九尾の妖狐 จิ้งจอกเก้าหางที่รัก

ความเคียดแค้นมากมาย
ถาถมเข้ามาในจิตใจจนขีดสุด
มนุษย์แสนใจร้ายไร้ความ ‘ปราณี’
ขับไล่เข่นฆ่าจิ้งจอกเก้าหางอย่างไม่ใยดี
ณ บัดนั้นจิ้งจอกเก้าหางค่อยๆสูญพันธุ์ไปเรื่อยๆ
จนในที่สุดเหลือไว้เพียงตำนานจิ้งจอกเก้าหางเท่านั้น
ทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้นการแก้แค้นเผาผลาญมนุษย์ให้มอดไหม้

บทนำ
 
ปลดปล่อยผนึกและความแค้น
 
‘ถึงเวลาที่จะแก้แค้นสักที...ทุกอย่างจะต้องพินาศ...มนุษย์จะต้องร้อง
 
โหยหวนอย่างเจ็บปวดทรมาน...สีหน้าเคียดแค้นแทบคลั่งของมนุษย์...
 
มันทำให้พวกเรามีความสุขเหลือเกิน’
 
ร่างสวยสง่าดั่งหงส์ทองเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงสายตาหื่นกระหายของ
 
เหล่าผู้ชายมองมาที่เธอไม่วางตาชุดที่เธอใส่นั้นเป็นชุดขุนนางชนชั้น
 
สูงกระโปรงยาวถึงตาตุ่มมีเสื้อคลุมหนาของหยกไพริน(สัตว์ดุร้ายชนิด
 
หนึ่งในหุบเขาเมทัลมีเรือนร่างที่งดงามมาก) เพื่อปิดช่วงหัวไล่ขาวนวล
 
“ไปกับพี่มั้ยครับน้องสาวคนสวย” ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์หัวสีทองเดินมา
 
อย่างมาดแมนจับต้นแขนเรียวยาวของหญิงสาวด้วยสายตาหื่นกามโดย
 
ไม่รู้เลยว่าชะตากรรมการตายใกล้จะมาเยือนเต็มที
 
“ปล่อย” เสียงราบเรียบแสนเย็นยะเยือกแอบแฝงไปด้วยน้ำเสียงเหี้ยม
 
เกรียมพูดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบสีชมพู
 
“อุ้ย...ดุซะด้วยแม่เสือน้อย หึๆ” ผู้ชายหัวเราะเยาะอย่างชอบใจสายตา
 
ไม่ละไปจากหน้าสวยแม้แต่นิด จู่ๆท้องฟ้าเปลี่ยนสภาพเป็นสีแดงฉาน
 
เสียงฟ้าผ่าก้องกังวารไปทั่วบริเวณทุกคนต่างแตกตื่นตกใจวิ่งหนีกัน
 
กระเจิดกระเจิง
 
เปรี้ยง เปรี้ยง!
 
“กรี๊ด!!!!!...พระเจ้าช่วยมันข้าวเหนียว” จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาใส่ร่างผู้ชาย
 
ทันที ที่น่าแปลกคือผู้ชายจับต้นแขนหญิงสาวไว้แต่ร่างบางของหญิง
 
สาวนั้นไม่ได้โดนอะไรแม้แต่น้อยสร้างความแปลกใจให้คนที่เห็น
 
เหตุการณ์นักร่างบางไร้เรี่ยวแรงเดินไปตามถนนที่ทอดยาวสุดปลายฟ้า
 
อีกครั้งจนเดินมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่หญิงสาวก็ล้มลงทันทีภาย
 
ในห้องสีชมพูตุ๊กตามากมายมีร่างของหญิงสาวนอนหลับใหล ข้างเตียง
 
มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่าราวกับเทพบุตรลงมาจุติยังไงยังนั้น
 
“อื้อ” หญิงสาวค่อยๆเปิดเปือกตาสีเงินทีละน้อยเพื่อปรับกับไฟที่เปิด
 
สว่างจ้าในห้อง
 
“ตื่นแล้วหรอครับ” เสียงใหญ่แสนเย็นชาเอ่ยถามหญิงสาวด้วยสายตา
 
และใบหน้านิ่ง
 
“ทะ...ที่นี้ที่ไหนกัน” หญิงสาวลุกขึ้นอย่างตกใจถอยกรูไปติดเตียง
 
ทันที
 
“ใจเย็นๆครับที่นี้คือคฤหาสน์ของผม...เมื่อตอนเที่ยงเศษๆผมกลับมา
 
จากที่ทำงานผมเห็นคุณนอนไม่ได้สติอยู่หน้าคฤหาสน์ผมครับ แล้วคุณ
 
ชื่ออะไร”
 
“ฉันชื่อ...เซนะ” หญิงสาวหรือเซนะตอบเสียงเรียบแต่ฟังอย่างไรก็เย็น
 
ยะเยือกทุกที
 
“ผมทาคาชิ เทสทารอสซ่าครับ” เมื่อเซนะได้ยินนามสกุลสุดคุ้นหูดวง
 
ตาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดทำให้ทาคาชิตกใจเล็กน้อย
 
“เธอเป็นใคร” เสียงเย็นชาของทาคาชิเอ่ยขึ้นทำให้เซนะยิ่งโกรธกริ้ว
 
ยิ่งไปอีก
 
“อ๊ะ...” จู่ๆเซนะก็ล้มลงทาคาชิรีบเข้าไปประคองทันที มือหนาใหญ่อัง
 
หน้าผากขาวนวลไร้ริ้วรอย
 
“ตัวร้อนจี๋เลยแหะ” ทาคาชิพูดขึ้นก่อนจะเรียกแม้บ้านคนสนิทของ
 
ตระกูลให้ช่วยปฐมพยาบาลและเปลี่ยนเสื้อผ้า ทาคาชิเดินออกจากห้อง
 
แต่ในหัวเขายังคงคิดถึงดวงตาแดงฉานดั่งเลือดสด ‘เธอใช่มนุษย์แน่
 
หรอ’ นั้นคือคำถามที่ผุดออกมาจากหัวอันชาญฉลาดของทาคาชิ
 
ความฝันอันเลือนรางของเซนะเธอกำลังอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยมีหมอกควัน
 
มากมายทุกอย่างมืดสนิทไร้แสงสว่างเธอเดินไปเรื่อยๆจนเห็นคริสตัล
 
ขนาดใหญ่ข้างในคือหญิงสาวหน้าตาดั่งนางฟ้ากำลังหลับใหล
 
‘ท่านแม่...ใช่ท่านแม่หรือเปล่าค่ะ’ เซนะเอ่ยถามร่างที่อยู่ในคริสตัล
 
‘เซนะลูกแม่...เจ้าจงล้างแค้นให้กับเผ่าพันธุ์ของเราเสียเถิด...ความ
 
แค้นที่มีมาตั้งแต่ร้อยกว่าปีก่อนจงชะล้างมันซะ...เซนะ คิวบิโนะโยโกะ
 
การ์ด ลูกรักของแม่และพ่อ’
 
ฟรึบ!
 
เซนะสะดุ้งตื่นหยาดเหงื่อมากมายผุดขึ้นดั่งเซนะไปวิ่งมาราธอนมาร้อย
 
กว่ารอบ
 
“คุณหนูค่ะเป็นอะไรหรือป่าว” เสียงหวานของผู้หญิงร่างอวบสั้นวัย
 
กลางคนอื่นถามอย่างเป็นห่วง เซนะหันไปมองหน้าด้วยสายตานิ่งเฉย
 
ไร้ความหมาย
 
“ป้าชื่อเรยาค่ะ” ป้าเรยาแนะนำตัวเองอย่างมีมารยาทพร้อมรอยยิ้ม
 
อ่อนโยน เซนะหยักหน้าช้าๆก่อนจะก้มหน้าลงความคิดมากมายล้น
 
สมองเกี่ยวกับฝันนั้น...ฝันที่เธอไม่เคยฝัน...ฝันที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง
 
ทุกอย่างบนโลก

สวีดัส...สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เรื่องแรกของบียังไงก็ขอฝากติดตามผลงาน
 
ด้วยนะค่ะ จะแต่งให้สุดความสามารถเลยค่ะ