RaJa “สยบให้...เพราะใจรัก”

By nooonaa

ความคิดที่ 8 : ซวยแล้วกู

"เจ้าถิ่น เจ้าถิ่น ถึงแล้ว ตื่นเร็ว" ผมปลุกร่างเพรียวตรงหน้ามานานมากแล้วครับ ตั้งแต่กัปตันบอกว่าเครื่องจะลงในอีกครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แล้ว ณ ตอนนี้ก็ยังไม่ยอมตื่น

ทำไมถึงขี้เซาขนาดนี้นะ ทำเหมือนกับเราใช้งานเจ้าหนักไปอย่างนั้นแหละ

"ฝ่าบาทครับ ชุดที่ให้เตรียมได้แล้วพะยะค่ะ" อาซลานยื่นชุดพื้นเมืองของประเทศผมมาให้ก่อนจะเดินไปยืนรอที่เดิม ผมรับมันมาก่อนจะวางไว้ข้างตัวคนที่จะใส่

"เจ้าถิ่น เราจะถึงแล้วนะ ตื่นเถอะ เครื่องกำลังจะลงแล้ว"

"ลงก็ลงไปดิ บอกให้มันขึ้นไปส่งกูที่ไทยด้วย" อื่อ...ปากจัดอย่างนี้แสดงว่าตื่นนานแล้วแน่ แล้วยังมาแกล้งทำหลับใส่ผมอีก ไหนบอกว่าจะเลิกดื้อกับผมไง แต่พอมีโอกาสละทำตลอด แล้วอย่างนี้จะไม้ให้ผมปราบหรอกหรอแต่ก็ช่างมันเถอะ เป็นแบบนี้ละดีแล้ว เป็นตัวของตัวเอง...น่ารักดี

"มาเปลี่ยนชุดก่อน ถ้าใส่ชุดนี้ลงไปละได้แย่แน่" ผมดันตัวมันให้ลุกขึ้นแต่ร่างเพรียวก็ยังขืนใส่ นี่ยังจะดื้ออีกหรอ น่าตีก้นให้ลายจริง

"เจ้าถิ่น จะเปลี่ยนเองหรอให้เราเปลี่ยนให้" คราวนี้ผมคงต้องใช้บทโหดกับมันแล้วละ ไม่อย่างนั่นคุมยากซะจริง

"กูไม่เปลี่ยน มึงเข้าใจมั้ย!" แหนะ มากวนใส่ผมอีก มันน่าตีจริงๆเด็กคนนี้

"เจ้าถิ่น เจ้าแน่ใจแล้วหรอที่จะมาเล่นลิ้นกับเรา" ผมไม่พูดเปล่า แต่ค่อยๆยืนหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกชิดกับอีกคน ใบหน้าขาวนวลเลยขึ้นสีเล็กน้อยก่อนตากลมโตจะหลุกหลิกเหมือนกำลังหาทางหนี

"เอ่อ...ก็ได้วะ ที่กูยอมมึงเพราะขี้เกียจต่อคำกับมึงหรอกนะ อย่าคิดว่ากูกลัวมึงนะเว้ย ไม่มีทาง" เสียงหวานพูดเองเออเองคนเดียวแถมยังไม่วายหันมากัดผม ผมเลยยิ้มรับเหมือนเข้าใจว่าอีกคนไม่ได้กลัวผม ก่อนร่างเพรียวตัวนิ่มจะเดินมาหยิบเสื้อที่ผมวางไว้ให้ไปเปลี่ยนเอง

"จะไปไหน" ผมรั้งเอวบางไว้ก่อนที่มันจะเดินหนีไป

"ไปเปลี่ยนเสื้อสิวะ หรือมึงจะให้กูเปลี่ยนตรงนี้"

"เปลี่ยนตรงนี้แหละ อาซลาน...เจ้าออกไปก่อน" ผมบอกให้คนสนิทออกไปก่อนแล้วดึงมันกลับมาที่เดิม แต่มันกลับชักสีหน้ารำคาญใส่ผมแบบสุดๆ ผมก็ทำเป็นไม่สนใจมัน ลูกเล่นแพรวพราวขนาดนี้ผมคงจะยอมมันไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเกิดผมพลาดแค่ช่วงเวลานิดเดียวละก็ ผมคงตายทั้งเป็นแน่ แล้วยิ่งอีกไม่นานเครื่องจะลงแล้ว ผมปล่อยให้มันคลาดสายตาไปไม่ได้

"มึงมันโรคจิต จะดูกูแก้ผ้าก็บอกมาเถอะ" มันกระฟัดกระเฟียดใส่ผมใหญ่แต่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อสักที

"เจ้าอายเรางั้นหรอ ถอดเถอะ ไม่ต้องอายหรอก เราเห็นเรือนร่างเจ้าทุกซอกทุกมุมแล้ว" ผมแกล้งพูดจากวนใส่มัน แล้วก็เป็นไปตามขาด เรียวปากสวยนั้นกำลังขยับจะด่าผมด้วยคำหยาบคายสารพัดที่จะทำให้ผมรู้สึกเจ็บ แต่ขอโทษที่เถอะ ไอ้คำเหล่านั้นผมแปลมันไม่ออกหรอก

"ทุกซอกบ้านพ่องมึงสิ ไอ้โรคจิตเอ้ย!!!"

"เราไม่ใช่ไอ้โรคจิตนะ" เราเป็นคนที่ชอบเจ้ามากๆต่างหาก

"ใช่เว้ย แล้วมึงก็บ้าด้วย" อื่อ เอาเข้าไป ด่าผมได้ด่าผมดีจริงๆ

"เห้อ เจ้านี่ปากจัดจริงๆ เอาไว้เราจะจัดการเจ้าทีหลัง แต่ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เครื่องจะลงแล้ว"

"เอ่ออย่างนี้สิวะ ยอมๆกูบ้าง " หึ...ที่แท้ก็แพ้ใครไม่เป็น นี่คงอยากให้ผมยอมตัวเองมาต้องนานแล้วสินะ หึ เจ้าจะน่ารักเกินไปแล้วเจ้าถิ่น

พอผมยอมมันบ้างมันนี่ยิ้มแก้มปริเลยครับ เหมือนคนได้ของที่ถูกใจ แถมเลิกมองผมแบบหวาดๆอีกด้วย ซึ่งมันเล่นเอาผมมองภาพนั้นจนเพลินตาเลยทีเดียว

ช่างน่ารักซะจริง...เจ้าถิ่น

"...มึงๆ มึง! ไอ้เหี้.ย!! กูเรียกไม่ได้ยินไง๊" อืม...ให้ผมเคลิ้มกับภาพน่ารักๆอย่างนั้นหน่อยไม่ได้รึไงกัน ไอ้เหี้.ย มาสะเต็มหน้าผมเลย

"อะไร"

"กูถามว่ามันใส่ยังไง เสื้อผ้าบ้านมึงนี่ใส่ยากจังวะ" มันบ่นเสียงรัวจนผมอดขำไม่ได้ ผมเองก็ลืมไปว่ามันเป็นคนไทยเลยไม่เคยใส่อะไรแบบนี้ ผมเลยลุกขึ้นเดินไปหามัน แต่อีกคนกลับร้องหยุดผมไว้

"ไม่ต้องเข้ามาใกล้!! บอกกูตรงนั้นแหละ" มันชี้นิ้วห้ามผมไม่ให้เข้าใกล้มันมาก แต่ผมก็ไม่สนใจคำสั่วนั้น กลับคว้าเอาเสื้อมันมาแล้วสวมให้จนเสร็จ ตอนแรกมันก็ผลักผมออกบ้างเยียบเท้าแกล้งผมบ้าง แต่ผมก็นิ่งไม่แสดงอาการอะไร มันเลยยอมปล่อยให้ผมใส่จนเสร็จ

"เสร็จแล้ว" ผมบอกมันแต่มันกลับจ้องหน้าผมนิ่ง เหมือนตกอยู่ภวังค์อะไรบางอย่าง

"มีอะไรรึป่าว" ทำไมถึงมองเราด้วยสายตาหวานแบบนั้น

"ทำไมมึงหล่อจังวะ"

หะ! เมื่อกี้ว่าอะไรนะ หึ เจ้านี่ตลกจริงๆ

"น่าอิจฉาวะ" เสียงหวานบ่นอุบก่อนจะใช้มือเรียวขึ้นมาลูบแก้มผมช้าๆ โดยที่ผมเองก็ทำเป็นนิ่งไม่ขยับไปไหน

"ขนาดนั้นเลยหรอ"

"ก็ดูดิ ตาก็คม จมูกก็โด่ง ริมฝีปากก็บาง มึงจะครบไปมั้ยวะ หรือมึงไปศัล(ยกรรม) ที่เกาหลีมา" ฮ่าๆ นี่คิดได้ไงเนี่ย

"เราไม่เคยทำศัลยกรรม" แค่เวลานอนยังไม่มีเลยเถอะ แล้วผมจะเอาเวลาไหนไปทำล่ะ

"จริงดิ มึงโม้ป่าววะ" นี่ก็คงยังจะไม่เชื่ออีก หน้าผมเหมือนคนทำขนาดนั้นเลยรึไงกัน

"ไม่เคยจริงๆ มันมาแบบนี้ตั้งแต่เกิด"

"โชคดีวะ แม่กับพ่อมึงคงสวยและหล่อน่าดู" พ่อกับแม่งั้นหรอ

"คงจะอย่างนั้นแหละมั้ง" คงจะเหมือนพวกท่าน ไม่มากก็น้อยแหละมั้ง

"ไมมึงทำหน้าเศร้าอย่างนั้นวะ เห้ย!...หรือว่าพ่อกะแม่มึง...." หรือว่าอะไร เดาออกอย่างนั้นหรอ สีหน้าผมมันแสดงออกมากขนาดนั้นเลยรึไงว่าผมคิดอะไรอยู่

"พ่อกับแม่ไล่มึงออกจากบ้านหรอวะ ไม่เป็นไรหรอกมึง เรื่องแค่นี้เอง โตเป็นควายแล้ว...อยู่คนเดียวก็ได้เนอะ" มันเปลี่ยนมือที่กำลังลูบแก้มมาตบไหล่ผมสองสามทีเหมือนปลอบใจผมยังไงยังงั้น ผมมองแล้วก็อดขำไมได้ นี่ผมหน้าเหมือนคนไร้บ้านว่างั้น

แต่ว่าเจ้าเป็นหวงเราด้วยหรอ....ทำไมถึงใจดีและน่ารักขนาดนี้

ก๊อกๆ

"ฝ่าบาท เครื่องกำลังจะลงแล้วครับ" ผมพยักหน้ารับก่อนที่ผมกับเจ้าถิ่นจะมานั่งที่เตรียมเครื่องลง ผมเห็นมันนั่งยิ้มให้ผมแล้วทำหน้าเห็นอกเห็นใจผมสะเต็มประดา นี่อย่าบอกว่ามันคิดแบบนั้นจริงนะ

แล้วไม่รู้ตัวเลยรึไง...ว่ายิ่งทำผมยิ่งชอบมันมาก

"เชิญพะยะค่ะ" พอเครื่องจอดสนิท อาซลานก็เปิดประตูเพื่อมาบอกผมเมื่อพร้อมจะลงได้แล้ว ผมเลยพาเจ้าถิ่นลงมาพร้อมกัน แต่มันกลับทำท่าตกใจใส่

"เห้ยๆมึงๆ ทำไมมีคนมายืนรอพวกเราอย่างนี้ละ" เจ้าถิ่นดึงแขนผมไว้ก่อนจะกระซิบผมเสียงเบา มันคงตกใจที่มีคนมายืนรอผมลงจากเครื่องเยอะขนาดนี้ ก็มันไม่รู้นิเนอะ...ว่าผมเป็นท่านชีค

"เรื่องธรรมดานิ ไปกันเถอะ" ผมทำเป็นไม่ใส่ใจก่อนเดินนำมันมา แต่มันก็ไม่พูดอะไร ยอมที่จะเดิมตามผมมาง่ายๆก่อนใบหน้าสวยจะทำหน้างง ดวงตาสวะเปิดตากว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมีคนส่งเสียงต้อนรับผม

"ยินดีต้อนรับกลับพะยะค่ะ ท่านชีค"

"ท่านชีค!!...เหี้.ย!! มึงเป็นชีคหรอวะ ซวยแล้วกู!!"

************************************************************
130521

ชอบเจ้าถิ่นนนนนน เจ้าถิ่นน่ารักสุดๆ