RaJa “สยบให้...เพราะใจรัก”

by nooonaa

ความคิดที่ 12 : อาละวาด

"มึงเป็นใครวะ ลุกออกมาเลยนะมึง เพราะคนที่มึงนั่งตักอยู่น่ะ ของกู!!!!"

แถมยังมาหอมแก้มกันด้วย มันจะมากเกินไปแล้วนะ นี่มึงสองคนไม่เห็นว่ากูนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้รึไง แล้วมันยังหยามผมโดยพูดภาษาต่างด้าวกันอีก จะสวีตกันเกินไปมั้ย ห๊ะ!!

"เจ้าถิ่น!!!"

ทำไม! มึงคิดคำแก้ตัวไม่ออกใช่มั้ยไอ้ชีคบ้ากาม!

"&$;;@?:(@?;"

"ไอ้เตี้ย!! มึงพูดห่.าไรห๊ะ กูฟังไม่รู้เรื่อง! แล้วที่กูบอกให้ลุกนี่มึงไม่ได้ยินใช่มั้ย!!!"

แม่ง! อารมณ์เสียเว้ย กำลังรู้สึกดีๆดันมาเจอภาพนี้อีก แล้วมึงเป็นบ้าอะไรไอ้เจ้าถิ่น โมโหอะไรขนาดนี้วะ

"เจ้าถิ่นคือว่า.."

"หยุดเลยมึง!!! ปกป้องอ่อ มึงกล้ากับกูรึไง แล้วมึงจะลุกไม่ลุก!!!" ดูมันดิ ยังหน้าด้านนั่งหน้าสล่อนอยู่อีกแถมยังกอดคอไอ้ชีคแน่นด้วย คิดยั่วโมโหหรอวะ ขอบอกเลยมึง...กูไม่ใช่นางเอกเจ้าน้ำตาที่จะอยู่เฉยให้นางร้ายอย่างมึงมาแย่งของๆกูไป ฝันเถอะที่กูจะทำแบบนั้น!

ผมเลยตรงดิ่งเข้าไปแล้วดึงไอ้เตี้ยตรงหน้าออกก่อนจะเหวี่ยงออกไปอย่างแรง ยังดีที่อาซลานมารับร่างเล็กนั้นไว้ทัน ก่อนที่มันจะกระแืกพื้นก้นจ้ำเบ้า

"เจ้าถิ่น!! เจ้าทำเกินไปแล้วนะ!!!" แต่แล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินมากระชากผมออกก่อนจะรีบลุดไปดูร่างเล็กตรงพื้นนั่น มันเลยยิ่งทำให้ผมโกรธจนหน้าแดง นี่มึงปกป้องมันหรอ

"ไอ้ราฌา!! มึงกล้าทำกูหรอ!!"

"เจ้าถิ่น ฟังเราก่อนสิ เจ้าจะรุนแรงเกินไปแล้ว" ฟังอะไร ไหนมึงบอกว่าไม่อยากให้กูโกรธแต่มึงก็ยังทำให้กูจี๊ด แล้วมึงจะพูดเหมือนกูเป็นคนสำคัญสำหรับมึงทำไมวะ ถ้าจะเข้าข้างมันแบบนี้ เพราะมันทำให้กูคิดว่ามึงเป็นของกู แล้วกูก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของๆกูด้วย

"อาซลาน พานีสรีนกลับห้องไปก่อน"

"พะยะค่ะฝ่าบาท.." อาซลานรีบพาร่างเล็กออกจากห้องอย่างไว ผมเลยหันกลับไปมองไอ้ตัวดีที่จ้องผมเขม็ง นี่กูผิดใช่มั้ย

"ทำไม มึงหาข้อแก้ตัวไม่ได้ใช่มั้ย!!"

"เจ้าถิ่น!! ทำไมทำตัวไม่น่ารักอย่างนี้" นี่มึงตะคอกใส่กูหรอห๊ะ!!

"งั้นก็ไม่ต้องมารักกู มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป!! ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก" สุดท้ายมึงก็ไม่เลือกกู มึงมันชั่วจริงๆไอ้ชีค!!

"ฟังเราก่อนสิ เจ้าถิ่น"

"จะฟังทำไม กูฟังที่มึงพร่ำบอกว่าคิดถึง อยากกอดอยากหอมจนกูก็คิดว่ามึงเป็นของกู แต่พอเอาเข้าจริงมึงกลับไม่เลือกกู แล้วมึงจะให้กูฟังอะไรอีก มึงจะเอาอะไร!!" ผมไม่ไหวแล้วนะ มันไม่รู้รึไงว่าก่อนหน้านั้นมันพูดซะผมใจเต้นแรง แต่ตอนนี้ดันมาทำแบบนี้กับผม แต่มึงคงยังไม่รู้สินะว่ากูแพ้ใครไม่เป็น

"มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ..."

"กูบอกให้ออกไป!!!!!"

เหี้ยเอ๊ย! ออกไปให้พ้นตากูสักทีสิวะ!

"อย่าทำแบบนี้สิ" แต่ทันกลับไปออกไปตามคำสั่งของผม มันเดินมาจับแขนผมไว้ดึงเข้าหาตัวเอง ผมเลยพยายามสะบัดมันให้หลุดออกแต่มันก็ไม่หลุด จนมันต้องดึงผมอย่างแรงจนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดตัวเองจนได้ แถมรัดเอวผมไว้แน่นอีก

อย่ามาทำแบบนี้กับกูสิเว้ย แค่นี้ก็หวังลมๆแร้งๆเกินไปแล้ว

"ถ้างั้น....มึงบอกกูมาคำเดียว มึงจะเลือกกูหรือมัน" ผมยื่นคำขาดให้มันอย่างชัดเจน แต่ร่างหนากลับดันผมออกแล้วมองหาผมอย่างตกใจ

"เจ้าว่าอะไรนะ.." ทำไม! มึงอยากได้มันมากกว่ากูใช่มั้ย!

"ถ้ามึงเลือกมันก็ปล่อยกูซะ" แค่นี้มันชัดมั้ย มันชัดพอมั้ยไอ้ชีค เพราะกูรู้สึกแย่แล้วจริงๆ

"เราเลือกเจ้า เราเลือกเจ้า" ว่าอะไรนะ

แต่แล้วร่างสูงกลับเอ่ยปากเลือกผมอย่างร้อนรนจนผมเริ่มสับสนกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงมาหาแล้วกดจูหลายๆครั้งที่ปากของผม

"มึงว่าอะไรนะ"

"เราเลือกเจ้า เจ้าถิ่น"

"แล้วไอ้เตี้ยนั่นหละ" มึงจะเอามันไปไว้ไหน

"นั่นคือนีสรีน น้องชายแท้ๆของเราเอง"

"มึงว่าอะไรนะ 'น้องชาย' "

น้องชาย...แท้ๆด้วย

ตายห่.า นี่กูอะไรลงไปวะ น่าอายชะมัด ผมช็อคไปชั่วขณะก่อนจะตั้งสติได้ หน้าผมต้องแดงไปหมดแล้วแน่ๆ

"ใช่ เค้าคือน้องชายของเรา วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์เค้าจะกลับจากโรงเรียนประจำ" โรงเรียนประจำ โอ้ย!! แล้วทำไมกูต้องพูดซ้ำกับมันด้วยวะ

"แล้วทำไมมึงไม่รีบบอกวะ กูก็นึกว่ามึงมีเด็กอีก แล้วยังว่าตวาดใส่กูด้วย กูก็ขึ้นสิวะ" อีกอย่าง...กูอายด้วย

"เราจะอธิบายหลายครั้งแล้ว แต่เจ้าเอาแต่ตะคอกใส่เรา อย่าทำแบบนั้นอีกนะ มันไม่เห็นจะน่ารักเลยจริงๆ" ร่างหนาดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้งโดยที่ผมเองก็ไม่ขัดขืนอีก แต่ใจผมกลับเต้นแรงขึ้นมาอีก ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ร่างกายของผมมันไม่เป็นของผมอีกแล้วพอมือใหญ่นั้นเริ่มโดนตัวผม มันจะเริ่มขนลุกและสั่นแบบตอนนี้

"ทำไมตัวเจ้าสั่นแบบนี้" ยังจะมาสังเกตอีก

"เรื่องของกูหน่า"

"แล้วหายอารมณ์เสียรึยัง" เสียงนุ่มพูดเบาๆที่ข้างหูผม ยิ่งทำให้ขนหัวผมลุกเข้าไปอีก

"อื่อ...ถามมากวะ" ผมทำเป็นรำคาญมันนิดหน่อยแล้วดิ้นเล็กน้อยพอเป็นพิธีมันจะได้ไม่รู้ว่าผมเขินมันอยู่ แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว

"เจ้าถิ่น พูดจาให้มันน่ารักๆกับเราบ้างสิ" น่ารักหรอวะ ทำไงอะ

"แล้วแบบนี้มึงไม่ชอบรึไง" ก็กูเป็นของกูแบบนี้ กูเริ่มจะไม่ถูกใจมึงแล้วนะ พออ่อนให้หน่อยละมาขอให้ผมทำอะไรให้ ฝันไปเถอะ

"ชอบสิชอบ เราชอบทุกอย่างที่เป็นเจ้า แต่เรา...ชอบให้เจ้าพูดจาน่ารักๆกับเรามากกว่า"

"ทำแล้วกูได้อะไร มึงจะมีกูคนเดียวรึไง๊" เป็นไงละ เจอคำถามนี้เข้าไป อึ้งมั้ยมึง...หึ

แต่มันกลับยิ้มออกกว้างแล้วก้มลงมาหอมแก้มผมอีกหลายๆครั้งจนผมต้องเอียงหน้าหนี

"ถ้าเจ้าต้องการแบบนั้นเราก็จะทำให้ แต่เจ้าต้องอาบน้ำให้เราแล้วก็นอนกับเราทุกคืนนะ"

ห๊า!! มึงว่าอะไรนะ ทุกคืน มึงบ้าไปแล้ว

"มึงล้อกูเล่นใช่มะ ที่มึงบอกแค่จะเอาให้กูจนมุมใช่มั้ย" แต่หน้ามันนี่แสดงออกมาชัดเลยว่าเป็นความจริง

"ไม่ได้ล้อเล่น มันเป็นเรื่องปกติของเรา แล้วเราก็ไม่ได้หลับนอนกับใครมาสองวันแล้วด้วย ดังนั้นคืนนี้เจ้าต้องรับผิดชอบ" จริงดิ ซวยแล้วไง นี่อย่าบอกนะว่าตอนที่อยู่ไทยมันกดผมทั้งวันทั้งคืนเพราะมันเป็นเรื่องปกติกของมัน แต่ถ้าผมทำแบบนั้นก็เป็นแค่นางบำเรออยู่ดีอะดิ แล้วผมก็ไม่ได้เต็มใจตั้งแต่แรก มันจะดูถูกกันเกินไปแล้ว สุดท้ายมันก็เอาผมไปรวมกับพวกนั้น

“กูเป็นผู้ชายที่โดนมึงกด ไม่ใช่นางบำเรอของมึงนะเว้ย ไอ้ท่านชีคเฮ็งซวย!!!” ผมผลักร่างหนาออกจากตัวอย่างแรงแล้วพยายามให้แขนหลุดออกจากมือใหญ่นั่น สีหน้าจากใบหน้าหล่อดูตกใจมาก แต่มันไม่มากเท่ากับความรู้สึกผมหรอก

"เจ้าถิ่น..."

"ปล่อยกู!!!" ผมพยายามสะบัดอย่างแรงอีกครั้งจนหลุดออก ผมเลยรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำไป แค่หลบหน้ามันได้สักพักก็ยังดี แต่ร่างหนากลับเข้ามากอดผมจากด้านหลังไว้แน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่น

“อย่าพยายามที่จะหนีไปจากเรา เราต้องการเจ้า...เจ้าถิ่น”

'ต้องการ'

มึงต้องการเพราะอะไร ร่างกายกูสำหรับคืนนี้น่ะหรอ

“พอเถอะ... ถ้าคำว่าต้องการของมึง คือการที่กูจะต้องเป็นหนึ่งในฮาเร็มมึง ก็หยุดความต้องการของมึงไว้เท่านี้เถอะ กูขอร้อง...อย่าให้กูเสียศักดิ์ศรีไปมากว่านี้เลย ท่านชีคราฌา”

"ไม่ใช่ เจ้าไม่ใช่นางบำเรอของเรา เจ้ามีค่ามากกว่านั้น เจ้าถิ่น...เจ้าจะให้เราทำอะไรก็ขอให้บอก แต่อย่าไปจากเราเลยนะ แค่นี้มันก็บีบรัดหัวใจเราจะแย่อยู่แล้ว" อย่าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นสิ มันทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก มันเหมือนอ้อนวอนและขอร้องให้ผมอยู่ แต่จะให้ผมอยู่ในฐานะอะไรกัน ในเมื่อผมไม่ได้เป็นอะไรกับมันก็แค่ผู้ชายที่เคยพลาดท่าให้มันเท่านั้นเอง

"แล้วกูจะอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ถ้าไม่ใช่นางบำเรอของมึง" พอผมถามมันจบมันก็รีบหมุนตัวผมกลับไปเผชิญหน้า ตาคู่สวยนั้นฉายแววดีใจมากจนหัวใจผมเต้นตามไปด้วย

ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกดจูบหวานนั้นลงมา มันหวานและอ่อนโยนมากเท่าที่ผมเคยสัมผัส มันเล่นจนผมเข่าอ่อนเกือบทรงตัวไม่อยู่ ยังดีที่มีมือใหญ่ช่วยดันตัวให้ผมเข้าไปชิดมากขึ้นจนผมต้องยกมือมาจับเอวมันไว้ ไม่นานนักมันก็ถอนริมฝีปากนุ่มนั้นออกก่อนจะพูดเสียงเบากับผม

"เป็นคนรักของเราสิ เจ้าถิ่น...คบกับเรานะ"

คนรัก....

นี่ผมเป็นอะไรไป

อึก...หยุดใจเต้นสักทีสิเจ้าถิ่น

***************************************************************

130528