ยัยคุณหนูตัวร้าย กับ นายตัวแสบ

“หืม!ที่นี่ที่ไหน”
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเป็นห้องของใครสักคนหนึ่งที่ฉันไม่คุ่นเคยมันเลย
“ไงตื่นแล้วหรอ ยัยบ้า”
“นี่นาย! เอ๊ะ นายชื่ออะไร”
“ฉันชื่ออิเดน”
“อ่อนายอิเดน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นายลักพาตัวฉันมาที่นี่ทำไม ต้องการอะไร ”
“เดี๋ยวๆๆ ใจเย็นๆ ที่นี่บ้านฉันเรื่องที่ฉันต้องพาเธอมาที่นี่หนะ เดี๋ยวฉันค่อยบอกเธอทีหลักก็แล้วกัน แต่ตอนนี้อ่ะกินอะไรก่อนสิ”
นายอิเดนยื่นแก้วน้ำอุ่นๆให้ฉันแล้วนั้งลงบนโซฟาข้างๆเตียงที่ฉันนอนอยู่
“เธอชื่ออะไร”
“นายไม่รู้จักชื่อฉันแล้วมาลักพาตัวฉันได้ยังไง”
“เออน่า ฉันถามเธอว่าเธอชื่ออะไร”
“ฉันชื่อ เบล ย่ะ”
เงียบ………..ไม่มีการสนทนาต่อ 5 นาทีผ่านไป
“นี่นาย เข้าเรื่องเลยดีกว่าว่านายลักพาตัวฉันมาทำไม”
“ฉันต้องการให้เธอช่วยฉันหน่อยน่ะ”
“ห่ะ !! อะไรนะ แค่ให้ช่วยแค่นี้ ต้องลักพาตัวฉันมาเลยหรอ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจับเธอมาหรอก แต่มันเป็นเรื่องสำคัญ ฉันก็เลยอยากจะคุยกับเธอเพียงลำพัง”
“เรื่องอะไรหละ”
“เออ....เธอต้องรับปากก่อนสิว่าจะช่วยฉัน”
“ทำไมต้องรับปากนายด้วยหล่ะ ช่วยได้ฉันก็ช่วย ช่วยไม่ได้ฉันก็ไม่ช่วย”
“ถ้าเธอไม่รับปาก ฉันก็จะไม่ให้เธอกลับบ้าน ต้องรับปากฉันก่อนถึงจะกลับบ้านได้”
เอ๊ะ! ไม่ได้กลับบ้าน ฉันก็คงต้องอยู่นี่ตลอดเลยสิ เอาไงเอากันยอมๆไปก่อนละกันเดี๋ยวค่อยเอาตัวรอดที่หลัง
“อ่ะๆ เคๆ ฉันรับปากนายก็ได้”
“จริงนะ”
“อืม”
“เป็นแฟนฉันหน่อยสิ”
“ห่ะ!!!!อะไรนะ ไม่ไม่ ไม่มีวันหรอก ”
“แต่เธอรับปากแล้วนะยัยบ้า”
เขาลุกขึ้นยื่น กำมือแน่น สีหน้าแดงกล่ำ เหมือนจะโมโหด้วยหล่ะ
“ทำไมต้องโมโหด้วยหละ กลัวนะโว๊ย”
“แล้วจะยอมดีๆ หรือจะยอมด้วยการขืนใจ”
“ยอมแล้ว ยอมแล้วจ้า”
“งั้นเราเป็นแฟนกันแล้วนะ” (:J)
ทำไมเนี่ยรู้จักก็ไม่ได้รู้จักแต่ทำไมต้องมาเป็นแฟนอีตาขี้โมโหนี่ด้วยนะคุณหนูไม่เข้าใจ