Gattino

         " ก็อก ก็อก ก็อก..... "  มือเรียวยาวของพ่อบ้านหนุ่มวัย 20ต้นๆ ผมดำหวีปัดข้างเเละเเว่นดำกรอบาหนา ดูเจ้าระเบียบ มือของเค้ากำลังเตรียมเคาะประตูที่เเกะสลักอย่างละเอียดละออ บอกได้เลยว่าผู้อยู่หลังบานประตูนี้คงไม่ใช่เล่น

          "ก็อก ก็อก ก็อก ....  " พ่อบ้านหนุ่มลองเคาะอีกครั้ง

          "ใครน่ะ" เสียงกังวาลใสตอบมาจากด้านในประตู

          "เซตัส ครับนายท่าน ขออนุญาติเข้าไปได้ไหมครับ คุณหนู" พ่อบ้านเซตัสขานตอบ

          คนข้างในเเค่ส่งเสียงอืมตอบ เซตัสก็เปิดประตูเข้าไปข้างใน เเสงอาทิตย์จากกระจกบนเพดานกระทบสิ่งต่าๆที่อยู่ ในห้องโต๊ะทรงสี่เหลี่ยมหนึ่งตัวตั้งไว้กลางห้อง ห้องนี้เป็นรูปทรงกลมเพดานสูงกว่าห้องปกติพอสมควร ผนังห้องเป็นชั้นหนังสือทั้งหมด เเละพื้นห้องส่วนอื่นก็คือหนังสือ หนังสือ และ หนังสือ ... เซตัสเดินไปยัง ภูเขาหนังสือกองหนึ่ง เเละพูด

          "คุณหนูครับ อ่านหนังสือในที่มืดไม่ดีต่อสายตา นะครับ"

          เมื่อเซตัส พูดจบเสียงปิดหนังสือก็ดังขึ้นตามมา ร่างสูงระหงโผล่ออกมาจากหนังสือ ดวงตาสีฟ้ากลอกขึ้นอย่างเบื่อหน่าย ผมสีดำยาวสยายไล้ไปตามผิดขาวซีดเเบบไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย เสื้อสีขาวเเขนยาว กับกางเกงขาสั้นสีดำ ขลับให้ร่างสาวน้อยวัย 15 - 16 ดูบอบบางยิ่งขึ้น

          "ควรจะออกไปรับเเสงอาทิตย์ด้านนอกบ้างนะครับ อยู่เเต่นี้สุขภาพจะเเย่"

          "นายคงไม่ได้มาเพราะเรื่องเเค่นี้หรอกนะ มีอะไรอีกไหม"ตาสีฟ้ากลอกกลับไปกลับมาอีกครั้ง เเละหยิบเสื้อคลุมสีดำที่เซตัสยื่นให้มาสวม เซตัสใช้มือดันกรอบเเว่นดำของตนเอง เเสงสะท้อนให้เห็นดวงตาสีทับทิมที่่เฉียบคม

          ฉันชื่อว่า โซเอล... โซเอล เก็ทติโน่ ชีวิตของฉันเกิดการเปลี่ยนเเปลงครั้งยิ่งใหญ่ ตอนอายุ 12 ชายหนุ่มคนหนึ่งบอกว่าตัวเองชื่อ เซตัส อยากให้ฉันมาเป็น "คุณหนู" ของเค้าเเละ คำตอบถูกบังคับให้มีเพียงอย่างเดียว คือ... ตกลง เเละฉันก็ถูกพามาที่นี่ ในฐานะของ "ผู้สืบทอด" ทุกคน เรียกที่นี่ว่า เก็ทติโน่ รังของลูกเเมวที่ถูกทอดทิ้ง ในเมื่อเกิดความรักข้ามสายพันธ์ ลูกที่ออกมาจึงไม่ได้รับการยอมรับจากเผ่าพันธุ์ไหนทั้งสิ้น ทำให้เกิด เก็ททิโน่ขึ้น พูดง่ายๆ ที่นี่คือ..... เเดนของพวก เลือดผสม  

          "คุณหนูครับ จะทานอาหารก่อนไหมครับ คุณควรจะกินอะไรบ้าง" เซตัสเอ่ยกับคุณหนูของเค้าบนระเบียงทางเดิน

          "เอาน่า เซตัสคุณหนูของนายไม่ตายเพราะอดข้าวหรอกน่า มีเรื่องสำคัญสินะ ฉันเป็นผู้นำคนต่อไปของเก็ทติโน่ ไม่ใช่หรอ ไปประชุมสายก็เเย่สิ " ....ฉันว่า หมอนี่เหมือน หม่าม้ามากกว่าพ่อบ้านซะอีก    พอเซตัสได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจ  

          "แต่ผมเป็นห่วงนะครับ"

          "ฮะ......"โซเอลหันกลับมามองเซตัส หเมือนจะขอให้ยืนยันคำพูด

          "เฮ้! โซเอล คุณพ่อบ้านมาเเล้วหรอ"เสียงเรียกทำให้ โซเอลหันหน้ากลับไป

          "อ๊ะ! อัลเซล เนวาน น่าเเปลกนะที่พวกนายไม่โดดประชุม"โซเอลมองชาย สองคน คนหนึ่งผมเเดงชี้ตั้ง รูปร่างผอมสูง หน้าตากะล่อน คนหลัง รูปร่างใหญ่ผิวคลํ้า พวกเขาคือ อัลเซลเเละ เนวาน กลุ่มคนที่โซเอลสนิทที่สุด

          "ครั้งนี้คุณพ่อบ้านเป็นคนมาชวนด้วยตัวเอง ฉันเลยลากอัลเซลมาด้วย"เสียงเเข็งกระด้างของเนวาลพาอัลเซลขนลุกเกรียว

          "อ่ะ ฮะฮะฮะ ฉันว่ารีบไปดีกว่านะ"อัลเซลรีบตัดบทเเล้วเดินำพวกเขาไป

          พวกโซเอลมาถึงห้องประชุมในอีกสิบนาทีต่อจากนั้นผู้เฒ่าอัลเกรโน่นั่งอยู่หน้าห้องประชุมเมื่อเห็นทุกคนมาครบจึงเริ่มการประชุม โดยที่ผู้เฒ่าอัลเกรโน่ลุกออกมาจากที่นั่ง เปิดม้วนกระดาษยาวชะลูด ภายในเคราสีเทาดรกครึ้มเสียงหนึ่งก็ถูกเปล่งออกมา

          "ข้าพเจ้าคือผู้เฒ่าอัลเกรโน่ ผู้เปิดการประชุมครั้งนี้ มีเรื่องจะมาเเจ้งเเก่พวกพ้องเก็ตทิโน่ทุกท่านให้ทราบ เรื่องเเรก   เพื่อสร้างศักด์ศรีเเห่งความเป็นเก็ตทิโน่ ทุกๆเดือนเราจึงมีการประชุม เพื่อรับภากิจเเห่งศักดิ์ศรีสร้างความเเข็งเเกร่ง เเละเพิ่มความเป็นที่ยอมรับกับพวกเลือดเเท้ จึงต้องขอให้ทุกท่านเดินทางเพื่อทำภารกิจให้เสร็จสิ้นด้วย"

          การรับภารกิจของชาวเก็ตทิโน่ในทุกๆเดือนสามารถ เป็นการเพิ่มรายได้ให้เเก่พวกเรา ถึงเก็ตทิโน่จะถูกทอดทิ้งเเต่พวกเรากลับเเข็งเเกร่งไม่เเพ้เผ่าพันธ์ใดเลย ที่ 1 ของสมาคมนักผจญภัยย่อมเป็นคนของเก็ตทิโน่เสมอ ทๆให้ได้รับการยอมรบจากเผ่าพันธ์อื่นๆมากขึ้น

          "เรื่องที่สอง ถึงท่านผู้สืบทอของพวกเรา " โซเอลสะดุ้งหันมามองใบหน้ายิ้มๆของท่านผู้เฒ่า

          "ผู้นำของพวกเราทุกๆรุ่นนั้น เป็นผู้นำที่เเข็งเเกร่งเเละมีศักดิ์ศรีกันทุกคน เเละท่าน ท่าน  โซเอล... ท่านก็เป็นผู้ที่ถูกเลือกจากผู้นำรุ่นก่อนเช่นกัน "โซเอลหน้ากระตุกฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ทำไมผู้นำรุ่นก่อนถึงได้เลือกฉันล่ะ ฉันสาบานได้เลยว่าไม่เคยเจอ ผู้นำอะไรนั่น

          "ท่านโซเอลท่านคือ ความหวังของพวกเราทุกคน เเต่ท่านยังเป็นเเค่ผู้สืบทอดเท่านั้นไม่ใช่ ผู้นำอย่างเเท้จริง ทำให้พวกเรายังไม่เเน่ใจในความมั่นคงของ เก็ตทิโน่ซักเท่าไร"ผู้เฒ่าอัลเกรโน่ยิ้มมองมาทางโซเอล จากนั้นก็คว้าม้วนกระดาษม้วนหนึ่งมาจากกระเป๋าเสื้อ

          "มาทางนี้สิ ท่านโซเอล"โซเอลลุกขึ้นตามคำเรียกของท่านผู้เฒ่า ตอนนี้โซเอลมายืนอยู่ข้างหน้าท่านผู้เฒ่าเเล้ว 

          "นี่คือภารกิจของท่า ท่าโซเอล ถ้าท่านทำภารกิจนี้สำเร็จ ท่านก็จะเป็น ผู้นำ ของเราอย่างเเท้จริง"ผู้เฒ่าอัลเกรโน่ยื่นม้วนกระดาษมาที่โซเอล โซเอลมองมันอยู่พักหนึ่งเเล้วก็รับมันมา

          "ดีมาก ท่าโซเอล"ผู้เฒ่าเกรโน่ยิ้มกริ่ม มือหนึ่งจับไหล่ของโซเอลผลิกกลับไปทาง สมชิกผู้ประชุมทุกคน

          "พูดกับพวกเค้าสิ ท่านโซเอล สัญญากับพวกเค้า ว่าท่านจะทำให้สำเร็จ"

          โซเอลมองมาที่เซตัส อัลเซล เนวาล เเละกวาดตามายังทุกคนที่อยู่ในห้อง เเรงกดดันมหาศาลทำให้โซเอลต้องนิ่งอึ้ง มองมาที่ท้วนกระดาษที่ตนเองถืออยู่เป็นกระดาษเเท้ๆ เเต่มันกลับหนักมากสำหรับโซเอล

          "ทุกคน"โซเอลเงยหน้าขึ้น เสียงที่เปล่งไปก้องกังวาลในความเงียบของห้องโถง

          ถ้าเธอปฏิเสธจะรับมันเธอจะเป็นอิสระ เเต่ เก็ตทิโน่จะพังพินาศ

          "ฉัน..."

          โซเอลมองไปที่สายตาเจ้าระเบียบของเซตัส รอยยิ้มของอัลเซล รัศมีเเห่งความหลังของเนวาล เเละทุกๆคน

          ถ้าเธอตอบรับ เธอจะต้องเเบกรับชีวิตของทุกคนทีนี่เอาไว้

          "สัญญา"หลังพูดจบโซเอลปิดเปลือกตาลงและสูดหายใจให้เต็มปอด เธอลืมตาอีกครั้งด้วยเเววตาอันมั่นคง

          "ฉันสัญญา ไม่ว่าจะยากเเค่ไหน ฉันจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้" เสียงของโซเอล ก้องกังวาลตอบรับความหวังของทุกคน เสียงเฮของผู้คนดังทำลายความเงียบของ เก็ตทิโน่เเห่งนี้.

...............................................................................

[ตอนเเรกจบไปเเล้วนะฮะ เพลงประกอบคือ Hedwig's จากเเฮรี่พอตเตอร์ จะบอกว่ามันไม่เข้ากันกะเนื้อเรื่องเลย ฮา แต่คนมันบ้าเเฮรี่พอตเตอร์นี่นา ทนฟังไนะฮะ

ตอนต่อไปก็สู้ๆฮะ 

เเละขอขอบคุณผู้ที่อ่านจนจบถึงตอนนี้ด้วยนะฮะ

นิยายของเด็กมือใหม่ผิดยังไงก็ติกันได้นะฮะ]