Love Japan ยัยหน้าหวานกับอาจารย์หน้าหล่อ

 
     ฉันเรียนเสร็จตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วล่ะ  วันนี้เซ็นเซของฉันมีธุระก็เลยขอตัวกลับไปก่อน
     ตอนนี้ฉันนั่งมองการบ้านอยู่ในห้องนอน  เหนื่อยมากเลยวันนี้ มีแต่ตัวอักษรญี่ปุ่นลอยอยู่ในหัวเต็มไปหมด Y0Y   การบ้าน!!  คนอย่างฉันไม่ถูกโฉลกกับคำนี้อย่างแรง   พอเห็นแล้วเหมือนร่างกายของฉันไร้เรี่ยวแรง (มีแบบนี้ด้วยเหรอ)  ฉันจะบอกกับอาจารย์สุดหล่อของฉันว่ามือเป็นตะคริวดีมั้ยนะ  เขาคงไม่เชื่อ (ก็แหงน่ะสิ)  
     30  นาทีผ่านไป
     ตุ๊บ!
     ฉันใช้กำปั้นทุบโต๊ะเขียนหนังสือที่อยู่ในห้องนอน  แล้วยิ้มให้มีความคิดที่แสนบรรเจิด   พรุ่งนี้รู้แล้วล่ะว่าทำอย่างไรดี...หนีเที่ยวดีกว่า   อ๊ะๆ  ถ้าเกิดฉันขอคุณแม่ไปเที่ยว   แน่นอนว่าคำตอบก็คือ  ‘ไม่ได้ ’   แล้วถ้าให้เพื่อนรักของฉันขออนุญาตแทนล่ะ  -_-++
     คิดได้ดังนั้น  ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา  แล้วรีบกดโทรหาเพื่อนซี้โดยด่วน
     อัง อัง อัง ตดเตะโมะคาอิซุคิ โดราเอมอน~~…
      เพลงรอสายคลาสสิกดีแท้
     (ฮัลโหล)
     “ฮัลโหล~ โมจิ”
     (แกมีอะไรโยโกะ)
     “พรุ่งนี้ว่าป่าว  ไปช็อปปิ้งกันหน่อยมั้ย  *0*”
     (ร้อยปีแปดเดือนไม่เห็นเคยชวนกันเลย แกต้องมีอะไรแน่ๆ)
     ฉันล่ะเกลียดคนรู้ทันที่สุดเลย  ชิ!
     “ก็แค่เบื่อที่ต้องเรียนภาษาญี่ปุ่นน่ะ”
     (อ๋อ  ที่แกบอกว่าพ่อกับแม่แกจ้างครูพิเศษมาสอนถึงบ้านใช่ป่าว)
     “อืม  แกไปขออนุญาตแม่ของฉันให้หน่อยนะจ๊ะ  *0*”
     (ก็ได้  แต่พรุ่งนี้ต้องเลี้ยงข้าวนะ)
     “OK  แค่นี้แหละ  บาย~” 
     เพื่อนฉันคนนี้เห็นแก่กินที่สุดอ่ะ  แต่เสียใจแพ้ฉันย่ะ  โฮะๆๆ  (มันน่าภูมิใจตรงไหนเนี่ย)   คิดแล้วก็มีความสุข  ฉันไม่ต้องคัดคัวอักษรอะไรนั่นแล้วล่ะ  ^^
     “โย~ ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก”  เสียงคุณแม่เรียกให้ฉันลงมาทานข้าวข้างล่างหลังจากโมจิวางสายไปไม่นาน
     ฉันเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอน  แล้ววิ่งกรูลงไปข้างล่างอย่างไม่รอช้า  อาหารอร่อยๆของคุณแม่กำลังรอฉันอยู่นี่นา   ของกินเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับฉันเหนือสิ่งอื่นใดในสากลโลกเลยนะ  -, ,-     ฉันยอมโดนครกโขกหัวตายดีกว่ายอมอดอาหารตายนะจะบอกให้   >.<   ไม่ได้เห็นแก่กินเลยสักนี๊ดดดด  จริงจรี๊งงงง  
 
     และแล้วเช้าแห่งการหนีเรียนก็มาถึงแล้วเจ้าค่ะ
     เมื่อวานยัยโมจิโทรมาบอกแม่ฉันเรียบร้อยแล้วล่ะว่า เราจะไปเที่ยวกัน  เอ๊ย ไม่ใช่สิ ยัยนั่นบอกว่าจะพาฉันไปเปิดหูเปิดตา  หาประสบการณ์ชีวิต  ชมธรรมชาติ (ในห้างเนี่ยนะ -_-;)  เรียนรู้วิถีชีวิตผู้คน  ทำความรู้จักกับผู้อื่น  สร้างสัมพันธ์ไมตรีกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน  แถมอีกอย่างก็คือ ไม่ควรอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน  ความคิดสร้างสรรค์จะไม่เกิด อยู่แต่ในโลกแคบๆแบบนี้จะเครียดได้   ดูเหตุผลเพื่อนรักฉันสิ  โลกสวยเนอะ อันที่จริงบอกแม่ฉันไปตรงๆก็ได้นะว่าเราจะไปช็อปปิ้ง ลั้ลล้ากัน  เพราะถ้าเป็นยัยนี่แม่ฉันอนุญาตแน่  หึ ก็โมจิทั้งสวย  นิสัยดีและคอยช่วยเหลือฉันมาตลอดนี่นา  แต่ดูอย่างนี้นะ จะบอกว่ายัยโมจิเป็นพวกติสต์แตกอ่ะ  บางครั้งฉันก็ปวดหัวที่ต้องอยู่กับยัยนี่
     ฉันนั่งรถมาถึงห้าง K  ในเวลาไม่กี่นาที  แล้วก็เดินไปหาโมจิในร้านหนังสือ T  ซึ่งเป็นสถานที่ที่ฉันกับโมจินัดกันไว้  เด็กเรียนมั้ยล่ะ นัดกันที่ร้านขายหนังสือ  > < เห็นอย่างนี้แล้วฉันชอบอ่านหนังสือมากนะ!! 
     เดินเข้าไปในร้าน  ฉันก็เห็นโมจิยืนอ่านหนังสือเลยแฮะ   แกล้งให้ตกใจหน่อยดีกว่า  ย่อง ย่อง
     “จ๊ะเอ๋!!”
     แล้วโมจิก็หันมาในท่าที...เยือกเย็นสุดๆอ่ะ
     “แกเล่นอะไรของแกหนะ”
     “ไม่ตกใจบ้างเหรอ”  -*-
     “ไม่เห็นมีอะไรให้ตกใจเลยนะ”
     “นี่ๆ ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”  (เมื่อกี้ยังบอกว่าเป็นเด็กเรียนอยู่เลย)
     “อื้มๆ เดี๋ยวตามไป อีก10นาที”  แงๆ อีก 10 นาทีเลยเหรอ
     “งั้นก็ได้  เดี๋ยวฉันไปหาอะไรอ่านตรงนู้นนะ”  ฉันชี้นิ้วไปทางหนังสือแผนกธรรมะ  ชี้ไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้คิดจะอ่านหรอก
     ฉันเดินไปหยิบโน่นนี่อ่านเรื่อยๆ ระหว่างรอเพื่อนรัก
     ลั้ลลา~  ดีจังเลยวันนี้ไม่ต้องเรียนภาษาอาโนเนะกับเซ็นเซคิกขุ  จู๊บุๆอะไรนั่น
     “อารมณ์ดีจังเลยนะเซอิจัง”  เอ๊ะเหมือนกับมีใครมาทักฉัน   น้ำเสียงกวนมึนโฮแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
     “เซ็นเซปีศาจ!! O_O” 
     “ไง  หนีเที่ยวแบบนี้ควรหักคะแนนความประพฤติดีมั้ยน้า~”
     “นาย เอ๊ย!เซ็นเซมาได้ไง  อีกอย่างนะฉันขอแม่เรียบร้อยแล้ว -*-”
     “โยโกะไปกินข้าวกะ  0//0 แกนั่นเจมส์จิรึป่าว”  <<โมจิ
     “ไม่ใช่ย่ะ อาจารย์ที่สอนพิเศษภาษาญี่ปุ่นของฉันเอง”
     “O_O”  แน่ะ ยังทึ่ง อึ้ง ตะลึงไม่หาย
     “แกไปกินข้าวไป”
     “สวัสดีค่ะ  ฉันชื่อโมจิ เป็นเพื่อนของโยโกะค่ะ”
     “เอ่อ ผมชื่อเคนตะ  ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^”
     “ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยคะ พี่บอย ปกรณ์”  -*-  อะไรเนี่ย  ยัยนี่เห็นคนหล่อไม่ได้  แล้วไหงเมื่อกี้บอกว่าเจมส์จิ  เปลี่ยนเป็นบอยซะงั้น  ไม่น้า~ บอยเป็นแฟนฉัน
     “ถ้าอย่างงั้นรบกวนด้วยนะครับ  ผมก็ไม่มีเพื่อนอยู่พอดี”
     เห้ย! ได้ไงอ่ะ  สองคนนี้เออออห่อหมกไม่ปรึกษาฉันสักคำ  ฉันกำลังจะพูดว่า ‘ไม่ได้’  แต่ก็โดยยัยโมจิลากมายังร้าน งุงิ ครุคริ อาหารญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้ว  ตลอดที่นั่งทานอาหารสองคนนี้ดูจะสนิทกันมาก  คุยกันถูกคอเชียว   ไม่มีใครคุยกับฉัน  จะมีก็แต่นินทาฉันตลอด  Y.Y 
     โอ๊ย~วันหยุด (เรียนภาษาญี่ปุ่น)ทั้งที  ทำไมต้องมาเจอกับเซ็นเซปีศาจด้วยน้า~  ปล่อยฉันไปเถอะTT*TT
 
 
สวัสดีเพื่อนๆนักอ่านๆนะคะ   พบกันในตอนที่3  กว่าจะได้ลงตอนที่3 ปาเข้าไป 2เดือน   แงๆ  ยังไงฝากวิจารย์หน่อยนะคะ อยากให้วิจารย์ข้อควรปรับปรุงเยอะๆ จุ๊บ!