อำนาจแห่งแสง...เสกรักให้หน่อย

ตอนที่ 3 ญาติที่หลงเหลือ

         มาสเตอร์เอวาเดินนำมาจนถึงหน้าประตูบานหนึ่ง ก่อนจะเคาะประตูสองสามครั้ง ประตูเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับร่างผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดเข้ามาคล้องคอมาสเตอร์เอวาอย่างดีใจ แล้วนำจมูกกดลงที่แก้มทั้งสองข้างของมาสเตอร์ ฉันแทบอ้าปากค้างเมื่อเจอฉากเลิฟซีนย่อมๆ

         "กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้างค่ะ" เธอยิ้มร่า มือยังคงวางอยู่บนไหล่กว้างของมาสเตอร์เอวา มาสเตอร์เอวาเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โอบเอวเธอเข้ามาแนบชิด

         (พวกเขาลืมไปแล้วสิน่ะ ว่าฉันยังยืนหัวโด่งอยู่ทั้งคน)        

         มาสเตอร์เอวามองมาที่ฉันอีกครั้งเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพาฉันกลับมาด้วย จึงลดมือที่โอบเอวบางลง แล้วหันมาทางฉันเพื่อแนะนำแก่หญิงสาวตรงหน้า

         "มามิโกะ อากิ" มาสเตอร์เอวาผ่ายมือมาทางฉัน ก่อนที่จะหันไปหาอีกคน "นี่ มาสเตอร์ ฮินะ ภรร..."

         ยังไม่ทันทีมาสเตอร์เอวาจะพูดจบ มาสเตอร์ฮินะก็พุ่งตัวเข้ามากอดฉันทันที ฉันแทบหัวใจวายกับการกระทำของเธอ รู้สึกหายใจไม่ออกเพราะเธอกอดฉันซะแน่น ฉันพยายามดิ้นเพื่อหายใจอยู่สักพักมาสเตอร์ฮินะก็ปล่อยตัวฉันออกจากอ้อมกอดของเธอ เธอส่งยิ้มให้ ทำให้ฉันรู้สึกดีใจและอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

         "ฉันดีใจที่เราได้เจอกันน่ะ" มาสเตอร์ฮินะกล่าวพร่างโอบไหล่พาฉันเดินเข้าไปในห้อง        

         ในห้องมีเพียงโต๊ะยาวเท่านั้น ฉันมองไปรอบๆอย่างสับสนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันถูกพาให้มานั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ก่อนที่มาสเตอร์ฮินะจะนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ เธอยังคงจับมือฉันอยู่แม้มือของเธอจะดูสั่นเทามากขึ้นเรื่อยๆ ฉันมองไปที่มาสเตอร์เอวาที่ยืนซ้อนหลังเก้าอี้ของมาสเตอร์ฮินะ เขามีสีหน้าเรียบเฉยและกำลังมองเราสองคนอยู่

         "มิโกะ" มาสเตอร์ฮินะเรียกชื่อฉันแผ่วเบา พร้อมกับยื่นมือมาจับแก้มฉันไว้ข้างหนึ่ง ฉันได้แต่ทำหน้างงๆ ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

         "ฉันดีใจที่เราได้พบกันน่ะ ที่ผ่านมาเธอคงลำบากแย่ ฉันขอโทษที่ทำเธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวที่บ้านเด็กกำพร้า ฉันเสียใจ นี่ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้ฉันคงไปรับเธอมาอยู่ด้วยนานแล้ว" แล้วเธอก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง

         "มาสเตอร์ฮินะ คุณจะมาขอโทษฉันทำไมค่ะ" ฉันไม่เห็นจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด

         มาสเตอร์ฮินะเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองฉันอีกครั้ง เธอใช้มือปาดน้ำตาออกจากแก้มสวย ฉันยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ทำไมมาสเตอร์ฮินะถึงต้องร้องไห้ด้วยล่ะ ฉันกับเธอเกี่ยวข้องกันอย่างไง

         "ช่วยอธิบายให้ละเอียดหน่อยได้ไหมค่ะ เพราะเหมือนฉันจะไม่รู้อะไรเลยสักนิด" ฉันถามออกไปตรงๆ

         "แม่ของเธอ เขาเป็นพี่สาวของฉัน" มาสเตอร์ฮินะกล่าวออกมาช้าๆพร้อมยิ้มละมุน

         "..." ฉันอึ้งกับประโยคบอกเล่านั้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

         "ฮินะเป็นญาติคนเดียวของเธอที่หลงเหลืออยู่" มาสเตอร์เอวาเสริม

         "ฉันขาดการติดต่อจากแม่ของมิโกะไปนาน เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง นี่ถ้าฉันไม่ได้เห็นรายชื่อของมิโกะที่อยู่ในสมุดผู้ถูกเลือก ฉันก็คงไม่รู้อะไรไปอีกนานเลย" มาสเตอร์ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจ้องหน้าฉันแล้วเอยถามช้าๆ

         "เธอคงลำบากน่าดูเลยซิน่ะ ที่ต้องอยู่คนเดียว ฉันขอโทษจริงๆ"

         "ไม่ต้องขอโทษเหรอค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของมาสเตอร์ และมิโกะก้อไม่ได้ลำบากอะไรมากมายเลย" ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะพูดให้เสียงฟังดูสดใสอย่างปกติ แต่ตอนนี้หัวใจของฉันมันเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนึกถึงช่วงแรกๆที่ไม่มีพ่อกับแม่ ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวและเหงามากที่สุดในชีวิต แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นจริงๆ ที่ฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้

         "มิโกะโชคดีที่ได้พบกับมาสเตอร์เอรีส ที่คอยดูแลและปลอบใจมิโกะอย่างดี มีเพื่อนอย่าง ซาช่า ซูโอะ มิเรอิ และทานะกะที่แสนดีทำให้มิโกะคลายความทุกข์ใจ และเหงาได้มากเลยที่เดียว

         ฉันก้มหน้าลงมองมือของมาสเตอร์ฮินะที่กำลังกุมมือของฉันไว้แน่น

         "ต่อแต่นี้เป็นต้นไป มิโกะ ฉันจะค่อยดูแลเธอเองน่ะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองมาสเตอร์ฮินะช้าๆ เธอกำลังยิ้มให้ฉัน ยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของมาสเตอร์ฮินะ เป็นยิ้มที่แสนอ่อนหวาน อบอุ่นและทำให้รู้สึกชุ่มชื่นในหัวใจเมื่อได้เห็น

         "..." ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆเต็มปอดแล้วยิ้มตอบเธอเช่นกัน

         "ที่นี้ก็รู้จักกันแล้วน่ะ ทานอะไรกันดีกว่า ผมหิวจะแย่แล้วเนี้ย" มาสเตอร์เอวาแทรกขึ้นเสียงอ่อย เรียกเสียงหัวเราะน้อยๆจากมาสเตอร์ฮินะ

         "นั่นสินะ มิโกะเองก็คงหิวแย่แล้วเหมือนกัน"

         ทันทีที่มาสเตอร์เอวานั่งลงที่เก้าอี้หัวโต๊ะ บนโต๊ะที่เคยว่างเปล่าก็เต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด ฉันสะดุ้งสุดตัวแต่ท่าทางของมาสเตอร์เอวาและมาสเตอร์ฮินะไม่ได้ตกใจอะไร

         เมื่อเห็นมาสเตอร์เอวาและมาสเตอร์ฮินะลงมือทานอาหารที่อยู่บนโต๊ะ ฉันเลยเริ่มจัดการหาอะไรใส่ท้องตัวเองบ้าง ถึงจะรู้สึกแปลกๆและตกใจอยู่ไม่น้อยจนไม่กล้ากินเท่าไรแต่รสชาติของอาหารเยี่ยมมาก จนฉันตักใส่ปากไม่หยุด มาสเตอร์เอวาหันมามองฉันเล็กน้อยแล้วยิ้มให้บางๆ

         "หวังว่ารสชาติอาหารในดินแดนเวทย์คงถูกปากเธอน่ะ"

         "สุดยอดค่ะ" ฉันตอบไปทั้งๆที่ยังเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ้ย ทำให้มาสเตอร์ฮินะหัวเราะออกมาเบาๆ

         "ถ้าถูกปากก็ทานเยอะๆน่ะ ฉันว่ามิโกะดูผอมไป คงต้องบำรุงอีกเยอะ จะได้เป็นนักเวทย์สู้คนอื่นเขาได้"

         มือค่ำผ่านไปอย่างมีความสุข มาสเตอร์เอวาและมาสเตอร์ฮินะเอาใจใส่กันบนโต๊ะอาหาร คอยตักนั้นตักนี่ให้กัน จนฉันตาร้อนผ่าวด้วยความอิจฉา ถึงมาสเตอร์ฮินะจะตักอาหารให้ฉันด้วยกันตาม

         (สองคนนี้คงมีอะไรลึกซึ้งกันแน่) ฉันคิดแบบขำๆจนหลุดยิ้มยังลืมตัวออกมา

         หลังจากนั้นมาสเตอร์ฮินะเป็นคนพาฉันมาที่ห้องพัก ระหว่างที่เรากำลังเดินไปเรื่อยๆ ผ่านทางเดินที่ยังคงมีอัศวินชุดเกราะยืนอยู่เป็นระยะ

         "มาสเตอร์เป็นน้องสาวของแม่จริงๆเหรอค่ะ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"

         "อืม จะเล่าอย่างไงดีล่ะ ก็ตระกูลยามาดะเป็นตระกูลนักเวทย์ ฉันกับพี่สาวก็คือแม่ของมิโกะ เราเป็นนักเวทย์ตั้งแต่เกิด ฉันจึงอยู่ที่นี้ ส่วนแม่ของมิโกะ เขาเป็นนักเวทย์ที่เก่งมากเลยน่ะ อ่อนโยนสดใส..."

         "เหมือนมาสเตอร์" ฉันแทรกขึ้น

         "เหรอ..." มาสเตอร์ฮินะหัวเราะออกมาเบาๆ "นั่นสิน่ะ"

         (ใช่มาสเตอร์ฮินะเหมือนแม่มากเลย ความอ่อนโยนอ่อนหวาน และรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอ เสียงหัวเราะเบาๆที่ทำให้โลกนี้ยิ่งสดใส อ้อมกอดที่อบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของแม่)

         "หลังจากที่แม่ของมิโกะไปพบรักกับพ่อของมิโกะซึ่งเป็นคนแค่คนธรรมดา แม่ของมิโกะเลยต้องออกจากดินแดนแห่งเวทย์เพื่อสร้างครอบครัวด้วยกัน" มาสเตอร์ฮินะสบตาฉัน รอยยิ้มยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้า

         "แม่ของมิโกะมักจะติดต่อมาเป็นระยะๆ แถมส่วนรูปเธอมาให้ฉันด้วยน่ะ"

         "แล้วทำไมมิโกะถึงเป็นคนถูกเลือกได้ค่ะ" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที่

         "คนที่ถูกเลือกมีสองแบบ หนึ่งคือถูกเลือกจากคนธรรมดาที่มีอำนาจแฝงในตัวที่จะฝึกให้เป็นนักเวทย์ได้..."

         "สองคือพวกลูกครึ่งอย่างมิโกะหรือเปล่าค่ะ" ฉันพยายามเดา

         "ใช่จ้ะ คนที่ถูกเลือกอาจจะได้เป็นนักเวทย์เต็มตัว หรืออาจถูกขับก็ได้ ขึ้นอยู่อำนาจแห่งเวทย์แฝงที่มีอยู่ตัว"

         ฉันพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อมาสเตอร์หันมามองหน้าฉัน ก่อนที่มาสเตอร์ฮินะจะหันกลับไปมองทางเดินข้างหน้าอีกครั้ง แล้วเล่าต่อไป

         "อำนาจแห่งเวทย์แฝงเป็นอำนาจที่ไม่อาจรู้ได้ว่ามีมากแค่ไหน และเป็นอำนาจรูปแบบใด ดังนั้นคนที่ถูกเลือกจะต้องทำการทดสอบ ฉันเชื่อมั่นว่ามิโกะจะเป็นนักเวทย์ได้"

         "เหมือนจะเข้าใจน่ะค่ะ" ฉันพูดออกมาเก้อๆ วันนี้สมองฉันคงเจออะไรแปลกประหลาดมามากเกินไปจนงงไปหมดแล้ว

         "งั้นรีบเข้านอนเถอะ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะรอมิโกะที่ห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง" มาสเตอร์ฮินะมาหยุดอยู่ที่ประตูบานนึ่ง แล้วเปิดประตูเพื่อให้ฉันไปข้างใน

         "ราตรีสวัสดิ์จ้ะ" มาสเตอร์ฮินะเข้ามาจูบหน้าผากของฉันเบาๆ ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน

         "ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" ฉันบอกมาสเตอร์ฮินะก่อนที่เธอปิดประตูออกไป