นิยายเรื่องรักใสๆฉบับโจ้กรรณ

แก้ม-เจ๊แล้วยัยกรรณจะฟื้นมั๊ยเนี่ย

ณิน-ชั้นก็ไม่รุ้วเหมือนกันอ่ะแก

รส-ไม่ฟื้นง่ายๆหรอกยัยกรรณโดนอาคมระดับปรมจารย์

เนตร-แล้วเรามีทางช่วยยังไงอ่ะแก

ณิน-หรือว่าใช้วิธีนำจิตไปตามจิตกลับมาดี

แก้ม-มันเสี่ยงไปยัยเจ๊

เนตร-กำนันพง กำนันพงไงที่จะช่วยยัยกรรณได้

รส-ใช่กำนันพง

แก้ม-แต่กำนันพงอยู่ในคุกนะแก

รส-ก็ให้ยัยเจ๊ถอดจิตไปหากำนันพงสิ

เนตร-ใช่

-----------ยัยเจ๊ถอดจิตไป--------------

กำนันพง-จะมาคุยเรื่องเพื่อนสินะ

ณิน-ค่ะ แล้วมีวิธีไหนจะช่วยยัยกรรณมั๊ยคะ

กำนันพง-มีวิธีเดียวแต่มันเป็นวิธีที่เสี่ยงมาก

ณิน-วิธีอะไรคะ

กำนันพง-ถอดอาคมขั้นสูง

ณิน-แล้วยัยรสพอจะทำได้มั๊ยคะ

กำนันพง-ต้องให้พระหรือผู้อยู่ในศีลธรรมอันดีมาทำ

ณิน-แล้วมันเสี่ยงตรงไหนคะ

กำนันพง-ถ้าทำผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวเพื่อนเธอก็ต้องตาย

ณิน-ขนาดนั้นเลยเหรอคะ

กำนันพง-อืม

-------------------จิตกลับมา---------------

ณินถอดหายใจ ลืมตาขึ้นมา

รส-ว่าไงยัยเจ๊ มีวิธีไหนจะช่วยได้บ้าง

ณิน-ถอดอาคมขั้นสูง

รส-หะ ยังงี้ชั้นก็ไม่มีสิทธิช่วยเลยน่ะสิ

แก้ม-ทำไมอ่ะแก

ณิน-อาคมขั้นสูง ถอดได้โดย พระและผู้อยู่ในศีลธรรมอันดีเท่านั้น

เนตร-แล้วเราจะเอาใคร

แก้ม-หลวงลุงไง

รส-งั้นเราจะนำตัวยัยกรรณไปอยุธยาพรุ่งนี้

เนตร-งั้นรีบไปบอกนายพงอินทร์ดีกว่า

แก้ม-ก็ดี งั้นไปกัน

รส-นี่นายพงอินทร์

โจ้-มีไรเหรอ

แก้ม-เราจะพาตัวยัยกรรณไปอยุธยาพรุ่งนี้

โจ้-แต่กรรณยังไม่หายดีเลยนะ

รส-เราจะพายัยกรรณไปถอดอาคม

โจ้-อาคมบ้า อาคมบอ อะไรล่ะก็เห็นๆอยู่ว่ากรรณยังไม่หาย

ณิน-ถ้าเราไม่พายัยกรรณไปยัยกรรณก็ไม่หายแล้วแถมจะต้องตายด้วยอีกนะ

เนตร-คุณต้องเข้าใจนะคะ

โจ้-ก็ได้

-----------จบ----------------