ใจพยาบาท

หลายเดือนผ่านไป....
ทุกอย่างไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่ทำร้ายจิตใจกันแย่ลง นิดรู้สึกแย่สุดๆ เธอพยายามลืมทุกอย่างโดยการ
ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ส่วนหนุ่ยต้องไปดูแล จอยที่ท้องใกล้คลอด เพราะเธอจะเป็นคนอารมณ์ร้าย ไ่ม่
พอใจก็จะโทรมาก่อกวนนิดเป็นประจำ ซึ่งหนุ่ยก็รู้สึกแย่ ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ รักสามเส้ามาทรมาน
ทุกฝ่ายจริงๆ
นิดเองรู้สึกแค้นคนทั้งสองมาก แต่ลึกๆ เธอกลับสงสารหนุ่ย ที่ต้องรับผิดชอบทั้งเธอ และจอย 
 
เย็นวันนี้..
"หนุ่ย นิดว่าเราแยกกันอยู่ดีไหม เราทั้งหมดเหนี่อยมากแล้ว ดูสิ คุณไม่เหลือความเป็นคุณเลยนะ"
"ผมไม่ นิดผมไม่แยกทางกับคุณ"
"มันยื้อไว้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย จอยก็ใกล้คลอดทุกที"
"....................."
"เชื่อนิดเถอะ"  "........................."
ทุกอย่างเงียบลง ไม่มีใครพูดต่ออีก หนุ่ยมีน้ำตาเล็กน้อย 
...นี่เราพลาดได้ยังไง เราถลำกับคนคนนี้ได้ยังไง....
เขาซบหน้าลงกับโซฟา นิดมองเขาที่กำลังก้มหน้าลง นิดค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะเขาเบาๆ
"หนุ่ยคะ คุณไหวไหม"
"..........................."
"นิดว่า คุณไปอาบน้ำเถอะ" หนุ่ยเงยหน้ามามองนิด และโผเข้ากอดเธอ เสียงสะอื้นของเขาทำให้
นิดหัวใจแทบสลายลง ...นี่...เขาเป็นได้ถึงเพียงนี้ เพราะอะไรกัน..... น้ำตานิดเอ่อขอบตา เธอรีบ
ปาดน้ำตาลง ค่อยๆ ขยับตัวเพื่อให้เขาคลายกอดเธอ
"เห็นแ่ก่เด็กที่จะเกิดมาเถอะค่ะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว เราเป็นผู้ใหญ่ต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อเด็กที่จะ
เกิดมานะคะ"
หนุ่ยนั่งเงียบ ...เขาคิดอะไรของเขานะ...นิดมองเขาอย่างเป็นห่วงบอกไม่ถูก...
.......................................................
เมื่อจอยขอหนุ่ยมาอยู่ที่บ้าน เพราะไม่มีใครดูแล ท้องก็เริ่มแก่แล้ว แรกๆ หนุ่ยปฏิเสธ เพราะเกรงใจ
นิด แต่จอยไม่ฟังเธอหอบเสื้อผ้าเข้ามาทันที
"ทำไมคุณไม่ฟังผม ผมบอกว่าไม่ใ้ห้มาใช่ไหม" หนุ่ยตะคอกจอยทันทีที่เ็ห็นจอยในบ้าน
"ทำไม จอยก็เมียพี่นะ จอยท้องแก่แล้วนะ ถ้าไม่มาอยู่นี่ พี่ก็ไม่ไปดูแลจอยใกล้ๆ นี่"
หนุ่ยกุมมือแน่น นิดจับแขนเขาไว้
"ช่างมันเถอะหนุ่ย ตามใจเขาเถอะ" นิดพูด ทั้งๆ ที่ใจเจ็บปวด และแค้นที่สุด
หนุ่ยหันมามองนิดอย่างเป็นห่วง
"แต่ว่า มันจะลำบากนิดนะ"
"นิดไปอยู่กับแม่ก็ได้คะ"  "ไม่ นี่บ้านของนิด นิดต้องอยู่ที่นี่"
"แล้วเขาล่ะ จะให้นิดไล่เหรอ จะให้นิดอยู่ยังไง" นิดสติแตกแมื่อเขาไม่ยอม
"รู้บ้างไหม ว่านิดเจ็บ นิดเสียใจแค่ไหน หนุ่ยเคยเห็นใจนิดบ้างไหม"
"ผมเห็นใจและเข้าใจนิด ผมอยากให้นิดอดทนอีกหน่อย"
"มันคงสายไปแล้วล่ะ" นิดสะับัดมือหนุ่ยออก
"นี่ สองคนจะทะเลาะกันอีกนานไหม จอยหิวแล้วนะ" หนุ่ยกับนิดหันมามองจอยที่พูดขึ้น
"คุณหุบปากเสีย ผมไม่ได้บอกให้มาใช่ไหม" หนุ่ยหันมาดุจอยทันที
นิดถอนหายใจ "หนุ่ยทุกอย่างมันกำลังแย่ แ่ย่ลง มันไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ ไม่วันใดก็วันหนึ่งมันก็
ต้องจบลง"
"ผม...." เขารั้งตัวนิดไว้ แต่นิดพยายามดึงออก
"ปล่อยนิดดีกว่า นิดเหนือย" แล้วนิดก็เดินเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้หนุ่ยยืนนิ่ง กับจอยที่โวยวายอยู่
ข้างๆ
...........................................
นิดเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า น้ำตาไหลพราก ทั้งๆ ที่เธอก็น่าจะหมดความเสียใจได้นานแล้ว เรื่องมันก็
ล่วงเลยมามากแล้ว มันน่าจะเกินคำว่าเสียใจแล้วเสียที แต่มันกำลังจะเกิดเป็นความแค้น ความ
เจ็บใจมากกว่า นี่เขาหยามเธอขนาดนี้ เธอจะทนได้อย่างไร
นิดเดินออกมาจากห้อง พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่
"นิด จะไปไหน ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องไป"
"ไม่ค่ะ นิดขอไปอยู่กับแม่ดีกว่า ปล่อยนิดเถอะ" นิดบอกเขา เมื่อเห็นเขาจะแย่งกระเป๋าจากตัวเอง
หนุ่ยชะงัก "ทำไม"
"คุณจะให้นิดอยู่ได้ยังไง ในเมื่อ..." นิดมองด้วยหางตาไปทางจจอย หนุ่ยจึงเข้าใจ
"ก็ได้ตามใจ ถ้านิดสบายใจ"
"ขอบคุุณคะ" นิดเดินจากประตูบ้านไปขึ้นรถ นิดได้ยินเสียงจอยตะโกนออกมา
"ไม่ต้องกลับมายิ่งดีนะคะพี่นิด"
"หยุดนะ" เสียงหนุ่ยตะคอกใส่
นิดไม่หยุดฟัง เธอรีบขับรถออกมาทันที
                                              ตอนต่อไป.......แม่ตกใจเมื่อเห็นนิดลูกสาวของตัวเอง...