตซ์
"ทุกคนค้ะ ลัลว่าลัลรู้แล้วล่ะค้ะว่าพี่ศรเป็นอะไร"
ทุกคนหันมามองที่เจ้าหญิงลัลน์ลลิตที่กำลังยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนเปิดให้เห็นรูปในสมุดสเก็ตซ์
"นี้มัน!!!"
"ใช่ค้ะ ชายรูปงามในงานเต้นรำ"
"อย่าบอกนะว่า..."
"ลัลก็ไม่แน่ใจนะค้ะ"
"แล้วถามศรชอบคนคนนี้จริงจริงล้ะ"
"เราก็ต้องสนับสนุน"
"ลายเส้นมันแปลกแปลกไปนะ"
"ใช่ค้ะ แต่ก่อนลายเส้นของพี่ศรดูมั่นคงหนักแน่นกว่านี้ แถมยังเป็นลายเส้นเหมือนคนว่ารูปเพื่ออออกแบบ แต่ลายเส้นตอนนี้ดูอ่อนหวานหวั่นไหวยังกับวาดการ์ตูนญี่ปุ่นยังนั้นแหละค้ะ"
"พี่ว่าไม่แน่ศรอาจจะแค่สนใจ"
"แต่ก็เป็นไปได้นะพี่ชายใหญ่ว่าพี่ศรจะชอบคุณคนนี้"
"ลัลเห็นด้วยกับพี่รัตน์ค้ะ ในงานตอนเต้นพวกพี่พี่ก็เห็นว่าพี่ศรกับชายรูปงามคนนี้สบตากันตลอด"
"ที่ลัลพูดก็มีเหตุผลน้ะค่ะ พี่ชายใหญ่"
"ก็เป็นได้"
"สงสัยลัลว่าคนที่จะแต่งงานคนแรกไม่ใช่พี่ชายใหญ่แล้วล้ะค้ะ สงสัยจะเป็นพี่ศรคนงาม"
ทุกคนอมยิิ้มในคำพูดและท่าทางของลัลก่อนพากันเดินออกจากห้องโดยที่ลัลวางสมุดไว้ที่เดิมไม่ให้มีพิรุจก่อนเดินตามบรรดาพี่พี่ของตนเพื่อกลับไปนอน
------
"ให้ศรไปจักงานที่อื่น ทำไมค่ะ!!!!"
"ก็อีกไม่นานมานี้จะมีงานที่วังรณพัฒน์ศวรนะจ๊ะ ยังไงทางนู้นเขาให้ลูกเป็นคนออกแบบชุดอยู่แล้วยิ่งเขารู้ว่าลูกมีฝีมือในการจัดงานเขาเลยให้ลูกไปช่วยงานเขาหน่อยนะจ๊ะ"
"แต่เสด็จแม่ค่ะ พี่ศรเขาก็ไม่ค่อยไปนอนต่างที่บ่อยนักนะค่ะ"
"ผมเห็นด้วยกับที่รัตน์พูดนะครับ น้องเขาคงไม่คุ้นเคยกับต่างสถานที่นักนะครับ"
"หรือว่าจะให้คนไปนอนพักเป็นเพื่อนดีล่ะค่ะ"
"ค่ะ ถ้าจะให้ศรไปเอาเพื่อนไปด้วย"
"ไม่ได้!!"
"ทำไมล้ะค้ะเสด็จพ่อ?"
"วังของทางโน้นไม่ได้ต่างจากที่นี้เท้าไรหรอกลูกก็ควรไปลองใช้ชีวิตห่างจากพ่อแม่บ้าง"
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่! แล้วไปจัดกระเป๋าพ่อจะไปสั่งคนรับใช้ให้ลูกไปเดี๋ยวนี้!!"
องค์เหนือหัวกล่าวด้วยน้ำเสียงปนตะคอกใส่ลูกสาวของตนก่อนลุกเดินโดยที่มีราชินีผู้งดงามเดินตามไปติดติด เจ้าหญิงฐานิศรนั่งลงบนเก้าอี้ช้าช้า พี่พี่น้องต่างเดินเข้ามาตบไหลเจ้าหญิงเบาเบาก่อนเดินไปตามทางของแต่ล่ะคน เจ้าหญิงฐานิศรตัดสินใจยอมรับกรรมของตนเองแล้วไปส่งให้คนใช้เก็บข้าวของของตน
'คิดส่ะว่าไปเที่ยว หรือไปทำงานล้ะกัน'
เจ้าหญิงฐานิศรบอกกับตัวเองในใจ ไม่นานนักข้าวของเครื่องใช้ของเธอก็พร้อมสำหรับออกเดินทาง รถจอดอยู่ด้านหน้าวังในจังหวะเดี๋ยวกัน เจ้าหญิงฐานิศรจำใจก้าวเท้าไปขึ้นรถโดยที่มีคนรับใช้ถือของเดินตามเป็นขบวน
หลังจากที่เดินทางจากวังของเจ้าหญิงฐานิศรจนมาถึงที่วังรณพัฒน์ศวร เธอก้าวลงจากรถหันมองซ้ายมองขวา วังที่นี้ไม่ต่างจากวังของเธอมากนักแต่อาจมีขนาดเล็กกว่าดูมีสีสันมากกว่า เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่มีเหตุผล
"มาถึงแล้วหรอ"
เสียงที่ค่อนข้างคุ้นหูที่ดังมาจากด้านหลังของเธอ เจ้าหญิงฐานิศรหันกลับไปดูอย่างรวดเร็ว
"ภาคินทร์!!"
"ครับ ^^"
"ทำไมมาอยู่ที่นี้ล่ะ?"
"ลืมแล้วหรอครับว่าผมก็เป็นหนึ่งในตระกูลนี้ครับ"
"เห่ะ จริงด้วยสิค่ะ"
"เชิญเข้ามาด้านในก่อนเลยครับ"
เจ้าหญิงฐานิศรพยักหน้าแทนคำตอบด้วยหน้าตาที่สดใสกว่าตอนออกจากบ้านมาก ภาคินทร์เดินนำพาเจ้าหญิงดูวังจนมาถึงที่ห้องนอนของเธอ
"เจ้าหญิงศรครับ ที่นี้คือห้องพักนะครับ ส่วนห้องผมจะอยู่ด้านล่างตรงกันเลยครับมีปัญหาอะไรเรียกได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงนะครับ"
"แล้วคุณพ่อคุณแม่ของคุณไม่อยู่หรอค่ะ"
"ท่านไปต่างประเทศนะครับ คงกลับมาวันงานพอดี"
"ว่าแต่งานจะมีเมื่อไรหรอค่ะ"
"องค์เหนือหัวไม่ได้บอกคุณมาหรอครับ"
"ประมาณนั้นค่ะ"
"อีก2-3เดือนครับ"
"2-3เดือน !!!!!!"
"เอ่อ ปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ"
"อ่ะเปล่าค้ะ แค่เห็นว่าเหมือรฉันรีบมาไปหน่อย"
"ไม่หรอกครับ คุณพ่อคุณแม่อยากให้งานนี้ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด ถือว่าช่วงนี้คุณเที่ยวแถวนี้ไปก่อนนะครับ"
"ก็คงต้องแบบนั้นแหละค่ะ"
"เจ้าหญิงอยากพักผ่อนหรือให้หม่อมฉันพาเที่ยวดีล่ะครับ"
เจ้าหญิงฐานิศรครุ่นคิด ลังเลอยู่นานสองนานแต่ภาคินทร์ก็คงยังยืนรอคำตอบด้วยหน้าตายิ้มแย้มเหมือนเดิมยิ่งทำให้เธอประทับใจในตัวเขามากขึ้น
'ได้อยู่กันสองต่อสองใครไม่ไปนี้ดีเกินไปล้ะ'
ในที่สุดเจ้าหญิงฐานิศรก็ตัดสินใจได้ตอบตกลงคุณภาคินทร์และเก็บของข้าวอย่างลวกลวกอย่างคนลนลาน ยืนกระจกและเครื่องสำอางมาแต่งเติมเสริมให้หน้าที่งดงามอยู่แล้วให้สวยงามยิ่งขึ้นและเปิดประตูก้าวเท้าออกไป แต่ว่าเธอก้าวไม่พ้นธรณีประตูของห้องจนทำให้เธอเซไปล้มใส่ภาคินทร์จนจมูกชนกันทั้งคู่อยู่กับอ้อมกอดของกันและกันราวกับนิทานเจ้าหญิงที่เราเคยอ่านสมัยเด็ก ทั้งคู่เคลิ้มจนลืมว่าเขาทั้งสองยืนอยู่ปลายบันไดเมื่อทั้งคู่จะผละออกจากกันทำให้ก้าวพลาดในขณะที่จะร่วงลงไปอยู่ด้านหลังนั้นเองภาคินทร์คว้าบันไดและแขนของเจ้าหญิงฐานิศรไว้ได้ทัน
'เกือบตาย 0.0'
นี้คือสิ่งที่เจ้าหญิงคิดก่อนที่จะเป็นลมไปในอ้อมกอดของภาคินทร์
"เจ้าหญิงศร เจ้าหญิงครับ!!!"

------------------------......,..,,..........----------

ขออภัยหากมีข้อผิดพลาดนะค้ะ ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะค้ะขออภัยด้วยค้ะ