อำนาจแห่งแสง...เสกรักให้หน่อย

ตอนที่ 5 คู่ธาตุ

         ผมเดินกลับเข้ามาในประสาทฝั่งของนักเวทย์ธาตุไฟด้วยอารมณ์ที่ดุพล่าน ภาพของหญิงสาวที่แสนอวดดีและปากกล้ายังชัดอยู่ในความรู้สึก ใบหน้าเรียวเล็ก แก้มนวลแลดูเปล่งปลั่ง ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงเรื่อรูปพระจันทร์เสี้ยว ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีคำสนิท เธอเป็นคนแรกเลยที่กล้ามาต่อปากต่อคำกับผมด้วยน้ำเสียงแข็งกระด่างอย่างนั้น

         "เฮลิโอ ฉันไม่อยากให้เจ้าเข้าไปหาเธออีก" ผมบอกกับเฮลิโอ ซึ่งดูเหมือนว่าเฮลิโอจะไม่เห็นด้วยนัก จึงบินไปเกาะที่ราวไม้ใกล้กับหน้าต่างซึ่งเป็นที่ประจำของเฮลิโอโดนไม่สนใจผมเลย

         เฮลิโอเป็นนกประจำตระกูลโงอิซะ ซึ่งปกติแล้วเฮลิโอจะไม่สุสิงกับคนนอกตระกูล ทำให้ผมแปลกใจมากที่วันนี้เฮลิโอบินไปเกาะที่ระเบียงห้องของเธอ ทั้งยังส่งเสียงอันไพเราะให้กับเธออีก และยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นท่าทางของเจ้าเฮลิโอเหมือนจะชอบเธอด้วยสิ

         ตระกูลโงอิซะของผมเป็นตระกูลที่แก่เก่าตระกูลหนึ่งของนักเวทย์ธาตุไฟ และยังเป็นตระกูลที่ยังคงไว้ซึ่งสายเลือดอันบริสุทธิ์ของนักเวทย์ และด้วยความเชื่อที่ว่าการเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ทำให้อำนาจเวทย์ในตัวนั้นมั่นคงไม่มีวันเสื่อม ผมจึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนที่ถูกเลือกเท่าไรนัก

         วันแรกของการเปิดภาคเรียนใหม่ในทุกๆปีของโรงเรียน จะมีการเลี้ยงต้อนรับนักเรียนใหม่เสมอและมีการเลือกคู่ธาตุให้แก่คนที่ถูกเลือก ซึ่งส่วนใหญ่มักจะต้องเป็นนักเรียนปี 2 ที่ต้องคอยเป็นคู่ธาตุให้ แล้วปีนี้ผมอยู่ปี 2 และอย่างที่ผมบอกไว้ว่าผมไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับคนที่ถูกเลือก ดังนั้นผมจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าปีนี้ผมคงไม่ต้องเป็นคู่ธาตุให้ใคร

         งานเลี้ยงเริ่มจัดขึ้นตอนแต่ช่วงเช้า ทันทีที่ผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงรีบออกไปสบทบกับคนอื่นๆที่ห้องโถงใหญ่ เหล่านักเรียนเริ่มทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ

         "เฮ้ คิมูยะ" อดัมเรียกผมจากโต๊ะที่อยู่หน้าสุด ผมจึงเดินไปนั่งลงข้างๆกัน ซึ่งมีสองพี่น้องวารันนั่งอยู่ด้วยเช่นกัน

         "ไง อดัม โพไซ" ผมกล่าวทักทาย พร้อมยกกำปั้นชนกัน "นี่น้องนายเหรอโพไซ โนอาใช่มั้ย"

         "ครับผม โนอา วารัน น้องชายแท้ๆของพี่โพไซครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคร้าบ" อานาก้มหน้าคำนับให้อย่างขี้เล่น

         "แล้วซานากิล่ะ" ผมเอยถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนซี้อีกคนหายไป

         "คนอย่างหมอนั้นจะอยู่ไหนได้ ดูโน่นซิ" อดัมตอบพร่างชี้มือไปที่กลุ่มคนที่กำลังเต้นกันอย่างเมามันส์ ทำให้ผมอดที่จะยิ้มให้ไม่ได้ เพราะเรื่องโปรยเสน่ห์ให้สาวๆไปทั่วคงต้องยกให้ซานากิเลย

         "พี่โพไซ ดูสาวโต๊ะข้างๆสิจ้องพวกพี่ตาเป็นมันเชียว" โนอาพูดไปก็ส่งยิ้มหวานๆไปให้สาวๆโต๊ะดังกล่าว

         "แล้วพวกนายล่ะ" ผมหันมาถามอดัมกับโพไซ

         "ฉันนัดกับไอซูมิไว้ อีกเดี๋ยวเธอคงเข้ามา" อดัมตอบ

         "ส่วนฉันนัดกับฮารุนะไว้น่ะ " โพไซตอบเช่นกัน ผมพยักหน้ารับน้อยๆ โพไซจึงถามกลับ "นายล่ะชวนใครมาด้วยหรือเปล่า"

         "เปล่า" ผมส่ายหน้า แล้วอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง "ฉันไม่ชอบชวนใครเรื่อยเปื่อย"

         "ไงฉันฝากน้องชายตัวแสบฉันหน่อยล่ะกัน" โพไซพูดก่อนจะลุกขึ้นออกจากโต๊ะเมื่อเห็นฮารุนะ กับไอซูมิเดินเข้ามาในห้องโถง อดัมเลยลุกขึ้นไปด้วยเช่นกัน

         "พอเห็นสาวๆมาแล้วลืมน้องทุกที่" โนอาโอดครวญ

         "แล้วนายล่ะ" ผมหันไปถามโนอาบ้าง เมื่อเห็นว่าเขาเองก็กำลังมองหาใครอยู่

         "ผมไม่ได้ชวนใครหรอกครับ แต่กำลังมองหาเป้าหมายอยู่" โนอายิ้มกว้าง

         แต่เพียงไม่นาน โนอาก็มาสะกิดที่ข้อศอกผม และพยักหน้าหงึกหงักให้ผมมองไปที่ประตูทางเข้าห้องใถง "พี่คิมูยะ ดูเธอคนนั้นสิสวยชะมัด"

         เมื่อผมหันไปมองก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่พึ่งเดินตามหลังมาสเตอร์ฮินะเข้ามา ผมตกตะลึงไปนิดหน่อยกับหญิงสาวในชุดเดรสสีฟ้าสดใส เนื้อผ้าบางเบาพลิ้วไหวราวกับสายน้ำห่อหุ้มตัวเธอไว้ ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆทำให้เธอดูน่ารักยิ่งขึ้น แต่ผมก็จำเธอได้ในทันทีว่าเธอคือคนที่ถูกเลือกที่ผมพึ่งเจอเธอเมื่อเช้านี้เอง

         "พี่คิมูยะ พี่คิมูยะ พี่ครับ" โนอายื่นปากเข้ามาตะโกนเข้าใกล้ผม ผมเลยสะดุ้งนิดหน่อย "เหม่อเลยเหรอครับ คนนี้ผมเห็นก่อนน่ะ ไม่รู้ล่ะผมจองแล้ว" โนอาพูดหน้าระรื่น

         ผมตั้งสติและพยายามไม่มองไปที่เธอ แต่หางตาผมยังเห็นว่าเธอกำลังทำอยู่ดี เธอเดินตามมาสเตอร์ฮินะเข้าไปทักทายมาสเตอร์เอวาและมาสเตอร์ท่านอื่นๆ ก่อนที่มาสเตอร์ฮินะจะพาเธอไปนั่งที่โต๊ะของคนที่ถูกเลือก และดูเหมือนใครต่อใครก็สนใจเธอมาก

         "เธอเป็นคนที่ถูกเลือกนี่ครับ อย่างนี้ผมคงต้องไปแนะนำตัวในฐานะปี 1 เดียวกันสักหน่อยแล้ว" ว่าแล้วโนอาก็ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะของคนที่ถูกเลือกทันที

         ตอนนี้ผมเลยนั่งอยู่เพียงลำพังที่โต๊ะ โต๊ะของคนที่ถูกเลือกอยู่ถัดไปอีก 2-3 โต๊ะซึ่งถือว่าไม่ไกลกันมากนัก ทำให้ผมมองเห็นท่าทางของคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นได้ชัดเจน มีหญิงสาวเข้ามาทักทายผมบ้างเป็นครั้งคราว แต่ผมไม่ได้สนใจ จนสาวๆที่เข้ามาทักผมบ้างคนเริ่มตำหนิผมอยู่อย่างน้อยใจ

         "คิมูยะ เย็นชาชะมัดเลย ฉันอุตสาจะเข้าไปชวนเต้นรำ...."

         โนอาขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเธอ ริมฝีปากบางของเธอขยักขึ้นลงพูดคุยกับโนอาและคนอื่นๆอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มระรื่นของเธอนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกขุ่นมัวในใจยิ่งนัก มีบางครั้งที่เธอหันมาแต่พอสบตากับผม รอยยิ้มเธอนั้นเหมือนจะจางไปในทันที

         ผมไม่รู้ตัวเองว่าทำไมยิ่งเห็นเธอผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ถ้าจะบอกว่าเป็นเพราะอคติที่มีต่อคนที่ถูกเลือกคงไม่ใช่ ทำให้ผมยิ่งสับสนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น

         จนกระทั่งอดัม ซานะกิ และโพไซเดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะด้วยกัน โพไซรีบถามผมทันทีที่เห็นมีสีหน้าแปลกไป

         "มีอะไรหรือเปล่า สาวๆที่ไหนทำให้นายโกรธกัน"

         แต่ก่อนที่โพไซจะสักไสผมมากไปกว่านั้น เสียงเพลงเต้นรำก็ถูกปิดลง คนอื่นๆแต่แยกย้ายกันเข้านั่งประจำที่โต๊ะ ผู้อำนวยการใหญ่ของโรงเรียนคือมาสเตอร์เอวาได้ลุกขึ้นเพื่อกล่าวเปิดการเลือกคู่ธาตุ

         "ขอต้อนรับมาสเตอร์ทุกท่าน และนักเรียนของเราทุกคนสู่ภาคการศึกษาใหม่ เป็นธรรมเนียมปฏิบัติเสมอที่เราจะเลี้ยงต้อนรับนักเวทย์และคนที่ถูกเลือกที่เพิ่งเข้ามาใหม่ และอย่างที่หลายคนพอจะรู้อยู่แล้วว่าสำหรับคนที่ถูกเลือกนั้น จะต้องมีการเลือกคู่ธาตุของตนเอง เพื่อจะคอยเป็นผู้ช่วยในการปลุกอำนาจเวทย์แฝงที่มีอยู่ภายในตัวของคนที่ถูกเลือกให้สามารถช่วยอำนาจเวทย์ได้อย่างสมบูรณ์ โดยปกติแล้วเราจะเลือกคู่ธาตุให้เฉพาะคนที่ถูกเลือกเท่านั้น แต่ในปีนี้ผมเห็นว่านักเรียนเข้าใหม่ทุกคนควรมีสิทธิ์ในการเลือกคู่ธาตุเท่าเทียมกัน และผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะได้คู่ธาตุที่เหมาะสม เพื่อจะช่วยส่งเสริมอำนาจเวทย์ของกันและกัน"

         เมื่อมาสเตอร์เอวากล่าวจบจึงโบกมือไปทางมาสเตอร์ฮินะซึ่งถือสมุดรายชื่อของนักเรียนใหม่อยู่ แล้วเริ่มขานรายชื่อของนักเรียนใหม่ไปเรื่อยๆ ทันทีที่ชื่อของใครถูกขาน จะปรากฏด้ายแดงผูกที่ข้อมือของคนนั้นเชื่อมไปหาคู่ธาตุ

         "โนอา วารัน" และทันทีที่โนอาถูกมาสเตอร์ฮินะขานชื่อ ด้ายแดงของเขาก็ถูกเชื่อมไปที่สาวน้อยในชุดสีส้มโอรสสดใสซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆกัน

         "เป็นคู่ธาตุกับ นัตสึกะ อะกิโกะ" ซึ่งเป็นนักเวทย์ปีหนึ่งเช่นเดียวกัน แต่ดูเหมือนทั้งสองจะไม่พอใจผลของการเลือกนี้เท่าไร ผมแอบยิ้มในใจไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองยิ้มทำไม

         มาสเตอร์ฮินะยังคงขานชื่อนักเรียนใหม่เรื่อยๆจนกระทั่ง

         "มามิโกะ อากิ" ทันทีที่มาสเตอร์ฮินะขานชื่อ และเว้นจังหวะไว้สักครู่

         "คู่ธาตุ คือ คิมูยะ โงอิซะ" และเมื่อมาสเตอร์ฮินะประกาศผล ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นด้ายแดงปรากฏอยู่บนข้อมือของผม ผมจึงรีบมองมองหาเจ้าของชื่อมามิโกะ ที่มาสเตอร์ฮินะเรียกเธอ ผมไม่พอใจเลยที่ต้องมาเป็นคู่ธาตุให้กับใคร แต่ทันทีที่เห็นว่าเธอคือใคร รอยยิ้มมุมปากของผมก็ปรากฏทันที พร้อมกับก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อม เธอทำสีหน้าตกใจเช่นกันเมื่อเห็นว่าผมเป็นคู่ธาตุของเธอ ท่าทางหวาดหวั่นในตอนแรกนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็จ้องมองผมด้วยท่าทางที่อวดดีจนผมเริ่มหงุดหงิด

         "ฉันจะทำให้เธอไม่กล้ามองฉันด้วยสายตาอย่างนี้อีก" ผมบ่นกันตัวเองเบาๆ

         (โอ้ม่าย...ใครร่ายมนต์เล่นตลกกันฉันเนี้ย) ฉันคิดในใจ